Normaal zou dit de laatste maand voor het vertrek zijn geweest. Zoals ik er nu voorsta zou 1 maart toch niet haalbaar zijn geweest, er zal al niet veel meer mogen verkeerd gaan als ik 1 april wil halen.
Deze voormiddag ben ik voor de tweede keer op stap geweest, voor een klein uurtje deze keer.
Veel is er nog niet veranderd maar ik ben al blij dat het wandelen zonder noemenswaardige pijn verloopt en ik voelde mij bij mijn thuiskomst ook weer een stuk beter.
Ik durf het bijna niet luidop zeggen, maar ik heb het gevoel dat mijn been een tikkeltje minder pijn begint te doen. Begint de medicatie te werken, of herstellen de zenuwen zich? Ik hoop op het laatste. Ken je het gevoel van de wegtrekkende verdoving na een bezoek aan de tandarts? Wel, dat gevoel heb ik nu heel af en toe in mijn been.
Nu nog eens goed kunnen doorslapen, en dan denk ik dat we op de goeie weg zijn. Deze nacht was het weeral van dat. Een keer of vijf moeten opstaan, telkens na een uurtje of wat slaap. Na een minuutje of tien te hebben rondgelummeld kan ik mij terug neerleggen en voor een uur verder slapen.
Zucht, het zijn lange dagen en vooral nachten op die manier.
De aanmoedigingen die ik zo af en toe krijg van collegas en vrienden maken echter veel goed, en daar wil ik hen dan ook voor danken. En wees er maar gerust in hoor, ik denk er in de verste verte niet aan om mijn plannen uit te stellen, laat staan om op te geven!
