Voila, we zijn terug alleen op stap. Jannes ( de drilboor ) ging het vandaag wat kalmer aandoen vanwege miserie met z'n voeten. Frans, Els en Dieny volgen tot Vezelay de RP 51, een ietwat kortere en relatief minder zware route dan het traject dat ik heb uitgestippeld.
De kans is heel groot dat we elkaar terug tegen het lijf lopen in Vezelay.
Vóór m'n vertrek deze morgen uit Reims ben ik eerst nog een apotheek binnengewipt om een tube voltaren voor m'n voet te kopen. Omtrent die voet kan ik trouwens met veel plezier zeggen dat ik hem van een ganse dag niet heb gevoeld.
Het eerste stuk liep vandaag een heel eind langs het Marne kanaal, eerst nog door de stad op een grindpad en nadien over een heerlijk lopende aardeweg. Vanaf ongeveer km. 13 volgde een klein stukje grote weg waar ik zo rond de middag een geur opsnoof waar slechts weinig Belgen aan kunnen weerstaan: een fritkot! Die buitenkans liet ik uiteraard niet liggen, en de frieten met cervela gingen er vlotjes in. Achteraf kreeg ik van de uitbaatster nog een tas koffie aangeboden met de woorden: ca donne du courage ...Met een goed gevoel ging het vervolgens verder richting Verzenay, een mooi champagnedorp. Het was er trouwens op de velden héél druk, de boeren waren overal aan het snoeien. Gans de weg ging gestaag bergop, tot Verzy, ettelijke kilometers verder.
In Verzy werd ik nog maar eens aangesproken door een vrouw. Het zweet droop me letterlijk van het lijf en zij stond erop dat ik een anderhalve literfles Evian meenam. Ik heb het me niet belaagd dat ik het extra gewicht aannam, want ik klokte vandaag een flinke hoeveelheid achterover!
Ik moest van de dame perse ook eens binnenkomen en me even zetten. De goede ziel dacht waarschijnlijk dat ik er anders zou bij neervallen, en vertelde ondertussen honderduit over haar overleden man, kinderen en gans haar familie.
Na dit intermezzo dook ik even verder in het 'bois de faux'. Ik weet dat ik in herhaling val, maar de schoonheid ervan is onbeschrijfelijk.
Ietwat na 17.00 uur verliet ik het bos en zag ik beneden mij het dorpje Trepail liggen. Juist aan de uitgang van het bos was een man z'n druivenranken nog aan het snoeien. Ik had toen al besloten om in de buurt m'n tent op te zetten. Ik sprak de man aan en vroeg hem of het een probleem zou zijn om op het grasveld naast z'n ranken te kamperen: helemaal niet, pas de probleme! We geraakten verder in gesprek ( alweer ) en de vriendelijke man bood me aan om me wat te eten te brengen, wat ik beleefd weigerde omdat ik nog meer dan voldoende proviand mee had. Na een half uurtje wenste hij me goede nacht en vertrok om na een kwartiertje terug te keren met een appel en een banaan: Voila votre dessert!
Het was weer een dag om nooit te vergeten, en dat er nog heel veel mogen volgen.
Marlies Van Der Steeg: als je dit leest, ik begrijp nu helemaal perfect waarom jij je boek "De Wondere Weg " als titel hebt gegeven!
Slaapwel en tot morgen..
