Een stapje verder

Gisterenavond werden de hechtingen uit mijn rug gehaald en kreeg ik medicatie voorgeschreven die de zenuwpijnen in mijn been zouden moeten onderdrukken. Hopen dat het aanslaat, want ik heb sedert het ontslag uit de kliniek geen twee uur na elkaar kunnen slapen.
Deze morgen ben ik dan eindelijk voor de eerste keer buiten geweest. Echt vlot gaat het niet door mijn instabiele been, maar ik heb toch mijn eerste paar honderd meter gestapt. Raar maar waar, na de kleine wandeling voelde ik mij een stuk beter.
Vanaf morgen ga ik langzaamaan opbouwen, in de hoop terug wat kracht in mijn been te krijgen.
Wie zich zou afvragen hoe het ondertussen met Kenzo gaat, wel die vindt het blijkbaar prachtig dat ik nu een ganse dag bij hem ben, hij wijkt geen moment van mijn zijde! Hij heeft dan ook nog het geluk dat hij elke avond door de overburen wordt afgehaald voor zijn dagelijkse wandeling.

Een week.

Zolang is het geleden dat ik werd geopereerd.
Ik kan niet zeggen dat ik in die week veel vooruitgang heb geboekt, integendeel zelfs..
Ik heb de indruk dat het herstel, 20 jaar geleden, veel vlotter verliep. Overdag valt het allemaal nog mee, buiten die constante zenuwpijnen in mijn been: een aanraking van de haren op mijn scheenbeen voelt aan alsof iemand daar een dreun met een voorhamer uitdeelt. Mijn rug zelf daarentegen voelt overdag "goed" aan. Rondstappen in huis verloopt echter nog altijd hinkend, en daar maak ik mij ook zorgen om. Echt wandelen heb ik nog niet gedaan, met die gladheid waag ik mij daar niet aan.
De problemen beginnen maar pas als ik ga slapen. Ik val als een blok in slaap, ook al voel ik dat ik niet perfect lig in mijn bed. Na een uurtje of wat word ik dan ook wakker met pijn in mijn onderrug, en is het tijd om even naar beneden te gaan en wat rond te lummelen. Terug naar bed, in slaap vallen, wakker worden en draaien en keren om mij goed te kunnen leggen zonder pijn ( wat niet meer lukt ) en dat voor de rest van de nacht. Wanneer ik dan in de loop van de voormiddag opsta heb ik ongeveer een uurtje nodig om de stramheid/pijn uit mijn rug te laten verdwijnen.
Daar moeten we dus iets aan doen. Om te beginnen ga ik uitproberen hoe het voelt om op mijn slaapmat te liggen, het zou natuurlijk prachtig zijn indien ik daar zou kunnen op slapen zonder pijn, maar ik maak mijn eerlijk gezegd niet te veel illusies. Ten tweede geef ik mezelf nog exact één week om van die zenuwpijn in mijn been verlost te geraken, of althans een merkbare vooruitgang te merken. Als dat niet lukt neem ik terug contact met de chirurg.

Ontslag uit de kliniek.

Vandaag mag ik terug haar huis. Wat rest van mijn "extraforaminale hernia L3-L4 links" krijg ik als aandenken mee in een potje.
En hoe moet het nu verder? Ik weet het niet... Eén ding staat vast: mijn camino gaat door, ik mag er niet aan denken dat ik die zou moeten opgeven.
Mijn oorspronkelijk plan om al te vertrekken op één maart zal ik echter moeten bijstellen naar 1 april. Probleem is dan wel dat ik in tijdsnood dreig te geraken, want mijn loopbaanonderbreking begint op 1 maart en eindigt op 31 juli. In principe zou ik met vier maanden voldoende tijd moeten hebben, maar door de rugoperatie ben ik daar niet zo zeker meer van...
Ik zal mij deze week verder informeren, en dan zien we wel, ik hoop de aanvang van mijn loopbaanonderbreking te kunnen verleggen van 1 maart naar 1 april tot en met 31 augustus.
Het is niet te geloven wat zo'n stom letsel met een mens kan uitrichten: de kracht uit mijn linker been is volledig weg, het lijkt wel of ik op rubberen benen loop. Volgens de chirurg is dat allemaal heel normaal en moet ik het nu de eerste zes weken héééél rustig aan doen.  Zitten, liggen en een beetje wandelen...

The day after

Voila, dat is ook weer achter de rug.
Het was al vrij laat, gisteravond wanneer ik naar het operatiekwartier werd gebracht. De verdoving gebeurde omstreeks 18:00 uur. Toch altijd weer een spannend moment, die verdoving. Het moment ervaren tussen bewust zijn en onbewust heb ik altijd als zéér intrigerend beleefd.
Rond 20:00 uur werd ik al opnieuw gewekt en het leek wel alsof ik een week was weggeweest.
Ondertussen ben ik al van de baxters verlost en heb ik al wat te eten gekregen. Kortom: ik voel me prima en vooral, verlost van die ellendige pijn.
Zonet ook mijn eerste stappen gezet en ook dat gaat prima.ik merk wel dat mijn linker been nog heel veel aan kracht inboet, maar ik heb nog anderhalve maand om dat verlies aan te pakken, dus: no panic.

Het gaat snel!

Na mijn bezoek aan de dokter, op maandag, ging het met mijn rug totaal de verkeerde kant op.
Een spierontsteking: zó erg kon dat niet zijn en ik hoopte tegen woensdag aan de betere hand te zijn.
Niet dus, de pijn verergerde spectaculair, ondanks het slikken van pijnstillers, ontstekingsremmers en noem het maar.
Tegen dinsdagavond was de pijn niet langer te harden en werd ik na overleg met de huisarts via  de spoedopname naar de kliniek gebracht.
Na een heleboel onderzoeken , waarbij echt niets aan het toeval werd overgelaten, viel het verdict : een enorme hernia in de lage rug. Dezelfde avond kreeg ik al bezoek van een  neurologische specialist. Hij wond er geen doekjes om, opereren is de best mogelijke optie.
Vandaag vrijdag, meer bepaald in de namiddag, ga ik onder het mes. En het klinkt misschien raar, maar ik kijk er echt naar uit, de pijn is onhoudbaar.

De wet van Murphy....

Voila, als het verkeerd kan gaan zal het verkeerd gaan, daar is in mijn geval echt niet aan te ontsnappen.
Ik voelde verleden week al een een lichte stramheid in mijn onderrug, maar dat komt wel meer voor. Tegen vrijdagmiddag werd het duidelijk dat er méér aan de hand was, ik kon niet langer dan een half uur op mijn stoel blijven zitten en stappen begon ook moeilijk te gaan. Gans het weekend ontstekingsremmers geslikt, zonder veel beterschap. Deze morgen dan naar de dokter gesukkeld, en volgens hem is er een spier ontstoken. Inspuiting gekregen in de spier, ontstekingsremmers en spierontspanners voorgeschreven, en nu maar bang afwachten.
Ik ben al min of meer opgelucht dat er niets aan de ruggewervel zelf scheelt, want daaraan werd ik in 1993 als eens geopereerd.
Mijn rug was nu echt wel het laatste waar ik mij zorgen om maakte, ik dacht eerder dat de kans groot was dat mijn knie mij parten zou durven spelen.
Er resten nog dik zes weken voor de datum van mijn vertrek, tegen het zover is zal het wel in orde zijn zeker ?!

Route: deel één

Het eerste deel van mijn route begint bij mij thuis, via Halle tot Namen.
De afstand van dit eerste deel bedraagt 112 km, en ik hoop deze af te leggen in vier dagen. Veel zal uiteraard afhangen van de weersomstandigheden.

Klik op deze link om de uitgestippelde route te bekijken via Google Earth.

Om begrijpelijke redenen ( niet iedereen hoeft te weten waar ik woon ) werd de startplaats lichtjes gewijzigd.

Wie heeft info?

Voor het bijhouden van mijn blog in Frankrijk zal ik me waarschijnlijk een sim-kaart van een Franse operator aanschaffen.
Wie heeft hier ervaring mee? Welke operator, waar aan te kopen? Kortom, alle nuttige info is meer dan welkom.

Feestdagen

Een leuke periode, extra dagen verlof, gezellig thuis met het gezin en familie, maar ik ben toch blij dat die dagen weer achter de rug zijn. Nu is er terug tijd voor de laatste voorbereidingen. Nog minder dan twee maanden en we zijn vertrokken!!!