Rusteloosheid

Het lijkt wel of ik er steeds minder last van heb.
Wat vandaag is ondergaan we, en wat morgen komt dat zien we dan wel weer.

Bijna een maand

Zolang is het bijna geleden sinds m'n laatste bericht. Veel valt er dan ook niet te vertellen.
Ik kreeg m'n laatste inspuiting, eentje om niet snel te vergeten dacht ik op het moment zelf toen de naald blijkbaar ietsje té dicht in de buurt van een zenuw zat.
Verleden week stond er een afspraak met de chirurg op het programma. Daar kreeg ik toch min of meer goed nieuws te horen, in die zin dat hij er bijna zeker van is dat een nieuwe operatie om m'n wervels op te hogen niet zal nodig zijn. Ik hoop dat hij gelijk krijgt.
Einde mei terug naar de kliniek, deze keer voor een zenuwbanentest en een soort van opmeting van m'n botstructuur, voor het geval een operatie alsnog zou nodig zijn. Zo zeker is hij dus blijkbaar ook weer niet.
Maar kom, we blijven positief, en gaan er vanuit dat we op de goede weg zijn. En als ik terugdenk aan zo'n twee maand geleden is dat ook zo.
Ik ga ondertussen ook drie maal per week naar de kinesist waar ik tijdens de behandeling steevast in slaap val.
En verder? tja, veel verveling...Soms, als het been meewilt, een klein toertje met Kenzo. Beetje lezen, beetje kwebbelen aan de telefoon, en wachten, vooral dat laatste.
Ik hoor het overal, bij de chirurg, kinesist, mensen die het ook meemaakten of iemand kennen die het meemaakte: " het is iets van lange duur en je zult geduld moeten hebben ", voila.
En bij deze is het hier gedaan met dat gezaag over dat stomme been, jullie horen het wel als het allemaal terug in orde is.

Aanpassing

Ik heb mijn vorig bericht een beetje aangepast, niet dat ik niet meende wat ik zei, verre van, maar ik zou het zonde vinden dat sommige mensen er zich ten onrechte zouden door aangesproken hebben gevoeld.
Ik weet niet of mijn zinsbouw wel volledig correct is, 't is maar kwestie dat het begrepen wordt.
Volgende keer meer nieuws.

Beslissing

Het was te verwachten, ik kan onmogelijk in april vertrekken.
Met mijn been gaat het namelijk van kwaad naar erger. Had ik de eerste dagen na mijn tweede inspuiting nog een beetje hoop, dan is die nu wel volledig verzwolgen. Als ik meer dan een half uur zit, stap of sta steekt de pijn weer volop de kop op. Ik denk dus dat er iets goed fout zit. Slapen begint trouwens ook weer een probleem te worden, ik val als een blok in slaap, maar na een uurtje of twee moet ik voor een dik half uur m'n bed uit, beetje rondlopen, rug bewegen en terug voor een uur of twee slapen.
Ik vraag me af wat dat zou geven zonder die inspuitingen en de pîjnstillers !?

Hoe moet het verder? Ik weet het niet, en wil er ook niet meer aan denken, we zien wel.
Bijwijlen maakt het me echt kwaad, jaren van voorbereiding en aftellen voor niks. Hoeveel pech kun je hebben? Wat staat me te wachten als ik beslis om alles een jaar uit te stellen? Kanker?...
Ik weet ook wel dat alles relatief is, en dat er ergere dingen zijn dan dit, maar dat is natuurlijk een magere troost en een cliché van de bovenste plank.

Bezoek voor Kenzo

Kenzo had vandaag een speelkameraadje op bezoek. Na een uurtje dollen was hij werkelijk uitgeput!

Realiteit

Tja, die zal ik noodgedwongen onder ogen moeten zien. Vertrekken in april zal er niet inzitten.
Sedert mijn tweede inspuiting verleden week is geen enkele dag dezelfde geweest. De ene dag is bijna perfect, de andere dag daarentegen....
Mijn medicatie is opgeschroefd naar drie "superpillen" per dag, en zolang ik die nodig heb moet ik mezelf niets wijsmaken.
Op twee april krijg ik mijn derde en laatste inspuiting. Nadien moet ik opnieuw op consultatie bij Dr. Colle in Gent.

Fluister, fluister

Ik durf het bijna niet luidop te zeggen...maar ik heb de indruk dat het met mijn been begint te beteren!
Nog niet spectaculair, maar toch.
Als ik het in procenten zou moeten uitdrukken: tussen de 5 en 10%.
Dat klinkt weinig, maar voor mij is het genoeg om terug een beetje hoopvol uit te kijken naar begin april.
Ik heb de moed dus zeker nog niet laten varen, denk dat maar niet.
Gisteren en vandaag heb ik met Kenzo een klein toertje gewandeld, welteverstaan traag en met een been dat sleept, maar daar moest ik tot een paar dagen terug nog niet eens aan denken.
Het lijkt er dus op dat de inspuitingen in mijn rug écht helpen, gelukkig maar. De echte pijn is ook stilaan aan het verdwijnen en beperkt zich nu meer tot kortstondige opstoten. Het valt mij trouwens op dat ik niet zo sterk meer snak naar mijn "superpil".
Als nu nog dat verdoofd gevoel en die verlammingsverschijnselen zouden verdwijnen, ja, dan zijn we pas echt op de goede weg.
Morgens alleszins terug "trainen" ( en op mijn tanden bijten ). In de namiddag ook proberen om wat te fietsen, terug wat spiermassa opbouwen, want er zit ondertussen al een dikke 6 cm verschil op mijn dijen.
Ultreya!!

1 maart

Een mooie dag, nog wat bewolkt, maar toch. En als we de weerberichten mogen geloven, wordt het alleen maar beter. Normaal gezien was ik nu mijn eerste dag op stap voor hét grote avontuur.
Het heeft niet mogen zijn, het lot heeft er anders over beschikt.
Ik weet het, uitstel is geen afstel, maar om nu te zeggen dat ik de toekomst écht optimistich tegemoet zie: neen, dat is lichtelijk overdreven.
Eergisteren, woensdag dus, kreeg ik mijn eerste "transforaminale infiltratie", in een poging de weerspannige zenuwen in mijn rug onder controle te krijgen. De behandeling zelf stelt niet veel voor, ik ben ondertussen wel al wat meer gewend.
Tijdens de behandeling vroeg, de dokter mij of ik iets voelde in mijn been. Wat moest ik dan voelen? Wel een soort van druk. Nee, sorry, ik voel enkel een beetje druk in mijn rug...Is dat goed of niet goed?
Onverstaanbaar gemompel. Wablieft? Mompel, mompel.
De dokter: " ik ga de wortel tussen L2 en L3 ook infiltreren."
Ja ok. ( wat kon mij het schelen )
" Voel je nu druk in je been? "
Ik denk het niet, enkel in mijn  rug voel ik dat er iets wordt ingespoten.
" Ja ok, dan zal het zo wel zijn..."
???? Ik weet het ook niet wat dat allemaal betekent.
Er volgde dan een twintigtal minuutjes observatie met controle van bloeddruk en dergelijke, en dan mocht ik opnieuw plaatsnemen in de wachtzaal. Enige tijd later kwam de dokter mij de laatste onderrichtingen geven: " Binnen een dag of drie zal de behandeling die je hebt gekregen pas goed beginnen werken. Als je dan niets meer van pijn voelt is het in orde en moet je niet meer terugkomen. Ofwel voel je nog pijn, maar in mindere mate, en dan mag je bellen voor afspraak voor een tweede behandeling, die dan nog zal worden gevolgd door een derde en laatste behandeling. Ofwel voel je helemaal geen verschil, en dan moet je ook niet meer terugkomen, want dan kan ik je niet verder helpen. In het laatste geval dien je terug contact op te nemen met de chirurg die je heeft geopereerd."
Slik....
Terug naar huis, vijf tassen koffie gedronken en wat gegeten ( ik was nuchter moeten blijven ) en me neergelegd om wat te slapen.
Toen ik wakker werd was ik de koning te rijk: ik voelde maar een fractie meer van de pijn die ik voorheen had. Ik dus meer dan content. Een paar uurtjes later was de stemming echter volledig omgeslagen, de pijn kwam terug. Ik vermoed dat de inspuitingen een dosis verdovende stof bevatten, en dat die stilletjesaan was uitgewerkt.
Om een (te) lang verhaal kort te maken: we zijn nu twee dagen verder, en ik voel toch een subtiele maar zekere evolutie. De pijn is "anders", dus vermoed (hoop) ik dat de inspuitingen werken, en heb ik gelijk al een afspraak gemaakt voor een tweede behandeling, die zal gebeuren op woensdag 13 maart.
"Nee mijnheer, vroeger kan niet, er is dan veertien dagen tussen de eerste en tweede behandeling en dat is perfect zo"
Grom grom....
Er is dus nog altijd onzekerheid, maar toch nog geen wanhoop.
Afgelopen nacht heb ik trouwens héél goed geslapen met maar twee onderbrekingen!
Wat is er nog meer van goed nieuws? Dat ik gisteren een wandeling van drie kwartier heb gemaakt met Kenzo. Nu ja, wandeling is veel gezegd, maar ik ben toch drie kwartier onderweg geweest.
Nog enkele persoonlijke boodschappen voor de collegas die de gebeurtenissen van een paar jaar terug van té dichtbij moesten meemaken: ik wens jullie veel sterkte in deze moeilijke periode. Ik bewonder de wijze waarop jullie ermee omgaan. Zij over wie het gaat zullen het wel snappen.
Voor G.: Ik heb het gesnapt, de volgende keer is er een rozijnenbrood voor u bij, ik zal je bellen ;-)
Nog voor G: Tegen wanneer moet ik uiterlijk beslissen of m'n loopbaanonderbreking vanaf 1 april al dan niet doorgaat? Zoals de zaken er nu voorstaan kan ik echt nog geen definitieve beslissing nemen.

Resultaat van de scan

Verleden week donderdag had ik opnieuw een afspraak met de chirurg in het AZ Sint-Lucas te Gent.
Het resultaat van de scan kon niet beter zijn: alles leek prima op de beelden, volgens de chirurg toch, want zelf kon ik er niet veel van maken.
Goed nieuws dus, maare, hoe zit het dan met die pijn dokter?
De plaats en grootte van de hernia, de intensiteit waamee de zenuwen gekneld hebben gezeten, de vernauwing van het zenuwkanaal door de operatie, ....het zijn allemaal factoren die ervoor zorgen dat het herstel langer duurt dan bij "een gewoon geval"
Wil dat dan zeggen dat ik met die pijn ga blijven lopen?
Nee, gelukkig niet (volgens de chirurg)
Er werd nieuwe medicatie voorgeschreven, samen met een afspraak voor drie infiltraties in m'n rug, de eerste keer is voor nu woensdag.
En wat als, ondanks tijd, medicatie en inspuitingen de pijn toch blijft? Dat zou zeer uitzonderlijk zijn, maar dan kan op de plaats waar de hernia zat nog altijd een verwijding van het zenuwkanaal gemaakt worden door tussen de twee wervels een soort van conische contructie te vijzen...Maar dat is dus zeker nog niet aan de orde.
De nieuwe medicatie schijnt wel te helpen, ze zorgt er zelfs voor dat ik al min of meer van een deftige nachtrust kan genieten. Ik wordt nu nog gemiddeld drie keer per nacht wakker maar kan al terug verder slapen na een half uurtje. Dat is al een hele vooruitgang.
De pijn is er nog wel, maar véél minder intens. Dat werd trouwens meer dan tijd!
Het lezen van de bijsluiter van die nieuwe medicatie is ook al geen aanrader, ten eerste omdat de indruk wordt gewekt wéér aan een nieuwe bril toe te zijn, en ten tweede, en vooral, je wordt er echt niet vrolijk van als je leest wat er allemaal kan fout lopen als je zelfs nog maar naar die pilletjes kijkt! Ik vraag me echt af hoe de producent ze verkocht krijgt, en als patiënt moet je een kamikazepiloot zijn om ze te nemen. Maar zonder gekheid, ze werken.

De week van de waarheid

Afgelopen zaterdag onder de mr scan in Gent. Zoals te verwachten was kreeg ik nog niet direct nieuws, daar zal ik tot donderdag moeten op wachten, tot mijn consultatie bij de chirurg.
Het onderzoek onder de scan duurde hooguit een half uurtje. je krijgt oordopjes én een hoofdtelefoon tegen het lawaai en je wordt, zoals een brood in een oven, in een soort van buis geschoven. Ondanks het lawaai ben ik er toch in geslaagd om tijdens dat half uurtje een dutje te doen, compleet mét droom. Ik ben enkel eventjes wakker geworden, halfweg het onderzoek, omdat mij toen een contrastvloeistof werd ingespoten.
Voor de rest is nog alles hetzelfde, geen echte beterschap dus. De pijn is bijwijlen niet te harden, kalm blijven is dan de boodschap, zeker niet enerveren, want dat maakt het enkel maar erger. Het slapen gaat ietsje beter. Ik heb ondertussen geleerd om door de pijn heen te slapen. Ik word nog steeds na gemiddeld een uur wakker, maar kan vervolgens na een kwartiertje rondlopen verder slapen.
Verleden week kreeg ik nog bezoek van een ex-collega, en daags nadien van mijn huidige collega. Altijd tof om iemand op bezoek te krijgen, het brengt wat afwisseling en helpt tegen de verveling.
Ik heb de indruk dat de lente niet meer veraf is. Deze morgen, " At down " zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen, kreeg ik van de vogeltjes in de tuin een privé concert. Eindelijk, de mooie maanden van het voorjaar zijn op komst!
Stiekem hoop ik op rotweer voor begin maart, laat de mooie dagen maar wachten tot begin april, in de hoop dat ik dan toch nog zal kunnen vertrekken.
Ondertussen zorg ik 's nachts, wanneer het toch niet lukt om verder te slapen, voor het dagelijks brood. 
Het helpt om de uren door te komen en is nog leuk ook, zeker voor de huisgenoten die 's morgens met de geur van versgebakken brood en koffie opstaan.

Het hangt

serieus mijn voeten uit, en dat is dan nog heel beleefd uitgedrukt.
De voorbije nacht was er weer ééntje om in te kaderen. Ik werd al na minder dan een uur wakker en de rest van de nacht was het afzien geblazen: krampen in gans mijn been. Wrijven, knijpen, masseren, kloppen...niets hielp.
Ik zit nu al vier weken binnen, en het moet niet te lang meer duren of ik bega ongelukken!
Ondertussen leer ik ook mijn echte vrienden kennen, en die waarvan ik dacht dat het vrienden waren...

Bang afwachten

Mijn bezoek aan de chirurg is achter de rug.
Kniereflex: 0/10.
Kracht linker been: 0/10.
Zaterdag 16 februari: nieuwe scan om na te gaan of er al dan niet nog zenuwen gekneld zitten.
Donderdag 21 februari: terug op consultatie bij chirurg.
Ik kreeg nieuwe medicatie voorgeschreven waarvan ik hoop dat ze het tij doen keren.
Het worden nog veertien lange dagen vooraleer ik weet waar ik aan toe ben.

In de wachtzaal

Hopelijk krijg ik goed nieuws te horen.

Nog geen greintje beterschap

Soms heb ik zelfs de indruk dat de pijn enkel maar erger wordt.
Ik had verleden week al een mailtje gestuurd naar het secretariaat van de afdeling neurochirurgie, maar heb daar tot nu toe nog geen antwoord op gekregen. Deze morgen dan maar getelefoneerd naar de verpleegafdeling zelf. Gans de uitleg nog maar eens via de telefoon gedaan, om het kort te houden: er klonk aan de andere kant van de lijn zeker geen verbaasdheid ( " de operatie dateert maar van 14 dagen geleden..." ) maar als de pijn toch te erg was werd mij aangeraden een vroegere dan voorziene afspraak te regelen met mijn behandelend chirurg.
Zo gezegd zo gedaan, ik word aanstaande donderdag al verwacht, ben benieuwd hoe het verdict zal luiden.

1 februari 2013

Normaal zou dit de laatste maand voor het vertrek zijn geweest. Zoals ik er nu voorsta zou 1 maart toch niet haalbaar zijn geweest, er zal al niet veel meer mogen verkeerd gaan als ik 1 april wil halen.
Deze voormiddag ben ik voor de tweede keer op stap geweest, voor een klein uurtje deze keer.
Veel is er nog niet veranderd maar ik ben al blij dat het wandelen zonder noemenswaardige pijn verloopt en ik voelde mij bij mijn thuiskomst ook weer een stuk beter.
Ik durf het bijna niet luidop zeggen, maar ik heb het gevoel dat mijn been een tikkeltje minder pijn begint te doen. Begint de medicatie te werken, of herstellen de zenuwen zich? Ik hoop op het laatste. Ken je het gevoel van de wegtrekkende verdoving na een bezoek aan de tandarts? Wel, dat gevoel heb ik nu heel af en toe in mijn been.
Nu nog eens goed kunnen doorslapen, en dan denk ik dat we op de goeie weg zijn. Deze nacht was het weeral van dat. Een keer of vijf moeten opstaan, telkens na een uurtje of wat slaap. Na een minuutje of tien te hebben rondgelummeld kan ik mij terug neerleggen en voor een uur verder slapen.
Zucht, het zijn lange dagen en vooral nachten op die manier.
De aanmoedigingen die ik zo af en toe krijg van collegas en vrienden maken echter veel goed, en daar wil ik hen dan ook voor danken. En wees er maar gerust in hoor, ik denk er in de verste verte niet aan om mijn plannen uit te stellen, laat staan om op te geven!

Een stapje verder

Gisterenavond werden de hechtingen uit mijn rug gehaald en kreeg ik medicatie voorgeschreven die de zenuwpijnen in mijn been zouden moeten onderdrukken. Hopen dat het aanslaat, want ik heb sedert het ontslag uit de kliniek geen twee uur na elkaar kunnen slapen.
Deze morgen ben ik dan eindelijk voor de eerste keer buiten geweest. Echt vlot gaat het niet door mijn instabiele been, maar ik heb toch mijn eerste paar honderd meter gestapt. Raar maar waar, na de kleine wandeling voelde ik mij een stuk beter.
Vanaf morgen ga ik langzaamaan opbouwen, in de hoop terug wat kracht in mijn been te krijgen.
Wie zich zou afvragen hoe het ondertussen met Kenzo gaat, wel die vindt het blijkbaar prachtig dat ik nu een ganse dag bij hem ben, hij wijkt geen moment van mijn zijde! Hij heeft dan ook nog het geluk dat hij elke avond door de overburen wordt afgehaald voor zijn dagelijkse wandeling.

Een week.

Zolang is het geleden dat ik werd geopereerd.
Ik kan niet zeggen dat ik in die week veel vooruitgang heb geboekt, integendeel zelfs..
Ik heb de indruk dat het herstel, 20 jaar geleden, veel vlotter verliep. Overdag valt het allemaal nog mee, buiten die constante zenuwpijnen in mijn been: een aanraking van de haren op mijn scheenbeen voelt aan alsof iemand daar een dreun met een voorhamer uitdeelt. Mijn rug zelf daarentegen voelt overdag "goed" aan. Rondstappen in huis verloopt echter nog altijd hinkend, en daar maak ik mij ook zorgen om. Echt wandelen heb ik nog niet gedaan, met die gladheid waag ik mij daar niet aan.
De problemen beginnen maar pas als ik ga slapen. Ik val als een blok in slaap, ook al voel ik dat ik niet perfect lig in mijn bed. Na een uurtje of wat word ik dan ook wakker met pijn in mijn onderrug, en is het tijd om even naar beneden te gaan en wat rond te lummelen. Terug naar bed, in slaap vallen, wakker worden en draaien en keren om mij goed te kunnen leggen zonder pijn ( wat niet meer lukt ) en dat voor de rest van de nacht. Wanneer ik dan in de loop van de voormiddag opsta heb ik ongeveer een uurtje nodig om de stramheid/pijn uit mijn rug te laten verdwijnen.
Daar moeten we dus iets aan doen. Om te beginnen ga ik uitproberen hoe het voelt om op mijn slaapmat te liggen, het zou natuurlijk prachtig zijn indien ik daar zou kunnen op slapen zonder pijn, maar ik maak mijn eerlijk gezegd niet te veel illusies. Ten tweede geef ik mezelf nog exact één week om van die zenuwpijn in mijn been verlost te geraken, of althans een merkbare vooruitgang te merken. Als dat niet lukt neem ik terug contact met de chirurg.

Ontslag uit de kliniek.

Vandaag mag ik terug haar huis. Wat rest van mijn "extraforaminale hernia L3-L4 links" krijg ik als aandenken mee in een potje.
En hoe moet het nu verder? Ik weet het niet... Eén ding staat vast: mijn camino gaat door, ik mag er niet aan denken dat ik die zou moeten opgeven.
Mijn oorspronkelijk plan om al te vertrekken op één maart zal ik echter moeten bijstellen naar 1 april. Probleem is dan wel dat ik in tijdsnood dreig te geraken, want mijn loopbaanonderbreking begint op 1 maart en eindigt op 31 juli. In principe zou ik met vier maanden voldoende tijd moeten hebben, maar door de rugoperatie ben ik daar niet zo zeker meer van...
Ik zal mij deze week verder informeren, en dan zien we wel, ik hoop de aanvang van mijn loopbaanonderbreking te kunnen verleggen van 1 maart naar 1 april tot en met 31 augustus.
Het is niet te geloven wat zo'n stom letsel met een mens kan uitrichten: de kracht uit mijn linker been is volledig weg, het lijkt wel of ik op rubberen benen loop. Volgens de chirurg is dat allemaal heel normaal en moet ik het nu de eerste zes weken héééél rustig aan doen.  Zitten, liggen en een beetje wandelen...

The day after

Voila, dat is ook weer achter de rug.
Het was al vrij laat, gisteravond wanneer ik naar het operatiekwartier werd gebracht. De verdoving gebeurde omstreeks 18:00 uur. Toch altijd weer een spannend moment, die verdoving. Het moment ervaren tussen bewust zijn en onbewust heb ik altijd als zéér intrigerend beleefd.
Rond 20:00 uur werd ik al opnieuw gewekt en het leek wel alsof ik een week was weggeweest.
Ondertussen ben ik al van de baxters verlost en heb ik al wat te eten gekregen. Kortom: ik voel me prima en vooral, verlost van die ellendige pijn.
Zonet ook mijn eerste stappen gezet en ook dat gaat prima.ik merk wel dat mijn linker been nog heel veel aan kracht inboet, maar ik heb nog anderhalve maand om dat verlies aan te pakken, dus: no panic.

Het gaat snel!

Na mijn bezoek aan de dokter, op maandag, ging het met mijn rug totaal de verkeerde kant op.
Een spierontsteking: zó erg kon dat niet zijn en ik hoopte tegen woensdag aan de betere hand te zijn.
Niet dus, de pijn verergerde spectaculair, ondanks het slikken van pijnstillers, ontstekingsremmers en noem het maar.
Tegen dinsdagavond was de pijn niet langer te harden en werd ik na overleg met de huisarts via  de spoedopname naar de kliniek gebracht.
Na een heleboel onderzoeken , waarbij echt niets aan het toeval werd overgelaten, viel het verdict : een enorme hernia in de lage rug. Dezelfde avond kreeg ik al bezoek van een  neurologische specialist. Hij wond er geen doekjes om, opereren is de best mogelijke optie.
Vandaag vrijdag, meer bepaald in de namiddag, ga ik onder het mes. En het klinkt misschien raar, maar ik kijk er echt naar uit, de pijn is onhoudbaar.

De wet van Murphy....

Voila, als het verkeerd kan gaan zal het verkeerd gaan, daar is in mijn geval echt niet aan te ontsnappen.
Ik voelde verleden week al een een lichte stramheid in mijn onderrug, maar dat komt wel meer voor. Tegen vrijdagmiddag werd het duidelijk dat er méér aan de hand was, ik kon niet langer dan een half uur op mijn stoel blijven zitten en stappen begon ook moeilijk te gaan. Gans het weekend ontstekingsremmers geslikt, zonder veel beterschap. Deze morgen dan naar de dokter gesukkeld, en volgens hem is er een spier ontstoken. Inspuiting gekregen in de spier, ontstekingsremmers en spierontspanners voorgeschreven, en nu maar bang afwachten.
Ik ben al min of meer opgelucht dat er niets aan de ruggewervel zelf scheelt, want daaraan werd ik in 1993 als eens geopereerd.
Mijn rug was nu echt wel het laatste waar ik mij zorgen om maakte, ik dacht eerder dat de kans groot was dat mijn knie mij parten zou durven spelen.
Er resten nog dik zes weken voor de datum van mijn vertrek, tegen het zover is zal het wel in orde zijn zeker ?!

Route: deel één

Het eerste deel van mijn route begint bij mij thuis, via Halle tot Namen.
De afstand van dit eerste deel bedraagt 112 km, en ik hoop deze af te leggen in vier dagen. Veel zal uiteraard afhangen van de weersomstandigheden.

Klik op deze link om de uitgestippelde route te bekijken via Google Earth.

Om begrijpelijke redenen ( niet iedereen hoeft te weten waar ik woon ) werd de startplaats lichtjes gewijzigd.

Wie heeft info?

Voor het bijhouden van mijn blog in Frankrijk zal ik me waarschijnlijk een sim-kaart van een Franse operator aanschaffen.
Wie heeft hier ervaring mee? Welke operator, waar aan te kopen? Kortom, alle nuttige info is meer dan welkom.

Feestdagen

Een leuke periode, extra dagen verlof, gezellig thuis met het gezin en familie, maar ik ben toch blij dat die dagen weer achter de rug zijn. Nu is er terug tijd voor de laatste voorbereidingen. Nog minder dan twee maanden en we zijn vertrokken!!!