Het weer van de voorbije dagen...

Dag 45: St. Leonard de Noblat - Limoges ( 23,4 km.) Dag 46: rustdag in Limoges.

Ik weet het, ik ben weer een dag te laat met mijn verslag, maar het was gisteren wel een héél hectische dag. Ik vertrok, na een heel klein ontbijt, al om 7.30 uur. Ik wou namelijk op tijd in Limoges aankomen om nog bij de schoenmaker terecht te kunnen. Ik was nog maar amper het dorp uit of de weg dook al het bos in, langs een wel héél steil en glibberig pad. Direct al een aanslag op mijn knie dus. Ik had voor alle zekerheid 's morgens nog een pijnstiller geslikt want echt goed voelde hij niet aan.
Na het bos volgden rustige asfaltwegjes en begon het stappen langzaam maar zeker beter te vlotten. Na een uurtje of drie nam ik even de tijd om een stukje te eten en nadien ging het verder tot het plaatsje Feytiat. Ik passeerde een mooi plekje middenin het dorp aan een vijvertje en besloot voor mezelf dat het hoog tijd was voor een sigaret. Toen ik daar nog wat zat te dromen kwam een oudere man voorbij die me vragen begon te stellen over de tocht, de klassieke vragen, waar ik vandaan kom, hoelang ik al onderweg was....Terwijl hij verder bleef praten en vragen stellen, het was ondertussen zo rond 11.30 uur, zat ik te bedenken hoe ik het gesprek zou afronden, want die schoenmaker moest ik nog zien te vinden. Daarom vertelde ik de man het probleem van mijn loskomende hielstukken, en dat ik verder moest want dat ik de schoenmaker nog diende te vinden. En toen vertelde die man me iets dat me wel héél blij maakte. Amper 500 meter verder zou ik een SuperU vinden, en daar zat ook een schoenmaker. Een hele bekwame dan nog wel, en nog vriendelijk op de koop toe, althans volgens de man. Ik kon amper mijn oren geloven, bedankte de man heel uitvoerig en haastte mij in de aangegeven richting. Daar gebeurde het tweede wonder. De schoenmaker wou net zijn boeltje sluiten ( het was ondertussen middag ) en zou pas om 14.30 uur terugkeren. Maar hij had nog wel even de tijd om eerst mijn botinnekes te bekijken. Hij bekeek het werk van de schoenmaker uit Nevers met een scheef oog en wist mij te vertellen dat zijn collega ginds maar een prutser was: verkeerd soort rubber, verkeerde lijm, slordig geplaatst, in feite was er niets goed gebeurd. Toen ik hem dan ook nog vertelde dat ik voor dat resultaat 20 euro had betaald moest ik hem haast tegenhouden of hij was er heen gereden om hem eens flink zijn gedacht te gaan zeggen.
Nee, zo'n werk zou hij nooit afleveren. Hij zou na zijn terugkeer direct aan mijn schoenen beginnen maar ik diende er wel rekening mee te houden dat ik de lijm minimaal 24 uur moest laten uitharden vooraleer ik er weer zou mee gaan stappen. Hij zou er de prutszolen afhalen en vervangen door degelijk materiaal mét het juiste soort lijm, om 16.30 uur zouden ze klaar zijn. Ik zat wel nog op een zevental km. van de kathedraal van Limoges ( ik was van plan om er te overnachten bij de zusters Franciscanen ) en om daar nog meer dan 4 uur op mijn kousevoeten te zitten wachten in die SuperU had ik ook geen zin. Ik had gelukkig ook nog mijn TeVas bij ( outdoor sandalen ) en besloot daarop de laatste 7 km. verder te stappen. Het had van een ganse voormiddag nog niet geregend en ik rekende erop dat het nog wel even zo zou blijven. Hoe ik nadien terug zou keren zag ik daarna wel.
Anderhalf uurtje later stond ik al aan de deur bij de zusters. Nee, ze hadden geen fiets die ik kon lenen, jammer, maar er reed wel een bus naar Feytiat. Dat was een meevaller. Ondertussen arriveerden nog een aantal van de stapgezellen van de afgelopen dagen en we gingen samen eerst maar een pint pakken.
Zo rond 16.00 uur besloot ik om terug te keren naar de SuperU.  Op weg dus naar de bushalte. Daar zag ik dat de eerstvolgende bus er pas aankwam na drie kwartier. Pffft. dat is me wat lang wachten, ik lift wel. Ja dat dacht je maar, liften in Frankrijk in een grootstad, vergeet het maar. Dus na een half uur met mijn duim te hebben staan zwieren  kreeg ik kramp in mijn arm en zou ik toch maar op de bus wachten. En de bus, die kwam er maar niet, toch niet de bus die de juiste richting uitging. Net op het ogenblik dat ik dacht om te voet verder te gaan, de bus had er toen al een half uur moeten zijn, kwam ze er door. Achter het stuur een berin van een chauffeur, een snor als een veegborstel, maar wel heel vriendelijk. Gelukkig maar want ze leek me niet het soort vrouw waar je ruzie moest mee krijgen. Ze zette mij af aan de voordeur van de SuperU. En als ik me wat haastte zei ze kon ik binnen tien minuutjes nog een bus halen die terugreed naar Limoges. Dus gauw mijn schoenen afgehaald, schoenmaker heel erg hartelijk bedankt en inderdaad, net op tijd om de bus nog te halen richting Limoges. Maar die reed maar tot op een drietal km. van de kathedraal, dus dat eindje moest ik nog extra lopen. Het kon mij niet schelen, ik had de geruststelling dat ik weer verder kon met mijn gerepareerd schoeisel.
Als het morgen ( vandaag dus ) droog zou blijven zou ik een dag verder stappen op mijn TeVas. Als het zou regenen zou ik een andere oplossing moeten verzinnen. En....deze morgen goot het dus water. Om 8.00 tijdens het ontbijt, attakeerde ik de zuster. Ik gaf haar drie goede redenen om een nacht langer te mogen blijven: mijn knie moest rusten, de lijm van m'n schoenen drogen, en het was te slecht weer. Dat was overtuigend genoeg voor haar en de rest van de bende besloot ook een rustdag in te lassen. Deze namiddag spring ik nog eens binnen in de kathedraal, en voor de rest is het rusten geblazen.
Jammer dat mijn knie zolang blijft tegenspartellen, voor de rest voel ik mij duizend man sterk. Misschien doet het dagje rust wel wonderen, zoniet zal het met pijnstillers moeten.
Het is verbazend hoe je tijdens zo'n tocht als deze tevreden leert worden met de meest simpele dingen : een tas royco soep lijkt dan culinaire verwennerij en een homp brood met worst smaakt overheerlijk, vooral wanneer je daar samen met andere wandelaars van geniet. Het leven kan zo simpel zijn...
Ik heb het me nog geen minuut beklaagd dat ik aan dit avontuur begonnen ben. En ik heb nog steeds het gevoel dat dit pas het begin is, dat het mooiste nog komen moet. Dat beloofd!