Het onderzoek onder de scan duurde hooguit een half uurtje. je krijgt oordopjes én een hoofdtelefoon tegen het lawaai en je wordt, zoals een brood in een oven, in een soort van buis geschoven. Ondanks het lawaai ben ik er toch in geslaagd om tijdens dat half uurtje een dutje te doen, compleet mét droom. Ik ben enkel eventjes wakker geworden, halfweg het onderzoek, omdat mij toen een contrastvloeistof werd ingespoten.
Voor de rest is nog alles hetzelfde, geen echte beterschap dus. De pijn is bijwijlen niet te harden, kalm blijven is dan de boodschap, zeker niet enerveren, want dat maakt het enkel maar erger. Het slapen gaat ietsje beter. Ik heb ondertussen geleerd om door de pijn heen te slapen. Ik word nog steeds na gemiddeld een uur wakker, maar kan vervolgens na een kwartiertje rondlopen verder slapen.
Verleden week kreeg ik nog bezoek van een ex-collega, en daags nadien van mijn huidige collega. Altijd tof om iemand op bezoek te krijgen, het brengt wat afwisseling en helpt tegen de verveling.
Ik heb de indruk dat de lente niet meer veraf is. Deze morgen, " At down " zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen, kreeg ik van de vogeltjes in de tuin een privé concert. Eindelijk, de mooie maanden van het voorjaar zijn op komst!
Stiekem hoop ik op rotweer voor begin maart, laat de mooie dagen maar wachten tot begin april, in de hoop dat ik dan toch nog zal kunnen vertrekken.
Ondertussen zorg ik 's nachts, wanneer het toch niet lukt om verder te slapen, voor het dagelijks brood.
Het helpt om de uren door te komen en is nog leuk ook, zeker voor de huisgenoten die 's morgens met de geur van versgebakken brood en koffie opstaan.
