Gisterenavond werden de hechtingen uit mijn rug gehaald en kreeg ik medicatie voorgeschreven die de zenuwpijnen in mijn been zouden moeten onderdrukken. Hopen dat het aanslaat, want ik heb sedert het ontslag uit de kliniek geen twee uur na elkaar kunnen slapen.
Deze morgen ben ik dan eindelijk voor de eerste keer buiten geweest. Echt vlot gaat het niet door mijn instabiele been, maar ik heb toch mijn eerste paar honderd meter gestapt. Raar maar waar, na de kleine wandeling voelde ik mij een stuk beter.
Vanaf morgen ga ik langzaamaan opbouwen, in de hoop terug wat kracht in mijn been te krijgen.
Wie zich zou afvragen hoe het ondertussen met Kenzo gaat, wel die vindt het blijkbaar prachtig dat ik nu een ganse dag bij hem ben, hij wijkt geen moment van mijn zijde! Hij heeft dan ook nog het geluk dat hij elke avond door de overburen wordt afgehaald voor zijn dagelijkse wandeling.
