Dag 76: Torres del Rio - Logrono ( 22,8 km.)

Halfweg de tocht van vandaag stond langsheen een zandwegel een bestelwagen met een man erbij die fruit en koffie aanbood. Zulke 'stalletjes' kom je wel vaker tegen, maar deze man deed het om den brode. Hij zei dat hij slachtoffer was van de economische crisis die hem dakloos had gemaakt. Of zijn verhaal écht waar is zal ik waarschijnlijk nooit te weten komen. Ik gaf hem een paar euro en kreeg een bekertje lauwe koffie aangeboden. Of ik er goed aan deed met hem geld toe te stoppen weet ik ook niet. Hij scheen er blij mee te zijn en mij gaf het ook een beetje een goed gevoel, dus ik denk dat het wel goed zit.
Even later kwam ik ook voorbij het stalletje van Maria Rodriguez , een vrouw die elke dag aan haar woning de voorbijkomende pelgrims een stempel aanbiedt. Zij kwam voor in de reeks van Arnout Hauben. En ja hoor, ze herinnerde zich hem nog heel goed: Belgica, television, camera....Ik moest hem veel groeten doen, en dat is ondertussen ook al gebeurd. Haar moeder had meer dan 20 jaar op dezelfde plaats stempels uitgedeeld, en zij deed dit nu verder ter nagedachtenis aan haar. Er ligt ook een soort van gastenboek op haar tafeltje, zo dik als een telefoonboek, en die staat vol met woorden van voorbijgangers. Echt mooi om zien...
De stad Logrono zelf is ook weer heel speciaal. Het oude centrum is niet zo ontzettend groot maar wel oergezellig. Het is zaterdagavond en dat is blijkbaar voor de lokale bevolking het moment om op stap te gaan. De stad bruist werkelijk van het leven en ik heb me er met veel plezier in laten onderdompelen.
Op het pleintje voor de kathedraal speelde een heus orkest, en niet zo maar het eerste het beste want het klonk fantastisch. Tijd om te gaan slapen nu. Het is al voorbij 22.00 uur en morgen wacht me hopelijk weer een dag vol fijne ontmoetingen en belevenissen.

Dag 75: Villamayor de monjardin - Torres del Rio ( 21,1 km.)

Wat kan ik over deze dag vertellen? Dat hij weer fantastisch was? Het wordt een beetje afgezaagd, maar zo is het eenmaal. Het verblijf in de gite gisteravond was werkelijk de max: zo mooi, ik vond het bijna jammer om naar bed te gaan, ik kon wel blijven kijken. Het ontbijt was ook prima: fruitsap, allerlei beleg, sterke koffie, ovenvers brood....
En dan de tocht zelf, van het ene mooie moment naar het andere. Lekker weer ook, ik kan bijna niet geloven dat dit echt gebeurt. Af en toe herinner ik er mezelf aan dat dit ooit eindigt, dat het echte leven ( of wat er moet voor doorgaan ) steeds dichterbij komt. Je hebt gelijk goede vriend Nero, voor ik er erg zal in hebben is al dit moois alweer voorbij. Gelukkig is het nog niet zover.
Ik zou aan al wie me dierbaar is toch de goede raad willen geven om echt te leven, misschien is wat ik nu ervaar niet aan iedereen besteed, maar als jullie ook de lust zouden krijgen kan ik maar één ding zeggen: wacht er niet langer mee en doe het. Ik heb het nogal moeilijk om onder woorden te brengen, ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel. One life, Live It !!!!!
Ik heb er nu bijna 1800 kilometer opzitten, en je gelooft het nooit maar ik heb sedert gisteren mijn eerste serieuze blaar. Op mijn rechter hiel. Een kanjer ter grootte van een ei. Ik kon niet anders dan ze te doorprikken vanavond. Er kwam een flinke hoeveelheid vocht uit. En dan komt het mooie: de blaar werd door twee oude Spaanse vrouwtjes verzorgd: ontsmetting erop, verband eroverheen, en een heleboel goede raad waar ik niets van begreep want zij spraken enkel Spaans. Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen, en niet van de pijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik morgen weer loop als nieuw.

stilleven met ( niet mijn ) schoen.

Schol!

Één van de mooiste albergues tot nu toe.

Dag 74: Puente la Reina - Villamayor de Monjardin ( 32,8 km.)

Ik ga het kort houden want het was een lange en best wel vermoeiende dag vandaag. Kort samengevat: prachtig weer, ongelooflijke mooie natuur, tof gezelschap en als kers op de taart: een rustige gite bovenop een berg (675 meter) met langs alle kanten zicht op de bergen. Een heel verschil met gisteren, toen leek het wel een gekkenhuis met die massa volk in de gite. Het is daarom dat ik vandaag 10 km. meer liep dan in de gidsen is aangegeven, en ik heb er geen spijt van.
De conditie is prima maar ik moet er aan denken om morgen mijn hoedje op te zetten want mijn knikker is verbrand. Ik ga het hier bij houden mannekes en meiskes want mijn ogen vallen dicht van de slaap. Morgen staan een pak minder kilometers gepland en rest me vast wat meer tijd om uitgebreid verslag te brengen.

collega

Dag 73: Cizur Menor - Puente La Reina (22,6 km.)

Het weer heeft hier wel echt zijn kuren. Gisteren nog prachtig, vandaag simpelweg waardeloos. Er hing deze morgen een dichte mist die ervoor zorgde dat ik van al het moois onderweg weinig of niets zag. Die mist viel dan ook nog eens uit waardoor de regenjas weer aan moest. Er moest een eindje worden geklommen over een vrij lastig pad met veel keien. Boven wachtte dan weer een kleine beloning in de vorm van een aantal beelden, of beter gezegd silhouetten die wandelende pelgrims voorstellen. Bij helder weer moet het uitzicht er waarschijnlijk fantastisch uitzien, nu viel het tegen door de nog steeds aanwezige mist.
Er volgde een lange en best wel gevaarlijke afdaling. Sommige oudere mensen hadden het er knap lastig mee. Mijn knie en scheenbeen indachtig deed ik het ook maar kalmpjes aan. Ik stopte rond 11.30 uur in een dorpje en at er een kleinigheid. Nadien begon het plotseling op te klaren en kwam de zon even piepen. Niet voor lang echter want er doken al even snel pikzwarte wolken op en de laatste 5 km. tot Puente goot het water. Ik had aanvankelijk het plan om na Puente nog een km. of 7 door te stappen, maar die plannen vielen dus letterlijk in het water. Het gevolg ervan is dat ik nu in een overvolle gite zit in Puente, samen met nog 69 anderen. Er zitten nogal heel veel Spanjaarden tussen wat maakt dat het hier niet echt rustig is te noemen. En wat raad je: amper twee uur na mijn aankomst begint de zon hier te schijnen. Morgen wordt het vast beter denk ik dan maar.

Dag 72: Larrasoana - Cizur Menor ( 24,1 km.)

De zon was eindelijk nog eens in goede doen. Het werd een mooie warme dag en de kilometers vlogen voorbij alsof het meters waren. De sfeer is hier totaal anders dan in Frankrijk, meer uitgelaten zeg maar, meer rock and roll. Het is hier ook opvallend hoeveel jonge mensen de camino lopen. Een heel verschil met Frankrijk waar de gemiddelde leeftijd van de stappers toch wel een heel stuk hoger lag. Niettegenstaande er hier dus veel meer jonge mensen rondlopen blijft het allemaal heel rustig. Geen geroep of getier, iedereen geniet in alle stilte van al het moois, en dat is er hier in overvloed.
Je hoeft je hier ook geen zorgen te maken over proviand, want om de zoveel km. is er wel een winkeltje of kraampje dat louter en alleen overleeft door de camino. Het grote voordeel is dan nog dat het hier allemaal spotgoedkoop is. Ik hoef me dus niet langer te overladen met eten en drinken en dat maakt het lopen nog prettiger. Op veel plaatsen staat er koffie klaar voor de wandelaars, of staat er plotseling een man langsheen het pad waar je fruit of drank kunt bij kopen, allemaal heel mooi.
Ik kwam vandaag ook door de stad Pamplona, bekend vanwege zijn jaarlijkse stierenloop door de straten. Gelukkig was dat vandaag niet het geval en kon ik er volop genieten van de mooie gebouwen en sfeer. Ik had er mijn middagmaal in een soort van tappa bar: overheerlijk, veel en spotgoedkoop. Meer moet dat voor mij niet zijn. Ik maakte er ook kennis met een Spaanse collega. Die mannen dragen een prachtig uniform, inclusief een rode Baskische barret. De fotos volgen nog wel.  Ik besloot na Pamplona nog een vijftal km. door te stappen tot een volgende refugio en hier zit ik dus.
De refugio biedt plaats aan 50 mensen en momenteel zijn we hier met 35. Een bont gezelschap van alle denkbare nationaliteiten, waaronder een tiental Italianen die al voor de nodige pret hebben gezorgd.  Het is ondertussen alweer 22.00 uur geworden, hoog tijd dus om mijn bed op te gaan zoeken want morgen wacht weer een boeiende maar ook lange wandeling. Ik kijk er al naar uit.
Het ontbreekt me momenteel gewoon aan de tijd om alles uitgebreid en tot in detail te vertellen, dan zou ik elke avond een paar uur bezig zijn. Ik maak er later wel werk van.

Dag 71: Roncevalles - larrasoana ( 28,7 km.)

Om vijf uur vielen deze morgen de eerste lijken uit hun bed, figuurlijk dan. Maar het was wel erg om aan te zien hoe sommige nieuwe stappers er deze morgen bij liepen: hoe krijg ik in godsnaam alles terug in mijn rugzak? alles doet pijn, waar ben ik aan begonnen....Je zag het hen zo denken. Ik voelde mij een beetje de oude rot tussen hen. Nergens geen last van, relaxed. Goed gerodeerd zou je ook kunnen zeggen. De wanhoop bij velen leek nog groter te worden toen ze buiten het grijze miezerige weer zagen.
Ik besloot het vandaag heel rustig aan te doen, tenzij het terug zo'n rotweer als gisteren zou worden, maar dat werd het gelukkig niet. Ik kon al na anderhalf uurtje mijn jas uittrekken en tegen de middag aan deed zelfs de zon haar eerste schuchtere pogingen om tevoorschijn te komen. De tocht vandaag was totaal verschillend van die van gisteren. Toen steeg het nog van 200 meter naar 1430 meter. Vandaag begon ik op een hoogte van 950 meter om te eindigen op 495 meter. Er zaten nog een paar pittige klimmetjes bij maar lang niet meer zo heftig. Het werd dus een dag van genieten (alweer, en het gaat maar niet tegensteken).
Mijn aanvankelijke vrees voor de grote massa bleek tot nu toe ongegrond. Een paar 100 mensen, ik schat zo'n 300, lopen elkaar op een traject van 28 km. helemaal niet in de weg. Het is bovendien heel gezellig: je maakt een praatje met gelijkgezinden, je ziet mensen terug bij een pauze op een bankje of een winkeltje, en naarmate de zon ging schijnen scheen bij sommige nieuwe lopers ook het moraal wat terug te keren.

Dag 70: Saint Jean Pied de port - Roncesvalles ( 25km.)

Het heeft een hele lange nacht gegoten, echt noodweer. Ik was al om iets voor zes op en na een stevig ontbijt was ik ermee weg. Het was een raar zicht, ik liep tot nu toe praktisch altijd alleen maar nu liep het overal vol. De eerste 8 km. was het heel flink stijgen. Ik liep met mijn regenjas, korte broek en getten en algauw was ik doorweekt van het zweet.  De zeldzame droge momenten werden afgewisseld met stevige regenvlagen. Hoe hoger ik kwam hoe kouder het ook werd. Ik denk dat het op bepaalde stukken amper 3 of 4 graden was. Er zat niets anders op dan stevig door te stappen om het niet koud te krijgen, zeker toen het ook nog eens begon te hagelen. Blijkbaar heeft de camino hier de voorbije jaren al wat slachtoffers gemaakt want her en der staan gedenktekens geplaatst voor pelgrims die hier het leven lieten. Ondanks het slechte weer was het toch echt genieten. Op gebied van lastigheid komt deze zonder twijfel op nr. 1 te staan, en ik vermoed dat hij er zal blijven staan. Het laatste stuk was echt een aanslag op de knieën: door een bos, afwisselend enkeldiep slijk en gladde rotsen, en dat met een dalingspercentage van 25%. Morgen wordt het minder zwaar, en hopelijk wordt ook het weer wat beter.

Dag 69: Ostabat - Saint jean Pied de port ( 23,4 km.)

Het werd een spannende dag vandaag want ik zou 's avonds aankomen in sjdp, hét vertrekpunt van dé Camino. Hier komen alle verschillende routes vanuit gans Europa samen en wordt er ook nog eens een pak volk van alle denkbare nationaliteiten bijgezwierd. Op topdagen vertrekken hier dan ook tot meer dan 500 pelgrims per dag. Vandaag zijn er hier zo'n 350 toegekomen waarvan de meeste dus morgen hun allereerste stappen zullen zetten.
Ik had weer enorm veel geluk met het weer, de ganse dag droog en zonnig. Pas nadat ik hier een slaapplaats kreeg toegewezen begon het te regenen , en nog niet zo'n klein beetje.
De ganse stad is hier duidelijk afgestemd op het pelgrimgebeuren. Souvenierwinkeltjes zoveel je maar kunt denken, eetgelegenheden met allemaal speciale menus ( lees: lekker en goedkoop ), en in de straten krioelt het van de stappers en fietsers van allerlei pluimage. Canadezen, Japanners, Amerikanen, noem maar op. En natuurlijk ook mensen vanuit gans Europa. Hier hangt echt wel een speciale sfeer.
De meesten van hen zijn nog allemaal heel erg opgewonden omdat het voor hen allemaal nog heel nieuw is. Ik ben benieuwd of ze er morgenavond na de zware overtocht over de Pyreneeën nog even fris en monter zullen uit zien.
De weersverwachting is niet bijster goed. Er wordt weer storm verwacht en dan wordt er aangeraden een alternatieve route te lopen. Wat weer het ook wordt: den dezen pakt de historische route, over de top, dat wil ik voor geen geld of moeite missen.

Dag 68: Osserain - Ostabat ( 23,4 km.)

We hebben een nieuwe winnaar: vandaag was werkelijk dé top. Wondermooie paadjes, adembenemende vergezichten, en de weergoden die al hun hebben en houden tentoonstelden. Tijdens het ontbijt deze morgen was het al flink raak: het goot water en er stond een wind om u tegen te zeggen. Dus werd alles goed waterdicht ingepakt, de regenjasl en overschoenen gingen aan en we vertrokken. Ik was nog maar net vertrokken en het weer kalmeerde al. Na een paar km. gingen de hemelsluizen alweer volledig open en dat duurde tot de aankomst in Saint Palais. Ik at er in het dorp een menu de jours, heel lekker, en toen ik nadien terug vertrok was de lucht helemaal opengetrokken en werd het een pak warmer. Er volgden een paar pittige klimmetjes, zeg maar heel pittig, en ik kwam voorbij aan plekjes die je normaal enkel in brochures vindt. De laatste paar km. voor Ostabat sloeg het weer nog maar eens kompleet om, deze keer inclusief donder en bliksem. Ik heb er gewoon van genoten: een heuse strijd tegen de natuurelementen. De wetenschap dat er op het einde van de dag een droog en warm onderkomen wacht helpt daarbij natuurlijk een handje. Het zou heel anders zijn indien je telkens de nacht in een tentje zou moeten doorbrengen.
Mijn nieuwe schoenen doen het prima: volledig waterdicht, goeie grip, kortom , ik loop ermee als een kievit ( zoals de Hollanders zeggen ).
Mijn scheen bezorgt me helemaal geen last meer dus alles zit goed.
Ik heb mij gisteravond nog eens kunnen wegen: ondanks het feit dat ik flink wat voedsel binnensla zit ik nu op 72,5 kilo. Ik ben dus sinds mijn vertrek 11 kilo afgevallen, en ik moet zeggen, ik ondervind er alleen maar voordeel van.
Morgen wordt het waarschijnlijk mijn laatste dag in La douce France. Ik kom dan aan in Saint Jean Pied de port. Alweer een mijlpaaltje. Vanaf daar wordt het waarschijnlijk ook wel heel erg druk op de chemin. Maar daarover morgen meer. Slaapwel.

kleine rechtzetting

Ik heb in Sauveterre van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn oude Hanwags naar huis te versturen. Dus vrouwlief, wanneer er één dezer dagen een doos arriveert met de post: het is geen voorraad Franse kazen, maar wel degelijk mijn schoenen .
Ik ben vanuit Sauveterre nog verder gestapt tot in Osserain. Daardoor kwam de teller vandaag uit op 25,4 km.

Dag 67: Orthez - Sauveterre (21,9 km.)

We zijn terug in gang, maar ondertussen is er weer wat gebeurd ...
Ik ruimte gisteren mijn rugzak een beetje op en bekeek ook nog eens de zolen van mijn botinnen. Ik schrok er niet eens meer van toen ik zag dat de hielen nog maar eens aan het loslaten waren. Ik had er genoeg van. Ik had in Orthez al een sportwinkel opgemerkt en ging daarheen. Misschien raakte ik daar wel aan een paar nieuwe stappers. Ze hadden daar wel iets, maar niet wat ik zocht. Ik heb nogal brede poten, en het vinden van een schoen die mij echt goed past is dan ook niet simpel. De man in de winkel had echter heel goed nieuws voor mij: zowat anderhalve kilometer verder was een echte outdoor zaak, volgens hem zou ik daar zeker vinden wat ik zocht. Hij was zo vriendelijk om er eerst naar de telefoneren, en hij vertelde de andere winkel van mijn brede voeten. Ga er maar heen, zei hij me, wat jij nodig hebt ga je daar vinden. Vol goede moed daarheen dus, en inderdaad, ze wisten er reeds van mijn komst en hadden al een reeks modellen klaargezet. Het tweede paar dat ik paste was al meteen raak, zij pasten als gegoten. Zij voelden net aan als mijn oude vertrouwde Hanwags. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om nog twee setjes rubberen tjoepkes te kopen voor mijn stokken, want ook die waren heel dringend aan vervanging toe.
Ik hield mijn nieuwe schoenen aan om terug te keren naar de refuge en ik had er een heel goed gevoel bij. Tegelijkertijd besefte ik dat ik weer eens ongelooflijk veel geluk had dat ik net hier vaststelde dat de oude schoenen het weer gingen begeven en dat ik hier dan ook nog eens kon geholpen worden ook. De outdoor zaak heet Sport 2000, echt een aanrader voor wie in deze buurt iets van stapgerief zou nodig hebben.
Voor de prijs moet je ook al niet vrezen: een PAK goedkoper dan bij ons, en dan heb ik het wel degelijk over dezelfde merken!
Ik draag voorlopig mijn oude schoenen nog mee. Ik was eerst van plan om ze weg te gooien maar heb toch beslist om ze met de post naar huis te sturen. Wanneer ze eens deftig herzoold worden kunnen ze nog voor een hele tijd dienst doen want voor de rest is er niets mis mee.
Ik ben ondertussen al sedert 13.00 uur aangekomen is Sauveterre. Een prachtig stuk in ideale omstandigheden. Ik kon mij op verschillende plaatsen vergapen aan de schoonheid van de Pyreneeën die steeds meer dichterbij komen. Dat merk je hier trouwens ook heel goed aan het terrein dat nu een pak ruiger is geworden. De speeltijd is nu wel voor een poosje voorbij, dit is nu het echte werk, flink klimmen en klauteren. Maar het gaat allemaal als vanzelf met de nieuwe schoenen en mijn scheen waarvan ik praktisch geen last meer heb. Ik zit nu te wachten op een terrasje tot het office du tourisme om 14.00 uur open gaat. Hopelijk kunnen ze mij voor deze nacht een slaapplaats vinden, maar daarover vertel ik morgen wel meer.

Dag 66: uitgeregend in Orthez.

Het heeft hier een ganse nacht flink geonweerd en het water viel met bakken uit de lucht. Tegen de ochtend verdween het onweer maar het bleef letterlijk gieten tot 16.00 uur. Ik had na gisteren geen zin om nog een dag kleddernat te lopen, dus bleef ik hier maar een dag hangen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om langs te gaan bij de kapper, niet zozeer voor mijn weelderige haartooi, maar voor mijn baard, want die begon wel heel lang te worden. Voor morgen wordt een betere dag voorspeld maar de dagen nadien beloven niet veel goeds, het ziet er dus naar uit dat ik de Pyreneeën in de regen zal over moeten. Dat schijnt echter meer regel dan uitzondering te zijn. Jammer, want de overtocht in volle zon schijnt supermooi te zijn. We zien wel, misschien klaart het tegen dan wel weer uit.

Dag 65: Hagetmau - Orthez ( 30,4 km. )

Op pad om 7.15 uur onder een bewolkte hemel. Een uurtje later begon het te miezeren en nog een half uur later ging de kraan hierboven helemaal open. Veel gelegenheid om rustig langs de weg wat te eten zat er niet in. Snel een hap uit het vuistje en verder maar weer. Ik hield er een stevig tempo op na wat maakte dat ik al om 14.00 uur op mijn bestemming was. Drijfnat, zowel van de regen als van het zweet. Niet direct een vrolijke dag, een beetje zoals het weer dus. Komt nog eens bij dat ik bijna overhoop werd gereden door één of andere gek in een johnny car. Hij mag van geluk spreken dat ik hem niet te pakken kreeg want ik had hem gegarandeerd een rammeling verkocht.  Als het morgen een weer blijft als vandaag blijf ik hier misschien wel een dag langer. Ik denk dat ik de voorbije dagen wat te snel ben gegaan en dat heeft zo z'n weerslag op m'n humeur. Het kan niet alle dagen feest zijn.

Dag 64: Mont de Morsan - Hagetmau ( 36,1 km.)

Een topdag! Dat was het kort samengevat. Ik vertrok, net als de voorbije dagen, om 7.00 uur. Ik had prima geslapen en voelde meteen dat alles goed zag. Er hing wat bewolking en het was warmer dan de voorbije dagen op dit tijdstip van de dag. Na een uur of twee verdween de bewolking en werd het drukkend heet, zo heet dat het zweet me letterlijk van het lijf liep. Het deerde me echter niet, ik liep eindelijk nog eens kompleet pijnloos, en dat was ondertussen wel al héél lang geleden. Het werd dus een hele dag lang puur genieten. Toen ik na 10 km. ook nog eens een eerste blik kon werpen op de Pyreneeën die heel in de verte opdoemden, werd het helemaal mooi. Ik had ze natuurlijk vroeger ook wel al gezien, verschillende keren zelfs, maar nog nooit van zover af. Er ligt nog een pak sneeuw, zo te zien, maar daar zal ik bij de doortocht geen last van hebben.
Om 11.30 uur zat ik al op 20 km. Tijd om wat te eten dus, en vooral om te drinken. In de loop van de kilometers die daarop volgden begon het geleidelijk terug te klimmen en te dalen. Het klimmen gaat als vanzelf, wat voor mezelf bewijst dat ik in een prima fysieke conditie verkeer. Tijdens het dalen ben ik nu wel extra voorzichtig, want dat is héél belastend voor knieën en andere gewrichten en vooral voor de pezen. Toen ik op mijn eindbestemming aankwam heb ik het nog even overwogen om verder te stappen tot in La Bastide, zo'n 6 km. verder. Een losbarstend onweer deed er anders over beslissen, misschien maar goed zo.
Na de gebruikelijke rituelen van douchen, kleren wassen, praatje maken met andere pelgrims was het tijd om nog wat boodschappen te gaan doen. Een paar Duitse fietsers boden mij spontaan hun fiets aan, wat ik heel dankbaar aanvaarde. Ik ben net voor aankomst aan de gite op mijn tien geboden gevallen toen ik liep rond te kijken en struikelde over een boordsteen. Gelukkig zaten mijn handen net niet vast in de lussen van mijn stokken en kon ik mijn val breken met mijn handen. Als je met zo'n zware rugzak eenmaal uit balans geraakt is er meestal geen houden meer aan, ik hield er geen schrammetje aan over.
Het is ondertussen alweer 21.00 uur geworden en mijn blaffeturen beginnen wat te zakken, hoog tijd om mijn bed op te zoeken. Tot morgen hé  mannekes en meiskes.

Dag 63: Roquefort - Mont De Morsan ( 30,2 km. )

Alweer een snikhete dag maar het parcours liep beter dan gisteren. 's morgens hing er nog wat mist, maar eens die weg was werd de oven flink opgestookt. Gelukkig kon ik praktisch de ganse dag onder de schaduw van de bomen lopen.
Zo rond de middag en na ongeveer 20 km. hield ik halt aan een graspleintje voor een kerk waar ik wat brood at. Nadien was het tijd voor een dutje. De laatste 10 km. gingen terug over een oude spoorwegbedding, deze keer echter geasfalteerd. Het is zondag en het was er dan ook behoorlijk druk van de fietsers. Er werd mij minstens 100 keer 'bon camino' toegeroepen. Wat kan ik verder nog vertellen? dat ik nog altijd in topvorm verkeer, mijn scheen is aan de beterhand ( kan bijna niet anders met wat ik allemaal al heb geslikt ) en de drang om 's morgens te vertrekken is er nog altijd. De voorbije dagen, zeker met deze langere etappes, stond ik telkens op om 06.00 uur om tegen 07.00 uur te kunnen vertrekken. Zo heb ik rond de middag de tijd om een langere rustpauze te nemen.
Gisteren liep ik voorbij de mijlpaal van de laatste 1000 km. Ik sta er zelf een beetje van verbaasd.

Dag 62: Captieux - Rochefort ( 36,2 km.)

Snikhete dag over het witte zand van de Landes.
Mooi maar heel zwaar. Een paar km. meer gelopen dan was voorzien, en dat laat zich voelen. zit in een gite met een paar fietsers die vergezeld zijn van hun vrouwen. Die volgen hen met de auto en hebben gekookt. Gelukkig maar, want zelf had ik daar niet veel zin meer in.
Ga slapen nu, morgen alweer nieuwe dag.

Dag 61: Bazas - Captieux ( 19,4 km. )

Wat een mooie dag! Stralend zomers, verkoelend windje en een pad dat haast ul
itsluitend een oude spoorwegbedding volgde, en dat door een schijnbaar eindeloos bos. Meer hoeft het voor mij echt niet te zijn, een verademing vergeleken met het saaie asfalt van de voorbije dagen. Het geurde ook weer hemels, geen parfum die daar tegenop kan.
Ik was al om 13.30 uur op mijn bestemming en had best nog wat willen doorlopen, maar de volgende etappe ligt 33 km. verderop en loopt uitsluitend door de bossen van de Landes. Dus ik ben hier maar wijselijk gestopt. Een splinternieuwe gite (chalet ) van de gemeente met ook weer alles erop en eraan. De bijdrage die wordt gevraagd is "donativo", men geeft wat men wil.
Ik sta sterk in de verleiding om de dag van vandaag ook toe te voegen aan mijn top drie, maar dat zou betekenen dat ik een andere dag moet verwijderen en dat krijg ik niet over mijn hart. Die waren nml . ook zó mooi....Daarom heb ik vanaf nu mijn top drie afgeschaft, en bestaan er dus enkel nog topdagen. Ook weeral opgelost zie.
Ik stopte vandaag gedurende enkele km. Lou Reed in mijn oren: "men of good fortune", het klonk heel toepasselijk. Dat zijn zo van die zeldzame momenten in een leven dat je denkt: het is nú echt perfect, alles klopt en ik kan me niets voorstellen waardoor het nóg kompleter zou kunnen worden. Dan krijg ik echt zin om heel luid joehoe te roepen, en ik beken eerlijk dat ik dat al meerdere keren heb geroepen (maar alleen als ik zeker ben dat niemand me kan horen)
Het is alweer vrijdag vandaag dus aan iedereen een prettig weekend gewenst. Vanaf morgen is het voor mij al twee maand aan één stuk vrijdag, want zolang ben ik ondertussen al op weg. Mij lijkt het alsof ik pas sinds gisteren vertrok. En om goede tradities niet te verbreken staat er vanavond spaghetti op mijn menu, inclusief een wijntje, maar wel méér dan één glaasje.
Tenslotte nog speciaal voor mijn ouwe strijdmakker op het werk, Den Dizzen: ik heb je vast wel goedbedoelde verwittigingen omtrent de Nederlandse dame aan haar meegedeeld. Ze kon er hartelijk om lachen. Niettegenstaande dat vind ik het toch wel erg dat je ook maar één moment durft twijfelen omtrent mijn vrome gedachten. Ik zie me dan ook verplicht om mijn kornuiten op het werk de opdracht te geven je aanstaande dinsdag extra streng aan te pakken en langs verschillende fronten aan te vallen. Dus les amis, zorg ervoor dat ik den Dizzen dinsdag tot hier hoor roepen, ik reken erop!

Dag 60: La Reole - Bazas ( 29,2 km. )

Mijn wekker liep af om 6.00 uur deze morgen. Het beloofde een heel warme dag te worden en de etappe van bijna 30 km. ging hoofdzakelijk over asfalt. Ik wou dus vroeg genoeg vertrekken om een groot deel van de kilometers in de koelte te kunnen stappen. Gelukkig maar want het werd inderdaad héél warm, tegen de 30 graden aan denk ik. Het valt mij op dat ik door mijn gewichtsverlies  veel minder transpireer, hoewel, toen ik hier in Bazas het toeristisch bureau binnenstapte gutste het zweet toch nog in beekjes van mijn gezicht.
Ik slaap hier in een oud schoolgebouw, heel gezellig met een mooie tuin. Jean-Pierre is hier ook. Hij vertrok een dag voor mij uit Pellegrue. Verder is hier ook nog een Nederlandse uit Enkhuizen, de eerste Nederlandse die ik tegenkom die ook een beetje deftig Frans praat. Zij heeft in haar jonge jaren als au-pair gewerkt in Parijs, vandaar.
De eerste 15 km. gingen vanmorgen héél vlot, vrijwel pijnloos, maar nadien begon ik toch weer last te krijgen. De warmte zal er ook wel voor iets tussen zitten, en vooral het warme asfalt.
Ik ben voor alle zekerheid nog maar eens bij een apotheker binnengestapt en het medicament Feldene gekocht. Dat is een zware ontstekingsremmer. Kon ik toch niet meer op die naam komen zeker toen ik daar binnen stond. Ik wist dat het met de letter f begon, dat je er maar één mag van nemen per dag, maar de naam die ontsnapte mij. Maar ik ben er uiteindelijk toch nog aangeraakt. De apotheker vond het allemaal héél grappig, zeker toen ik de naam Flavignac vernoemde . achteraf besefte ik dat dit de naam was van een dorp waar ik enkele weken geleden voorbij kwam. Morgen een  korte etappe van amper 20 km. Ik nader stilaan de dennebossen van de Landes.

Dag 59: Pellegrue - La Reole ( 26,8 km. )

Het is me gelukt, maar toch nog met wat moeite. Ganse dag langs rustige maar verharde paden. De temperatuur is met een pak graden de hoogte ingeschoten, ik had er weinig last van doordat mijn tempo nog steeds heel laag ligt. Ik zal blij zijn als ik eindelijk van die ontsteking verlost geraak en terug voluit kan gaan. Het ziet er echter niet naar uit dat dat voor direct zal zijn.
Ik slaap vannacht in een manege, meer bepaald in een tent die hier staat opgesteld. Het avondmaal wordt pover: overschot van brood met blikje sardientjes. Ik zal morgen mijn schade wel inhalen.
Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad om die manege hier te vinden. Ik had eerst aangebeld bij de plaatselijke gendarmerie en brandweer, noppes, onbemand gedurende de nacht...
Ik mocht van de plaatselijke commandant van de gendarmerie bij hem thuis slapen maar dat betekende 5 km. teruglopen. Nee bedankt dus. Echt behulpzaam kon ik ze niet noemen....
Uiteindelijk na veel vragen in het toeristisch bureau geraakt en daar werd ik wel heel vriendelijk geholpen. Straks nog rap een douche en wat eten en dan mijn nest in: recupereren, want de komende dagen wordt het vast nog afzien ....
Maar het blijft plezant !!

Dag 58: de tijd gaat traag in Pellegrue.

En ik zou zó graag verder stappen.
Jean Pierre is deze morgen vertrokken en nu zit ik hier dus de uren op mijn eentje af te tellen. Mijn wasje is gedaan en ondertussen bijna droog. Deze morgen ben ik naar het postkantoor hier rechtover geweest en mijn tent huiswaarts gestuurd. Dat betekent meer dan twee kilo aan gewicht minder dat ik moet meesleuren en daar zullen mijn knoken me hopelijk dankbaar voor zijn.
Mijn scheenbeen lijkt wat minder dik dan gisteren en ik voel geen pijn, dus morgen gaan we opnieuw van start, de drang is gewoon te sterk.
Het zal vreemd aanvoelen om 's avonds niet meer in het vertrouwd gezelschap te vertoeven, maar wie weet loop ik hen binnen een paar dagen of weken niet opnieuw tegen het lijf.
En net terwijl ik deze regels schrijf, komt hier nog een pelgrim binnengewaaid: Dominique, een jongedame uit Luik. Het ziet ernaar uit dat ook zij wat rust kan gebruiken.
Ultreya !!

Ik kwam van beneden.

nog eentje

fotos

Een collega.

Dag 57: gevloerd in Pellegrue...

In Sainte Foy had ik nog prima geslapen, goei matras, geen snurkers in de buurt en na lekker te hebben gegeten.
Toen ik wakker werd rond 8.00 uur voelde ik echter al dat mijn been de nacht blijkbaar minder goed had doorstaan. Ik dacht aanvankelijk dat het tijdens het stappen wel zou beteren en ging tegen 9.00 uur eerst nog naar de intermarche, een paar honderd meter van het presbytere, om proviand in te slaan. Ik kocht wat fruit, brood, makreelfilets en ging terug naar de presbytere om mijn rugzak te halen en te vertrekken. Er was mij gevraagd om bij mijn vertrek de sleutel van de voordeur in de brievenbus te droppen, en toen ik zover was bekroop mij enige twijfel. Het was net alsof ik er niet gerust in was om te vertrekken. Toen echter de sleutel in de brievenbus viel had ik niet veel keuze meer: komaan jong, vertrekken.
Na amper drie kilometer had ik al spijt omtrent die genomen beslissing. Het beloofde een lange lastige dag te worden. Ik paste net als de dag voordien mijn techniek van het vreemdelingenlegioen toe, maar dat mocht deze keer niet baten. Niettegenstaande de eerder frisse temperatuur liep het zweet me van het lijf, door de pijn.
Ik moest stoppen, naast de weg in het gras. En nu? Ik vervloekte mezelf niet eerder te hebben gestopt toen de eerste ontstekingsverschijnselen opdoken maar besefte ook dat het daar nu te laat voor was. Ik bleef een half uurtje zitten, dronk wat water, en probeerde het opnieuw. Om een lang verhaal kort te maken: ik geraakte met heel veel pijn en moeite tot aan ongeveer km. 7 waar ik een kerkje binnen ging. Ik moest dringend dat been bekijken want ik had het gevoel dat het onderste stuk van mijn scheenbeen, tot aan mijn enkel, ging openbarsten. Wat ik zag maakte mij niet direct vrolijk: rood, warm en gezwollen zoals een olifantenpoot. Ik verwijderde de tape want die veroorzaakte alleen maar meer pijn. Het verwijderen ervan bracht een beetje verlichting. Ik bleef terug een tijdje zitten en nadien vlotte het een klein beetje beter. Ik geraakte uiteindelijk met veel moeite in de late namiddag op mijn eindbestemming waar ik drie collegas van de voorbije dagen aantrof. Eén van hen, Jean-Pierre uit de buurt van Waver, was ik 2 dagen voordien tegengekomen. Ik dacht dat hij al veel verder zou zitten maar hij zit met dezelfde kwetsuur als ik, maar wel in een beginstadium. Hij is hier al een dag en rust hier in totaal twee dagen, hopend op herstel.
Hij is nochtans een ervaren stapper en de Camino is niet nieuw voor hem. Hij vertelde me dat hij tijdens zijn vorige tochten al 4 keer hetzelfde letsel had, nu dus was het de vijfde keer. Er schijnt weinig aan te doen om het te voorkomen: het is er zonder waarschuwing en zonder aanwijsbare reden, maar het heeft waarschijnlijk toch alles te maken met overbelasting.
Ik moet er bij mijn aankomst wel heel slecht hebben uitgezien, want alle aanwezigen schoten mij zowat ter hulp. Er werd een matras van een stapelbed gehaald en op de grond gelegd ( volgens hen beter zo ) er werd mij eten en drinken gebracht ( ik kreeg gedurende de dag enkel wat fruit binnen ) en mijn been werd met ijs gekoeld. Ik voelde mij door al die blijken van medeleven ontroerd. Maar dat is ook een stuk van de weg: lief én leed worden gedeeld. Binnen een paar dagen kan ik misschien wel een ander tot steun zijn.
Ondertussen zijn we een dag verder en veel is er nog niet veranderd. Mijn been staat nog steeds dik en voelt nog warm aan. Ik heb geen koorts en dat is vast een goed teken. Ik heb nu al besloten om ook morgen hier nog te blijven maar hoop toch woensdag terug te kunnen starten. Gelukkig is alles hier voorhanden: intermarche, bakker en goede internetverbinding. Er is ook een postkantoor, en ik overweeg sterk om mijn tentje naar huis te sturen. Dat betekent minder gewicht om dragen en bijgevolg minder belasting. In geval van nood, en dat zou toch wel erg moeten lukken zeker, kan ik nog altijd onder mijn poncho slapen.
Ondertussen is het dus wachten geblazen. De uren lijken plotseling ellendig lang te duren, zeker voor iemand met zo weinig geduld als ik. Dus beste vrienden en vriendinnen, als jullie ondanks het drukke werk toch nog ergens een gaatje vrij zouden vinden voor een berichtje?

Dag 56: Saint Foy - Pellegrue ( 22,3 km.)

Ik moet hier noodgedwongen een paar dagen blijven. Mijn been geeft het op....Het ganse relaas volgt morgen. Ik zal tijd in overvloed hebben om te schrijven.

Dag 55: Gratade - Port Sainte Foy et Ponchapt ( 25,5 km. )

Na een deugdoende nacht op de boerderij stond ik deze morgen om 07.00 uur vertrekkensklaar. Het miezerde heel lichtjes. Ik had het plan opgevat om het tweede deel van de etappe, die normaal gezien in één keer wordt gelopen, en nu dus amper 18 km. zou bedragen, over een  zo lang mogelijke tijdspanne te spreiden. Ik paste het systeem toe van de soldaten uit het vreemdelingenlegioen wanneer die destijds door de woestijn marcheerden: héél traag dus, nog trager dan een oud vrouwtje dat boodschappen doet. Het was waarschijnlijk een gek zicht maar ik kwam niemand tegen onderweg, en dan nog zou het mij niet kunnen schelen. Ik kreeg die raad van een gepensioneerde geriater, Thierry, die mij verzekerde dat dat de beste manier is om een ontsteking te bestrijden, blijven bewegen zonder te belasten.
En raad eens: het werkt. Ik voelde geen pijn en toen ik op mijn eindbestemming aankwam had ik zelfs nog energie genoeg om wat in de stad rond te dwalen en boodschappen te doen. Zo traag stappen duurt wel lang hoor, maar is nog altijd beter dan helemaal niet stappen.
Ik slaap voor de tweede keer tijdens deze camino in een presbytere. Er zijn hier nog 3 andere pelgrims die ik nog niet eerder zag.
Ik stak vandaag, net voor het binnenstappen van deze stad met de onmogelijke naam, de Dordogne over, een brede snelstromende rivier.
Ondertussen zit ik ook volop tussen de immense wijngaarden van de Bordeauxstreek. Op sommige stukken strekken die zich uit zover je kan zien. Mooi om er middenin te mogen lopen. Ik ben nu al benieuwd wat morgen weer gaat brengen. Ik doe het alleszins terug kalmpjes aan zodat ik geen ruzie krijg met het thuisfront ....

Dag 54: Mussidan - Gratade ( 15,4 km. )

Ik volg de raad op van mijn vrouw en alle vrienden die reageerden op mijn bericht van gisteren : ik doe het heel rustig aan om mijn been te laten recupereren. Ik slaap nu op een boerderij in the middle of nowhere. Heel lekker gegeten en een ganse namiddag geslapen. Voel mij al een stuk beter. Morgen terug een bescheiden afstand zodat het lijntje niet breekt.
Ik heb nu een strekverband rond mijn been en dat lijkt ook wat extra te helpen. Een oude kar moet zo af en toe wat worden opgelapt .
Ik ben er morgen weer met meer nieuws.

Dag 53: Saint Astier - Mussidan ( 22,9 km. )

Het gaat helemaal niet goed de laatste dagen, mijn knie begint nog maar net te beteren en nu is het de beurt aan mijn scheenbeen, en natuurlijk ook dat van dat verdomde linker been. Ik vermoed een begin van beenvliesontsteking. Het is toch niet te geloven, ik zit in de vorm van mijn leven en loop de ene kwetsuur na de andere op. Het is nog niet zo erg dat ik niet meer kan stappen maar ik zal de komende dagen wel heel voorzichtig moeten zijn tot wanneer dat been eindelijk eens volledig hersteld geraakt. Ik haalde vandaag nog geen 4 km per uur. Sneller proberen stappen betekende meer pijn dus ik kan niet anders dan de komende dagen te beperken tot ongeveer 15 km verspreid over een ganse dag.
Ik denk zeker niet aan stoppen, dat nooit.
Ik wil wel zoals ik vroeger al zei elke centimeter van de tocht stappen, dus momenteel rest me geen andere optie dan in te binden. Gelukkig zit ik niet gebonden aan een strakke tijdslimiet want dan zou ik nu toch wel lichtjes paniekeren ....
Ik kom er wel, desnoods op handen en voeten.
Ik vind het zelf ook jammer dat ik geen vrolijker nieuws kan brengen, maar morgen is weer een nieuwe dag en misschien wordt het dan wel beter.

Dag 52: Perigueux - Saint Astier ( 30,7 km. )

Ik zal het verhaal morgen vertellen. Serieus verkeerd gelopen en stikkapot...

Dag 51: Sorges - Perigueux ( 24 km. )

Bewolkte dag vandaag maar het bleef gelukkig wel droog. Enkel de laatste 5 kilometers gingen over asfalt, als aanloop naar Perigueux, een grote stad. Ik doe niet de moeite om hier veel rond te lopen want grote steden zeggen me niet zoveel. Buiten die paar kilometers asfalt was het prettig lopen, gans de tijd door immense wouden.
Ik zit terug in een gite van het genootschap, deze keer echter zonder maaltijd, dus heb ik zelf mijn potje bij elkaar geknutseld , niet slecht al zeg ik het zelf.
Mijn knie voelde iets minder goed dan gisteren maar het ging wel, misschien zit het mindere weer er wel voor iets tussen.
Veel valt er verder in feite niet te vertellen. Ik denk dat ik over de helft van mijn tocht zit. Morgen meer nieuws.

Dag 50: Thiviers - Sorges ( 20,6 km. )

Toen ik deze nacht op de camping rond 01.00 uur wakker werd om naar het toilet te gaan, wachtte me buiten een prachtige sterrenhemel. De kikkers genoten er blijkbaar ook van want zij kwaakten dat het een lieve lust was.
Deze morgen bleef mijn ontbijt beperkt tot een appel want ik zat door mijn proviand heen.
Een kleine omweg door het dorp bracht me tot bij de bakker. Een brood voor onderweg en twee chocoladekoeken die ik opat op een bank in het zonnetje. Ondertussen keek ik wat naar de inboorlingen die hun baguette gingen halen.
Amper drie kilometer verder stond  alweer een bank in het zonnetje en kon ik er niet aan weerstaan om opnieuw even halt te houden. Het was er gewoon te mooi om zomaar aan voorbij te lopen.
De rest van de dag verliep vrijwel pijnloos, met dank aan Frederic, de leverancier van mijn pillen.
Onder de middag hielden wij ( Jean Yves, Frederic en ikzelf ) een uitgebreide lunchpauze onder de schaduw van een boom. Inclusief een siesta van een half uurtje. Het gefluit van de vogeltjes werd ondersteund door het gesnurk van Jean Yves. Toen hij wakker werd vertelde hij ons dat hij had gedroomd dat hij het gezang van de vogeltjes had gehoord. Frederic en ikzelf wisten niet wat te antwoorden, zeker niet toen wij merkten dat de ogen van Jean Yves vochtig waren van zijn tranen. Een schouderklop van ons beiden was genoeg om hem onze gevoelens kenbaar te maken. Hij bedankte ons voor onze vriendschap die wij hem betoonden. We zijn ondertussen wel echte vrienden geworden. Voor zij die het verhaal hebben gemist: Jean Yves is doof sedert zijn zesde levensjaar.
Gisteren zwaaide hij naar een voorbijrijdende trein, de treinbestuurder beantwoordde zijn gebaar met een uitgebreid getoeter, wat Jean Yves uiteraard niet hoorde. Toen wij hem vertelden dat de bestuurder had geclaxoneerd was hij door het dolle heen van blijdschap, om maar te zeggen hoe het geluk soms in kleine dingen schuilt. Geluk dat wij samen met Jean Yves mochten delen. Ik kan verzekeren dat het wat doet met een mens.
De tocht op zichzelf is bijna te mooi om waar te zijn. De ontmoetingen onderweg, de mailtjes die ik krijg van mijn vrouwtje thuis, de reacties van vrienden en collegas, het telefoontje van mijn broer, het telefoontje naar mijn moeder en schoonmoeder, het is me allemaal even dierbaar. Ik hoop ooit ook nog eens iets te horen vanuit Geraardsbergen, want daar woont iemand die ik wel héél erg mis.
Slaapwel en voor morgen iedereen gezond en wel weer wakker,
vanwege the great white buffalo.

Dag 49: La Coquille - Thiviers ( 20 km. )

Zomaar uit het niets kwam deze dag de top drie binnengedoken. Eindelijk was de zon weer eens van de partij, en het deed deugd. Een groot deel van het parcours ging over smalle bospaadjes en langs een van die paadjes zag ik een vos in een weide. Hij had me duidelijk gezien maar toch zette hij het niet direct op een lopen zodat ik de kans had om enkele fotos  te nemen. Toen vond hij dat het welletjes was geweest en hij ging er, hoog opspringend door het hoge gras, vandoor.
Jammer genoeg moesten wij vandaag een lid van de compagnie van de laatste dagen achterlaten: Karin, een vijftigjarige vrouw uit Nederland. Zij was vanuit Vezelay vertrokken en kreeg sedert gisteren last aan haar scheenbeen. Het verdikt was hard: shin - spints, een uitermate pijnlijke ontsteking van het scheenbeenvlies waarvoor maar één remedie helpt: rust. maar dan wel voor lange tijd. Zij was er het hart van in en weende tranen met tuiten toen de rest van ons deze morgen vertrok, want zij beseft waarschijnlijk dat dit het einde van de tocht betekent voor haar.
Morgen terug een korte etappe en nadien dienen zich een paar zware dagen aan. Ik hoop dat tegen dan mijn knie volledig in orde is. Vandaag begon hij enkel naar het einde toe terug meer pijn te doen en ik heb er ook minder last van na een pauze. Ik heb er een goed oog in, het komt in orde, het moet wel!

Dag 48: Les Cars - La Coquille ( 28,2 km.)

Goed nieuws, ik denk dat mijn knie stilaan aan de beterhand is. Tenminste, ik had vandaag aanzienlijk minder pijn dan de voorbije dagen. Ik ben eindelijk ook aan de geschikte medicatie geraakt: ibuprofen ( kon ik van de apotheker zonder voorschrift krijgen ) en een potje Voltaren. Daar heeft één van mijn franse stapmaten voor gezorgd. Hij belde naar zijn huisarts, die stuurde het voorschrift via fax naar de plaatselijke apotheek en ik had daarmee wat ik nodig had. Van de Nederlandse hospitalerio waar ik vannacht slaap kreeg ik ook nog eens haar kniebrace mee. Hij past als gegoten. Ik ben er helemaal gerust in nu.
De wandeling vandaag was werkelijk fantastisch. Het is eindelijk opgehouden met regenen en vanaf de middag kwam de zon zelfs al eens piepen.
Ik ben vandaag de Perigeux binnengestapt, weer een totaal ander landschap. Ik snap het niet hoe de architect die destijds Frankrijk heeft uitgetekend erin geslaagd is om al die verschillende landschappen zo perfect in elkaar te laten passen. Vandaag viel het me ook op hoe het graan de laatste dagen zo snel is gegroeid, van grassprieten van een  twintigtal cm. hoog naar heuse graanhalmen, en dat ogenschijnlijk in geen tijd. De regen zal er wel voor iets tussen zitten.  Jammer dat de positieve invloed daarvan niet werkt voor mijn weelderige haartooi...
Morgen een rustige dag van hooguit 20 km. langs de historische route. Vandaar dat het traject wordt opgesplitst in twee keer ongeveer 20 km. Er is ook een alternatieve route voorzien van 32 km. langs rustig en gemakkelijk asfalt, maar daar doen we niet aan mee, we kiezen voor het echte werk, zwoegend op en neer door de modder. De gemakkelijke route is voor zondagwandelaars.

nog bijna vergeten :

Gisterennamiddag, het moet zo rond 14.30 uur zijn geweest, hield het eindelijk een beetje op met regenen, en kwam ik in een klein gehucht met amper 5 huizen. Er was niemand te bekennen, en ik kon er zittend op een muurtje een beetje eten. Ik zag zowat scheel van de honger. Na enkele minuten stopte er een auto met daarin een bejaard koppel. De vrouw vroeg me of ik op weg was naar sdc, en of ik niets nodig had. Welnu, een kop koffie zou wel erg smaken. Ik werd mee in huis gevraagd, dat was beter dan daar in de kou te zitten zei ze, en kreeg een lekkere warme koffie. De vrouw was 80, haar man, een bejaard chirurg, hield zich wat afzijdig.
Op een bepaald ogenblik vroeg ze me of ik in God geloofde. We praatten even verder over dat onderwerp, en toen zei ze dat haar schoonzoon op het eigenste ogenblik de laatste uren van zijn leven aan het meemaken was. Hij was stervende door longkanker. Wéér eentje dacht ik. Of ik even aan hem zou willen denken wanneer ik in Santiago aankwam? Ik heb zijn naam opgeschreven en plechtig beloofd dat ik iets zou doen. Nu werd mij duidelijk waarom zij er zo triestig uitzag. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom haar man zich wat afzijdig hield. Hij verwerkte misschien wel zijn verdriet op zijn manier.
Toen ik 's avonds op mijn eindbestemming aankwam ben ik er eerst nog even in de kerk binnen gesprongen en een kaarsje gebrand, met in stilte een woordje uitleg omtrent de reden.
De Camino kan soms ook veel pijn doen...

Dag 47: Limoges - Les Cars ( 34,6 km.)

Toen ik deze nacht even wakker werd, wist ik het al meteen: de regen viel met bakken uit de lucht dus het beloofde een natte wandeldag te worden. En dat werd het ook. Niet al te koud weer met regen en poncho betekent in mijn geval dat ik met of zonder poncho zowiezo nat wordt tot op mijn vel, ofwel van de regen ofwel van het zweet. De paar stukken veld waar ik doorheen moest lagen er verzopen bij dus het werd een best zware dag.
En na het schrijven van deze laatste regel moet ik blijkbaar in slaap gevallen zijn. Ik werd ik weet niet hoelang nadien wakker met hoofdpijn en deed de rest van de nacht geen oog meer dicht. Onrust of wat, ik weet het niet. Ik liep tijdens de voorbije etappe nogal wat te denken aan heel wat mensen, van vroeger en nu, misschien was het dat wel.
Het is soms wel heel erg confronterend als je tijdens zulke lange eenzame dagen alleen loopt, en het regent dan ook nog, hoe je de mensen uit je dagelijkse omgeving plotseling anders gaat bekijken. Een gans pak naïviteit, of goedgelovigheid, ruimt dan wel eens plaats voor het keiharde besef dat niets is wat het lijkt. Zogenaamde vrienden of vriendinnen lijken plotseling toch niet die echte vrienden te zijn. Langs de andere kant wordt het ook steeds duidelijker dat andere mensen waaraan ik nooit zoveel aandacht besteedde feitelijk meer de titel vriend(in) verdienen.

Het weer van de voorbije dagen...

Dag 45: St. Leonard de Noblat - Limoges ( 23,4 km.) Dag 46: rustdag in Limoges.

Ik weet het, ik ben weer een dag te laat met mijn verslag, maar het was gisteren wel een héél hectische dag. Ik vertrok, na een heel klein ontbijt, al om 7.30 uur. Ik wou namelijk op tijd in Limoges aankomen om nog bij de schoenmaker terecht te kunnen. Ik was nog maar amper het dorp uit of de weg dook al het bos in, langs een wel héél steil en glibberig pad. Direct al een aanslag op mijn knie dus. Ik had voor alle zekerheid 's morgens nog een pijnstiller geslikt want echt goed voelde hij niet aan.
Na het bos volgden rustige asfaltwegjes en begon het stappen langzaam maar zeker beter te vlotten. Na een uurtje of drie nam ik even de tijd om een stukje te eten en nadien ging het verder tot het plaatsje Feytiat. Ik passeerde een mooi plekje middenin het dorp aan een vijvertje en besloot voor mezelf dat het hoog tijd was voor een sigaret. Toen ik daar nog wat zat te dromen kwam een oudere man voorbij die me vragen begon te stellen over de tocht, de klassieke vragen, waar ik vandaan kom, hoelang ik al onderweg was....Terwijl hij verder bleef praten en vragen stellen, het was ondertussen zo rond 11.30 uur, zat ik te bedenken hoe ik het gesprek zou afronden, want die schoenmaker moest ik nog zien te vinden. Daarom vertelde ik de man het probleem van mijn loskomende hielstukken, en dat ik verder moest want dat ik de schoenmaker nog diende te vinden. En toen vertelde die man me iets dat me wel héél blij maakte. Amper 500 meter verder zou ik een SuperU vinden, en daar zat ook een schoenmaker. Een hele bekwame dan nog wel, en nog vriendelijk op de koop toe, althans volgens de man. Ik kon amper mijn oren geloven, bedankte de man heel uitvoerig en haastte mij in de aangegeven richting. Daar gebeurde het tweede wonder. De schoenmaker wou net zijn boeltje sluiten ( het was ondertussen middag ) en zou pas om 14.30 uur terugkeren. Maar hij had nog wel even de tijd om eerst mijn botinnekes te bekijken. Hij bekeek het werk van de schoenmaker uit Nevers met een scheef oog en wist mij te vertellen dat zijn collega ginds maar een prutser was: verkeerd soort rubber, verkeerde lijm, slordig geplaatst, in feite was er niets goed gebeurd. Toen ik hem dan ook nog vertelde dat ik voor dat resultaat 20 euro had betaald moest ik hem haast tegenhouden of hij was er heen gereden om hem eens flink zijn gedacht te gaan zeggen.
Nee, zo'n werk zou hij nooit afleveren. Hij zou na zijn terugkeer direct aan mijn schoenen beginnen maar ik diende er wel rekening mee te houden dat ik de lijm minimaal 24 uur moest laten uitharden vooraleer ik er weer zou mee gaan stappen. Hij zou er de prutszolen afhalen en vervangen door degelijk materiaal mét het juiste soort lijm, om 16.30 uur zouden ze klaar zijn. Ik zat wel nog op een zevental km. van de kathedraal van Limoges ( ik was van plan om er te overnachten bij de zusters Franciscanen ) en om daar nog meer dan 4 uur op mijn kousevoeten te zitten wachten in die SuperU had ik ook geen zin. Ik had gelukkig ook nog mijn TeVas bij ( outdoor sandalen ) en besloot daarop de laatste 7 km. verder te stappen. Het had van een ganse voormiddag nog niet geregend en ik rekende erop dat het nog wel even zo zou blijven. Hoe ik nadien terug zou keren zag ik daarna wel.
Anderhalf uurtje later stond ik al aan de deur bij de zusters. Nee, ze hadden geen fiets die ik kon lenen, jammer, maar er reed wel een bus naar Feytiat. Dat was een meevaller. Ondertussen arriveerden nog een aantal van de stapgezellen van de afgelopen dagen en we gingen samen eerst maar een pint pakken.
Zo rond 16.00 uur besloot ik om terug te keren naar de SuperU.  Op weg dus naar de bushalte. Daar zag ik dat de eerstvolgende bus er pas aankwam na drie kwartier. Pffft. dat is me wat lang wachten, ik lift wel. Ja dat dacht je maar, liften in Frankrijk in een grootstad, vergeet het maar. Dus na een half uur met mijn duim te hebben staan zwieren  kreeg ik kramp in mijn arm en zou ik toch maar op de bus wachten. En de bus, die kwam er maar niet, toch niet de bus die de juiste richting uitging. Net op het ogenblik dat ik dacht om te voet verder te gaan, de bus had er toen al een half uur moeten zijn, kwam ze er door. Achter het stuur een berin van een chauffeur, een snor als een veegborstel, maar wel heel vriendelijk. Gelukkig maar want ze leek me niet het soort vrouw waar je ruzie moest mee krijgen. Ze zette mij af aan de voordeur van de SuperU. En als ik me wat haastte zei ze kon ik binnen tien minuutjes nog een bus halen die terugreed naar Limoges. Dus gauw mijn schoenen afgehaald, schoenmaker heel erg hartelijk bedankt en inderdaad, net op tijd om de bus nog te halen richting Limoges. Maar die reed maar tot op een drietal km. van de kathedraal, dus dat eindje moest ik nog extra lopen. Het kon mij niet schelen, ik had de geruststelling dat ik weer verder kon met mijn gerepareerd schoeisel.
Als het morgen ( vandaag dus ) droog zou blijven zou ik een dag verder stappen op mijn TeVas. Als het zou regenen zou ik een andere oplossing moeten verzinnen. En....deze morgen goot het dus water. Om 8.00 tijdens het ontbijt, attakeerde ik de zuster. Ik gaf haar drie goede redenen om een nacht langer te mogen blijven: mijn knie moest rusten, de lijm van m'n schoenen drogen, en het was te slecht weer. Dat was overtuigend genoeg voor haar en de rest van de bende besloot ook een rustdag in te lassen. Deze namiddag spring ik nog eens binnen in de kathedraal, en voor de rest is het rusten geblazen.
Jammer dat mijn knie zolang blijft tegenspartellen, voor de rest voel ik mij duizend man sterk. Misschien doet het dagje rust wel wonderen, zoniet zal het met pijnstillers moeten.
Het is verbazend hoe je tijdens zo'n tocht als deze tevreden leert worden met de meest simpele dingen : een tas royco soep lijkt dan culinaire verwennerij en een homp brood met worst smaakt overheerlijk, vooral wanneer je daar samen met andere wandelaars van geniet. Het leven kan zo simpel zijn...
Ik heb het me nog geen minuut beklaagd dat ik aan dit avontuur begonnen ben. En ik heb nog steeds het gevoel dat dit pas het begin is, dat het mooiste nog komen moet. Dat beloofd!