Dag 7: Dinant - Givet ( 26,3 km. )

Het is ondertussen al 21.00 uur, en ik denk er ineens aan dat ik m'n blog nog moet aanvullen, dus hier zijn we ermee.
Ik ben net met mijn stapmaat Frans uit Erpe Mere een groot pak frites met een half kieken gaan eten en ik moet zeggen dat het heeft gemaakt na een paar dagen van enkel brood. Maar eerst even terug naar afgelopen nacht in de abdij van Namen. Zoals eerder al gezegd sliep ik daar samen met Frans en drie noorderburen in een oud klaslokaal op de grond op het slaapmatje. Niks mis mee, tot het ogenblik dat Jannes, één van de noorderburen, zich ook neerlegde om te gaan slapen. Ik ben er zeker van dat hij nog niet volledig plat lag toen hij al begon te snurken zoals ik nog nooit voordien iemand hoorde snurken. Ik overdrijf echt niet als ik zeg dat hij erin slaagde om het glas van de ramen te laten trillen. Onvoorstelbaar gewoon. Ik wist direct: hier gaat van slapen niets in huis komen. Tegen beter weten in toch een half uurtje geprobeerd, zelfs met oordoppen in, vruchteloos. Na een uur of wat ben ik me van pure ellende buiten het lokaal op de gang gaan leggen. Deze morgen bleken slechts weinigen van het gezelschap goed te hebben geslapen, behalve Jannes, die zoals hij zelf beweerde, een prima nacht had gehad ...
Het ontbijt bij de paters deze morgen was prima in orde: pistolets, sandwiches, confituur, kaas ( niet voor mij ) enzoverder enzovoort ( om het met de woorden van je weet wel wie te zeggen )
Na het ontbijt werden wij uitgenodigd om mee te helpen met de afwas. Ik denk dat die sjarels hun afwas van een ganse maand hadden opgespaard want er leek geen einde aan te komen. We hielpen echter met veel plezier want wij waren tenslotte heel goed ontvangen geweest.
het werd uiteindelijk bijna negen uur toen we op pad gingen, bijna gans de dag langs de oevers van de Maas, bijwijlen door het bos in een  oorverdovende stilte. Ongetwijfeld de mooiste dag tot nu toe. Deze keer wel op tijd en stond gegeten en het einde gehaald zonder problemen. Ieder van het groepje liep zowat z'n eigen tempo. Af en toe liepen we, dan eens met de ene en dan eens met de andere, samen en werd er een praatje gemaakt. Zo vorderden de kilometers zonder dat we er erg in haden.
Dankzij Frans zitten we nu gans alleen in een net hotelletje dat normaal deze tijd van het jaar nog gesloten zou zijn. we overnachten hier voor 20 euro en de eigenaar komt morgenvroeg terug om voor ons ontbijt te zorgen. Wasje is ondertussen ook gedaan. Meer moet dat niet zijn!