Het overnachtinsadres van deze nacht was iets speciaal. Een zacht bed, lekker eten en zeer aangename ontvangst. De gastheer was nogal spiritueel aangelegd, of hoe zeg je dat? Hij merkte al gauw dat er iets fout was met mijn linker knie en begon er vragen over te stellen. Zo ik vertelde hem van het ongeval, nu alweer 14 jaar geleden, omtrent mijn recente rugoperatie, en de weerslag daarvan op m'n knie. Hij vroeg me in detail te beschrijven welke pijn ik juist voelde en kwam tot de conclusie dat er waarschijnlijk tendinitis zit aan te komen. Hoe snel stap je ongeveer? zo'n 5,5 per uur. Snelheid verminderen, niet vechten tegen de pijn maar aanvaarden dat ze er is. Dat was zijn advies, maar daar stopte het niet bij. Volg me naar de tuin zei hij. Hij bracht me naar een gebouwtje achterin zijn tuin dat hij had ingericht als meditatie/yogaruimte. In geen tijd toverde hij een echt professionele massagetafel tevoorschijn en nodigde hij me uit om daarop plaats te nemen. Hij maakte vervolgens een mengeling van een soort olie, samen met de inhoud van een klein flesje. Het had zo een beetje de geur van algipan. Voor hij aan mijn knie begon te wrijven sloot hij voor enkele ogenblikken zijn ogen, om vervolgens zijn beide handen enkele centimeters boven mijn knie heen en weer te bewegen. Hoewel ik van nature uit nogal sceptisch sta tegenover dit soort van alternatieve behandelingen "voelde" ik toen al dat er iets gebeurde binnenin m'n knie. Ik kan het moeilijk omschrijven, maar het leek alsof er een deugdoend briesje doorheen ging. Nadien volgde een deuddoende massage van mijn knieholte, en geloof het of niet, de pijn was weg. Alain vertelde mij er wel direct bij dat hij mijn knie niet had genezen, maar enkel mijn bezorgdheid omtrent de pijn had weggenomen.
Hoedanook, ik sliep perfect en had deze morgen werkelijk minder pijn. Voor mijn vertrek onderging ik nogmaals dezelfde behandeling en kreeg ik de raad mee om het de komende dagen rustig aan te doen. En die raad heb ik opgevolgd met als resultaat dat ik minder zweette dan anders, minder moe ben, nóg meer van het stappen heb genoten en merkelijk minder pijn had.
Het werd dus een heel rustige dag met geen noemenswaardige gebeurtenissen, althans niet tot de eindbestemming. Daar bleek dat we enkel terecht konden in een hotel voor 25 euro per persoon, zonder ontbijt en met z'n drieen (Jannes de drilboor, Mark en ikzelf) op één kamer. Dat was Jannes te weten gekomen. Hij was namelijk al één uur vóór ons gestart deze morgen en was praktisch in één ruk tot het einde doorgestapt. Nu vind ik 25 euro, enkel om de nacht door te brengen in een bed, te veel. Daarom zei ik tegen mijn stapgenoten dat ik nóg maar eens op zoek ging naar de burgemeester. Geen van hen tweeën kan deftig Frans praten, dus mijn voorstel kreeg hun unanieme goedkeuring.
Ik sprak de eerste de beste voorbijganger aan en van die kwam ik te weten dat de burgemeester er vandaag niet was. Maar de secretaresse, die moest wel ergens te vinden zijn. De man ging ernaar op zoek, en ja hoor, tien minuutjes later stond hij ermee bij ons. Ik deed het ganse verhaal, ook van het hotel, wat ze zelf ook voor een pelgrim te duur vond. Maar of ze ons kon helpen, dat was een andere zaak. In het gemeentehuis zelf slapen kon ze niet toestaan, de gemeentelijke feestzaal was verhuurd, maar ze ging eens rondbellen. Of ze het goed vond of ik ondertussen buiten wachtte en een sigaret rookte ? Maar natuurlijk, zodra ze nieuws had kwam ze direct tot bij mij. En inderdaad, even later was ze terug met het goede nieuws dat het in orde kwam. We moesten een tweetal km. buiten onze route naar de kerk van het dorpje le chateau (en nog iets) gaan en daar het nummer bellen van mijnheer Paris die ons op zijn beurt daar zou komen oppikken. Prima, hartelijke dank mevrouw, en wij op weg. Terwijl m'n twee kompanen nog iets gauw wat boodschappen deden in een lokaal winkeltje geraakte ik op straat aan de praat met een voorbijganger. Of hij per ongeluk niemand kende die de richting van le chateau uit moest? een ogenblik, hij zou even rondhoren. Hij ging een huis binnen en kwam even later terug met nog een andere man die ons wel even zou brengen. Toen Jannes en Mark uit het winkeltje kwamen stond ons vervoer al klaar, zij geloofden hun ogen niet ....
Het resultaat is dat we nu met ons drieën in een riant onderkomen zitten van een soort lokale vereniging met werkelijk alles erop en eraan. Tot een echte grootkeuken en voedselvoorziening toe.
We aten vanavond pasta, het is tenslotte niet voor niets vrijdag. Mijn vrienden zorgden voor alles, ik mocht hen niet helpen, volgens hen had ik vandaag al meer dan genoeg gedaan.
Als ik het nu morgenvroeg nóg geregeld krijg dat we door mijnheer Paris terug worden gebracht naar onze stopplaats van vandaag is het helemaal in orde. Nu kruip ik onder de wol want morgen zouden we graag 33 km. halen, want daar kunnen we terecht in een refuge van het genootschap van St.Jacques.
