Resultaat van de scan

Verleden week donderdag had ik opnieuw een afspraak met de chirurg in het AZ Sint-Lucas te Gent.
Het resultaat van de scan kon niet beter zijn: alles leek prima op de beelden, volgens de chirurg toch, want zelf kon ik er niet veel van maken.
Goed nieuws dus, maare, hoe zit het dan met die pijn dokter?
De plaats en grootte van de hernia, de intensiteit waamee de zenuwen gekneld hebben gezeten, de vernauwing van het zenuwkanaal door de operatie, ....het zijn allemaal factoren die ervoor zorgen dat het herstel langer duurt dan bij "een gewoon geval"
Wil dat dan zeggen dat ik met die pijn ga blijven lopen?
Nee, gelukkig niet (volgens de chirurg)
Er werd nieuwe medicatie voorgeschreven, samen met een afspraak voor drie infiltraties in m'n rug, de eerste keer is voor nu woensdag.
En wat als, ondanks tijd, medicatie en inspuitingen de pijn toch blijft? Dat zou zeer uitzonderlijk zijn, maar dan kan op de plaats waar de hernia zat nog altijd een verwijding van het zenuwkanaal gemaakt worden door tussen de twee wervels een soort van conische contructie te vijzen...Maar dat is dus zeker nog niet aan de orde.
De nieuwe medicatie schijnt wel te helpen, ze zorgt er zelfs voor dat ik al min of meer van een deftige nachtrust kan genieten. Ik wordt nu nog gemiddeld drie keer per nacht wakker maar kan al terug verder slapen na een half uurtje. Dat is al een hele vooruitgang.
De pijn is er nog wel, maar véél minder intens. Dat werd trouwens meer dan tijd!
Het lezen van de bijsluiter van die nieuwe medicatie is ook al geen aanrader, ten eerste omdat de indruk wordt gewekt wéér aan een nieuwe bril toe te zijn, en ten tweede, en vooral, je wordt er echt niet vrolijk van als je leest wat er allemaal kan fout lopen als je zelfs nog maar naar die pilletjes kijkt! Ik vraag me echt af hoe de producent ze verkocht krijgt, en als patiënt moet je een kamikazepiloot zijn om ze te nemen. Maar zonder gekheid, ze werken.

De week van de waarheid

Afgelopen zaterdag onder de mr scan in Gent. Zoals te verwachten was kreeg ik nog niet direct nieuws, daar zal ik tot donderdag moeten op wachten, tot mijn consultatie bij de chirurg.
Het onderzoek onder de scan duurde hooguit een half uurtje. je krijgt oordopjes én een hoofdtelefoon tegen het lawaai en je wordt, zoals een brood in een oven, in een soort van buis geschoven. Ondanks het lawaai ben ik er toch in geslaagd om tijdens dat half uurtje een dutje te doen, compleet mét droom. Ik ben enkel eventjes wakker geworden, halfweg het onderzoek, omdat mij toen een contrastvloeistof werd ingespoten.
Voor de rest is nog alles hetzelfde, geen echte beterschap dus. De pijn is bijwijlen niet te harden, kalm blijven is dan de boodschap, zeker niet enerveren, want dat maakt het enkel maar erger. Het slapen gaat ietsje beter. Ik heb ondertussen geleerd om door de pijn heen te slapen. Ik word nog steeds na gemiddeld een uur wakker, maar kan vervolgens na een kwartiertje rondlopen verder slapen.
Verleden week kreeg ik nog bezoek van een ex-collega, en daags nadien van mijn huidige collega. Altijd tof om iemand op bezoek te krijgen, het brengt wat afwisseling en helpt tegen de verveling.
Ik heb de indruk dat de lente niet meer veraf is. Deze morgen, " At down " zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen, kreeg ik van de vogeltjes in de tuin een privé concert. Eindelijk, de mooie maanden van het voorjaar zijn op komst!
Stiekem hoop ik op rotweer voor begin maart, laat de mooie dagen maar wachten tot begin april, in de hoop dat ik dan toch nog zal kunnen vertrekken.
Ondertussen zorg ik 's nachts, wanneer het toch niet lukt om verder te slapen, voor het dagelijks brood. 
Het helpt om de uren door te komen en is nog leuk ook, zeker voor de huisgenoten die 's morgens met de geur van versgebakken brood en koffie opstaan.

Het hangt

serieus mijn voeten uit, en dat is dan nog heel beleefd uitgedrukt.
De voorbije nacht was er weer ééntje om in te kaderen. Ik werd al na minder dan een uur wakker en de rest van de nacht was het afzien geblazen: krampen in gans mijn been. Wrijven, knijpen, masseren, kloppen...niets hielp.
Ik zit nu al vier weken binnen, en het moet niet te lang meer duren of ik bega ongelukken!
Ondertussen leer ik ook mijn echte vrienden kennen, en die waarvan ik dacht dat het vrienden waren...

Bang afwachten

Mijn bezoek aan de chirurg is achter de rug.
Kniereflex: 0/10.
Kracht linker been: 0/10.
Zaterdag 16 februari: nieuwe scan om na te gaan of er al dan niet nog zenuwen gekneld zitten.
Donderdag 21 februari: terug op consultatie bij chirurg.
Ik kreeg nieuwe medicatie voorgeschreven waarvan ik hoop dat ze het tij doen keren.
Het worden nog veertien lange dagen vooraleer ik weet waar ik aan toe ben.

In de wachtzaal

Hopelijk krijg ik goed nieuws te horen.

Nog geen greintje beterschap

Soms heb ik zelfs de indruk dat de pijn enkel maar erger wordt.
Ik had verleden week al een mailtje gestuurd naar het secretariaat van de afdeling neurochirurgie, maar heb daar tot nu toe nog geen antwoord op gekregen. Deze morgen dan maar getelefoneerd naar de verpleegafdeling zelf. Gans de uitleg nog maar eens via de telefoon gedaan, om het kort te houden: er klonk aan de andere kant van de lijn zeker geen verbaasdheid ( " de operatie dateert maar van 14 dagen geleden..." ) maar als de pijn toch te erg was werd mij aangeraden een vroegere dan voorziene afspraak te regelen met mijn behandelend chirurg.
Zo gezegd zo gedaan, ik word aanstaande donderdag al verwacht, ben benieuwd hoe het verdict zal luiden.

1 februari 2013

Normaal zou dit de laatste maand voor het vertrek zijn geweest. Zoals ik er nu voorsta zou 1 maart toch niet haalbaar zijn geweest, er zal al niet veel meer mogen verkeerd gaan als ik 1 april wil halen.
Deze voormiddag ben ik voor de tweede keer op stap geweest, voor een klein uurtje deze keer.
Veel is er nog niet veranderd maar ik ben al blij dat het wandelen zonder noemenswaardige pijn verloopt en ik voelde mij bij mijn thuiskomst ook weer een stuk beter.
Ik durf het bijna niet luidop zeggen, maar ik heb het gevoel dat mijn been een tikkeltje minder pijn begint te doen. Begint de medicatie te werken, of herstellen de zenuwen zich? Ik hoop op het laatste. Ken je het gevoel van de wegtrekkende verdoving na een bezoek aan de tandarts? Wel, dat gevoel heb ik nu heel af en toe in mijn been.
Nu nog eens goed kunnen doorslapen, en dan denk ik dat we op de goeie weg zijn. Deze nacht was het weeral van dat. Een keer of vijf moeten opstaan, telkens na een uurtje of wat slaap. Na een minuutje of tien te hebben rondgelummeld kan ik mij terug neerleggen en voor een uur verder slapen.
Zucht, het zijn lange dagen en vooral nachten op die manier.
De aanmoedigingen die ik zo af en toe krijg van collegas en vrienden maken echter veel goed, en daar wil ik hen dan ook voor danken. En wees er maar gerust in hoor, ik denk er in de verste verte niet aan om mijn plannen uit te stellen, laat staan om op te geven!