dinsdag 25 oktober 2016

Sweet memories

Een andere titel kon ik niet zo direct bedenken.
Er gaat bijna geen dag voorbij zonder dat ik om één of andere reden niet terugdenk aan m'n camino. Gewoonlijk is dat op momenten dat ik op m'n werk door het raam kijk en overdenk hoe heerlijk het niet zou zijn om terug in m'n eentje op stap te gaan.
En dan komen de herinneringen boven, prettige en minder prettige. De twijfels bij m'n vertrek, de eerste ontmoetingen met wildvreemden, de eerste nacht in m'n tentje midden het bos knusjes met m'n trouwe vriend Kenzo....
Ondertussen komt het einde van mijn "actieve loopbaan" stilaan in zicht: nog exact 248 (kalender)dagen, en dan mag ik eindelijk m'n kepi definitief aan de haak hangen. Niet dat ik nu zo erg tegen m'n zin ga werken, maar er zijn nu eenmaal dingen die ik véél liever doe.
Een nieuwe camino zal er niet direct inzitten, vrees ik. Het zou ook niet erg fair zijn tegenover m'n naaste omgeving om de deur nog eens voor een maand of vier achter mij dicht te trekken. Toch hoop ik stilletjes om op één of andere manier de ervaring nog eens te mogen herbeleven, al was het in stukken en brokken. Bijvoorbeeld per 5 dagen? En dan enkel met de tent en deze keer in gezelschap van Bob. Voor zij die me niet kennen: Bob is een Border Collie die we na m'n Camino in 2014 als pup van 8 weken meebrachten uit Frankrijk. Hij is een echt Godsgeschenk, een lieve knuffel, maar met wel wat meer haar op zijn tanden dan Kenzo. Kenzo is er trouwens nog steeds, hij wordt in maart volgend jaar 13 jaar en beleeft zijn tweede jeugd door het jonge enthousiasme van Bob. Hem meenemen op mijn tocht bleek echter al na dag vier een serieuze vergissing. Op gebied van fysiek ging alles prima, maar Kenzo is nu eenmaal zo'n brave sloef en blijkbaar had die karaktereigenschap een slechte invloed op de andere (loslopende) honden op m'n pad die hem achter elke hoek, struik of huis stonden op te wachten om hem vervolgens aan te vallen. Het was dan ook met pijn in het hart dat ik na amper 130 kilometer al afscheid van hem moest nemen. Met Bob zou dat wel even anders lopen, denk ik: die durft al eens letterlijk van hem af te bijten wanneer een collega een beetje té opdringerig wordt. Al bij al geen slechte eigenschap, té braaf is nergens goed voor, niet voor mens of dier...
We zien wel wat het wordt en dromen kan af en toe geen kwaad....


maandag 2 november 2015

Lap!

Er heeft er eentje gereageerd: belofte maakt schuld, dus ik ga weer aan het schrijven.
Mijn aankomst in Zaventem zal ik niet snel vergeten. Ik werd er opgewacht door mijn dochter en m'n kleinkind, best emotioneel hoor.
Nog harder schrok ik toen thuis binnen stapte, maar daarover een volgende keer meer!

Lang geleden...

Dat ik hier nog een berichtje achterliet.
Het wordt stilaan tijd dat daar wat verandering in komt, dus....
Mijn tocht ligt ondertussen alweer een flinke tijd achter me. Veel zaken zijn ondertussen veranderd. Misschien geen slecht idee om daar zo af en toe iets over te vertellen. Ik laat het een beetje afhangen van de reacties die ik hier krijg: hoor ik niets, dan schrijf ik niets...Klinkt misschien een beetje stom, maar zomaar wat schrijven zonder dat iemand het leest vind ik ook maar niets.

zondag 6 juli 2014

THE END : van Santiago tot Finisterre en Muxia (131 km.)

Het is er eindelijk van gekomen, het laatste verslag van 'the epic journey'.
Afgelopen zondag, 29/6, vertrok ik samen met een paar vrienden vanuit Santiago naar Negreira, een afstand van 22 km. Wat een verschil met de laatste dagen naar Santiago zelf! Eindelijk weer rust, geen dolgedraaide spanjaarden meer, en terug wonderlijke paadjes. De volgende morgen ging het vanuit Negreira naar Ponte Olveiroa. Jammer genoeg ruimden de paadjes al snel plaats voor asfalt. Het viel me op dat ik toen een beetje pijn begon te krijgen bovenop mijn rechter voet. Ik schonk er niet te veel aandacht aan want echt hinderlijk was het niet. De dag ervoor had ik trouwens terug een beetje last gehad van die oude scheenbeenfractuur, maar dat was na een goede nachtrust alweer verdwenen. Op het einde van de dag stonden 36 kilometers op de teller. Overnachten gebeurde in een soort van grote container, niet erg proper maar we hadden een dak boven ons hoofd en dat was maar best ook want na aankomst begon het water te gieten, een hele nacht lang.
Toen ik de volgende dag wakker werd, dinsdag dus, regende het nog steeds, en niet z'on klein beetje. Het zou blijven regenen tot dik na de middag. Poncho en gamachen aan dus...
Ik zou een hele dag over onverhard lopen, heel mooi. En Plotseling verscheen op de top van een helling in de verte de oceaan, ik naderde Finisterre, letterlijk het einde van de wereld. Het stond in goudkleurige verf geschreven op een mijlpaal: the end...Maar zover was ik nog niet: er volgde eerst nog een afdaling van enkele kilometers, een kort eindje asfalt, en tot slot nog een heel eind over het strand tot Finisterre. Daar vond ik een heerlijk rustige albergue. De rugzak werd afgezet en ik liep door naar de cabo Finisterre, de vuurtoren dus. Dit was voor mij, en veel anderen, veel mooier dan de aankomst in het drukke Santiago. Ik zag er samen met een paar vrienden van de afgelopen weken of dagen de zon ondergaan. Sommigen verbrandden er een kledingstuk of lieten er iets achter.
Het was er muisstil, enkel de zee en de krijsende meeuwen zorgden voor geluid. Iedereen was met zijn eigen zaakjes bezig. Toen ik tegen middernacht in de albergue aankwam had ik er 43 km. opzitten. Ondanks de lange dag lukte het slapen niet erg. Té moe, té veel indrukken, emoties....alles zowat bij elkaar denk ik.
De volgende dag ging het dan als laatste naar Muxia, 31 km. ver. Al van bij het begin voelde ik dat het zwaar zou worden, door het terrein, maar vooral door mijn rechter voet. Ik denk dat ik daar met een soort van stress-factuur zit: geen zwelling of ontsteking, ik vermoed eerder een klein breukje in één of ander botje. Het deed me ook direct beseffen dat dit het einde van het lopen van langere afstanden zou betekenen, en dat ik het plan om lopend terug te keren naar Santiago kon opbergen. Ik vond het een beetje spijtig maar ook weer niet zo erg, ik had tenslotte mijn doel bereikt. Muxia stelde me een beetje teleur, ik had er meer van verwacht. Dus keerde ik de volgende dag met de bus weer naar Finisterre. Ik ben hier nog steeds, wachtend tot ik morgen (maandag) de bus neem naar Santiago. Daar slaap ik nog één keertje en dinsdagnamiddag is het dan eindelijk zover: het vliegtuig op naar Brussel. Het zal vreemd aanvoelen, dat weet ik nu al. Maar het is mooi geweest zo, meer en langer hoeft niet.
De teller geeft een totaal aan van 2578,2 km. en daarvan heb ik letterlijk elke centimeter zelf gelopen. Het zal nog heel wat voeten in de aarde hebben eer ik alles letterlijk en figuurlijk terug juist zal kunnen plaatsen. Voor mijn vertrek wist ik niet wat ik van de tocht moest verwachten, dus ik kan bijgevolg niet zeggen of aan die verwachtingen werd voldaan. Een ding is zeker, ik zou zó opnieuw beginnen. Dat zegt denk ik genoeg.

zaterdag 28 juni 2014

Verblijf in Santiago.

Donderdagavond in Santiago was fantastisch. Er was overal wel iets te doen: een compleet symfonisch orkest, doedelzakmuziek, een spaanse groep van ongeveer 15 gitaristen. En het klonk allemaal even prachtig. Het was dan ook al ruim na middernacht toen ik eindelijk mijn bed opzocht en als een blok in slaap viel.
Vrijdag bezocht ik de kathedraal en maakte er de pelgrimsmis mee van 12.00 uur. En ik had geluk, op het einde van de dienst werd het grote wierrookvat aangestoken: INDRUKWEKKEND !! Ik kon het filmen en ga deze middag nog eens kijken in de hoop het nog eens te kunnen zien.  In tegenstelling tot de vorige avond viel er 's avonds niet zoveel te beleven. Dat wordt deze avond vast beter. Zondag vertrek ik richting Finisterre.

vrijdag 27 juni 2014

Dag 102: O Pedrouzo - Santiago ( 20,4 km.)

En toen ging ik pad naar mijn eindbestemming. Het viel op dat het onderweg vrij stil was. Koffie en ontbijt zoals gewoonlijk ergens onderweg. Hoe dichter ik Santiago naderde, hoe talrijker de souvenirswinkeltjes opdoken. En toen liep ik de stad zelf binnen, nog maar een paar km. tot de kathedraal. Het leek wel of mijn rugzak plotseling het dubbele woog, alsof hij helemaal nog niet wou aankomen.
De laatste paar 100 meter was alsof ik ergens op een wekelijkse markt rondliep, zo druk.
En dan was ze daar, de kathedraal. Ik voelde aanvankelijk gek genoeg helemaal geen emoties. Om eerlijk te zijn viel het me allemaal een beetje tegen, gewoon door de drukte denk ik. Na wat rondzoeken kwam ik te weten dat ik eerst naar het office de pelegrino moest, om mijn compostella af te halen. Ik zag er een paar oude bekenden en die wisten me al meteen te vertellen dat we in een rij stonden van ongeveer 2 uur wachttijd. Ik liet het allemaal maar over me heengaan en wachtte geduldig mijn beurt af. Toen het zover was werd ik heel vriendelijk ontvangen door een van de medewerkers die mij m'n compostellas uitschreef. Hij deed het heel nauwkeurig, lettertje voor lettertje. Ik kreeg ook een gepersonaliseerd exemplaar met daarop mijn afgelegde kilometers. Mijn stempelboekje werd héél nauwlettend gecontroleerd. Dit getuigschrift wordt niet zomaar afgeleverd, dat is wel duidelijk.
Nadien werd ik in de huiskamer van de lage landen uitgenodigd voor koffie met koekjes. Ik kreeg er alle mogelijke goede raad mee en ik kon er mijn vlucht huiswaarts regelen. rechtstreeks van Santiago naar Brussel, kan niet beter. Alleen jammer dat er maar één rechtstreekse vlucht per week is, telkens op een dinsdag, wat maakt dat mij enkel 8 juli restte om terug te keren. Tijd in overvloed dus om nog verder door te lopen tot Finisterra én Muxia.
Toen ik nadien ook nog een héél leuke Albergue vond op amper 300 meter van de kathedraal zag Santiago er plotseling wel heel mooi uit en kwamen ook de emoties tevoorschijn....

woensdag 25 juni 2014

Dag 101: Arzua - O Pedrouzo ( 21,1 km.)

Ja, het is bijna zover. Zonder onvoorstelbare tegenslag loop ik morgen Santiago binnen. En te oordelen aan de massa volk die hier momenteel op de been is zal ik niet alleen zijn. Het was een uiterst relaxte dag vandaag. Iedereen nam ruim de tijd voor een pauze, sommigen duidelijk blij dat ze aan het einde van hun lijdensweg zijn, anderen dan weer duidelijk met veel spijt dat het einde nadert. Ik behoor niet tot de eerste categorie.
Weer een hoop vrienden erbij vandaag. Sommigen kende ik van onderweg tegen te komen maar had ik niet eerder een gesprek mee. Één  van hen, Tommy uit Miami sprak me vandaag aan. Are you Patrick from Belgium, vroeg hij. Ja dat ben ik. Wauw  nice to meet you. Is het waar dat jij helemaal uit België komt? Ja, hoe weet je dat? Iedereen lijkt me hier stilaan te kennen, als het zo verder gaat zal ik mij een grotere maat van hemd moeten bestellen. Tonny werkte 15 jaar bij de politie van Miami. Naar het schijnt is 15 jaar ginds al best een lange tijd. Hij stopte voortijdig omdat hij naar eigen zeggen niet zo goed om kon met de manier waarop sommige collegas ginds de wet proberen te buigen, tot brekens toe zelfs. Crimefighters van het eerste uur dus. Of het er bij ons ook zo aan toe gaat? We hadden er een héél interessante discussie over.
Het hele stadje hier zit bomvol met pelgrims. Ik vraag me soms af of de lokale bevolking dat op den duur niet vervelend gaat vinden, zo elk jaar weer gedurende pakweg acht maanden, elke dag  honderden pelgrims te zien passeren. De lokale middenstand zal er wel niet rouwig om zijn.
Morgen is het dus mijn grote dag, eentje waar ik altijd met een dubbel gevoel heb naar uitgekeken. Het (bijna) einde van een prachtige tijd. Misschien wel het begin van iets nieuw, wie weet.
Ik maak stiekem al plannen voor de toekomst. Dit is gewoon te mooi om het bij deze ene keer te laten.

dinsdag 24 juni 2014

Dag 100: Ponte Compana - Arzua ( 25,2 km.)

Veel valt er over vandaag niet te vertellen. Deze nacht woedde er een heus noodweer. Niet zomaar voor eventjes maar echt de hele nacht. Donder en bliksem, gierende wind en regen die met bakken uit de lucht viel. Telkens ik weer eens wakker werd door een donderslag dacht ik bij mezelf: dat zal proper worden als ik daar morgen doorheen moet, maar het knusse bed en het veilige dak boven mijn hoofd maakten dat ik al spoedig terug in slaap viel.
Het was tot mijn verbazing al na 07.00 uur toen ik wakker werd en buiten was het muisstil. Ik pakte mijn boeltje en moest noodgedwongen zonder ontbijt vertrekken. Daar had de uitbater van de albergue ons trouwens voor gewaarschuwd. Hij kon voor geen ontbijt zorgen want hij moest naar de kliniek. Geen nood echter, een paar km. verder al trof ik de hele bende van de vorige nacht en kon ik mee aanschuiven voor koffie en chocoladekoeken. Ik ben momenteel blijkbaar de enige van de bende die al zolang op weg is, en dat lokt telkens verbaasde reacties uit. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn neus er een beetje van krult...
Na ongeveer 10 km. liep ik door een bos waar de storm deze nacht wel heel hard had tekeer gegaan. Overal lagen afgerukte takken, sommigen een arm dik, en het pad lag bedolven onder een dik bed van bladeren. Her en der lagen nog dikke pakken ijsbollen langs de kant, ik moet er niet aan denken om tijdens zo'n hagelbui op pad te zijn.
Ik zit nu op minder dan 40 km. van Santiago. Ik kom dus, als er niets verkeerd gaat natuurlijk, op donderdag aan. Naar ik vernomen heb wordt op vrijdagavond het beroemde wierrookvat heen en weer gezwierd, dus ik blijf er minstens een extra dag, misschien wel twee. En daarna zien we wel weer. Want inderdaad, zoals door sommige collegas al fijntjes opgemerkt, hoemeer ik aan een bepaald huisnummer op de Noordlaan in Dendermonde denk, hoe meer zin ik krijg om verder te lopen.
Hasta luego.

Dag 99: Gonzar - Ponte Campana (23,4 km.)

Een beetje een dag zoals de vorige, alleen dat ik meer en meer mensen tegenkom die ik ken vanaf st.jean. Het lijkt wel of naar het einde toe iedereen terug naar elkaar toe wordt getrokken.
Net na aankomst in de albergue barstte er een onweer los om u tegen te zeggen. Ik was blij dat ik binnen zat, want het was er eentje dat de wegen veranderde in een heuse rivier, keien ter grootte van een vuist spoelden gewoon de helling af!
De albergue zelf was heel mooi en het eten overheerlijk. Twee soorten soep, salade, spaghetti, stoofpotje van vleesballetjes ....het kon niet op.
Dit verslagje komt met een dag vertraging wegens geen internetverbinding gisteren.
Een vraagje voor de volgers : kent er iemand jefke pickles?
Ik weet niet of ponte Campana terug is te vinden op de landkaart, het ligt net voor Casanova, kwestie van het de chef logistiek niet te moeilijk te maken :-)

zondag 22 juni 2014

Dag 98: Barbadelo - Gonzar ( 27,1 km.)

Moeder natuur had deze morgen dauwdruppels gebaard, waarschijnlijk als compensatie voor de.véél te warme nacht. In die nacht had ik de deur van de slaapkamer open gezet om toch een beetje frisse lucht binnen te laten, maar al een half uur later werd die opnieuw dicht gedaan door een of andere Spaanse koukleum. Onvoorstelbaar hoe sommigen slapen: met slaapkleding en in een slaapzak, ik denk dat ze mij na 5 minuten al zouden moeten reanimeren. Ik moet uiteindelijk toch zijn in slaap gesukkeld en werd rond 5 uur alweer wakker doordat de eerste stresskiekens terug op pad wilden. Ik bleef als laatste in bed liggen, en toen zo rond 6.30 uur de laatste eindelijk de deur uit was kon ik rustig inpakken,  ontbijten en op mijn beurt ook vertrekken. Blijkbaar handelen de meeste oudgedienden eveneens zo want binnen het kwartier kwam ik zeker 5 bekende gezichten tegen. En na een uur of drie hadden wij praktisch alle vroegvertrekkers ingehaald. Ik snap nog steeds niet waarom die perse zo vroeg de baan op willen. Zeker niet als je dan ook weet dat zij zelden meer dan 20 km. per dag stappen. Soit, het zal mij een zorg wezen.
Ik passeerde dus ook de paal van de laatste 100 km. en dat verklaart waarom het hier zo druk is: de Spanjaarden krijgen in Santiago nml. hun getuigschrift ( of hoe moet je het anders verwoorden ) als ze kunnen aantonen dat ze die 100 km. hebben gelopen. Aan hun uitrusting zal het alleszins niet gelegen zijn, de meeste met een rugzak die naam niet waardig, meer een forse sjakos, de dames onder hen opgetut alsof ze op weg zijn naar een trouwpartij. En tetteren dat die kunnen: daar kan het vrouwvolk bij ons op den bureau nog iets van leren! 
De Koreanen zijn mij ook een volkje apart: die lopen hier rond met letterlijk elk deeltje van hun lichaam bedekt, inclusief handschoenen en een soort van gelaatsmasker dat hen een beetje op een eend doet lijken. Enkel hun ogen zijn min of meer onbedekt, welteverstaan achter een zonnebril  ter grootte van een stofbril.
Een paar dagen geleden kon ik het mij niet laten om één van hen te vragen waarom ze zich zo toedekken. Die bekeek mij met een gezicht alsof ik hem de meest denkbare idiote vraag had gesteld: om hun huid niet te laten verkleuren natuurlijk, of wat had ik gedacht dan?
Ok, sorry voor het storen, ik zal het nooit meer doen....

zaterdag 21 juni 2014

Dag 97: Triacastela - Barbadelo ( 22,9 km. )

De dag verliep een beetje zoals de vorige. Normaal gezien vertrek ik direct zonder te eten en stop ik na 5 à  10 km. voor koffie en eten. Ik had vanmorgen echter de kans om in de albergue koffie te drinken en ik had nog een half stokbrood over van de vorige dag, dus heb ik dat dan maar eerst binnengespeeld. En voor de rest ging het allemaal zijn gewone gang. Onderweg kom je meestal de mensen tegen die je al langer kent. Zoals Lynne en Leonie, de twee Australische vriendinnen . Ik ben altijd blij als ik ze weer eens tegenkom. Of Jan en Ans, broer en zus uit Nederland. Die ken ik al vanin Frankrijk, Orthez om precies te zijn.
Anderen zie je dan langere tijd niet meer, mensen waarmee ik soms wekenlang optrok en waar je op den duur een speciale band mee krijgt. Fred uit de champagnestreek was één van hen.  We hebben samen wat afgelachen! En Karin uit Groningen:  sprak geen woord Frans en moest telkens wachten tot ik de moppen van Fred had vertaald.  Jean Yves, een prachtkerel ( de dove) ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan hem denk. Hem ga ik zeker en vast nog eens opzoeken. Hij liep maar tot st jean pied de port en zou in het najaar verder lopen de santiago. De meeste vriendschappen ontstonden toch wel in Frankrijk, waar het niet zo simpel was als hier in Spanje en waar lief en leed werden gedeeld. Niet dat de camino Frances ( in spanje ) minder mooi is, maar de sfeer is hier gans anders.
Het is allemaal niet zo simpel uit te leggen. Frankrijk was wat mij betreft het echte werk, hier is het meer zo een beetje club med. Misschien moet ik ooit het stuk in Spanje maar eens opnieuw lopen, maar dan via de camino del Northe, een weg die, voorlopig nog, heel rustig is.
Morgen passeer ik het punt van de laatste 100 km. tot Santiago. Daar komt er traditiegetrouw nóg maar eens een pak volk bij. Ik zie er een beetje tegenop.  Ik mis Frankrijk en mijn vrienden en vriendinnen van ginds.
Nog een woordje voor DP: met die quote uit Forrest Gump loop ik al jaren in mijn hoofd. De scene omtrent het rennen keerde zelfs heel regelmatig terug in mijn dromen, alleen was ik het die liep. Ik vond het altijd jammer wanneer ik toen ontwaakte want het gaf me telkens een zalig gevoel. Het gekke is dat ik nooit graag heb gelopen...Er zit vast ergens een betekenis achter. Ik denk zelfs te weten wat, maar dat hou ik voor mezelf. Maar de kans is inderdaad heel groot dat ik, eens in Santiago, ga zeggen: waarom zou ik niet doorlopen tot.....en we zien wel waar we eindigen.

vrijdag 20 juni 2014

Dag 96: O'Cebreiro- Triacastela (21,4km.)

Gisteren vroeg me nog iemand of ik een verkoudheid had, mijn stem zou verkouden lijken. Ik wist van niets, tot ik 's avonds ging slapen. Het reutelde een beetje in mijn borst. Waarschijnlijk loop ik er al een tijdje mee rond en is dat de reden dat de vorm wat minder was. Er stond maar een kort stukje op het programma vandaag en het was dan ook ruim na zeven als ik op pad ging. Het had vannacht blijkbaar lichtjes geregend en er hing wat mist. Het was warm van in het begin, drukkend warm zelfs. Ik had het op die hoogte en dit uur heel wat frisser verwacht maar dat viel dus lelijk tegen.  Het zou de hele dag zo blijven en dat was aan iedereen te zien: we liepen er allemaal nogal loom bij, veel trager ook dan anders. Elk plekje waar in de schaduw kon worden gelopen werd benut en toen er in de namiddag eindelijk een windje begon te waaien was daar niemand rouwig om.
En de omgeving? ja, die is nog altijd wondermooi. Ik ben nu in Galicie, een streek die er best mag zijn!

donderdag 19 juni 2014

Dag 95: Villafranca del Bierzo - Cebreiro km (27,8 km.)

Heerlijk geslapen vannacht in een goed verluchte ruimte zonder snurkers, het is eens wat anders en het heeft deugd gedaan. Een lekker ontbijt op de koop toe maakte dat ik er deze morgen om 07.00 uur weer helemaal klaar voor was. De vermoeidheid van gisteren was helemaal verdwenen.
Ik legde de eerste 15 km. af aan een gemiddelde snelheid van bijna 6 km. per uur, ik schrok er zelf van en dwong mezelf om het langzamer aan te doen. Daar was niet veel overredingskracht voor nodig, want vanaf dat punt begon het opnieuw te klimmen, de laatste 8 zelfs heel pittig. Het zweet gutste overvloedig maar fysiek had ik er geen enkel probleem mee. Het landschap en de vergezichten waren nog maar eens overweldigend. Ik hoop dat mijn fotos díe ik nam het een beetje zullen weergeven.
Ik zit nu op een hoogte van 1330 meter wat voor de nodige afkoeling zorgt. Morgen gaat het opnieuw naar beneden tot rond de 600 meter, het wordt weer opletten geblazen voor knie en scheen....
Zoals ik al eerder eens zei: someday this war's gonna end, wat er dan moet gebeuren weet ik niet ...

woensdag 18 juni 2014

Dag 94: Ponferrada - Villafranca del Bierzo (26,5km.)

Ik kan over vandaag maar 1 ding zeggen: het was snikheet ( 37 graden ), ik heb afgezien (ni normaal) en de weg was eentonig. Ik denk dat ook de afstand van gisteren er voor iets tussen zat, het leek wel of ik op rubberen benen liep.
De albergue van gisteren leek ook nergens op: veel te groot, te druk, en het aanmelden bleef maar duren. De hospitalera die de inschrijving deed was heel vriendelijk en behulpzaam maar ik denk niet dat ze ooit zelf de camino liep, anders zou ze vast hebben geweten dat een pelgrim die aankomt.maar1 ding wil: douchen, ~eten en slapen, niet noodzakelijk in die volgorde maar meer dan een uur aanschuiven hoort zeker niet in dat rijtje thuis.
Door díe ervaring wou ik vanavond een betere albergue om te slapen, en díe heb ik gevonden ook. Rustig, relatief koel en ontbijt morgenvroeg inbegrepen.
Ik ga nu maken dat ik in mijn bed lig, ik heb meer dan ooit behoefte aan slaap. Ik ben ondertussen drie maand onderweg en ik begin het stilaan te voelen....
Waar ik morgen ga eindigen weet ik nog niet, zal ervan afhangen hoe ik me voel...n

dinsdag 17 juni 2014

Dag 93: Rabanal del Camino - Ponferrada km( 33 km.)

De wekker liep af om 05.00 uur deze morgen, en om 05.30 uur begon ik eraan: een koninginnenetappe.....
Het ging al direct de hoogte in: van 1150 naar 1504 meter aan het cruz de ferro. De pelgrims worden verondersteld daar een steen(tje) achter te laten dat hun alledaagse lasten symboliseert. Ik legde het steentje dat ik kreeg van Lieve in Frankrijk bij de rest van de hoop en toen viel het me op dat het er muisstil was. Iedereen leek diep in gedachten verzonken aan deze mythische plek. Velen lieten er hun tranen de vrije loop. Ik bleef er nog wat rondhangen tot ik in de verte een aantal bekenden zag aankomen, toen besloot ik om verder te lopen, intieme momenten beleef je nu eenmaal liever alleen .
Na ongeveer 12 km. bereikte ik het hoogste punt van de dag: 1515 meter, en vanaf daar ging het tot Molinaseca continue omlaag tot 590 meter.  Zwaar terrein, een schroeiende zon, dus tijd voor wat aangepaste muziek: Led Zeppelin en Ted Nugent deden hun werk, kwestie van mezelf een beetje op te jutten. En het ging uitstekend: ik ging als een speer en kwam omstreeks 15.00 uur al op mijn eindbestemming, moe maar voldaan.
Ik zit nu in een bar naar de eerste wedstrijd van de rode duivels te kijken, 0 - 1 achter....het begint al goed. Als er één hollander morgen met mij durft te lachen klop ik erop!!!
Nog één opmerking: de etappe van vandaag stond geboekt als zwaar en bedroeg normaal 24 km. Ik breidde er 8 km. extra aan, speciaal voor mijn vrienden van het geheim leger én de sjampetter van Bostroe, maar in het bijzonder ook voor Nero, dat alles goed mag verlopen!!

maandag 16 juni 2014

Dag 92: Astorga - Rabanal del Camino ( 21,2 km.)

Terug heel vroeg op pad vandaag, 06.00uur, en het nog heel frisjes. Na een aantal km. kwam ik aan een kapelletje waar mij werd gevraagd mijn naam en nationaliteit op te schrijven. Ik kon bijna niet schrijven van de koude handen. De tocht verliep vlotjes verder tot mijn eindbestemming. Aan albergues is hier zeker geen gebrek. Het ganse dorp lijkt hier wel van de Camino te leven.
Morgen kom ik bij het cruz de fero waar ik het steentje ga neerleggen van de mevrouw die mij in Frankrijk, net na Vezelay, een Duvel aanbood. Ik wil daar aankomen als het nog donker is en er de zon zien opkomen. Lijkt me heel speciaal. Het wordt dus weer vroeg uit de veren morgenvroeg.

zondag 15 juni 2014

Dag 91: Villar de Mazarife - Astorga ( 32,2 km )

Nog net geen zes uur deze morgen en ik was al op weg. Er dienden meer dan dertig km. worden overbrugd, en bij dit heet weer kun je dan beter wat profiteren van de ochtendlijke koelte. Het vroege vertrek betekende ook dat ik zonder eten moest vertrekken. Ik had er domweg niet aan gedacht om eten te voorzien. Geen nood, tegen de tijd dat ik in  het eerste dorpje zou aankomen zouden de eertse bars waar er kan worden ontbeten wel al open zijn. Niet dus...In het eerste dorp was de avond ervoor blijkbaar een feest geweest en was bijgevolg alles nog dicht. Ik had nog twee vlootjes jam in mijn rugzak steken, en nog een zakje kanarie-eten, en speelde dat dan maar binnen, beter dan niets. Pas na 15 km. kon ik aan een deftig ontbijt geraken en een heerlijke tas koffie.
Omtrent het traject van vandaag enkel maar lof, de saaie stukken zijn eindelijk achter de rug. Ik schoot aardig op zodat ik me rond de middag de luxe kon permitteren om een uurtje in te dutten onder de schaduw van een boom. Ondertussen keek ik wat naar de sporadisch voorbijkomende pelgrims. Ik kreeg soms medelijden met enkelen onder hen als ik duidelijk zag met hoeveel pijn en moeite ze verder sukkelden. Een groot deel van hen haalde ik trouwens na mijn pauze opnieuw in.
Het was in de namiddag écht heet, meer dan 30 graden, maar ik heb er niet echt last meer van. Gewoon het tempo wat lager lijkt afdoende, en het mooie landschap en een zacht briesje deden de rest.  De gite waar ik slaap is ruim en koel, ik ga straks vast goed slapen.

zaterdag 14 juni 2014

Dag 90: Leon - Villar de Mazarife ( 22,9 km.)

Heerlijk fris vanmorgen. De eerste kilometers gingen nog op en langs asfalt maar nadien kon gelukkig een alternatieve weg worden gevolgd die me terug ver weg van alle verkeer en lawaai bracht. Het alternatief betekende dat ik morgen zo'n vier km. meer moet lopen, maar daar heb ik helemaal geen bezwaar tegen, integendeel.
Onderweg weer kennis mogen maken met nieuwe gezichten: een italiaan, twee amerikanen ( vader en zoon ), drie australische dames, een fransman die vanuit Parijs komt gelopen....Onderweg ruim de tijd kunnen nemen om in de schaduw van een kastanjeboom op een bankje wat te eten. Het voelde terug aan als het echte werk. Om een uurtje of elf waaide een zacht briesje wat direct wat verkoeling bracht, wat een verschil met de voorbije dagen.
Nog een woordje voor mijnheer anoniem die vandaag reageerde op mijn uitlatingen in mijn bericht van stapdag 18 tegenover vrachtwagenchauffeurs: ik heb nooit beweerd dat ik deze tocht maakte uit christelijke overtuiging, voor zover ik trouwens meen te weten is dat géén vereiste. Ik heb ook nooit gezegd dat ze allemaal dezelfde zijn, integendeel, misschien moet je eerst maar eens goed lezen wat er staat vooraleer op zo'n, uiteraard anonieme, manier te reageren.
Ik heb zo mijn goede reden om die mensen niet te mogen, en ik heb het sterke vermoeden dat jij wel weet waarom...

Dag 89: rustdag in Leon

De eerste nacht in de albergue in Leon viel me dik tegen: als haringen in een ton in een veel te warme ruimte, snurkers alom vertegenwoordigd, en een mengeling van zweetvoeten en gassen van iemand die ofwel eieren ofwel bonen had gegeten ....het kon tellen hoor! Ik was blij toen de dag aanbrak en ik terug de straat op kon. Ik begaf me naar het hotel waar mijn vrienden hadden verbleven om hen uit te zwaaien. Zij hadden een autorit van zo'n 270 km. tot de luchthaven van Santander voor de boeg. Het afscheid was hartelijk, nogmaals bedankt voor de fijne tijd die wij samen hadden jongens.
Nadien liep ik terug het centrum in om een betere slaapplaats te vinden voor de nacht. Ik vond er eentje waar ik iets meer betaalde dan normaal, nam eerst een douche, deed mijn wasje en kroop in mijn bed voor een vroege siesta. De rest van de dag bracht ik door in het oude stadscentrum en de kathedraal. Die laatste heb ik nu voorlopig wel genoeg gezien. Overal waar ik kwam kreeg ik felicitaties toegeroepen voor mijn verjaardag, blijkbaar was het bezoek van mijn collegas niet ongemerkt gebleven en ik moest telkens opnieuw het hele verhaal vertellen. Iedereen vond het fantastisch en getuigen van echte vriendschap.
's avonds stroomde de hele stad propvol om op de schermen die overal stonden opgesteld de match tussen Spanje en Nederland te volgen. Er heerste een uitgelaten sfeertje want voor de Spanjaarden stond de uitslag al bij voorbaat vast: ze zouden die Nederlanders eens leren wat voetbal is. Na afloop was het al heel wat stiller op straat. De spaanse supporters bekenden ruiterlijk dat de beste ploeg had gewonnen en waren voor hun eigen team allesbehalve mals.
In tegenstelling tot de vorige nacht sliep ik nadien als een roos

vrijdag 13 juni 2014

Dag 88: Mansilla de las Mulas - Leon (19,6 km.)

Een speciale dag ging het worden, want twee van mijn gisteren overgevlogen collegas stapten de etappe mee. Wij hadden om 07.00 afgesproken om te vertrekken aan de albergue waar ik had overnacht (en waar ze mij de vorige dag bijna een hartstilstand hadden bezorgd) en ja hoor, stipt om 07.00 uur kwamen Geert en Franky eraan. Eerst even een bar binnengewipt voor koffie met koffiekoeken, want met een lege tank is het moeilijk stappen. En toen gingen we op weg.Wij hielden er een flink tempo op na en doordat het al van in het begin flink warm was vloeide het zweet al gauw rijkelijk. Ik was er dan ook niet rouwig om dat we om 8.30 uur een eerste halte konden houden voor een verfrissing. Ik had de indruk dat Geert en Franky er wel zin in hadden want telkens ik hen aankeek zag in een gelukzalige glimlach op hun gezicht. En dat maakte mij ook weer blij want ik wist bij voorbaat dat het traject dat we liepen net als de voorbije dagen niet veel zou voorstellen. Net na de middag liepen we Leon binnen en werd ik door mijn twee stapmaten vergezeld naar de albergue waar ik zou slapen. Daarna ging het naar de kathedraal waar wij met de rest van de bende hadden afgesproken. En ja hoor, Lucien, Dirk en Christophe waren reeds op post. De rest van de dag werd er eerst door iedereen wat gerust, uiteraard werd nog een "kleinigheid" gedronken, werden héél wat fotos genomen, verhalen werden bovengehaald, en er werd heel wat afgelachen. De avond werd afgesloten met een lekkere maaltijd. Kortom, het was een meer dan geslaagde dag en toen ik naar bed ging voelde ik mij apetrots dat mijn collegas zoveel moeite hadden gedaan om mij te komen opzoeken. Zoals ik wellicht al eerder zei: om nooit meer te vergeten!

woensdag 11 juni 2014

Wat een verrassing....

Sommige dingen hou je niet voor mogelijk, maar soms gebeuren ze echt. Ik zat in de late namiddag beneden in de albergue een beetje op het internet te surfen, en plotseling verschijnen daar vijf van mijn allerbeste collegas van het werk. Ik wist écht niet wat mij overkwam....
Het idee alleen al dat zij speciaal voor mij met het vliegtuig helemaal hierheen zijn gevlogen slaat mij met verstomming. Ik durf eerlijk te bekennen dag dit het allermooiste moment van mijn camino is, en waarschijnlijk ook zal blijven. Woorden schieten tekort. Bedankt mannen, dit vergeet ik nooit. Morgen wordt gegarandeerd een prachtige dag. Ik begin er zelfs aan te denken om tot mijn zestigste  door te werken ( GRAPJE)

Dag 87: Bercianos del real camino - Mansilla de las mulas ( 27 km.)

In a world that is often dark and cold ,
we are grateful that we can follow yellow  arrows to a place of warmth and light.
In a world that is often hungry we are thankful for food for our bodies, our minds and our hearts.
In a world that is often lonely we are blessed with the gift of family and friends.

dinsdag 10 juni 2014

Dag 86: Ledigos - Bercianos del real camino ( 27,3 km.)

De dagen vliegen gewoon voorbij. Ondanks de wat saaie omgeving van de voorbije dagen blijft het toch wel genieten. De kleine dorpjes waar ik nu langs loop hebben nog veel huizen die zijn opgetrokken uit leem, lijkt wel het Bokrijk van Spanje. Ik was op mijn bestemming rond 14.00 uur, en dan is het echt wel hoog tijd om binnen te kunnen kruipen want het wordt dan echt heel heet, zeker als de wind zoals vandaag verstek laat gaan.
Het is ondertussen een vast ritueel geworden na aankomst: douchen, kleren wassen en een kort dutje. Nadien op zoek naar een open wifi verbinding en mijn huiswerk (blog ) maken.
Ik liep vandaag ook door een stad, de naam ontglipt me, waar er morgen stierengevechten doorgaan. De straten waren reeds afgezet met een soort van forse metalen hekkens. De stieren worden dus eerst door de straten gejaagd vooraleer ze de arena in gaan. Ik ben blij dat ik het niet hoef mee te maken en hoop stiekem dat de stieren zelf óók wat slachtoffers kunnen maken. Misschien komt er op die manier ooit eens een einde aan dat idioot gedoe.
Op gebied van dierenbescherming telt de europese unie blijkbaar niet.....

maandag 9 juni 2014

Dag 85: Carrion de los Condes - Ledigos ( 24,1 km.)

Het zijn een beetje saaie dagen, er valt dus niet veel te vertellen. Ik heb vannacht prima geslapen en was deze morgen al vroeg op pad. Het is dan telkens zo mooi in het eerste licht en nog lekker koel. Eens goed de stad uit kwam ik weer terecht op een breed sintelpad, kaarsrecht richting het westen en dat 17 km. lang. Deze keer gelukkig niet naast een asfaltweg, maar echt bekoren deed het toch ook niet. Ik zal blij zijn als er terug weer wat uitdaging volgt want graanvelden heb ik voorlopig genoeg gezien.
De dagen beginnen zo stilaan wat door te wegen heb ik zo de indruk, niet zozeer fysiek (hoewel ik bij aankomst toch wel moe was en direct een uur of twee heb geslapen) maar meer mentaal een beetje. Ik loop de afgelopen dagen gans alleen en heb niet direct de behoefte in nieuwe contacten. Het merendeel van hen is in het beste geval pas vertrokken in saint jean pied de port en zijn meestal nog heel luidruchtig. Misschien gaat het morgen wel beter in het kopke, want dat is een beetje het probleem met eentonigheid: je krijgt teveel de kans om na te denken.

zondag 8 juni 2014

Dag 84: Itero de la Vega - Carrion de los Condes (34,9 km.)

Deze dag kan ik wel met iets vergelijken: kaasfondue, en ik lust geen kaas... Alhoewel, zo erg was het nu ook weer niet. Ongeveer 25 km. van het traject ging over een grindpad op amper 3 à 4 meter naast een kaarsrechte asfaltweg. Gelukkig was het zondag en was er zo goed als geen verkeer. De zon scheen ongenadig hard, dus hoed en zonnebril op, verstand op nul, muziek in de oren, en stappen maar. Ik was blij toen ik aankwam. Ik vond onderdak in een nonnenklooster waar ik heel vriendelijk werd ontvangen. Het lijkt wel of ze de helft van Korea hier hebben gedropt. Toch maar een raar volk in mijn ogen. Sommigen van hen zijn best vriendelijk maar het overgrote deel vind ik ronduit lomp, om over hun ergelijke manieren nog maar te zwijgen ( rochelen, snot ophalen, ....)
Ik ga morgen de kilometers wat beperken, hopelijk lopen zij wél verder.

zaterdag 7 juni 2014

The Way...

eindeloos.

Dag 83: San Bol - Itero de la Vega (25,6 km.)

Hoe moet ik in Godsnaam deze dag omschrijven? Door heel hard te roepen misschien: HET WAS EEN ABSOLUTE TOPDAG !!!!!
ik kan hem NIET vergelijken met het volgende:
een coca cola met ijs en een schijfje citroen
een garnalencoctail met een glas koude witte wijn
frit met stoofvlees en mayonaise
de spaghetti van mijn vrouw op vrijdagavond, zelfs niet met het bijhorend glas rode wijn
een bruine boterham met gehakt van slagerij Van Cauter
vissen op de rivier Shannon in Ierland
geld terugkrijgen van de belastingen
De zomer van 1976
Het beste boek dat ik ooit heb gelezen of de beste film die ik ooit zag
Een knetterend houtvuur
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan....
Er is wel één ding waarmee ik het eventueel zou kunnen vergelijken, maar dat ga ik niet aan jullie neus hangen, en nee, het is niet wat jullie nu denken.
Wat ik vandaag hoorde, zag, voelde , rook....is gewoon niet onder woorden te brengen.
Ik heb ondertussen één van de geheimen van de Meseta ontrafeld: tot de middag is hier vrijwel geen wind. Vervolgens begint die stilaan op te steken om vervolgens alsmaar sterker te gaan waaien. Dat duurt zo tot in de late namiddag tot hij van het ene moment op het andere gaat liggen. Volgens mij werd dit met opzet zo geregeld om de pelgrims te voorzien van de nodige afkoeling, een andere verklaring heb ik er niet voor.
Als jullie misschien een klein beetje jaloers zouden worden zou ik zeggen: daar hebben jullie alle reden toe, ik zou het ook zijn in jullie plaats. Ik maak het allemaal mee en het is fantastisch!

vrijdag 6 juni 2014

Dag 82: Burgos - San Bol ( 27,6 km.)

De eerst dag door de Meseta zit erop, en het was er me eentje. Aan de weg schijnt geen einde te komen, bomen staan er niet en de zon schijnt ongenadig hard. Het enige wat je hier ziet zijn graanvelden, hevig wiegend in een strakke west - zuidwestenwind.  Zeg maar gerust een stormachtige wind die ervoor zorgde dat je zo af en toe flink moest tegenwringen om op het pad te blijven. Anderzijds zorgde die wind gelukkig ook voor de broodnodige verkoeling.
Ik zit nu in een gite die hier moederziel alleen staat, geen andere huizen, laat staan winkels. Ik ga me dadelijk wat plat leggen om te genieten van een welverdiende siesta. Maar eerst een stukje eten en een douche nemen. Wassen moet ik ook nog doen, de avond zal weer snel om zijn.

donderdag 5 juni 2014

Dag 81: Cardenuela Riopico - Burgos ( 15,1km.)

Ik ben toch maar van gedacht veranderd en heb besloten om Burgos niet aan mij te laten voorbijgaan. Gelukkig maar, want er is hier heelwat te zien. Het meest belangrijke is wel de enorme kathedraal. Groter en imposanter ben ik nog niet tegengekomen. Een beetje té eigenlijk. De rijkdom die daarbinnen wordt tentoongesteld is niet te schatten. Wat nu de kathedraal is begon aanvankelijk zo rond 1100 als een eerder bescheiden bouwwerk wat door de eeuwen heen en onder invloed van de verschillende kunststromingen uitgroeide tot de mastadont van nu.
De wandeling hiernaartoe stelde niets voor: vanaf Cardenuela was het in feite één lange aanloop tot Burgos. Eerst door een soort van industrieterrein, vervolgens een langgerekt commercieel centrum gevolgd door de buitenwijk van Burgos tot het oude centrum. Het is nu een doordeweekse dag en toch bruist de stad hier van het leven. Je kan hier in sommige straatjes over de koppen lopen.
Morgen ga ik weer verder, stilaan richting de hete meseta.

woensdag 4 juni 2014

Dag 80: Tosantos - Cardenuela Riopico ( 32,4 km. )

De dag zit er weer op. Bewolkt en fris, ideaal weer om flink door te stappen. Een veel mooier parcours dan gisteren ook, toen liep ik praktisch de ganse dag op een aardeweg op hooguit 30 meter naast een drukke weg. Vandaag daarentegen ging het vrijwel de hele dag door een mooi bos. Burgos heb ik al vanop een afstand van zo'n 16 km. zien liggen. Ziet er heel groot uit, té groot naar mijn zin, dus ik denk niet dat ik daar een rustdag ga nemen, de meest belangrijke dingen bekijken en wegwezen, snel terug naar de natuur en de rust.
Is er nu niets dat mij op deze tocht tegenvalt? Ja hoor....Ik word het gekwaak van sommige Hollanders stilaan wat beu. Ze zijn zo uitdrukkelijk aanwezig en weten het allemaal zo goed....Ik ga niet veralgemenen hoor want er zitten er een pak bij die best ok zijn. Maar ik begin ze toch stilaan een beetje te bekijken zoals collega Alain S. Ik vraag me trouwens af waar al die Belgen hier zitten, het is ondertussen alweer een paar weken geleden dat ik er nog eentje hoorde of zag!
Meer valt er in feite niet te vertellen. De dagen vliegen voorbij alsof het niets is. Het doet me een beetje denken aan de scene uit de film Apocalypse Now waarin Kolonel Bill Kilgore met duidelijke spijt in zijn stem zegt: " someday this war's gonna end " .

Dag 79: santa domingo - tosantos (28,2km.)

Goed geslapen op een kamer met twee vrouwen waarvan er eentje snurkte als een dronken zeerover. Gelukkig heb ik oordoppen. Om stipt 22.00 uur werd iedereen door een kordate non aangemaand om naar bed te gaan. Ik zat samen met twee Australiërs nog een pint te drinken, en we hadden eigenlijk nog wel zin om er nog eentje te drinken, maar zuster overste was duidelijk: niks ervan, slapen!
Deze morgen liet de zon zich van haar beste kant zien, er was geen wolkje te bespeuren. Rond de middag werd het flink heet en moest het tempo een stuk lager. Op kilometer 23 kwam ik in het stadje Belorado. Het stikt er van de ooievaars die op elk geschikt plaatsje een nest bouwen: vooral kerktorens blijken een geliefde bouwplek voor hun gigantische constructies. Ik at er een menu pelegrino: telkens drie gangen, volop wijn inbegrepen en altijd weer even lekker. Bovendien betaalde ik tot nu toe nog nooit meer dan 10 euro. Een groot verschil met Frankrijk waar het soms wel wat zoeken was om aan eten te raken.
Deze nacht geen bed om in te slapen maar een judomat. Het is weer eens wat anders. Het is een beetje een aparte gite, maar wel heel rustig. Bovendien was er vanavond ook nog eens eten voorzien wat maakt dat mijn sterk aangetaste vetreserves toch weer wat op peil werden gebracht. Er hoorde zelfs een geleid bezoek bij aan een in een rots uitgehouwde kapel. Ik word zowaar nog een cultuurmens. Ik verwacht overmorgen al in Burgos te arriveren, en daar plan ik nog eens een dagje rust, want het schijnt een mooie stad te zijn.

maandag 2 juni 2014

Dag 78: Najera - Santo domingo de la calzada (21,4km.)

Het wordt een beetje lastig om de blog dagelijks up to date te houden want ik ben afhankelijk van open wifi nu. Dus als jullie de komende dagen niets van me zouden horen, don't shoot me please. Met het weer gaat het de goede kant uit, morgen kan ik vast een dutje doen in de schaduw. De tocht van vandaag was prima: onmetelijke wijngaarden van de befaamde rioja wijn, en nadien een pad waar geen einde leek aan te komen. Ik kon andere wandelaars kilometers voor en achter me zien lopen.
In de stad waar ik nu ben staat een prachtige kathedraal, en in die kathedraal bevindt zich een kippenren ( echt waar ) met daarin een kip en een haan. Er is een hele legende aan verbonden, ze vertellen zou me te ver leiden, zoek het dus maar eens op via google. Het is echt een mooi verhaal.
Als de haan kraait terwijl je als pelgrim in de kathedraal bent, betekent dit dat je de verdere tocht zonder problemen zult beëindigen. Nu liep ik toch zeker al een half uur in de kathedraal rond en die haan liet zich maar niet horen. Toen dacht ik, makker, dit ga je me niet lappen. Kraaien zul je, en ik gaf een stevige shot tegen zijn kot . Het resultaat was niet direct overweldigend maar ik hoorde toch iets van gekakel. Ik ben er niet zeker van of het van de kip of de haan kwam maar ik gun mezelf het voordeel van de twijfel en ben met een gerust gemoed de kathedraal uitgestapt. Waar zo nu en dan een stevige trap al niet goed voor is...

zondag 1 juni 2014

Dag 77: Logrono - Najera ( 32,1 km.)

Hola amigos
Toen ik deze morgen in alle vroegte de stad uitliep waren er nog heel wat feestgangers op de been, sommigen al wat beter dan anderen. Zoals ik gisteren al zei: die Spanjaarden weten echt wel wat feesten is. Het mooie is dat het allemaal heel gemoedelijk blijft, niets van baldadigheden of geweld. Ik was wel blij dat de refugio één eindje van het echte centrum verwijderd lag want anders was er van slapen vast weinig in huis gekomen. De tocht zelf verliep vrij vlot, weinig of geen hoogteverschil, iets minder mooi dan de voorbije dagen, alhoewel.
Het bleef droog maar vrij fris, zo net op het randje van wel of geen jas.
Hier in Najera slaap ik in een gite met 100 bedden die bijna allemaal bezet zijn. Het wordt dus slapen met oordoppen in vannacht.

zaterdag 31 mei 2014

Dag 76: Torres del Rio - Logrono ( 22,8 km.)

Halfweg de tocht van vandaag stond langsheen een zandwegel een bestelwagen met een man erbij die fruit en koffie aanbood. Zulke 'stalletjes' kom je wel vaker tegen, maar deze man deed het om den brode. Hij zei dat hij slachtoffer was van de economische crisis die hem dakloos had gemaakt. Of zijn verhaal écht waar is zal ik waarschijnlijk nooit te weten komen. Ik gaf hem een paar euro en kreeg een bekertje lauwe koffie aangeboden. Of ik er goed aan deed met hem geld toe te stoppen weet ik ook niet. Hij scheen er blij mee te zijn en mij gaf het ook een beetje een goed gevoel, dus ik denk dat het wel goed zit.
Even later kwam ik ook voorbij het stalletje van Maria Rodriguez , een vrouw die elke dag aan haar woning de voorbijkomende pelgrims een stempel aanbiedt. Zij kwam voor in de reeks van Arnout Hauben. En ja hoor, ze herinnerde zich hem nog heel goed: Belgica, television, camera....Ik moest hem veel groeten doen, en dat is ondertussen ook al gebeurd. Haar moeder had meer dan 20 jaar op dezelfde plaats stempels uitgedeeld, en zij deed dit nu verder ter nagedachtenis aan haar. Er ligt ook een soort van gastenboek op haar tafeltje, zo dik als een telefoonboek, en die staat vol met woorden van voorbijgangers. Echt mooi om zien...
De stad Logrono zelf is ook weer heel speciaal. Het oude centrum is niet zo ontzettend groot maar wel oergezellig. Het is zaterdagavond en dat is blijkbaar voor de lokale bevolking het moment om op stap te gaan. De stad bruist werkelijk van het leven en ik heb me er met veel plezier in laten onderdompelen.
Op het pleintje voor de kathedraal speelde een heus orkest, en niet zo maar het eerste het beste want het klonk fantastisch. Tijd om te gaan slapen nu. Het is al voorbij 22.00 uur en morgen wacht me hopelijk weer een dag vol fijne ontmoetingen en belevenissen.

vrijdag 30 mei 2014

Dag 75: Villamayor de monjardin - Torres del Rio ( 21,1 km.)

Wat kan ik over deze dag vertellen? Dat hij weer fantastisch was? Het wordt een beetje afgezaagd, maar zo is het eenmaal. Het verblijf in de gite gisteravond was werkelijk de max: zo mooi, ik vond het bijna jammer om naar bed te gaan, ik kon wel blijven kijken. Het ontbijt was ook prima: fruitsap, allerlei beleg, sterke koffie, ovenvers brood....
En dan de tocht zelf, van het ene mooie moment naar het andere. Lekker weer ook, ik kan bijna niet geloven dat dit echt gebeurt. Af en toe herinner ik er mezelf aan dat dit ooit eindigt, dat het echte leven ( of wat er moet voor doorgaan ) steeds dichterbij komt. Je hebt gelijk goede vriend Nero, voor ik er erg zal in hebben is al dit moois alweer voorbij. Gelukkig is het nog niet zover.
Ik zou aan al wie me dierbaar is toch de goede raad willen geven om echt te leven, misschien is wat ik nu ervaar niet aan iedereen besteed, maar als jullie ook de lust zouden krijgen kan ik maar één ding zeggen: wacht er niet langer mee en doe het. Ik heb het nogal moeilijk om onder woorden te brengen, ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel. One life, Live It !!!!!
Ik heb er nu bijna 1800 kilometer opzitten, en je gelooft het nooit maar ik heb sedert gisteren mijn eerste serieuze blaar. Op mijn rechter hiel. Een kanjer ter grootte van een ei. Ik kon niet anders dan ze te doorprikken vanavond. Er kwam een flinke hoeveelheid vocht uit. En dan komt het mooie: de blaar werd door twee oude Spaanse vrouwtjes verzorgd: ontsmetting erop, verband eroverheen, en een heleboel goede raad waar ik niets van begreep want zij spraken enkel Spaans. Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen, en niet van de pijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik morgen weer loop als nieuw.

stilleven met ( niet mijn ) schoen.

Schol!

Één van de mooiste albergues tot nu toe.

donderdag 29 mei 2014

Dag 74: Puente la Reina - Villamayor de Monjardin ( 32,8 km.)

Ik ga het kort houden want het was een lange en best wel vermoeiende dag vandaag. Kort samengevat: prachtig weer, ongelooflijke mooie natuur, tof gezelschap en als kers op de taart: een rustige gite bovenop een berg (675 meter) met langs alle kanten zicht op de bergen. Een heel verschil met gisteren, toen leek het wel een gekkenhuis met die massa volk in de gite. Het is daarom dat ik vandaag 10 km. meer liep dan in de gidsen is aangegeven, en ik heb er geen spijt van.
De conditie is prima maar ik moet er aan denken om morgen mijn hoedje op te zetten want mijn knikker is verbrand. Ik ga het hier bij houden mannekes en meiskes want mijn ogen vallen dicht van de slaap. Morgen staan een pak minder kilometers gepland en rest me vast wat meer tijd om uitgebreid verslag te brengen.