Dag 58: de tijd gaat traag in Pellegrue.

En ik zou zó graag verder stappen.
Jean Pierre is deze morgen vertrokken en nu zit ik hier dus de uren op mijn eentje af te tellen. Mijn wasje is gedaan en ondertussen bijna droog. Deze morgen ben ik naar het postkantoor hier rechtover geweest en mijn tent huiswaarts gestuurd. Dat betekent meer dan twee kilo aan gewicht minder dat ik moet meesleuren en daar zullen mijn knoken me hopelijk dankbaar voor zijn.
Mijn scheenbeen lijkt wat minder dik dan gisteren en ik voel geen pijn, dus morgen gaan we opnieuw van start, de drang is gewoon te sterk.
Het zal vreemd aanvoelen om 's avonds niet meer in het vertrouwd gezelschap te vertoeven, maar wie weet loop ik hen binnen een paar dagen of weken niet opnieuw tegen het lijf.
En net terwijl ik deze regels schrijf, komt hier nog een pelgrim binnengewaaid: Dominique, een jongedame uit Luik. Het ziet ernaar uit dat ook zij wat rust kan gebruiken.
Ultreya !!