Het was te verwachten, ik kan onmogelijk in april vertrekken.
Met mijn been gaat het namelijk van kwaad naar erger. Had ik de eerste dagen na mijn tweede inspuiting nog een beetje hoop, dan is die nu wel volledig verzwolgen. Als ik meer dan een half uur zit, stap of sta steekt de pijn weer volop de kop op. Ik denk dus dat er iets goed fout zit. Slapen begint trouwens ook weer een probleem te worden, ik val als een blok in slaap, maar na een uurtje of twee moet ik voor een dik half uur m'n bed uit, beetje rondlopen, rug bewegen en terug voor een uur of twee slapen.
Ik vraag me af wat dat zou geven zonder die inspuitingen en de pîjnstillers !?
Hoe moet het verder? Ik weet het niet, en wil er ook niet meer aan denken, we zien wel.
Bijwijlen maakt het me echt kwaad, jaren van voorbereiding en aftellen voor niks. Hoeveel pech kun je hebben? Wat staat me te wachten als ik beslis om alles een jaar uit te stellen? Kanker?...
Ik weet ook wel dat alles relatief is, en dat er ergere dingen zijn dan dit, maar dat is natuurlijk een magere troost en een cliché van de bovenste plank.
