THE END : van Santiago tot Finisterre en Muxia (131 km.)

Het is er eindelijk van gekomen, het laatste verslag van 'the epic journey'.
Afgelopen zondag, 29/6, vertrok ik samen met een paar vrienden vanuit Santiago naar Negreira, een afstand van 22 km. Wat een verschil met de laatste dagen naar Santiago zelf! Eindelijk weer rust, geen dolgedraaide spanjaarden meer, en terug wonderlijke paadjes. De volgende morgen ging het vanuit Negreira naar Ponte Olveiroa. Jammer genoeg ruimden de paadjes al snel plaats voor asfalt. Het viel me op dat ik toen een beetje pijn begon te krijgen bovenop mijn rechter voet. Ik schonk er niet te veel aandacht aan want echt hinderlijk was het niet. De dag ervoor had ik trouwens terug een beetje last gehad van die oude scheenbeenfractuur, maar dat was na een goede nachtrust alweer verdwenen. Op het einde van de dag stonden 36 kilometers op de teller. Overnachten gebeurde in een soort van grote container, niet erg proper maar we hadden een dak boven ons hoofd en dat was maar best ook want na aankomst begon het water te gieten, een hele nacht lang.
Toen ik de volgende dag wakker werd, dinsdag dus, regende het nog steeds, en niet z'on klein beetje. Het zou blijven regenen tot dik na de middag. Poncho en gamachen aan dus...
Ik zou een hele dag over onverhard lopen, heel mooi. En Plotseling verscheen op de top van een helling in de verte de oceaan, ik naderde Finisterre, letterlijk het einde van de wereld. Het stond in goudkleurige verf geschreven op een mijlpaal: the end...Maar zover was ik nog niet: er volgde eerst nog een afdaling van enkele kilometers, een kort eindje asfalt, en tot slot nog een heel eind over het strand tot Finisterre. Daar vond ik een heerlijk rustige albergue. De rugzak werd afgezet en ik liep door naar de cabo Finisterre, de vuurtoren dus. Dit was voor mij, en veel anderen, veel mooier dan de aankomst in het drukke Santiago. Ik zag er samen met een paar vrienden van de afgelopen weken of dagen de zon ondergaan. Sommigen verbrandden er een kledingstuk of lieten er iets achter.
Het was er muisstil, enkel de zee en de krijsende meeuwen zorgden voor geluid. Iedereen was met zijn eigen zaakjes bezig. Toen ik tegen middernacht in de albergue aankwam had ik er 43 km. opzitten. Ondanks de lange dag lukte het slapen niet erg. Té moe, té veel indrukken, emoties....alles zowat bij elkaar denk ik.
De volgende dag ging het dan als laatste naar Muxia, 31 km. ver. Al van bij het begin voelde ik dat het zwaar zou worden, door het terrein, maar vooral door mijn rechter voet. Ik denk dat ik daar met een soort van stress-factuur zit: geen zwelling of ontsteking, ik vermoed eerder een klein breukje in één of ander botje. Het deed me ook direct beseffen dat dit het einde van het lopen van langere afstanden zou betekenen, en dat ik het plan om lopend terug te keren naar Santiago kon opbergen. Ik vond het een beetje spijtig maar ook weer niet zo erg, ik had tenslotte mijn doel bereikt. Muxia stelde me een beetje teleur, ik had er meer van verwacht. Dus keerde ik de volgende dag met de bus weer naar Finisterre. Ik ben hier nog steeds, wachtend tot ik morgen (maandag) de bus neem naar Santiago. Daar slaap ik nog één keertje en dinsdagnamiddag is het dan eindelijk zover: het vliegtuig op naar Brussel. Het zal vreemd aanvoelen, dat weet ik nu al. Maar het is mooi geweest zo, meer en langer hoeft niet.
De teller geeft een totaal aan van 2578,2 km. en daarvan heb ik letterlijk elke centimeter zelf gelopen. Het zal nog heel wat voeten in de aarde hebben eer ik alles letterlijk en figuurlijk terug juist zal kunnen plaatsen. Voor mijn vertrek wist ik niet wat ik van de tocht moest verwachten, dus ik kan bijgevolg niet zeggen of aan die verwachtingen werd voldaan. Een ding is zeker, ik zou zó opnieuw beginnen. Dat zegt denk ik genoeg.

Verblijf in Santiago.

Donderdagavond in Santiago was fantastisch. Er was overal wel iets te doen: een compleet symfonisch orkest, doedelzakmuziek, een spaanse groep van ongeveer 15 gitaristen. En het klonk allemaal even prachtig. Het was dan ook al ruim na middernacht toen ik eindelijk mijn bed opzocht en als een blok in slaap viel.
Vrijdag bezocht ik de kathedraal en maakte er de pelgrimsmis mee van 12.00 uur. En ik had geluk, op het einde van de dienst werd het grote wierrookvat aangestoken: INDRUKWEKKEND !! Ik kon het filmen en ga deze middag nog eens kijken in de hoop het nog eens te kunnen zien.  In tegenstelling tot de vorige avond viel er 's avonds niet zoveel te beleven. Dat wordt deze avond vast beter. Zondag vertrek ik richting Finisterre.

Dag 102: O Pedrouzo - Santiago ( 20,4 km.)

En toen ging ik pad naar mijn eindbestemming. Het viel op dat het onderweg vrij stil was. Koffie en ontbijt zoals gewoonlijk ergens onderweg. Hoe dichter ik Santiago naderde, hoe talrijker de souvenirswinkeltjes opdoken. En toen liep ik de stad zelf binnen, nog maar een paar km. tot de kathedraal. Het leek wel of mijn rugzak plotseling het dubbele woog, alsof hij helemaal nog niet wou aankomen.
De laatste paar 100 meter was alsof ik ergens op een wekelijkse markt rondliep, zo druk.
En dan was ze daar, de kathedraal. Ik voelde aanvankelijk gek genoeg helemaal geen emoties. Om eerlijk te zijn viel het me allemaal een beetje tegen, gewoon door de drukte denk ik. Na wat rondzoeken kwam ik te weten dat ik eerst naar het office de pelegrino moest, om mijn compostella af te halen. Ik zag er een paar oude bekenden en die wisten me al meteen te vertellen dat we in een rij stonden van ongeveer 2 uur wachttijd. Ik liet het allemaal maar over me heengaan en wachtte geduldig mijn beurt af. Toen het zover was werd ik heel vriendelijk ontvangen door een van de medewerkers die mij m'n compostellas uitschreef. Hij deed het heel nauwkeurig, lettertje voor lettertje. Ik kreeg ook een gepersonaliseerd exemplaar met daarop mijn afgelegde kilometers. Mijn stempelboekje werd héél nauwlettend gecontroleerd. Dit getuigschrift wordt niet zomaar afgeleverd, dat is wel duidelijk.
Nadien werd ik in de huiskamer van de lage landen uitgenodigd voor koffie met koekjes. Ik kreeg er alle mogelijke goede raad mee en ik kon er mijn vlucht huiswaarts regelen. rechtstreeks van Santiago naar Brussel, kan niet beter. Alleen jammer dat er maar één rechtstreekse vlucht per week is, telkens op een dinsdag, wat maakt dat mij enkel 8 juli restte om terug te keren. Tijd in overvloed dus om nog verder door te lopen tot Finisterra én Muxia.
Toen ik nadien ook nog een héél leuke Albergue vond op amper 300 meter van de kathedraal zag Santiago er plotseling wel heel mooi uit en kwamen ook de emoties tevoorschijn....

Dag 101: Arzua - O Pedrouzo ( 21,1 km.)

Ja, het is bijna zover. Zonder onvoorstelbare tegenslag loop ik morgen Santiago binnen. En te oordelen aan de massa volk die hier momenteel op de been is zal ik niet alleen zijn. Het was een uiterst relaxte dag vandaag. Iedereen nam ruim de tijd voor een pauze, sommigen duidelijk blij dat ze aan het einde van hun lijdensweg zijn, anderen dan weer duidelijk met veel spijt dat het einde nadert. Ik behoor niet tot de eerste categorie.
Weer een hoop vrienden erbij vandaag. Sommigen kende ik van onderweg tegen te komen maar had ik niet eerder een gesprek mee. Één  van hen, Tommy uit Miami sprak me vandaag aan. Are you Patrick from Belgium, vroeg hij. Ja dat ben ik. Wauw  nice to meet you. Is het waar dat jij helemaal uit België komt? Ja, hoe weet je dat? Iedereen lijkt me hier stilaan te kennen, als het zo verder gaat zal ik mij een grotere maat van hemd moeten bestellen. Tonny werkte 15 jaar bij de politie van Miami. Naar het schijnt is 15 jaar ginds al best een lange tijd. Hij stopte voortijdig omdat hij naar eigen zeggen niet zo goed om kon met de manier waarop sommige collegas ginds de wet proberen te buigen, tot brekens toe zelfs. Crimefighters van het eerste uur dus. Of het er bij ons ook zo aan toe gaat? We hadden er een héél interessante discussie over.
Het hele stadje hier zit bomvol met pelgrims. Ik vraag me soms af of de lokale bevolking dat op den duur niet vervelend gaat vinden, zo elk jaar weer gedurende pakweg acht maanden, elke dag  honderden pelgrims te zien passeren. De lokale middenstand zal er wel niet rouwig om zijn.
Morgen is het dus mijn grote dag, eentje waar ik altijd met een dubbel gevoel heb naar uitgekeken. Het (bijna) einde van een prachtige tijd. Misschien wel het begin van iets nieuw, wie weet.
Ik maak stiekem al plannen voor de toekomst. Dit is gewoon te mooi om het bij deze ene keer te laten.

Dag 100: Ponte Compana - Arzua ( 25,2 km.)

Veel valt er over vandaag niet te vertellen. Deze nacht woedde er een heus noodweer. Niet zomaar voor eventjes maar echt de hele nacht. Donder en bliksem, gierende wind en regen die met bakken uit de lucht viel. Telkens ik weer eens wakker werd door een donderslag dacht ik bij mezelf: dat zal proper worden als ik daar morgen doorheen moet, maar het knusse bed en het veilige dak boven mijn hoofd maakten dat ik al spoedig terug in slaap viel.
Het was tot mijn verbazing al na 07.00 uur toen ik wakker werd en buiten was het muisstil. Ik pakte mijn boeltje en moest noodgedwongen zonder ontbijt vertrekken. Daar had de uitbater van de albergue ons trouwens voor gewaarschuwd. Hij kon voor geen ontbijt zorgen want hij moest naar de kliniek. Geen nood echter, een paar km. verder al trof ik de hele bende van de vorige nacht en kon ik mee aanschuiven voor koffie en chocoladekoeken. Ik ben momenteel blijkbaar de enige van de bende die al zolang op weg is, en dat lokt telkens verbaasde reacties uit. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn neus er een beetje van krult...
Na ongeveer 10 km. liep ik door een bos waar de storm deze nacht wel heel hard had tekeer gegaan. Overal lagen afgerukte takken, sommigen een arm dik, en het pad lag bedolven onder een dik bed van bladeren. Her en der lagen nog dikke pakken ijsbollen langs de kant, ik moet er niet aan denken om tijdens zo'n hagelbui op pad te zijn.
Ik zit nu op minder dan 40 km. van Santiago. Ik kom dus, als er niets verkeerd gaat natuurlijk, op donderdag aan. Naar ik vernomen heb wordt op vrijdagavond het beroemde wierrookvat heen en weer gezwierd, dus ik blijf er minstens een extra dag, misschien wel twee. En daarna zien we wel weer. Want inderdaad, zoals door sommige collegas al fijntjes opgemerkt, hoemeer ik aan een bepaald huisnummer op de Noordlaan in Dendermonde denk, hoe meer zin ik krijg om verder te lopen.
Hasta luego.

Dag 99: Gonzar - Ponte Campana (23,4 km.)

Een beetje een dag zoals de vorige, alleen dat ik meer en meer mensen tegenkom die ik ken vanaf st.jean. Het lijkt wel of naar het einde toe iedereen terug naar elkaar toe wordt getrokken.
Net na aankomst in de albergue barstte er een onweer los om u tegen te zeggen. Ik was blij dat ik binnen zat, want het was er eentje dat de wegen veranderde in een heuse rivier, keien ter grootte van een vuist spoelden gewoon de helling af!
De albergue zelf was heel mooi en het eten overheerlijk. Twee soorten soep, salade, spaghetti, stoofpotje van vleesballetjes ....het kon niet op.
Dit verslagje komt met een dag vertraging wegens geen internetverbinding gisteren.
Een vraagje voor de volgers : kent er iemand jefke pickles?
Ik weet niet of ponte Campana terug is te vinden op de landkaart, het ligt net voor Casanova, kwestie van het de chef logistiek niet te moeilijk te maken :-)

Dag 98: Barbadelo - Gonzar ( 27,1 km.)

Moeder natuur had deze morgen dauwdruppels gebaard, waarschijnlijk als compensatie voor de.véél te warme nacht. In die nacht had ik de deur van de slaapkamer open gezet om toch een beetje frisse lucht binnen te laten, maar al een half uur later werd die opnieuw dicht gedaan door een of andere Spaanse koukleum. Onvoorstelbaar hoe sommigen slapen: met slaapkleding en in een slaapzak, ik denk dat ze mij na 5 minuten al zouden moeten reanimeren. Ik moet uiteindelijk toch zijn in slaap gesukkeld en werd rond 5 uur alweer wakker doordat de eerste stresskiekens terug op pad wilden. Ik bleef als laatste in bed liggen, en toen zo rond 6.30 uur de laatste eindelijk de deur uit was kon ik rustig inpakken,  ontbijten en op mijn beurt ook vertrekken. Blijkbaar handelen de meeste oudgedienden eveneens zo want binnen het kwartier kwam ik zeker 5 bekende gezichten tegen. En na een uur of drie hadden wij praktisch alle vroegvertrekkers ingehaald. Ik snap nog steeds niet waarom die perse zo vroeg de baan op willen. Zeker niet als je dan ook weet dat zij zelden meer dan 20 km. per dag stappen. Soit, het zal mij een zorg wezen.
Ik passeerde dus ook de paal van de laatste 100 km. en dat verklaart waarom het hier zo druk is: de Spanjaarden krijgen in Santiago nml. hun getuigschrift ( of hoe moet je het anders verwoorden ) als ze kunnen aantonen dat ze die 100 km. hebben gelopen. Aan hun uitrusting zal het alleszins niet gelegen zijn, de meeste met een rugzak die naam niet waardig, meer een forse sjakos, de dames onder hen opgetut alsof ze op weg zijn naar een trouwpartij. En tetteren dat die kunnen: daar kan het vrouwvolk bij ons op den bureau nog iets van leren! 
De Koreanen zijn mij ook een volkje apart: die lopen hier rond met letterlijk elk deeltje van hun lichaam bedekt, inclusief handschoenen en een soort van gelaatsmasker dat hen een beetje op een eend doet lijken. Enkel hun ogen zijn min of meer onbedekt, welteverstaan achter een zonnebril  ter grootte van een stofbril.
Een paar dagen geleden kon ik het mij niet laten om één van hen te vragen waarom ze zich zo toedekken. Die bekeek mij met een gezicht alsof ik hem de meest denkbare idiote vraag had gesteld: om hun huid niet te laten verkleuren natuurlijk, of wat had ik gedacht dan?
Ok, sorry voor het storen, ik zal het nooit meer doen....

Dag 97: Triacastela - Barbadelo ( 22,9 km. )

De dag verliep een beetje zoals de vorige. Normaal gezien vertrek ik direct zonder te eten en stop ik na 5 à  10 km. voor koffie en eten. Ik had vanmorgen echter de kans om in de albergue koffie te drinken en ik had nog een half stokbrood over van de vorige dag, dus heb ik dat dan maar eerst binnengespeeld. En voor de rest ging het allemaal zijn gewone gang. Onderweg kom je meestal de mensen tegen die je al langer kent. Zoals Lynne en Leonie, de twee Australische vriendinnen . Ik ben altijd blij als ik ze weer eens tegenkom. Of Jan en Ans, broer en zus uit Nederland. Die ken ik al vanin Frankrijk, Orthez om precies te zijn.
Anderen zie je dan langere tijd niet meer, mensen waarmee ik soms wekenlang optrok en waar je op den duur een speciale band mee krijgt. Fred uit de champagnestreek was één van hen.  We hebben samen wat afgelachen! En Karin uit Groningen:  sprak geen woord Frans en moest telkens wachten tot ik de moppen van Fred had vertaald.  Jean Yves, een prachtkerel ( de dove) ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan hem denk. Hem ga ik zeker en vast nog eens opzoeken. Hij liep maar tot st jean pied de port en zou in het najaar verder lopen de santiago. De meeste vriendschappen ontstonden toch wel in Frankrijk, waar het niet zo simpel was als hier in Spanje en waar lief en leed werden gedeeld. Niet dat de camino Frances ( in spanje ) minder mooi is, maar de sfeer is hier gans anders.
Het is allemaal niet zo simpel uit te leggen. Frankrijk was wat mij betreft het echte werk, hier is het meer zo een beetje club med. Misschien moet ik ooit het stuk in Spanje maar eens opnieuw lopen, maar dan via de camino del Northe, een weg die, voorlopig nog, heel rustig is.
Morgen passeer ik het punt van de laatste 100 km. tot Santiago. Daar komt er traditiegetrouw nóg maar eens een pak volk bij. Ik zie er een beetje tegenop.  Ik mis Frankrijk en mijn vrienden en vriendinnen van ginds.
Nog een woordje voor DP: met die quote uit Forrest Gump loop ik al jaren in mijn hoofd. De scene omtrent het rennen keerde zelfs heel regelmatig terug in mijn dromen, alleen was ik het die liep. Ik vond het altijd jammer wanneer ik toen ontwaakte want het gaf me telkens een zalig gevoel. Het gekke is dat ik nooit graag heb gelopen...Er zit vast ergens een betekenis achter. Ik denk zelfs te weten wat, maar dat hou ik voor mezelf. Maar de kans is inderdaad heel groot dat ik, eens in Santiago, ga zeggen: waarom zou ik niet doorlopen tot.....en we zien wel waar we eindigen.

Dag 96: O'Cebreiro- Triacastela (21,4km.)

Gisteren vroeg me nog iemand of ik een verkoudheid had, mijn stem zou verkouden lijken. Ik wist van niets, tot ik 's avonds ging slapen. Het reutelde een beetje in mijn borst. Waarschijnlijk loop ik er al een tijdje mee rond en is dat de reden dat de vorm wat minder was. Er stond maar een kort stukje op het programma vandaag en het was dan ook ruim na zeven als ik op pad ging. Het had vannacht blijkbaar lichtjes geregend en er hing wat mist. Het was warm van in het begin, drukkend warm zelfs. Ik had het op die hoogte en dit uur heel wat frisser verwacht maar dat viel dus lelijk tegen.  Het zou de hele dag zo blijven en dat was aan iedereen te zien: we liepen er allemaal nogal loom bij, veel trager ook dan anders. Elk plekje waar in de schaduw kon worden gelopen werd benut en toen er in de namiddag eindelijk een windje begon te waaien was daar niemand rouwig om.
En de omgeving? ja, die is nog altijd wondermooi. Ik ben nu in Galicie, een streek die er best mag zijn!

Dag 95: Villafranca del Bierzo - Cebreiro km (27,8 km.)

Heerlijk geslapen vannacht in een goed verluchte ruimte zonder snurkers, het is eens wat anders en het heeft deugd gedaan. Een lekker ontbijt op de koop toe maakte dat ik er deze morgen om 07.00 uur weer helemaal klaar voor was. De vermoeidheid van gisteren was helemaal verdwenen.
Ik legde de eerste 15 km. af aan een gemiddelde snelheid van bijna 6 km. per uur, ik schrok er zelf van en dwong mezelf om het langzamer aan te doen. Daar was niet veel overredingskracht voor nodig, want vanaf dat punt begon het opnieuw te klimmen, de laatste 8 zelfs heel pittig. Het zweet gutste overvloedig maar fysiek had ik er geen enkel probleem mee. Het landschap en de vergezichten waren nog maar eens overweldigend. Ik hoop dat mijn fotos díe ik nam het een beetje zullen weergeven.
Ik zit nu op een hoogte van 1330 meter wat voor de nodige afkoeling zorgt. Morgen gaat het opnieuw naar beneden tot rond de 600 meter, het wordt weer opletten geblazen voor knie en scheen....
Zoals ik al eerder eens zei: someday this war's gonna end, wat er dan moet gebeuren weet ik niet ...

Dag 94: Ponferrada - Villafranca del Bierzo (26,5km.)

Ik kan over vandaag maar 1 ding zeggen: het was snikheet ( 37 graden ), ik heb afgezien (ni normaal) en de weg was eentonig. Ik denk dat ook de afstand van gisteren er voor iets tussen zat, het leek wel of ik op rubberen benen liep.
De albergue van gisteren leek ook nergens op: veel te groot, te druk, en het aanmelden bleef maar duren. De hospitalera die de inschrijving deed was heel vriendelijk en behulpzaam maar ik denk niet dat ze ooit zelf de camino liep, anders zou ze vast hebben geweten dat een pelgrim die aankomt.maar1 ding wil: douchen, ~eten en slapen, niet noodzakelijk in die volgorde maar meer dan een uur aanschuiven hoort zeker niet in dat rijtje thuis.
Door díe ervaring wou ik vanavond een betere albergue om te slapen, en díe heb ik gevonden ook. Rustig, relatief koel en ontbijt morgenvroeg inbegrepen.
Ik ga nu maken dat ik in mijn bed lig, ik heb meer dan ooit behoefte aan slaap. Ik ben ondertussen drie maand onderweg en ik begin het stilaan te voelen....
Waar ik morgen ga eindigen weet ik nog niet, zal ervan afhangen hoe ik me voel...n

Dag 93: Rabanal del Camino - Ponferrada km( 33 km.)

De wekker liep af om 05.00 uur deze morgen, en om 05.30 uur begon ik eraan: een koninginnenetappe.....
Het ging al direct de hoogte in: van 1150 naar 1504 meter aan het cruz de ferro. De pelgrims worden verondersteld daar een steen(tje) achter te laten dat hun alledaagse lasten symboliseert. Ik legde het steentje dat ik kreeg van Lieve in Frankrijk bij de rest van de hoop en toen viel het me op dat het er muisstil was. Iedereen leek diep in gedachten verzonken aan deze mythische plek. Velen lieten er hun tranen de vrije loop. Ik bleef er nog wat rondhangen tot ik in de verte een aantal bekenden zag aankomen, toen besloot ik om verder te lopen, intieme momenten beleef je nu eenmaal liever alleen .
Na ongeveer 12 km. bereikte ik het hoogste punt van de dag: 1515 meter, en vanaf daar ging het tot Molinaseca continue omlaag tot 590 meter.  Zwaar terrein, een schroeiende zon, dus tijd voor wat aangepaste muziek: Led Zeppelin en Ted Nugent deden hun werk, kwestie van mezelf een beetje op te jutten. En het ging uitstekend: ik ging als een speer en kwam omstreeks 15.00 uur al op mijn eindbestemming, moe maar voldaan.
Ik zit nu in een bar naar de eerste wedstrijd van de rode duivels te kijken, 0 - 1 achter....het begint al goed. Als er één hollander morgen met mij durft te lachen klop ik erop!!!
Nog één opmerking: de etappe van vandaag stond geboekt als zwaar en bedroeg normaal 24 km. Ik breidde er 8 km. extra aan, speciaal voor mijn vrienden van het geheim leger én de sjampetter van Bostroe, maar in het bijzonder ook voor Nero, dat alles goed mag verlopen!!

Dag 92: Astorga - Rabanal del Camino ( 21,2 km.)

Terug heel vroeg op pad vandaag, 06.00uur, en het nog heel frisjes. Na een aantal km. kwam ik aan een kapelletje waar mij werd gevraagd mijn naam en nationaliteit op te schrijven. Ik kon bijna niet schrijven van de koude handen. De tocht verliep vlotjes verder tot mijn eindbestemming. Aan albergues is hier zeker geen gebrek. Het ganse dorp lijkt hier wel van de Camino te leven.
Morgen kom ik bij het cruz de fero waar ik het steentje ga neerleggen van de mevrouw die mij in Frankrijk, net na Vezelay, een Duvel aanbood. Ik wil daar aankomen als het nog donker is en er de zon zien opkomen. Lijkt me heel speciaal. Het wordt dus weer vroeg uit de veren morgenvroeg.

Dag 91: Villar de Mazarife - Astorga ( 32,2 km )

Nog net geen zes uur deze morgen en ik was al op weg. Er dienden meer dan dertig km. worden overbrugd, en bij dit heet weer kun je dan beter wat profiteren van de ochtendlijke koelte. Het vroege vertrek betekende ook dat ik zonder eten moest vertrekken. Ik had er domweg niet aan gedacht om eten te voorzien. Geen nood, tegen de tijd dat ik in  het eerste dorpje zou aankomen zouden de eertse bars waar er kan worden ontbeten wel al open zijn. Niet dus...In het eerste dorp was de avond ervoor blijkbaar een feest geweest en was bijgevolg alles nog dicht. Ik had nog twee vlootjes jam in mijn rugzak steken, en nog een zakje kanarie-eten, en speelde dat dan maar binnen, beter dan niets. Pas na 15 km. kon ik aan een deftig ontbijt geraken en een heerlijke tas koffie.
Omtrent het traject van vandaag enkel maar lof, de saaie stukken zijn eindelijk achter de rug. Ik schoot aardig op zodat ik me rond de middag de luxe kon permitteren om een uurtje in te dutten onder de schaduw van een boom. Ondertussen keek ik wat naar de sporadisch voorbijkomende pelgrims. Ik kreeg soms medelijden met enkelen onder hen als ik duidelijk zag met hoeveel pijn en moeite ze verder sukkelden. Een groot deel van hen haalde ik trouwens na mijn pauze opnieuw in.
Het was in de namiddag écht heet, meer dan 30 graden, maar ik heb er niet echt last meer van. Gewoon het tempo wat lager lijkt afdoende, en het mooie landschap en een zacht briesje deden de rest.  De gite waar ik slaap is ruim en koel, ik ga straks vast goed slapen.

Dag 90: Leon - Villar de Mazarife ( 22,9 km.)

Heerlijk fris vanmorgen. De eerste kilometers gingen nog op en langs asfalt maar nadien kon gelukkig een alternatieve weg worden gevolgd die me terug ver weg van alle verkeer en lawaai bracht. Het alternatief betekende dat ik morgen zo'n vier km. meer moet lopen, maar daar heb ik helemaal geen bezwaar tegen, integendeel.
Onderweg weer kennis mogen maken met nieuwe gezichten: een italiaan, twee amerikanen ( vader en zoon ), drie australische dames, een fransman die vanuit Parijs komt gelopen....Onderweg ruim de tijd kunnen nemen om in de schaduw van een kastanjeboom op een bankje wat te eten. Het voelde terug aan als het echte werk. Om een uurtje of elf waaide een zacht briesje wat direct wat verkoeling bracht, wat een verschil met de voorbije dagen.
Nog een woordje voor mijnheer anoniem die vandaag reageerde op mijn uitlatingen in mijn bericht van stapdag 18 tegenover vrachtwagenchauffeurs: ik heb nooit beweerd dat ik deze tocht maakte uit christelijke overtuiging, voor zover ik trouwens meen te weten is dat géén vereiste. Ik heb ook nooit gezegd dat ze allemaal dezelfde zijn, integendeel, misschien moet je eerst maar eens goed lezen wat er staat vooraleer op zo'n, uiteraard anonieme, manier te reageren.
Ik heb zo mijn goede reden om die mensen niet te mogen, en ik heb het sterke vermoeden dat jij wel weet waarom...

Dag 89: rustdag in Leon

De eerste nacht in de albergue in Leon viel me dik tegen: als haringen in een ton in een veel te warme ruimte, snurkers alom vertegenwoordigd, en een mengeling van zweetvoeten en gassen van iemand die ofwel eieren ofwel bonen had gegeten ....het kon tellen hoor! Ik was blij toen de dag aanbrak en ik terug de straat op kon. Ik begaf me naar het hotel waar mijn vrienden hadden verbleven om hen uit te zwaaien. Zij hadden een autorit van zo'n 270 km. tot de luchthaven van Santander voor de boeg. Het afscheid was hartelijk, nogmaals bedankt voor de fijne tijd die wij samen hadden jongens.
Nadien liep ik terug het centrum in om een betere slaapplaats te vinden voor de nacht. Ik vond er eentje waar ik iets meer betaalde dan normaal, nam eerst een douche, deed mijn wasje en kroop in mijn bed voor een vroege siesta. De rest van de dag bracht ik door in het oude stadscentrum en de kathedraal. Die laatste heb ik nu voorlopig wel genoeg gezien. Overal waar ik kwam kreeg ik felicitaties toegeroepen voor mijn verjaardag, blijkbaar was het bezoek van mijn collegas niet ongemerkt gebleven en ik moest telkens opnieuw het hele verhaal vertellen. Iedereen vond het fantastisch en getuigen van echte vriendschap.
's avonds stroomde de hele stad propvol om op de schermen die overal stonden opgesteld de match tussen Spanje en Nederland te volgen. Er heerste een uitgelaten sfeertje want voor de Spanjaarden stond de uitslag al bij voorbaat vast: ze zouden die Nederlanders eens leren wat voetbal is. Na afloop was het al heel wat stiller op straat. De spaanse supporters bekenden ruiterlijk dat de beste ploeg had gewonnen en waren voor hun eigen team allesbehalve mals.
In tegenstelling tot de vorige nacht sliep ik nadien als een roos

Dag 88: Mansilla de las Mulas - Leon (19,6 km.)

Een speciale dag ging het worden, want twee van mijn gisteren overgevlogen collegas stapten de etappe mee. Wij hadden om 07.00 afgesproken om te vertrekken aan de albergue waar ik had overnacht (en waar ze mij de vorige dag bijna een hartstilstand hadden bezorgd) en ja hoor, stipt om 07.00 uur kwamen Geert en Franky eraan. Eerst even een bar binnengewipt voor koffie met koffiekoeken, want met een lege tank is het moeilijk stappen. En toen gingen we op weg.Wij hielden er een flink tempo op na en doordat het al van in het begin flink warm was vloeide het zweet al gauw rijkelijk. Ik was er dan ook niet rouwig om dat we om 8.30 uur een eerste halte konden houden voor een verfrissing. Ik had de indruk dat Geert en Franky er wel zin in hadden want telkens ik hen aankeek zag in een gelukzalige glimlach op hun gezicht. En dat maakte mij ook weer blij want ik wist bij voorbaat dat het traject dat we liepen net als de voorbije dagen niet veel zou voorstellen. Net na de middag liepen we Leon binnen en werd ik door mijn twee stapmaten vergezeld naar de albergue waar ik zou slapen. Daarna ging het naar de kathedraal waar wij met de rest van de bende hadden afgesproken. En ja hoor, Lucien, Dirk en Christophe waren reeds op post. De rest van de dag werd er eerst door iedereen wat gerust, uiteraard werd nog een "kleinigheid" gedronken, werden héél wat fotos genomen, verhalen werden bovengehaald, en er werd heel wat afgelachen. De avond werd afgesloten met een lekkere maaltijd. Kortom, het was een meer dan geslaagde dag en toen ik naar bed ging voelde ik mij apetrots dat mijn collegas zoveel moeite hadden gedaan om mij te komen opzoeken. Zoals ik wellicht al eerder zei: om nooit meer te vergeten!

Wat een verrassing....

Sommige dingen hou je niet voor mogelijk, maar soms gebeuren ze echt. Ik zat in de late namiddag beneden in de albergue een beetje op het internet te surfen, en plotseling verschijnen daar vijf van mijn allerbeste collegas van het werk. Ik wist écht niet wat mij overkwam....
Het idee alleen al dat zij speciaal voor mij met het vliegtuig helemaal hierheen zijn gevlogen slaat mij met verstomming. Ik durf eerlijk te bekennen dag dit het allermooiste moment van mijn camino is, en waarschijnlijk ook zal blijven. Woorden schieten tekort. Bedankt mannen, dit vergeet ik nooit. Morgen wordt gegarandeerd een prachtige dag. Ik begin er zelfs aan te denken om tot mijn zestigste  door te werken ( GRAPJE)

Dag 87: Bercianos del real camino - Mansilla de las mulas ( 27 km.)

In a world that is often dark and cold ,
we are grateful that we can follow yellow  arrows to a place of warmth and light.
In a world that is often hungry we are thankful for food for our bodies, our minds and our hearts.
In a world that is often lonely we are blessed with the gift of family and friends.

Dag 86: Ledigos - Bercianos del real camino ( 27,3 km.)

De dagen vliegen gewoon voorbij. Ondanks de wat saaie omgeving van de voorbije dagen blijft het toch wel genieten. De kleine dorpjes waar ik nu langs loop hebben nog veel huizen die zijn opgetrokken uit leem, lijkt wel het Bokrijk van Spanje. Ik was op mijn bestemming rond 14.00 uur, en dan is het echt wel hoog tijd om binnen te kunnen kruipen want het wordt dan echt heel heet, zeker als de wind zoals vandaag verstek laat gaan.
Het is ondertussen een vast ritueel geworden na aankomst: douchen, kleren wassen en een kort dutje. Nadien op zoek naar een open wifi verbinding en mijn huiswerk (blog ) maken.
Ik liep vandaag ook door een stad, de naam ontglipt me, waar er morgen stierengevechten doorgaan. De straten waren reeds afgezet met een soort van forse metalen hekkens. De stieren worden dus eerst door de straten gejaagd vooraleer ze de arena in gaan. Ik ben blij dat ik het niet hoef mee te maken en hoop stiekem dat de stieren zelf óók wat slachtoffers kunnen maken. Misschien komt er op die manier ooit eens een einde aan dat idioot gedoe.
Op gebied van dierenbescherming telt de europese unie blijkbaar niet.....

Dag 85: Carrion de los Condes - Ledigos ( 24,1 km.)

Het zijn een beetje saaie dagen, er valt dus niet veel te vertellen. Ik heb vannacht prima geslapen en was deze morgen al vroeg op pad. Het is dan telkens zo mooi in het eerste licht en nog lekker koel. Eens goed de stad uit kwam ik weer terecht op een breed sintelpad, kaarsrecht richting het westen en dat 17 km. lang. Deze keer gelukkig niet naast een asfaltweg, maar echt bekoren deed het toch ook niet. Ik zal blij zijn als er terug weer wat uitdaging volgt want graanvelden heb ik voorlopig genoeg gezien.
De dagen beginnen zo stilaan wat door te wegen heb ik zo de indruk, niet zozeer fysiek (hoewel ik bij aankomst toch wel moe was en direct een uur of twee heb geslapen) maar meer mentaal een beetje. Ik loop de afgelopen dagen gans alleen en heb niet direct de behoefte in nieuwe contacten. Het merendeel van hen is in het beste geval pas vertrokken in saint jean pied de port en zijn meestal nog heel luidruchtig. Misschien gaat het morgen wel beter in het kopke, want dat is een beetje het probleem met eentonigheid: je krijgt teveel de kans om na te denken.

Dag 84: Itero de la Vega - Carrion de los Condes (34,9 km.)

Deze dag kan ik wel met iets vergelijken: kaasfondue, en ik lust geen kaas... Alhoewel, zo erg was het nu ook weer niet. Ongeveer 25 km. van het traject ging over een grindpad op amper 3 à 4 meter naast een kaarsrechte asfaltweg. Gelukkig was het zondag en was er zo goed als geen verkeer. De zon scheen ongenadig hard, dus hoed en zonnebril op, verstand op nul, muziek in de oren, en stappen maar. Ik was blij toen ik aankwam. Ik vond onderdak in een nonnenklooster waar ik heel vriendelijk werd ontvangen. Het lijkt wel of ze de helft van Korea hier hebben gedropt. Toch maar een raar volk in mijn ogen. Sommigen van hen zijn best vriendelijk maar het overgrote deel vind ik ronduit lomp, om over hun ergelijke manieren nog maar te zwijgen ( rochelen, snot ophalen, ....)
Ik ga morgen de kilometers wat beperken, hopelijk lopen zij wél verder.

The Way...

eindeloos.

Dag 83: San Bol - Itero de la Vega (25,6 km.)

Hoe moet ik in Godsnaam deze dag omschrijven? Door heel hard te roepen misschien: HET WAS EEN ABSOLUTE TOPDAG !!!!!
ik kan hem NIET vergelijken met het volgende:
een coca cola met ijs en een schijfje citroen
een garnalencoctail met een glas koude witte wijn
frit met stoofvlees en mayonaise
de spaghetti van mijn vrouw op vrijdagavond, zelfs niet met het bijhorend glas rode wijn
een bruine boterham met gehakt van slagerij Van Cauter
vissen op de rivier Shannon in Ierland
geld terugkrijgen van de belastingen
De zomer van 1976
Het beste boek dat ik ooit heb gelezen of de beste film die ik ooit zag
Een knetterend houtvuur
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan....
Er is wel één ding waarmee ik het eventueel zou kunnen vergelijken, maar dat ga ik niet aan jullie neus hangen, en nee, het is niet wat jullie nu denken.
Wat ik vandaag hoorde, zag, voelde , rook....is gewoon niet onder woorden te brengen.
Ik heb ondertussen één van de geheimen van de Meseta ontrafeld: tot de middag is hier vrijwel geen wind. Vervolgens begint die stilaan op te steken om vervolgens alsmaar sterker te gaan waaien. Dat duurt zo tot in de late namiddag tot hij van het ene moment op het andere gaat liggen. Volgens mij werd dit met opzet zo geregeld om de pelgrims te voorzien van de nodige afkoeling, een andere verklaring heb ik er niet voor.
Als jullie misschien een klein beetje jaloers zouden worden zou ik zeggen: daar hebben jullie alle reden toe, ik zou het ook zijn in jullie plaats. Ik maak het allemaal mee en het is fantastisch!

Dag 82: Burgos - San Bol ( 27,6 km.)

De eerst dag door de Meseta zit erop, en het was er me eentje. Aan de weg schijnt geen einde te komen, bomen staan er niet en de zon schijnt ongenadig hard. Het enige wat je hier ziet zijn graanvelden, hevig wiegend in een strakke west - zuidwestenwind.  Zeg maar gerust een stormachtige wind die ervoor zorgde dat je zo af en toe flink moest tegenwringen om op het pad te blijven. Anderzijds zorgde die wind gelukkig ook voor de broodnodige verkoeling.
Ik zit nu in een gite die hier moederziel alleen staat, geen andere huizen, laat staan winkels. Ik ga me dadelijk wat plat leggen om te genieten van een welverdiende siesta. Maar eerst een stukje eten en een douche nemen. Wassen moet ik ook nog doen, de avond zal weer snel om zijn.

Dag 81: Cardenuela Riopico - Burgos ( 15,1km.)

Ik ben toch maar van gedacht veranderd en heb besloten om Burgos niet aan mij te laten voorbijgaan. Gelukkig maar, want er is hier heelwat te zien. Het meest belangrijke is wel de enorme kathedraal. Groter en imposanter ben ik nog niet tegengekomen. Een beetje té eigenlijk. De rijkdom die daarbinnen wordt tentoongesteld is niet te schatten. Wat nu de kathedraal is begon aanvankelijk zo rond 1100 als een eerder bescheiden bouwwerk wat door de eeuwen heen en onder invloed van de verschillende kunststromingen uitgroeide tot de mastadont van nu.
De wandeling hiernaartoe stelde niets voor: vanaf Cardenuela was het in feite één lange aanloop tot Burgos. Eerst door een soort van industrieterrein, vervolgens een langgerekt commercieel centrum gevolgd door de buitenwijk van Burgos tot het oude centrum. Het is nu een doordeweekse dag en toch bruist de stad hier van het leven. Je kan hier in sommige straatjes over de koppen lopen.
Morgen ga ik weer verder, stilaan richting de hete meseta.

Dag 80: Tosantos - Cardenuela Riopico ( 32,4 km. )

De dag zit er weer op. Bewolkt en fris, ideaal weer om flink door te stappen. Een veel mooier parcours dan gisteren ook, toen liep ik praktisch de ganse dag op een aardeweg op hooguit 30 meter naast een drukke weg. Vandaag daarentegen ging het vrijwel de hele dag door een mooi bos. Burgos heb ik al vanop een afstand van zo'n 16 km. zien liggen. Ziet er heel groot uit, té groot naar mijn zin, dus ik denk niet dat ik daar een rustdag ga nemen, de meest belangrijke dingen bekijken en wegwezen, snel terug naar de natuur en de rust.
Is er nu niets dat mij op deze tocht tegenvalt? Ja hoor....Ik word het gekwaak van sommige Hollanders stilaan wat beu. Ze zijn zo uitdrukkelijk aanwezig en weten het allemaal zo goed....Ik ga niet veralgemenen hoor want er zitten er een pak bij die best ok zijn. Maar ik begin ze toch stilaan een beetje te bekijken zoals collega Alain S. Ik vraag me trouwens af waar al die Belgen hier zitten, het is ondertussen alweer een paar weken geleden dat ik er nog eentje hoorde of zag!
Meer valt er in feite niet te vertellen. De dagen vliegen voorbij alsof het niets is. Het doet me een beetje denken aan de scene uit de film Apocalypse Now waarin Kolonel Bill Kilgore met duidelijke spijt in zijn stem zegt: " someday this war's gonna end " .

Dag 79: santa domingo - tosantos (28,2km.)

Goed geslapen op een kamer met twee vrouwen waarvan er eentje snurkte als een dronken zeerover. Gelukkig heb ik oordoppen. Om stipt 22.00 uur werd iedereen door een kordate non aangemaand om naar bed te gaan. Ik zat samen met twee Australiërs nog een pint te drinken, en we hadden eigenlijk nog wel zin om er nog eentje te drinken, maar zuster overste was duidelijk: niks ervan, slapen!
Deze morgen liet de zon zich van haar beste kant zien, er was geen wolkje te bespeuren. Rond de middag werd het flink heet en moest het tempo een stuk lager. Op kilometer 23 kwam ik in het stadje Belorado. Het stikt er van de ooievaars die op elk geschikt plaatsje een nest bouwen: vooral kerktorens blijken een geliefde bouwplek voor hun gigantische constructies. Ik at er een menu pelegrino: telkens drie gangen, volop wijn inbegrepen en altijd weer even lekker. Bovendien betaalde ik tot nu toe nog nooit meer dan 10 euro. Een groot verschil met Frankrijk waar het soms wel wat zoeken was om aan eten te raken.
Deze nacht geen bed om in te slapen maar een judomat. Het is weer eens wat anders. Het is een beetje een aparte gite, maar wel heel rustig. Bovendien was er vanavond ook nog eens eten voorzien wat maakt dat mijn sterk aangetaste vetreserves toch weer wat op peil werden gebracht. Er hoorde zelfs een geleid bezoek bij aan een in een rots uitgehouwde kapel. Ik word zowaar nog een cultuurmens. Ik verwacht overmorgen al in Burgos te arriveren, en daar plan ik nog eens een dagje rust, want het schijnt een mooie stad te zijn.

Dag 78: Najera - Santo domingo de la calzada (21,4km.)

Het wordt een beetje lastig om de blog dagelijks up to date te houden want ik ben afhankelijk van open wifi nu. Dus als jullie de komende dagen niets van me zouden horen, don't shoot me please. Met het weer gaat het de goede kant uit, morgen kan ik vast een dutje doen in de schaduw. De tocht van vandaag was prima: onmetelijke wijngaarden van de befaamde rioja wijn, en nadien een pad waar geen einde leek aan te komen. Ik kon andere wandelaars kilometers voor en achter me zien lopen.
In de stad waar ik nu ben staat een prachtige kathedraal, en in die kathedraal bevindt zich een kippenren ( echt waar ) met daarin een kip en een haan. Er is een hele legende aan verbonden, ze vertellen zou me te ver leiden, zoek het dus maar eens op via google. Het is echt een mooi verhaal.
Als de haan kraait terwijl je als pelgrim in de kathedraal bent, betekent dit dat je de verdere tocht zonder problemen zult beëindigen. Nu liep ik toch zeker al een half uur in de kathedraal rond en die haan liet zich maar niet horen. Toen dacht ik, makker, dit ga je me niet lappen. Kraaien zul je, en ik gaf een stevige shot tegen zijn kot . Het resultaat was niet direct overweldigend maar ik hoorde toch iets van gekakel. Ik ben er niet zeker van of het van de kip of de haan kwam maar ik gun mezelf het voordeel van de twijfel en ben met een gerust gemoed de kathedraal uitgestapt. Waar zo nu en dan een stevige trap al niet goed voor is...

Dag 77: Logrono - Najera ( 32,1 km.)

Hola amigos
Toen ik deze morgen in alle vroegte de stad uitliep waren er nog heel wat feestgangers op de been, sommigen al wat beter dan anderen. Zoals ik gisteren al zei: die Spanjaarden weten echt wel wat feesten is. Het mooie is dat het allemaal heel gemoedelijk blijft, niets van baldadigheden of geweld. Ik was wel blij dat de refugio één eindje van het echte centrum verwijderd lag want anders was er van slapen vast weinig in huis gekomen. De tocht zelf verliep vrij vlot, weinig of geen hoogteverschil, iets minder mooi dan de voorbije dagen, alhoewel.
Het bleef droog maar vrij fris, zo net op het randje van wel of geen jas.
Hier in Najera slaap ik in een gite met 100 bedden die bijna allemaal bezet zijn. Het wordt dus slapen met oordoppen in vannacht.

Dag 76: Torres del Rio - Logrono ( 22,8 km.)

Halfweg de tocht van vandaag stond langsheen een zandwegel een bestelwagen met een man erbij die fruit en koffie aanbood. Zulke 'stalletjes' kom je wel vaker tegen, maar deze man deed het om den brode. Hij zei dat hij slachtoffer was van de economische crisis die hem dakloos had gemaakt. Of zijn verhaal écht waar is zal ik waarschijnlijk nooit te weten komen. Ik gaf hem een paar euro en kreeg een bekertje lauwe koffie aangeboden. Of ik er goed aan deed met hem geld toe te stoppen weet ik ook niet. Hij scheen er blij mee te zijn en mij gaf het ook een beetje een goed gevoel, dus ik denk dat het wel goed zit.
Even later kwam ik ook voorbij het stalletje van Maria Rodriguez , een vrouw die elke dag aan haar woning de voorbijkomende pelgrims een stempel aanbiedt. Zij kwam voor in de reeks van Arnout Hauben. En ja hoor, ze herinnerde zich hem nog heel goed: Belgica, television, camera....Ik moest hem veel groeten doen, en dat is ondertussen ook al gebeurd. Haar moeder had meer dan 20 jaar op dezelfde plaats stempels uitgedeeld, en zij deed dit nu verder ter nagedachtenis aan haar. Er ligt ook een soort van gastenboek op haar tafeltje, zo dik als een telefoonboek, en die staat vol met woorden van voorbijgangers. Echt mooi om zien...
De stad Logrono zelf is ook weer heel speciaal. Het oude centrum is niet zo ontzettend groot maar wel oergezellig. Het is zaterdagavond en dat is blijkbaar voor de lokale bevolking het moment om op stap te gaan. De stad bruist werkelijk van het leven en ik heb me er met veel plezier in laten onderdompelen.
Op het pleintje voor de kathedraal speelde een heus orkest, en niet zo maar het eerste het beste want het klonk fantastisch. Tijd om te gaan slapen nu. Het is al voorbij 22.00 uur en morgen wacht me hopelijk weer een dag vol fijne ontmoetingen en belevenissen.

Dag 75: Villamayor de monjardin - Torres del Rio ( 21,1 km.)

Wat kan ik over deze dag vertellen? Dat hij weer fantastisch was? Het wordt een beetje afgezaagd, maar zo is het eenmaal. Het verblijf in de gite gisteravond was werkelijk de max: zo mooi, ik vond het bijna jammer om naar bed te gaan, ik kon wel blijven kijken. Het ontbijt was ook prima: fruitsap, allerlei beleg, sterke koffie, ovenvers brood....
En dan de tocht zelf, van het ene mooie moment naar het andere. Lekker weer ook, ik kan bijna niet geloven dat dit echt gebeurt. Af en toe herinner ik er mezelf aan dat dit ooit eindigt, dat het echte leven ( of wat er moet voor doorgaan ) steeds dichterbij komt. Je hebt gelijk goede vriend Nero, voor ik er erg zal in hebben is al dit moois alweer voorbij. Gelukkig is het nog niet zover.
Ik zou aan al wie me dierbaar is toch de goede raad willen geven om echt te leven, misschien is wat ik nu ervaar niet aan iedereen besteed, maar als jullie ook de lust zouden krijgen kan ik maar één ding zeggen: wacht er niet langer mee en doe het. Ik heb het nogal moeilijk om onder woorden te brengen, ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel. One life, Live It !!!!!
Ik heb er nu bijna 1800 kilometer opzitten, en je gelooft het nooit maar ik heb sedert gisteren mijn eerste serieuze blaar. Op mijn rechter hiel. Een kanjer ter grootte van een ei. Ik kon niet anders dan ze te doorprikken vanavond. Er kwam een flinke hoeveelheid vocht uit. En dan komt het mooie: de blaar werd door twee oude Spaanse vrouwtjes verzorgd: ontsmetting erop, verband eroverheen, en een heleboel goede raad waar ik niets van begreep want zij spraken enkel Spaans. Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen, en niet van de pijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik morgen weer loop als nieuw.

stilleven met ( niet mijn ) schoen.

Schol!

Één van de mooiste albergues tot nu toe.

Dag 74: Puente la Reina - Villamayor de Monjardin ( 32,8 km.)

Ik ga het kort houden want het was een lange en best wel vermoeiende dag vandaag. Kort samengevat: prachtig weer, ongelooflijke mooie natuur, tof gezelschap en als kers op de taart: een rustige gite bovenop een berg (675 meter) met langs alle kanten zicht op de bergen. Een heel verschil met gisteren, toen leek het wel een gekkenhuis met die massa volk in de gite. Het is daarom dat ik vandaag 10 km. meer liep dan in de gidsen is aangegeven, en ik heb er geen spijt van.
De conditie is prima maar ik moet er aan denken om morgen mijn hoedje op te zetten want mijn knikker is verbrand. Ik ga het hier bij houden mannekes en meiskes want mijn ogen vallen dicht van de slaap. Morgen staan een pak minder kilometers gepland en rest me vast wat meer tijd om uitgebreid verslag te brengen.

collega

Dag 73: Cizur Menor - Puente La Reina (22,6 km.)

Het weer heeft hier wel echt zijn kuren. Gisteren nog prachtig, vandaag simpelweg waardeloos. Er hing deze morgen een dichte mist die ervoor zorgde dat ik van al het moois onderweg weinig of niets zag. Die mist viel dan ook nog eens uit waardoor de regenjas weer aan moest. Er moest een eindje worden geklommen over een vrij lastig pad met veel keien. Boven wachtte dan weer een kleine beloning in de vorm van een aantal beelden, of beter gezegd silhouetten die wandelende pelgrims voorstellen. Bij helder weer moet het uitzicht er waarschijnlijk fantastisch uitzien, nu viel het tegen door de nog steeds aanwezige mist.
Er volgde een lange en best wel gevaarlijke afdaling. Sommige oudere mensen hadden het er knap lastig mee. Mijn knie en scheenbeen indachtig deed ik het ook maar kalmpjes aan. Ik stopte rond 11.30 uur in een dorpje en at er een kleinigheid. Nadien begon het plotseling op te klaren en kwam de zon even piepen. Niet voor lang echter want er doken al even snel pikzwarte wolken op en de laatste 5 km. tot Puente goot het water. Ik had aanvankelijk het plan om na Puente nog een km. of 7 door te stappen, maar die plannen vielen dus letterlijk in het water. Het gevolg ervan is dat ik nu in een overvolle gite zit in Puente, samen met nog 69 anderen. Er zitten nogal heel veel Spanjaarden tussen wat maakt dat het hier niet echt rustig is te noemen. En wat raad je: amper twee uur na mijn aankomst begint de zon hier te schijnen. Morgen wordt het vast beter denk ik dan maar.

Dag 72: Larrasoana - Cizur Menor ( 24,1 km.)

De zon was eindelijk nog eens in goede doen. Het werd een mooie warme dag en de kilometers vlogen voorbij alsof het meters waren. De sfeer is hier totaal anders dan in Frankrijk, meer uitgelaten zeg maar, meer rock and roll. Het is hier ook opvallend hoeveel jonge mensen de camino lopen. Een heel verschil met Frankrijk waar de gemiddelde leeftijd van de stappers toch wel een heel stuk hoger lag. Niettegenstaande er hier dus veel meer jonge mensen rondlopen blijft het allemaal heel rustig. Geen geroep of getier, iedereen geniet in alle stilte van al het moois, en dat is er hier in overvloed.
Je hoeft je hier ook geen zorgen te maken over proviand, want om de zoveel km. is er wel een winkeltje of kraampje dat louter en alleen overleeft door de camino. Het grote voordeel is dan nog dat het hier allemaal spotgoedkoop is. Ik hoef me dus niet langer te overladen met eten en drinken en dat maakt het lopen nog prettiger. Op veel plaatsen staat er koffie klaar voor de wandelaars, of staat er plotseling een man langsheen het pad waar je fruit of drank kunt bij kopen, allemaal heel mooi.
Ik kwam vandaag ook door de stad Pamplona, bekend vanwege zijn jaarlijkse stierenloop door de straten. Gelukkig was dat vandaag niet het geval en kon ik er volop genieten van de mooie gebouwen en sfeer. Ik had er mijn middagmaal in een soort van tappa bar: overheerlijk, veel en spotgoedkoop. Meer moet dat voor mij niet zijn. Ik maakte er ook kennis met een Spaanse collega. Die mannen dragen een prachtig uniform, inclusief een rode Baskische barret. De fotos volgen nog wel.  Ik besloot na Pamplona nog een vijftal km. door te stappen tot een volgende refugio en hier zit ik dus.
De refugio biedt plaats aan 50 mensen en momenteel zijn we hier met 35. Een bont gezelschap van alle denkbare nationaliteiten, waaronder een tiental Italianen die al voor de nodige pret hebben gezorgd.  Het is ondertussen alweer 22.00 uur geworden, hoog tijd dus om mijn bed op te gaan zoeken want morgen wacht weer een boeiende maar ook lange wandeling. Ik kijk er al naar uit.
Het ontbreekt me momenteel gewoon aan de tijd om alles uitgebreid en tot in detail te vertellen, dan zou ik elke avond een paar uur bezig zijn. Ik maak er later wel werk van.

Dag 71: Roncevalles - larrasoana ( 28,7 km.)

Om vijf uur vielen deze morgen de eerste lijken uit hun bed, figuurlijk dan. Maar het was wel erg om aan te zien hoe sommige nieuwe stappers er deze morgen bij liepen: hoe krijg ik in godsnaam alles terug in mijn rugzak? alles doet pijn, waar ben ik aan begonnen....Je zag het hen zo denken. Ik voelde mij een beetje de oude rot tussen hen. Nergens geen last van, relaxed. Goed gerodeerd zou je ook kunnen zeggen. De wanhoop bij velen leek nog groter te worden toen ze buiten het grijze miezerige weer zagen.
Ik besloot het vandaag heel rustig aan te doen, tenzij het terug zo'n rotweer als gisteren zou worden, maar dat werd het gelukkig niet. Ik kon al na anderhalf uurtje mijn jas uittrekken en tegen de middag aan deed zelfs de zon haar eerste schuchtere pogingen om tevoorschijn te komen. De tocht vandaag was totaal verschillend van die van gisteren. Toen steeg het nog van 200 meter naar 1430 meter. Vandaag begon ik op een hoogte van 950 meter om te eindigen op 495 meter. Er zaten nog een paar pittige klimmetjes bij maar lang niet meer zo heftig. Het werd dus een dag van genieten (alweer, en het gaat maar niet tegensteken).
Mijn aanvankelijke vrees voor de grote massa bleek tot nu toe ongegrond. Een paar 100 mensen, ik schat zo'n 300, lopen elkaar op een traject van 28 km. helemaal niet in de weg. Het is bovendien heel gezellig: je maakt een praatje met gelijkgezinden, je ziet mensen terug bij een pauze op een bankje of een winkeltje, en naarmate de zon ging schijnen scheen bij sommige nieuwe lopers ook het moraal wat terug te keren.

Dag 70: Saint Jean Pied de port - Roncesvalles ( 25km.)

Het heeft een hele lange nacht gegoten, echt noodweer. Ik was al om iets voor zes op en na een stevig ontbijt was ik ermee weg. Het was een raar zicht, ik liep tot nu toe praktisch altijd alleen maar nu liep het overal vol. De eerste 8 km. was het heel flink stijgen. Ik liep met mijn regenjas, korte broek en getten en algauw was ik doorweekt van het zweet.  De zeldzame droge momenten werden afgewisseld met stevige regenvlagen. Hoe hoger ik kwam hoe kouder het ook werd. Ik denk dat het op bepaalde stukken amper 3 of 4 graden was. Er zat niets anders op dan stevig door te stappen om het niet koud te krijgen, zeker toen het ook nog eens begon te hagelen. Blijkbaar heeft de camino hier de voorbije jaren al wat slachtoffers gemaakt want her en der staan gedenktekens geplaatst voor pelgrims die hier het leven lieten. Ondanks het slechte weer was het toch echt genieten. Op gebied van lastigheid komt deze zonder twijfel op nr. 1 te staan, en ik vermoed dat hij er zal blijven staan. Het laatste stuk was echt een aanslag op de knieën: door een bos, afwisselend enkeldiep slijk en gladde rotsen, en dat met een dalingspercentage van 25%. Morgen wordt het minder zwaar, en hopelijk wordt ook het weer wat beter.

Dag 69: Ostabat - Saint jean Pied de port ( 23,4 km.)

Het werd een spannende dag vandaag want ik zou 's avonds aankomen in sjdp, hét vertrekpunt van dé Camino. Hier komen alle verschillende routes vanuit gans Europa samen en wordt er ook nog eens een pak volk van alle denkbare nationaliteiten bijgezwierd. Op topdagen vertrekken hier dan ook tot meer dan 500 pelgrims per dag. Vandaag zijn er hier zo'n 350 toegekomen waarvan de meeste dus morgen hun allereerste stappen zullen zetten.
Ik had weer enorm veel geluk met het weer, de ganse dag droog en zonnig. Pas nadat ik hier een slaapplaats kreeg toegewezen begon het te regenen , en nog niet zo'n klein beetje.
De ganse stad is hier duidelijk afgestemd op het pelgrimgebeuren. Souvenierwinkeltjes zoveel je maar kunt denken, eetgelegenheden met allemaal speciale menus ( lees: lekker en goedkoop ), en in de straten krioelt het van de stappers en fietsers van allerlei pluimage. Canadezen, Japanners, Amerikanen, noem maar op. En natuurlijk ook mensen vanuit gans Europa. Hier hangt echt wel een speciale sfeer.
De meesten van hen zijn nog allemaal heel erg opgewonden omdat het voor hen allemaal nog heel nieuw is. Ik ben benieuwd of ze er morgenavond na de zware overtocht over de Pyreneeën nog even fris en monter zullen uit zien.
De weersverwachting is niet bijster goed. Er wordt weer storm verwacht en dan wordt er aangeraden een alternatieve route te lopen. Wat weer het ook wordt: den dezen pakt de historische route, over de top, dat wil ik voor geen geld of moeite missen.

Dag 68: Osserain - Ostabat ( 23,4 km.)

We hebben een nieuwe winnaar: vandaag was werkelijk dé top. Wondermooie paadjes, adembenemende vergezichten, en de weergoden die al hun hebben en houden tentoonstelden. Tijdens het ontbijt deze morgen was het al flink raak: het goot water en er stond een wind om u tegen te zeggen. Dus werd alles goed waterdicht ingepakt, de regenjasl en overschoenen gingen aan en we vertrokken. Ik was nog maar net vertrokken en het weer kalmeerde al. Na een paar km. gingen de hemelsluizen alweer volledig open en dat duurde tot de aankomst in Saint Palais. Ik at er in het dorp een menu de jours, heel lekker, en toen ik nadien terug vertrok was de lucht helemaal opengetrokken en werd het een pak warmer. Er volgden een paar pittige klimmetjes, zeg maar heel pittig, en ik kwam voorbij aan plekjes die je normaal enkel in brochures vindt. De laatste paar km. voor Ostabat sloeg het weer nog maar eens kompleet om, deze keer inclusief donder en bliksem. Ik heb er gewoon van genoten: een heuse strijd tegen de natuurelementen. De wetenschap dat er op het einde van de dag een droog en warm onderkomen wacht helpt daarbij natuurlijk een handje. Het zou heel anders zijn indien je telkens de nacht in een tentje zou moeten doorbrengen.
Mijn nieuwe schoenen doen het prima: volledig waterdicht, goeie grip, kortom , ik loop ermee als een kievit ( zoals de Hollanders zeggen ).
Mijn scheen bezorgt me helemaal geen last meer dus alles zit goed.
Ik heb mij gisteravond nog eens kunnen wegen: ondanks het feit dat ik flink wat voedsel binnensla zit ik nu op 72,5 kilo. Ik ben dus sinds mijn vertrek 11 kilo afgevallen, en ik moet zeggen, ik ondervind er alleen maar voordeel van.
Morgen wordt het waarschijnlijk mijn laatste dag in La douce France. Ik kom dan aan in Saint Jean Pied de port. Alweer een mijlpaaltje. Vanaf daar wordt het waarschijnlijk ook wel heel erg druk op de chemin. Maar daarover morgen meer. Slaapwel.

kleine rechtzetting

Ik heb in Sauveterre van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn oude Hanwags naar huis te versturen. Dus vrouwlief, wanneer er één dezer dagen een doos arriveert met de post: het is geen voorraad Franse kazen, maar wel degelijk mijn schoenen .
Ik ben vanuit Sauveterre nog verder gestapt tot in Osserain. Daardoor kwam de teller vandaag uit op 25,4 km.

Dag 67: Orthez - Sauveterre (21,9 km.)

We zijn terug in gang, maar ondertussen is er weer wat gebeurd ...
Ik ruimte gisteren mijn rugzak een beetje op en bekeek ook nog eens de zolen van mijn botinnen. Ik schrok er niet eens meer van toen ik zag dat de hielen nog maar eens aan het loslaten waren. Ik had er genoeg van. Ik had in Orthez al een sportwinkel opgemerkt en ging daarheen. Misschien raakte ik daar wel aan een paar nieuwe stappers. Ze hadden daar wel iets, maar niet wat ik zocht. Ik heb nogal brede poten, en het vinden van een schoen die mij echt goed past is dan ook niet simpel. De man in de winkel had echter heel goed nieuws voor mij: zowat anderhalve kilometer verder was een echte outdoor zaak, volgens hem zou ik daar zeker vinden wat ik zocht. Hij was zo vriendelijk om er eerst naar de telefoneren, en hij vertelde de andere winkel van mijn brede voeten. Ga er maar heen, zei hij me, wat jij nodig hebt ga je daar vinden. Vol goede moed daarheen dus, en inderdaad, ze wisten er reeds van mijn komst en hadden al een reeks modellen klaargezet. Het tweede paar dat ik paste was al meteen raak, zij pasten als gegoten. Zij voelden net aan als mijn oude vertrouwde Hanwags. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om nog twee setjes rubberen tjoepkes te kopen voor mijn stokken, want ook die waren heel dringend aan vervanging toe.
Ik hield mijn nieuwe schoenen aan om terug te keren naar de refuge en ik had er een heel goed gevoel bij. Tegelijkertijd besefte ik dat ik weer eens ongelooflijk veel geluk had dat ik net hier vaststelde dat de oude schoenen het weer gingen begeven en dat ik hier dan ook nog eens kon geholpen worden ook. De outdoor zaak heet Sport 2000, echt een aanrader voor wie in deze buurt iets van stapgerief zou nodig hebben.
Voor de prijs moet je ook al niet vrezen: een PAK goedkoper dan bij ons, en dan heb ik het wel degelijk over dezelfde merken!
Ik draag voorlopig mijn oude schoenen nog mee. Ik was eerst van plan om ze weg te gooien maar heb toch beslist om ze met de post naar huis te sturen. Wanneer ze eens deftig herzoold worden kunnen ze nog voor een hele tijd dienst doen want voor de rest is er niets mis mee.
Ik ben ondertussen al sedert 13.00 uur aangekomen is Sauveterre. Een prachtig stuk in ideale omstandigheden. Ik kon mij op verschillende plaatsen vergapen aan de schoonheid van de Pyreneeën die steeds meer dichterbij komen. Dat merk je hier trouwens ook heel goed aan het terrein dat nu een pak ruiger is geworden. De speeltijd is nu wel voor een poosje voorbij, dit is nu het echte werk, flink klimmen en klauteren. Maar het gaat allemaal als vanzelf met de nieuwe schoenen en mijn scheen waarvan ik praktisch geen last meer heb. Ik zit nu te wachten op een terrasje tot het office du tourisme om 14.00 uur open gaat. Hopelijk kunnen ze mij voor deze nacht een slaapplaats vinden, maar daarover vertel ik morgen wel meer.

Dag 66: uitgeregend in Orthez.

Het heeft hier een ganse nacht flink geonweerd en het water viel met bakken uit de lucht. Tegen de ochtend verdween het onweer maar het bleef letterlijk gieten tot 16.00 uur. Ik had na gisteren geen zin om nog een dag kleddernat te lopen, dus bleef ik hier maar een dag hangen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om langs te gaan bij de kapper, niet zozeer voor mijn weelderige haartooi, maar voor mijn baard, want die begon wel heel lang te worden. Voor morgen wordt een betere dag voorspeld maar de dagen nadien beloven niet veel goeds, het ziet er dus naar uit dat ik de Pyreneeën in de regen zal over moeten. Dat schijnt echter meer regel dan uitzondering te zijn. Jammer, want de overtocht in volle zon schijnt supermooi te zijn. We zien wel, misschien klaart het tegen dan wel weer uit.

Dag 65: Hagetmau - Orthez ( 30,4 km. )

Op pad om 7.15 uur onder een bewolkte hemel. Een uurtje later begon het te miezeren en nog een half uur later ging de kraan hierboven helemaal open. Veel gelegenheid om rustig langs de weg wat te eten zat er niet in. Snel een hap uit het vuistje en verder maar weer. Ik hield er een stevig tempo op na wat maakte dat ik al om 14.00 uur op mijn bestemming was. Drijfnat, zowel van de regen als van het zweet. Niet direct een vrolijke dag, een beetje zoals het weer dus. Komt nog eens bij dat ik bijna overhoop werd gereden door één of andere gek in een johnny car. Hij mag van geluk spreken dat ik hem niet te pakken kreeg want ik had hem gegarandeerd een rammeling verkocht.  Als het morgen een weer blijft als vandaag blijf ik hier misschien wel een dag langer. Ik denk dat ik de voorbije dagen wat te snel ben gegaan en dat heeft zo z'n weerslag op m'n humeur. Het kan niet alle dagen feest zijn.

Dag 64: Mont de Morsan - Hagetmau ( 36,1 km.)

Een topdag! Dat was het kort samengevat. Ik vertrok, net als de voorbije dagen, om 7.00 uur. Ik had prima geslapen en voelde meteen dat alles goed zag. Er hing wat bewolking en het was warmer dan de voorbije dagen op dit tijdstip van de dag. Na een uur of twee verdween de bewolking en werd het drukkend heet, zo heet dat het zweet me letterlijk van het lijf liep. Het deerde me echter niet, ik liep eindelijk nog eens kompleet pijnloos, en dat was ondertussen wel al héél lang geleden. Het werd dus een hele dag lang puur genieten. Toen ik na 10 km. ook nog eens een eerste blik kon werpen op de Pyreneeën die heel in de verte opdoemden, werd het helemaal mooi. Ik had ze natuurlijk vroeger ook wel al gezien, verschillende keren zelfs, maar nog nooit van zover af. Er ligt nog een pak sneeuw, zo te zien, maar daar zal ik bij de doortocht geen last van hebben.
Om 11.30 uur zat ik al op 20 km. Tijd om wat te eten dus, en vooral om te drinken. In de loop van de kilometers die daarop volgden begon het geleidelijk terug te klimmen en te dalen. Het klimmen gaat als vanzelf, wat voor mezelf bewijst dat ik in een prima fysieke conditie verkeer. Tijdens het dalen ben ik nu wel extra voorzichtig, want dat is héél belastend voor knieën en andere gewrichten en vooral voor de pezen. Toen ik op mijn eindbestemming aankwam heb ik het nog even overwogen om verder te stappen tot in La Bastide, zo'n 6 km. verder. Een losbarstend onweer deed er anders over beslissen, misschien maar goed zo.
Na de gebruikelijke rituelen van douchen, kleren wassen, praatje maken met andere pelgrims was het tijd om nog wat boodschappen te gaan doen. Een paar Duitse fietsers boden mij spontaan hun fiets aan, wat ik heel dankbaar aanvaarde. Ik ben net voor aankomst aan de gite op mijn tien geboden gevallen toen ik liep rond te kijken en struikelde over een boordsteen. Gelukkig zaten mijn handen net niet vast in de lussen van mijn stokken en kon ik mijn val breken met mijn handen. Als je met zo'n zware rugzak eenmaal uit balans geraakt is er meestal geen houden meer aan, ik hield er geen schrammetje aan over.
Het is ondertussen alweer 21.00 uur geworden en mijn blaffeturen beginnen wat te zakken, hoog tijd om mijn bed op te zoeken. Tot morgen hé  mannekes en meiskes.

Dag 63: Roquefort - Mont De Morsan ( 30,2 km. )

Alweer een snikhete dag maar het parcours liep beter dan gisteren. 's morgens hing er nog wat mist, maar eens die weg was werd de oven flink opgestookt. Gelukkig kon ik praktisch de ganse dag onder de schaduw van de bomen lopen.
Zo rond de middag en na ongeveer 20 km. hield ik halt aan een graspleintje voor een kerk waar ik wat brood at. Nadien was het tijd voor een dutje. De laatste 10 km. gingen terug over een oude spoorwegbedding, deze keer echter geasfalteerd. Het is zondag en het was er dan ook behoorlijk druk van de fietsers. Er werd mij minstens 100 keer 'bon camino' toegeroepen. Wat kan ik verder nog vertellen? dat ik nog altijd in topvorm verkeer, mijn scheen is aan de beterhand ( kan bijna niet anders met wat ik allemaal al heb geslikt ) en de drang om 's morgens te vertrekken is er nog altijd. De voorbije dagen, zeker met deze langere etappes, stond ik telkens op om 06.00 uur om tegen 07.00 uur te kunnen vertrekken. Zo heb ik rond de middag de tijd om een langere rustpauze te nemen.
Gisteren liep ik voorbij de mijlpaal van de laatste 1000 km. Ik sta er zelf een beetje van verbaasd.

Dag 62: Captieux - Rochefort ( 36,2 km.)

Snikhete dag over het witte zand van de Landes.
Mooi maar heel zwaar. Een paar km. meer gelopen dan was voorzien, en dat laat zich voelen. zit in een gite met een paar fietsers die vergezeld zijn van hun vrouwen. Die volgen hen met de auto en hebben gekookt. Gelukkig maar, want zelf had ik daar niet veel zin meer in.
Ga slapen nu, morgen alweer nieuwe dag.

Dag 61: Bazas - Captieux ( 19,4 km. )

Wat een mooie dag! Stralend zomers, verkoelend windje en een pad dat haast ul
itsluitend een oude spoorwegbedding volgde, en dat door een schijnbaar eindeloos bos. Meer hoeft het voor mij echt niet te zijn, een verademing vergeleken met het saaie asfalt van de voorbije dagen. Het geurde ook weer hemels, geen parfum die daar tegenop kan.
Ik was al om 13.30 uur op mijn bestemming en had best nog wat willen doorlopen, maar de volgende etappe ligt 33 km. verderop en loopt uitsluitend door de bossen van de Landes. Dus ik ben hier maar wijselijk gestopt. Een splinternieuwe gite (chalet ) van de gemeente met ook weer alles erop en eraan. De bijdrage die wordt gevraagd is "donativo", men geeft wat men wil.
Ik sta sterk in de verleiding om de dag van vandaag ook toe te voegen aan mijn top drie, maar dat zou betekenen dat ik een andere dag moet verwijderen en dat krijg ik niet over mijn hart. Die waren nml . ook zó mooi....Daarom heb ik vanaf nu mijn top drie afgeschaft, en bestaan er dus enkel nog topdagen. Ook weeral opgelost zie.
Ik stopte vandaag gedurende enkele km. Lou Reed in mijn oren: "men of good fortune", het klonk heel toepasselijk. Dat zijn zo van die zeldzame momenten in een leven dat je denkt: het is nú echt perfect, alles klopt en ik kan me niets voorstellen waardoor het nóg kompleter zou kunnen worden. Dan krijg ik echt zin om heel luid joehoe te roepen, en ik beken eerlijk dat ik dat al meerdere keren heb geroepen (maar alleen als ik zeker ben dat niemand me kan horen)
Het is alweer vrijdag vandaag dus aan iedereen een prettig weekend gewenst. Vanaf morgen is het voor mij al twee maand aan één stuk vrijdag, want zolang ben ik ondertussen al op weg. Mij lijkt het alsof ik pas sinds gisteren vertrok. En om goede tradities niet te verbreken staat er vanavond spaghetti op mijn menu, inclusief een wijntje, maar wel méér dan één glaasje.
Tenslotte nog speciaal voor mijn ouwe strijdmakker op het werk, Den Dizzen: ik heb je vast wel goedbedoelde verwittigingen omtrent de Nederlandse dame aan haar meegedeeld. Ze kon er hartelijk om lachen. Niettegenstaande dat vind ik het toch wel erg dat je ook maar één moment durft twijfelen omtrent mijn vrome gedachten. Ik zie me dan ook verplicht om mijn kornuiten op het werk de opdracht te geven je aanstaande dinsdag extra streng aan te pakken en langs verschillende fronten aan te vallen. Dus les amis, zorg ervoor dat ik den Dizzen dinsdag tot hier hoor roepen, ik reken erop!

Dag 60: La Reole - Bazas ( 29,2 km. )

Mijn wekker liep af om 6.00 uur deze morgen. Het beloofde een heel warme dag te worden en de etappe van bijna 30 km. ging hoofdzakelijk over asfalt. Ik wou dus vroeg genoeg vertrekken om een groot deel van de kilometers in de koelte te kunnen stappen. Gelukkig maar want het werd inderdaad héél warm, tegen de 30 graden aan denk ik. Het valt mij op dat ik door mijn gewichtsverlies  veel minder transpireer, hoewel, toen ik hier in Bazas het toeristisch bureau binnenstapte gutste het zweet toch nog in beekjes van mijn gezicht.
Ik slaap hier in een oud schoolgebouw, heel gezellig met een mooie tuin. Jean-Pierre is hier ook. Hij vertrok een dag voor mij uit Pellegrue. Verder is hier ook nog een Nederlandse uit Enkhuizen, de eerste Nederlandse die ik tegenkom die ook een beetje deftig Frans praat. Zij heeft in haar jonge jaren als au-pair gewerkt in Parijs, vandaar.
De eerste 15 km. gingen vanmorgen héél vlot, vrijwel pijnloos, maar nadien begon ik toch weer last te krijgen. De warmte zal er ook wel voor iets tussen zitten, en vooral het warme asfalt.
Ik ben voor alle zekerheid nog maar eens bij een apotheker binnengestapt en het medicament Feldene gekocht. Dat is een zware ontstekingsremmer. Kon ik toch niet meer op die naam komen zeker toen ik daar binnen stond. Ik wist dat het met de letter f begon, dat je er maar één mag van nemen per dag, maar de naam die ontsnapte mij. Maar ik ben er uiteindelijk toch nog aangeraakt. De apotheker vond het allemaal héél grappig, zeker toen ik de naam Flavignac vernoemde . achteraf besefte ik dat dit de naam was van een dorp waar ik enkele weken geleden voorbij kwam. Morgen een  korte etappe van amper 20 km. Ik nader stilaan de dennebossen van de Landes.

Dag 59: Pellegrue - La Reole ( 26,8 km. )

Het is me gelukt, maar toch nog met wat moeite. Ganse dag langs rustige maar verharde paden. De temperatuur is met een pak graden de hoogte ingeschoten, ik had er weinig last van doordat mijn tempo nog steeds heel laag ligt. Ik zal blij zijn als ik eindelijk van die ontsteking verlost geraak en terug voluit kan gaan. Het ziet er echter niet naar uit dat dat voor direct zal zijn.
Ik slaap vannacht in een manege, meer bepaald in een tent die hier staat opgesteld. Het avondmaal wordt pover: overschot van brood met blikje sardientjes. Ik zal morgen mijn schade wel inhalen.
Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad om die manege hier te vinden. Ik had eerst aangebeld bij de plaatselijke gendarmerie en brandweer, noppes, onbemand gedurende de nacht...
Ik mocht van de plaatselijke commandant van de gendarmerie bij hem thuis slapen maar dat betekende 5 km. teruglopen. Nee bedankt dus. Echt behulpzaam kon ik ze niet noemen....
Uiteindelijk na veel vragen in het toeristisch bureau geraakt en daar werd ik wel heel vriendelijk geholpen. Straks nog rap een douche en wat eten en dan mijn nest in: recupereren, want de komende dagen wordt het vast nog afzien ....
Maar het blijft plezant !!

Dag 58: de tijd gaat traag in Pellegrue.

En ik zou zó graag verder stappen.
Jean Pierre is deze morgen vertrokken en nu zit ik hier dus de uren op mijn eentje af te tellen. Mijn wasje is gedaan en ondertussen bijna droog. Deze morgen ben ik naar het postkantoor hier rechtover geweest en mijn tent huiswaarts gestuurd. Dat betekent meer dan twee kilo aan gewicht minder dat ik moet meesleuren en daar zullen mijn knoken me hopelijk dankbaar voor zijn.
Mijn scheenbeen lijkt wat minder dik dan gisteren en ik voel geen pijn, dus morgen gaan we opnieuw van start, de drang is gewoon te sterk.
Het zal vreemd aanvoelen om 's avonds niet meer in het vertrouwd gezelschap te vertoeven, maar wie weet loop ik hen binnen een paar dagen of weken niet opnieuw tegen het lijf.
En net terwijl ik deze regels schrijf, komt hier nog een pelgrim binnengewaaid: Dominique, een jongedame uit Luik. Het ziet ernaar uit dat ook zij wat rust kan gebruiken.
Ultreya !!

Ik kwam van beneden.

nog eentje

fotos

Een collega.

Dag 57: gevloerd in Pellegrue...

In Sainte Foy had ik nog prima geslapen, goei matras, geen snurkers in de buurt en na lekker te hebben gegeten.
Toen ik wakker werd rond 8.00 uur voelde ik echter al dat mijn been de nacht blijkbaar minder goed had doorstaan. Ik dacht aanvankelijk dat het tijdens het stappen wel zou beteren en ging tegen 9.00 uur eerst nog naar de intermarche, een paar honderd meter van het presbytere, om proviand in te slaan. Ik kocht wat fruit, brood, makreelfilets en ging terug naar de presbytere om mijn rugzak te halen en te vertrekken. Er was mij gevraagd om bij mijn vertrek de sleutel van de voordeur in de brievenbus te droppen, en toen ik zover was bekroop mij enige twijfel. Het was net alsof ik er niet gerust in was om te vertrekken. Toen echter de sleutel in de brievenbus viel had ik niet veel keuze meer: komaan jong, vertrekken.
Na amper drie kilometer had ik al spijt omtrent die genomen beslissing. Het beloofde een lange lastige dag te worden. Ik paste net als de dag voordien mijn techniek van het vreemdelingenlegioen toe, maar dat mocht deze keer niet baten. Niettegenstaande de eerder frisse temperatuur liep het zweet me van het lijf, door de pijn.
Ik moest stoppen, naast de weg in het gras. En nu? Ik vervloekte mezelf niet eerder te hebben gestopt toen de eerste ontstekingsverschijnselen opdoken maar besefte ook dat het daar nu te laat voor was. Ik bleef een half uurtje zitten, dronk wat water, en probeerde het opnieuw. Om een lang verhaal kort te maken: ik geraakte met heel veel pijn en moeite tot aan ongeveer km. 7 waar ik een kerkje binnen ging. Ik moest dringend dat been bekijken want ik had het gevoel dat het onderste stuk van mijn scheenbeen, tot aan mijn enkel, ging openbarsten. Wat ik zag maakte mij niet direct vrolijk: rood, warm en gezwollen zoals een olifantenpoot. Ik verwijderde de tape want die veroorzaakte alleen maar meer pijn. Het verwijderen ervan bracht een beetje verlichting. Ik bleef terug een tijdje zitten en nadien vlotte het een klein beetje beter. Ik geraakte uiteindelijk met veel moeite in de late namiddag op mijn eindbestemming waar ik drie collegas van de voorbije dagen aantrof. Eén van hen, Jean-Pierre uit de buurt van Waver, was ik 2 dagen voordien tegengekomen. Ik dacht dat hij al veel verder zou zitten maar hij zit met dezelfde kwetsuur als ik, maar wel in een beginstadium. Hij is hier al een dag en rust hier in totaal twee dagen, hopend op herstel.
Hij is nochtans een ervaren stapper en de Camino is niet nieuw voor hem. Hij vertelde me dat hij tijdens zijn vorige tochten al 4 keer hetzelfde letsel had, nu dus was het de vijfde keer. Er schijnt weinig aan te doen om het te voorkomen: het is er zonder waarschuwing en zonder aanwijsbare reden, maar het heeft waarschijnlijk toch alles te maken met overbelasting.
Ik moet er bij mijn aankomst wel heel slecht hebben uitgezien, want alle aanwezigen schoten mij zowat ter hulp. Er werd een matras van een stapelbed gehaald en op de grond gelegd ( volgens hen beter zo ) er werd mij eten en drinken gebracht ( ik kreeg gedurende de dag enkel wat fruit binnen ) en mijn been werd met ijs gekoeld. Ik voelde mij door al die blijken van medeleven ontroerd. Maar dat is ook een stuk van de weg: lief én leed worden gedeeld. Binnen een paar dagen kan ik misschien wel een ander tot steun zijn.
Ondertussen zijn we een dag verder en veel is er nog niet veranderd. Mijn been staat nog steeds dik en voelt nog warm aan. Ik heb geen koorts en dat is vast een goed teken. Ik heb nu al besloten om ook morgen hier nog te blijven maar hoop toch woensdag terug te kunnen starten. Gelukkig is alles hier voorhanden: intermarche, bakker en goede internetverbinding. Er is ook een postkantoor, en ik overweeg sterk om mijn tentje naar huis te sturen. Dat betekent minder gewicht om dragen en bijgevolg minder belasting. In geval van nood, en dat zou toch wel erg moeten lukken zeker, kan ik nog altijd onder mijn poncho slapen.
Ondertussen is het dus wachten geblazen. De uren lijken plotseling ellendig lang te duren, zeker voor iemand met zo weinig geduld als ik. Dus beste vrienden en vriendinnen, als jullie ondanks het drukke werk toch nog ergens een gaatje vrij zouden vinden voor een berichtje?

Dag 56: Saint Foy - Pellegrue ( 22,3 km.)

Ik moet hier noodgedwongen een paar dagen blijven. Mijn been geeft het op....Het ganse relaas volgt morgen. Ik zal tijd in overvloed hebben om te schrijven.

Dag 55: Gratade - Port Sainte Foy et Ponchapt ( 25,5 km. )

Na een deugdoende nacht op de boerderij stond ik deze morgen om 07.00 uur vertrekkensklaar. Het miezerde heel lichtjes. Ik had het plan opgevat om het tweede deel van de etappe, die normaal gezien in één keer wordt gelopen, en nu dus amper 18 km. zou bedragen, over een  zo lang mogelijke tijdspanne te spreiden. Ik paste het systeem toe van de soldaten uit het vreemdelingenlegioen wanneer die destijds door de woestijn marcheerden: héél traag dus, nog trager dan een oud vrouwtje dat boodschappen doet. Het was waarschijnlijk een gek zicht maar ik kwam niemand tegen onderweg, en dan nog zou het mij niet kunnen schelen. Ik kreeg die raad van een gepensioneerde geriater, Thierry, die mij verzekerde dat dat de beste manier is om een ontsteking te bestrijden, blijven bewegen zonder te belasten.
En raad eens: het werkt. Ik voelde geen pijn en toen ik op mijn eindbestemming aankwam had ik zelfs nog energie genoeg om wat in de stad rond te dwalen en boodschappen te doen. Zo traag stappen duurt wel lang hoor, maar is nog altijd beter dan helemaal niet stappen.
Ik slaap voor de tweede keer tijdens deze camino in een presbytere. Er zijn hier nog 3 andere pelgrims die ik nog niet eerder zag.
Ik stak vandaag, net voor het binnenstappen van deze stad met de onmogelijke naam, de Dordogne over, een brede snelstromende rivier.
Ondertussen zit ik ook volop tussen de immense wijngaarden van de Bordeauxstreek. Op sommige stukken strekken die zich uit zover je kan zien. Mooi om er middenin te mogen lopen. Ik ben nu al benieuwd wat morgen weer gaat brengen. Ik doe het alleszins terug kalmpjes aan zodat ik geen ruzie krijg met het thuisfront ....

Dag 54: Mussidan - Gratade ( 15,4 km. )

Ik volg de raad op van mijn vrouw en alle vrienden die reageerden op mijn bericht van gisteren : ik doe het heel rustig aan om mijn been te laten recupereren. Ik slaap nu op een boerderij in the middle of nowhere. Heel lekker gegeten en een ganse namiddag geslapen. Voel mij al een stuk beter. Morgen terug een bescheiden afstand zodat het lijntje niet breekt.
Ik heb nu een strekverband rond mijn been en dat lijkt ook wat extra te helpen. Een oude kar moet zo af en toe wat worden opgelapt .
Ik ben er morgen weer met meer nieuws.

Dag 53: Saint Astier - Mussidan ( 22,9 km. )

Het gaat helemaal niet goed de laatste dagen, mijn knie begint nog maar net te beteren en nu is het de beurt aan mijn scheenbeen, en natuurlijk ook dat van dat verdomde linker been. Ik vermoed een begin van beenvliesontsteking. Het is toch niet te geloven, ik zit in de vorm van mijn leven en loop de ene kwetsuur na de andere op. Het is nog niet zo erg dat ik niet meer kan stappen maar ik zal de komende dagen wel heel voorzichtig moeten zijn tot wanneer dat been eindelijk eens volledig hersteld geraakt. Ik haalde vandaag nog geen 4 km per uur. Sneller proberen stappen betekende meer pijn dus ik kan niet anders dan de komende dagen te beperken tot ongeveer 15 km verspreid over een ganse dag.
Ik denk zeker niet aan stoppen, dat nooit.
Ik wil wel zoals ik vroeger al zei elke centimeter van de tocht stappen, dus momenteel rest me geen andere optie dan in te binden. Gelukkig zit ik niet gebonden aan een strakke tijdslimiet want dan zou ik nu toch wel lichtjes paniekeren ....
Ik kom er wel, desnoods op handen en voeten.
Ik vind het zelf ook jammer dat ik geen vrolijker nieuws kan brengen, maar morgen is weer een nieuwe dag en misschien wordt het dan wel beter.

Dag 52: Perigueux - Saint Astier ( 30,7 km. )

Ik zal het verhaal morgen vertellen. Serieus verkeerd gelopen en stikkapot...

Dag 51: Sorges - Perigueux ( 24 km. )

Bewolkte dag vandaag maar het bleef gelukkig wel droog. Enkel de laatste 5 kilometers gingen over asfalt, als aanloop naar Perigueux, een grote stad. Ik doe niet de moeite om hier veel rond te lopen want grote steden zeggen me niet zoveel. Buiten die paar kilometers asfalt was het prettig lopen, gans de tijd door immense wouden.
Ik zit terug in een gite van het genootschap, deze keer echter zonder maaltijd, dus heb ik zelf mijn potje bij elkaar geknutseld , niet slecht al zeg ik het zelf.
Mijn knie voelde iets minder goed dan gisteren maar het ging wel, misschien zit het mindere weer er wel voor iets tussen.
Veel valt er verder in feite niet te vertellen. Ik denk dat ik over de helft van mijn tocht zit. Morgen meer nieuws.

Dag 50: Thiviers - Sorges ( 20,6 km. )

Toen ik deze nacht op de camping rond 01.00 uur wakker werd om naar het toilet te gaan, wachtte me buiten een prachtige sterrenhemel. De kikkers genoten er blijkbaar ook van want zij kwaakten dat het een lieve lust was.
Deze morgen bleef mijn ontbijt beperkt tot een appel want ik zat door mijn proviand heen.
Een kleine omweg door het dorp bracht me tot bij de bakker. Een brood voor onderweg en twee chocoladekoeken die ik opat op een bank in het zonnetje. Ondertussen keek ik wat naar de inboorlingen die hun baguette gingen halen.
Amper drie kilometer verder stond  alweer een bank in het zonnetje en kon ik er niet aan weerstaan om opnieuw even halt te houden. Het was er gewoon te mooi om zomaar aan voorbij te lopen.
De rest van de dag verliep vrijwel pijnloos, met dank aan Frederic, de leverancier van mijn pillen.
Onder de middag hielden wij ( Jean Yves, Frederic en ikzelf ) een uitgebreide lunchpauze onder de schaduw van een boom. Inclusief een siesta van een half uurtje. Het gefluit van de vogeltjes werd ondersteund door het gesnurk van Jean Yves. Toen hij wakker werd vertelde hij ons dat hij had gedroomd dat hij het gezang van de vogeltjes had gehoord. Frederic en ikzelf wisten niet wat te antwoorden, zeker niet toen wij merkten dat de ogen van Jean Yves vochtig waren van zijn tranen. Een schouderklop van ons beiden was genoeg om hem onze gevoelens kenbaar te maken. Hij bedankte ons voor onze vriendschap die wij hem betoonden. We zijn ondertussen wel echte vrienden geworden. Voor zij die het verhaal hebben gemist: Jean Yves is doof sedert zijn zesde levensjaar.
Gisteren zwaaide hij naar een voorbijrijdende trein, de treinbestuurder beantwoordde zijn gebaar met een uitgebreid getoeter, wat Jean Yves uiteraard niet hoorde. Toen wij hem vertelden dat de bestuurder had geclaxoneerd was hij door het dolle heen van blijdschap, om maar te zeggen hoe het geluk soms in kleine dingen schuilt. Geluk dat wij samen met Jean Yves mochten delen. Ik kan verzekeren dat het wat doet met een mens.
De tocht op zichzelf is bijna te mooi om waar te zijn. De ontmoetingen onderweg, de mailtjes die ik krijg van mijn vrouwtje thuis, de reacties van vrienden en collegas, het telefoontje van mijn broer, het telefoontje naar mijn moeder en schoonmoeder, het is me allemaal even dierbaar. Ik hoop ooit ook nog eens iets te horen vanuit Geraardsbergen, want daar woont iemand die ik wel héél erg mis.
Slaapwel en voor morgen iedereen gezond en wel weer wakker,
vanwege the great white buffalo.

Dag 49: La Coquille - Thiviers ( 20 km. )

Zomaar uit het niets kwam deze dag de top drie binnengedoken. Eindelijk was de zon weer eens van de partij, en het deed deugd. Een groot deel van het parcours ging over smalle bospaadjes en langs een van die paadjes zag ik een vos in een weide. Hij had me duidelijk gezien maar toch zette hij het niet direct op een lopen zodat ik de kans had om enkele fotos  te nemen. Toen vond hij dat het welletjes was geweest en hij ging er, hoog opspringend door het hoge gras, vandoor.
Jammer genoeg moesten wij vandaag een lid van de compagnie van de laatste dagen achterlaten: Karin, een vijftigjarige vrouw uit Nederland. Zij was vanuit Vezelay vertrokken en kreeg sedert gisteren last aan haar scheenbeen. Het verdikt was hard: shin - spints, een uitermate pijnlijke ontsteking van het scheenbeenvlies waarvoor maar één remedie helpt: rust. maar dan wel voor lange tijd. Zij was er het hart van in en weende tranen met tuiten toen de rest van ons deze morgen vertrok, want zij beseft waarschijnlijk dat dit het einde van de tocht betekent voor haar.
Morgen terug een korte etappe en nadien dienen zich een paar zware dagen aan. Ik hoop dat tegen dan mijn knie volledig in orde is. Vandaag begon hij enkel naar het einde toe terug meer pijn te doen en ik heb er ook minder last van na een pauze. Ik heb er een goed oog in, het komt in orde, het moet wel!

Dag 48: Les Cars - La Coquille ( 28,2 km.)

Goed nieuws, ik denk dat mijn knie stilaan aan de beterhand is. Tenminste, ik had vandaag aanzienlijk minder pijn dan de voorbije dagen. Ik ben eindelijk ook aan de geschikte medicatie geraakt: ibuprofen ( kon ik van de apotheker zonder voorschrift krijgen ) en een potje Voltaren. Daar heeft één van mijn franse stapmaten voor gezorgd. Hij belde naar zijn huisarts, die stuurde het voorschrift via fax naar de plaatselijke apotheek en ik had daarmee wat ik nodig had. Van de Nederlandse hospitalerio waar ik vannacht slaap kreeg ik ook nog eens haar kniebrace mee. Hij past als gegoten. Ik ben er helemaal gerust in nu.
De wandeling vandaag was werkelijk fantastisch. Het is eindelijk opgehouden met regenen en vanaf de middag kwam de zon zelfs al eens piepen.
Ik ben vandaag de Perigeux binnengestapt, weer een totaal ander landschap. Ik snap het niet hoe de architect die destijds Frankrijk heeft uitgetekend erin geslaagd is om al die verschillende landschappen zo perfect in elkaar te laten passen. Vandaag viel het me ook op hoe het graan de laatste dagen zo snel is gegroeid, van grassprieten van een  twintigtal cm. hoog naar heuse graanhalmen, en dat ogenschijnlijk in geen tijd. De regen zal er wel voor iets tussen zitten.  Jammer dat de positieve invloed daarvan niet werkt voor mijn weelderige haartooi...
Morgen een rustige dag van hooguit 20 km. langs de historische route. Vandaar dat het traject wordt opgesplitst in twee keer ongeveer 20 km. Er is ook een alternatieve route voorzien van 32 km. langs rustig en gemakkelijk asfalt, maar daar doen we niet aan mee, we kiezen voor het echte werk, zwoegend op en neer door de modder. De gemakkelijke route is voor zondagwandelaars.

nog bijna vergeten :

Gisterennamiddag, het moet zo rond 14.30 uur zijn geweest, hield het eindelijk een beetje op met regenen, en kwam ik in een klein gehucht met amper 5 huizen. Er was niemand te bekennen, en ik kon er zittend op een muurtje een beetje eten. Ik zag zowat scheel van de honger. Na enkele minuten stopte er een auto met daarin een bejaard koppel. De vrouw vroeg me of ik op weg was naar sdc, en of ik niets nodig had. Welnu, een kop koffie zou wel erg smaken. Ik werd mee in huis gevraagd, dat was beter dan daar in de kou te zitten zei ze, en kreeg een lekkere warme koffie. De vrouw was 80, haar man, een bejaard chirurg, hield zich wat afzijdig.
Op een bepaald ogenblik vroeg ze me of ik in God geloofde. We praatten even verder over dat onderwerp, en toen zei ze dat haar schoonzoon op het eigenste ogenblik de laatste uren van zijn leven aan het meemaken was. Hij was stervende door longkanker. Wéér eentje dacht ik. Of ik even aan hem zou willen denken wanneer ik in Santiago aankwam? Ik heb zijn naam opgeschreven en plechtig beloofd dat ik iets zou doen. Nu werd mij duidelijk waarom zij er zo triestig uitzag. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom haar man zich wat afzijdig hield. Hij verwerkte misschien wel zijn verdriet op zijn manier.
Toen ik 's avonds op mijn eindbestemming aankwam ben ik er eerst nog even in de kerk binnen gesprongen en een kaarsje gebrand, met in stilte een woordje uitleg omtrent de reden.
De Camino kan soms ook veel pijn doen...

Dag 47: Limoges - Les Cars ( 34,6 km.)

Toen ik deze nacht even wakker werd, wist ik het al meteen: de regen viel met bakken uit de lucht dus het beloofde een natte wandeldag te worden. En dat werd het ook. Niet al te koud weer met regen en poncho betekent in mijn geval dat ik met of zonder poncho zowiezo nat wordt tot op mijn vel, ofwel van de regen ofwel van het zweet. De paar stukken veld waar ik doorheen moest lagen er verzopen bij dus het werd een best zware dag.
En na het schrijven van deze laatste regel moet ik blijkbaar in slaap gevallen zijn. Ik werd ik weet niet hoelang nadien wakker met hoofdpijn en deed de rest van de nacht geen oog meer dicht. Onrust of wat, ik weet het niet. Ik liep tijdens de voorbije etappe nogal wat te denken aan heel wat mensen, van vroeger en nu, misschien was het dat wel.
Het is soms wel heel erg confronterend als je tijdens zulke lange eenzame dagen alleen loopt, en het regent dan ook nog, hoe je de mensen uit je dagelijkse omgeving plotseling anders gaat bekijken. Een gans pak naïviteit, of goedgelovigheid, ruimt dan wel eens plaats voor het keiharde besef dat niets is wat het lijkt. Zogenaamde vrienden of vriendinnen lijken plotseling toch niet die echte vrienden te zijn. Langs de andere kant wordt het ook steeds duidelijker dat andere mensen waaraan ik nooit zoveel aandacht besteedde feitelijk meer de titel vriend(in) verdienen.

Het weer van de voorbije dagen...

Dag 45: St. Leonard de Noblat - Limoges ( 23,4 km.) Dag 46: rustdag in Limoges.

Ik weet het, ik ben weer een dag te laat met mijn verslag, maar het was gisteren wel een héél hectische dag. Ik vertrok, na een heel klein ontbijt, al om 7.30 uur. Ik wou namelijk op tijd in Limoges aankomen om nog bij de schoenmaker terecht te kunnen. Ik was nog maar amper het dorp uit of de weg dook al het bos in, langs een wel héél steil en glibberig pad. Direct al een aanslag op mijn knie dus. Ik had voor alle zekerheid 's morgens nog een pijnstiller geslikt want echt goed voelde hij niet aan.
Na het bos volgden rustige asfaltwegjes en begon het stappen langzaam maar zeker beter te vlotten. Na een uurtje of drie nam ik even de tijd om een stukje te eten en nadien ging het verder tot het plaatsje Feytiat. Ik passeerde een mooi plekje middenin het dorp aan een vijvertje en besloot voor mezelf dat het hoog tijd was voor een sigaret. Toen ik daar nog wat zat te dromen kwam een oudere man voorbij die me vragen begon te stellen over de tocht, de klassieke vragen, waar ik vandaan kom, hoelang ik al onderweg was....Terwijl hij verder bleef praten en vragen stellen, het was ondertussen zo rond 11.30 uur, zat ik te bedenken hoe ik het gesprek zou afronden, want die schoenmaker moest ik nog zien te vinden. Daarom vertelde ik de man het probleem van mijn loskomende hielstukken, en dat ik verder moest want dat ik de schoenmaker nog diende te vinden. En toen vertelde die man me iets dat me wel héél blij maakte. Amper 500 meter verder zou ik een SuperU vinden, en daar zat ook een schoenmaker. Een hele bekwame dan nog wel, en nog vriendelijk op de koop toe, althans volgens de man. Ik kon amper mijn oren geloven, bedankte de man heel uitvoerig en haastte mij in de aangegeven richting. Daar gebeurde het tweede wonder. De schoenmaker wou net zijn boeltje sluiten ( het was ondertussen middag ) en zou pas om 14.30 uur terugkeren. Maar hij had nog wel even de tijd om eerst mijn botinnekes te bekijken. Hij bekeek het werk van de schoenmaker uit Nevers met een scheef oog en wist mij te vertellen dat zijn collega ginds maar een prutser was: verkeerd soort rubber, verkeerde lijm, slordig geplaatst, in feite was er niets goed gebeurd. Toen ik hem dan ook nog vertelde dat ik voor dat resultaat 20 euro had betaald moest ik hem haast tegenhouden of hij was er heen gereden om hem eens flink zijn gedacht te gaan zeggen.
Nee, zo'n werk zou hij nooit afleveren. Hij zou na zijn terugkeer direct aan mijn schoenen beginnen maar ik diende er wel rekening mee te houden dat ik de lijm minimaal 24 uur moest laten uitharden vooraleer ik er weer zou mee gaan stappen. Hij zou er de prutszolen afhalen en vervangen door degelijk materiaal mét het juiste soort lijm, om 16.30 uur zouden ze klaar zijn. Ik zat wel nog op een zevental km. van de kathedraal van Limoges ( ik was van plan om er te overnachten bij de zusters Franciscanen ) en om daar nog meer dan 4 uur op mijn kousevoeten te zitten wachten in die SuperU had ik ook geen zin. Ik had gelukkig ook nog mijn TeVas bij ( outdoor sandalen ) en besloot daarop de laatste 7 km. verder te stappen. Het had van een ganse voormiddag nog niet geregend en ik rekende erop dat het nog wel even zo zou blijven. Hoe ik nadien terug zou keren zag ik daarna wel.
Anderhalf uurtje later stond ik al aan de deur bij de zusters. Nee, ze hadden geen fiets die ik kon lenen, jammer, maar er reed wel een bus naar Feytiat. Dat was een meevaller. Ondertussen arriveerden nog een aantal van de stapgezellen van de afgelopen dagen en we gingen samen eerst maar een pint pakken.
Zo rond 16.00 uur besloot ik om terug te keren naar de SuperU.  Op weg dus naar de bushalte. Daar zag ik dat de eerstvolgende bus er pas aankwam na drie kwartier. Pffft. dat is me wat lang wachten, ik lift wel. Ja dat dacht je maar, liften in Frankrijk in een grootstad, vergeet het maar. Dus na een half uur met mijn duim te hebben staan zwieren  kreeg ik kramp in mijn arm en zou ik toch maar op de bus wachten. En de bus, die kwam er maar niet, toch niet de bus die de juiste richting uitging. Net op het ogenblik dat ik dacht om te voet verder te gaan, de bus had er toen al een half uur moeten zijn, kwam ze er door. Achter het stuur een berin van een chauffeur, een snor als een veegborstel, maar wel heel vriendelijk. Gelukkig maar want ze leek me niet het soort vrouw waar je ruzie moest mee krijgen. Ze zette mij af aan de voordeur van de SuperU. En als ik me wat haastte zei ze kon ik binnen tien minuutjes nog een bus halen die terugreed naar Limoges. Dus gauw mijn schoenen afgehaald, schoenmaker heel erg hartelijk bedankt en inderdaad, net op tijd om de bus nog te halen richting Limoges. Maar die reed maar tot op een drietal km. van de kathedraal, dus dat eindje moest ik nog extra lopen. Het kon mij niet schelen, ik had de geruststelling dat ik weer verder kon met mijn gerepareerd schoeisel.
Als het morgen ( vandaag dus ) droog zou blijven zou ik een dag verder stappen op mijn TeVas. Als het zou regenen zou ik een andere oplossing moeten verzinnen. En....deze morgen goot het dus water. Om 8.00 tijdens het ontbijt, attakeerde ik de zuster. Ik gaf haar drie goede redenen om een nacht langer te mogen blijven: mijn knie moest rusten, de lijm van m'n schoenen drogen, en het was te slecht weer. Dat was overtuigend genoeg voor haar en de rest van de bende besloot ook een rustdag in te lassen. Deze namiddag spring ik nog eens binnen in de kathedraal, en voor de rest is het rusten geblazen.
Jammer dat mijn knie zolang blijft tegenspartellen, voor de rest voel ik mij duizend man sterk. Misschien doet het dagje rust wel wonderen, zoniet zal het met pijnstillers moeten.
Het is verbazend hoe je tijdens zo'n tocht als deze tevreden leert worden met de meest simpele dingen : een tas royco soep lijkt dan culinaire verwennerij en een homp brood met worst smaakt overheerlijk, vooral wanneer je daar samen met andere wandelaars van geniet. Het leven kan zo simpel zijn...
Ik heb het me nog geen minuut beklaagd dat ik aan dit avontuur begonnen ben. En ik heb nog steeds het gevoel dat dit pas het begin is, dat het mooiste nog komen moet. Dat beloofd!

Dag 44: Billanges - St.Leonard de noblat ( 19,9 km.)

Gisteravond weer geen internetverbinding, vandaar dat het verslag een dagje later komt.
De wandeling zelf stelde niets voor, meer dan 95% ging over asfalt en het deel dat wel door het bos ging was bijna niet te doen door de overvloedige regen van de voorbije dagen. Het was echt zwaar om doorheen te komen want het ging ook nog eens flink bergop. Deze morgen kon ik een schoenmaker bereiken in Limoges en ik kan morgen bij hem terecht. Ik start morgenvroeg om 7.00 uur en hoop tegen de middag de 22 km. achter de rug te hebben.
Ik ben nu in een gemeentelijke gite van het dorp St.Leonard noblat, en naar ik vernam van de slager hier, ook de woonplaats van Raymond Poulidor. Ik heb hem nog niet gezien maar misschien komt dat nog.
Ik kocht me bij de slager trouwens een lekkere steak. Die maakte ik klaar met een paar sjalotjes, champignons, tomaten en gebakken patatjes. Ik kan er weer even tegen.
Het regent hier momenteel pijpestelen, een heel verschil tegen het weer dat ik de eerste weken had. Het is ook erg koud geworden. Volgens de weersverwachting wordt het vanaf morgenmiddag eindelijk droog.
Ik ben nog altijd in het gezelschap van Jannes. Hij slaapt vannacht gelukkig in een andere kamer. De oordopjes hoeven vannacht dus niet in.
Tot het volgend verslag met hopelijk wat meer gebeurtenissen om te vertellen. Zoals ik al zei was het maar een saaie dag maar het kan niet elke dag feest zijn hé.

Dag 43: Benevent l'abbaye - Les Billanges ( 26,1 km.)

Een dag met veel gezichten vandaag. Maar laat ons eerst nog eens verder praten over gisteravond. Buiten de pizzeria bleek er in het dorp ook nog een Kebab zaak te zijn. En kebab, dat betekent ook frieten, en dan moest ik niet lang nadenken. Wil het nu ook nog lukken dat de uitbater een Ier was, meer bepaald van de Araneilanden aan de kust van Galway. Mijn avond kon niet meer stuk, zeker niet toen hij ook nog een fervent coarse angler bleek, een hengelaar dus. Toen ik hem vertelde dat ik al dikwijls in Ierland was geweest om er te vissen zag ik hem zo denken van, ja dat zal wel, maar toen ik hem de meren en rivieren opsomde waar ik had gevist, en hem ook nog m'n shamrock toonde op mijn schouder was hij helemaal overtuigd, en moest ik een pint drinken op zijn kosten.
De tocht zelf van vandaag is neergeschreven met mijn gouden pen, hoewel het er in het begin niet zo naar uitzag. Het regende pijpestelen en de eerste 10 km. was het echt afzien en vechten tegen de elementen. Toen besloot ik om niet de uitgestippelde route te volgen maar een Gr pad. En dat heb ik me niet belaagd. De fotos achteraf zullen het moeten verduidelijken want de woorden vind ik er niet voor.
Het hield waarempel op met regenen en de zon kwam zelfs even piepen zodat ik middenin de bossen uitgebreid van een pauze kon genieten. Maar toen zag ik ook dat de zool van de hiel van één van m'n schoenen begint los te komen. Blijkbaar gebeurde de herstelling in Nevers toch niet zó professioneel. Ik heb het euvel, denk ik, voorlopig kunnen herstellen met wat lijm en hoop in Limoges, waar ik binnen twee dagen arriveer, een goede schoenmaker te vinden. Ik ben toch al op een punt gekomen dat ik me daar geen zorgen meer over maak want dat lost de problemen toch niet op en ik vertrouw erop dat alles uiteindelijk toch goed komt. Ik heb vanavond weer héél lekker gegeten zodat ik met een meer dan voldaan gevoel kan gaan slapen. Er staan hier een open haard en houtkachel te branden, meer kan ike momenteel niet wensen.
Jammer dat het leven niet eeuwig is.
Nog een dikke merci voor het thuisfront voor de logistieke steun.
The future looks so bright, i've got to wear shades (of zoiets)
Tot morgen kijkbuiskindertjes.