Om vijf uur vielen deze morgen de eerste lijken uit hun bed, figuurlijk dan. Maar het was wel erg om aan te zien hoe sommige nieuwe stappers er deze morgen bij liepen: hoe krijg ik in godsnaam alles terug in mijn rugzak? alles doet pijn, waar ben ik aan begonnen....Je zag het hen zo denken. Ik voelde mij een beetje de oude rot tussen hen. Nergens geen last van, relaxed. Goed gerodeerd zou je ook kunnen zeggen. De wanhoop bij velen leek nog groter te worden toen ze buiten het grijze miezerige weer zagen.
Ik besloot het vandaag heel rustig aan te doen, tenzij het terug zo'n rotweer als gisteren zou worden, maar dat werd het gelukkig niet. Ik kon al na anderhalf uurtje mijn jas uittrekken en tegen de middag aan deed zelfs de zon haar eerste schuchtere pogingen om tevoorschijn te komen. De tocht vandaag was totaal verschillend van die van gisteren. Toen steeg het nog van 200 meter naar 1430 meter. Vandaag begon ik op een hoogte van 950 meter om te eindigen op 495 meter. Er zaten nog een paar pittige klimmetjes bij maar lang niet meer zo heftig. Het werd dus een dag van genieten (alweer, en het gaat maar niet tegensteken).
Mijn aanvankelijke vrees voor de grote massa bleek tot nu toe ongegrond. Een paar 100 mensen, ik schat zo'n 300, lopen elkaar op een traject van 28 km. helemaal niet in de weg. Het is bovendien heel gezellig: je maakt een praatje met gelijkgezinden, je ziet mensen terug bij een pauze op een bankje of een winkeltje, en naarmate de zon ging schijnen scheen bij sommige nieuwe lopers ook het moraal wat terug te keren.
