Dag 47: Limoges - Les Cars ( 34,6 km.)

Toen ik deze nacht even wakker werd, wist ik het al meteen: de regen viel met bakken uit de lucht dus het beloofde een natte wandeldag te worden. En dat werd het ook. Niet al te koud weer met regen en poncho betekent in mijn geval dat ik met of zonder poncho zowiezo nat wordt tot op mijn vel, ofwel van de regen ofwel van het zweet. De paar stukken veld waar ik doorheen moest lagen er verzopen bij dus het werd een best zware dag.
En na het schrijven van deze laatste regel moet ik blijkbaar in slaap gevallen zijn. Ik werd ik weet niet hoelang nadien wakker met hoofdpijn en deed de rest van de nacht geen oog meer dicht. Onrust of wat, ik weet het niet. Ik liep tijdens de voorbije etappe nogal wat te denken aan heel wat mensen, van vroeger en nu, misschien was het dat wel.
Het is soms wel heel erg confronterend als je tijdens zulke lange eenzame dagen alleen loopt, en het regent dan ook nog, hoe je de mensen uit je dagelijkse omgeving plotseling anders gaat bekijken. Een gans pak naïviteit, of goedgelovigheid, ruimt dan wel eens plaats voor het keiharde besef dat niets is wat het lijkt. Zogenaamde vrienden of vriendinnen lijken plotseling toch niet die echte vrienden te zijn. Langs de andere kant wordt het ook steeds duidelijker dat andere mensen waaraan ik nooit zoveel aandacht besteedde feitelijk meer de titel vriend(in) verdienen.