Een mooie dag, nog wat bewolkt, maar toch. En als we de weerberichten mogen geloven, wordt het alleen maar beter. Normaal gezien was ik nu mijn eerste dag op stap voor hét grote avontuur.
Het heeft niet mogen zijn, het lot heeft er anders over beschikt.
Ik weet het, uitstel is geen afstel, maar om nu te zeggen dat ik de toekomst écht optimistich tegemoet zie: neen, dat is lichtelijk overdreven.
Eergisteren, woensdag dus, kreeg ik mijn eerste "transforaminale infiltratie", in een poging de weerspannige zenuwen in mijn rug onder controle te krijgen. De behandeling zelf stelt niet veel voor, ik ben ondertussen wel al wat meer gewend.
Tijdens de behandeling vroeg, de dokter mij of ik iets voelde in mijn been. Wat moest ik dan voelen? Wel een soort van druk. Nee, sorry, ik voel enkel een beetje druk in mijn rug...Is dat goed of niet goed?
Onverstaanbaar gemompel. Wablieft? Mompel, mompel.
De dokter: " ik ga de wortel tussen L2 en L3 ook infiltreren."
Ja ok. ( wat kon mij het schelen )
" Voel je nu druk in je been? "
Ik denk het niet, enkel in mijn rug voel ik dat er iets wordt ingespoten.
" Ja ok, dan zal het zo wel zijn..."
???? Ik weet het ook niet wat dat allemaal betekent.
Er volgde dan een twintigtal minuutjes observatie met controle van bloeddruk en dergelijke, en dan mocht ik opnieuw plaatsnemen in de wachtzaal. Enige tijd later kwam de dokter mij de laatste onderrichtingen geven: " Binnen een dag of drie zal de behandeling die je hebt gekregen pas goed beginnen werken. Als je dan niets meer van pijn voelt is het in orde en moet je niet meer terugkomen. Ofwel voel je nog pijn, maar in mindere mate, en dan mag je bellen voor afspraak voor een tweede behandeling, die dan nog zal worden gevolgd door een derde en laatste behandeling. Ofwel voel je helemaal geen verschil, en dan moet je ook niet meer terugkomen, want dan kan ik je niet verder helpen. In het laatste geval dien je terug contact op te nemen met de chirurg die je heeft geopereerd."
Slik....
Terug naar huis, vijf tassen koffie gedronken en wat gegeten ( ik was nuchter moeten blijven ) en me neergelegd om wat te slapen.
Toen ik wakker werd was ik de koning te rijk: ik voelde maar een fractie meer van de pijn die ik voorheen had. Ik dus meer dan content. Een paar uurtjes later was de stemming echter volledig omgeslagen, de pijn kwam terug. Ik vermoed dat de inspuitingen een dosis verdovende stof bevatten, en dat die stilletjesaan was uitgewerkt.
Om een (te) lang verhaal kort te maken: we zijn nu twee dagen verder, en ik voel toch een subtiele maar zekere evolutie. De pijn is "anders", dus vermoed (hoop) ik dat de inspuitingen werken, en heb ik gelijk al een afspraak gemaakt voor een tweede behandeling, die zal gebeuren op woensdag 13 maart.
"Nee mijnheer, vroeger kan niet, er is dan veertien dagen tussen de eerste en tweede behandeling en dat is perfect zo"
Grom grom....
Er is dus nog altijd onzekerheid, maar toch nog geen wanhoop.
Afgelopen nacht heb ik trouwens héél goed geslapen met maar twee onderbrekingen!
Wat is er nog meer van goed nieuws? Dat ik gisteren een wandeling van drie kwartier heb gemaakt met Kenzo. Nu ja, wandeling is veel gezegd, maar ik ben toch drie kwartier onderweg geweest.
Nog enkele persoonlijke boodschappen voor de collegas die de gebeurtenissen van een paar jaar terug van té dichtbij moesten meemaken: ik wens jullie veel sterkte in deze moeilijke periode. Ik bewonder de wijze waarop jullie ermee omgaan. Zij over wie het gaat zullen het wel snappen.
Voor G.: Ik heb het gesnapt, de volgende keer is er een rozijnenbrood voor u bij, ik zal je bellen ;-)
Nog voor G: Tegen wanneer moet ik uiterlijk beslissen of m'n loopbaanonderbreking vanaf 1 april al dan niet doorgaat? Zoals de zaken er nu voorstaan kan ik echt nog geen definitieve beslissing nemen.
