Dag 44: Billanges - St.Leonard de noblat ( 19,9 km.)

Gisteravond weer geen internetverbinding, vandaar dat het verslag een dagje later komt.
De wandeling zelf stelde niets voor, meer dan 95% ging over asfalt en het deel dat wel door het bos ging was bijna niet te doen door de overvloedige regen van de voorbije dagen. Het was echt zwaar om doorheen te komen want het ging ook nog eens flink bergop. Deze morgen kon ik een schoenmaker bereiken in Limoges en ik kan morgen bij hem terecht. Ik start morgenvroeg om 7.00 uur en hoop tegen de middag de 22 km. achter de rug te hebben.
Ik ben nu in een gemeentelijke gite van het dorp St.Leonard noblat, en naar ik vernam van de slager hier, ook de woonplaats van Raymond Poulidor. Ik heb hem nog niet gezien maar misschien komt dat nog.
Ik kocht me bij de slager trouwens een lekkere steak. Die maakte ik klaar met een paar sjalotjes, champignons, tomaten en gebakken patatjes. Ik kan er weer even tegen.
Het regent hier momenteel pijpestelen, een heel verschil tegen het weer dat ik de eerste weken had. Het is ook erg koud geworden. Volgens de weersverwachting wordt het vanaf morgenmiddag eindelijk droog.
Ik ben nog altijd in het gezelschap van Jannes. Hij slaapt vannacht gelukkig in een andere kamer. De oordopjes hoeven vannacht dus niet in.
Tot het volgend verslag met hopelijk wat meer gebeurtenissen om te vertellen. Zoals ik al zei was het maar een saaie dag maar het kan niet elke dag feest zijn hé.

Dag 43: Benevent l'abbaye - Les Billanges ( 26,1 km.)

Een dag met veel gezichten vandaag. Maar laat ons eerst nog eens verder praten over gisteravond. Buiten de pizzeria bleek er in het dorp ook nog een Kebab zaak te zijn. En kebab, dat betekent ook frieten, en dan moest ik niet lang nadenken. Wil het nu ook nog lukken dat de uitbater een Ier was, meer bepaald van de Araneilanden aan de kust van Galway. Mijn avond kon niet meer stuk, zeker niet toen hij ook nog een fervent coarse angler bleek, een hengelaar dus. Toen ik hem vertelde dat ik al dikwijls in Ierland was geweest om er te vissen zag ik hem zo denken van, ja dat zal wel, maar toen ik hem de meren en rivieren opsomde waar ik had gevist, en hem ook nog m'n shamrock toonde op mijn schouder was hij helemaal overtuigd, en moest ik een pint drinken op zijn kosten.
De tocht zelf van vandaag is neergeschreven met mijn gouden pen, hoewel het er in het begin niet zo naar uitzag. Het regende pijpestelen en de eerste 10 km. was het echt afzien en vechten tegen de elementen. Toen besloot ik om niet de uitgestippelde route te volgen maar een Gr pad. En dat heb ik me niet belaagd. De fotos achteraf zullen het moeten verduidelijken want de woorden vind ik er niet voor.
Het hield waarempel op met regenen en de zon kwam zelfs even piepen zodat ik middenin de bossen uitgebreid van een pauze kon genieten. Maar toen zag ik ook dat de zool van de hiel van één van m'n schoenen begint los te komen. Blijkbaar gebeurde de herstelling in Nevers toch niet zó professioneel. Ik heb het euvel, denk ik, voorlopig kunnen herstellen met wat lijm en hoop in Limoges, waar ik binnen twee dagen arriveer, een goede schoenmaker te vinden. Ik ben toch al op een punt gekomen dat ik me daar geen zorgen meer over maak want dat lost de problemen toch niet op en ik vertrouw erop dat alles uiteindelijk toch goed komt. Ik heb vanavond weer héél lekker gegeten zodat ik met een meer dan voldaan gevoel kan gaan slapen. Er staan hier een open haard en houtkachel te branden, meer kan ike momenteel niet wensen.
Jammer dat het leven niet eeuwig is.
Nog een dikke merci voor het thuisfront voor de logistieke steun.
The future looks so bright, i've got to wear shades (of zoiets)
Tot morgen kijkbuiskindertjes.

Dag 42: La Souterraine - Benevent l'abbaye ( 21,6 km.)

Ik lag er gisteravond, na een lekkere maaltijd bereid door mijn Engels gasgezin, al vroeg in. Ik denk dat het zo rond 21.00 uur zal geweest zijn. Die Engelsen zijn hier negen jaar geleden vanuit Oxford komen wonen: een héél oud herenhuis, ontzettend groot ook. Ik had deze morgen een klein beetje gehoopt op een stevig Engels ontbijt, maar dat zijn ze blijkbaar ondertussen al verleerd. Het bleef dus bij stokbrood met confituur. Maar er was ook nog fruitsap en lekker straffe koffie.
En dan was het tijd om weer eens te vertrekken, pocho en getten aan want het regende en er stond terug een stevige bries. Maar eerst nog naar de bakker, brood kopen.
Nadat ik de stad uit was ging het nog een poosje over asfalt, maar al snel daarna volgden mijn geliefde veldwegeltjes. Ik ga het niet meer in detail herhalen maar het was weer genieten geblazen. Je kon er ook voor kiezen om via een rustige D-weg het hele stuk te lopen, dat scheelt direct een paar km., maar dat is niet aan mij besteed. De weg is niet de eindbestemming, maar het onderweg zijn zelf.
Sommigen denken er blijkbaar anders over en geven de indrk er zo snel mogelijk vanaf te willen zijn. Ik snap hen niet, blijf dan thuis, koop een hometrainer of loopbd, zet de tv aan en draai er daar je kilometers door. Maar ja, het is ieder zijn Camino, dus ze doen maar. Ik
Mijn middagpauze hield ik op een kerkhof, na een kleine 15 km., onder een afdak beschut voor regen en wind.
Zo een kwartiertje na die pauze zetten ze hierboven de kraan ietsje meer open en werd ook het ventilatortje dat de windkracht regelt wat harder gezet. Tegen de tijd dat ik hier aankwam op het overnachtingsadres begon het meer op een echte storm te lijken.
Het overnachtingsadres kan er mee door, op voorwaarde dat ik hier alleen zou hebben gezeten. Er staan hier twee stapelbedden in een wel héél krappe ruimte, en ze zijn allemaal bezet. Daar staan dan ook nog eens al die rugzakken bijgepropt....Bij ons zeggen ze: ge kunt je hier niet meer draaien of keren. Er is hier in gans dat konijnenkot maar één rustig plekje en dat is in bed. Ik zal blij zijn als het weer terug wat betert, kan ik terug in mijntje slapen. Geen gesnurk en o zo rustig. Maar voorlopig zit dat er nog niet in.
Wat het landschap hier betreft: hadden ze me hier vandaag geblinddoekt gedropt, dan had ik er iets op verwed dat ik in Ierland zat: even groen, even stil en (bijna) even grote meren. Enkel de koeien hebben hier een ander kleurtje, bruin van het Limoge ras. En ja hoor Jos, als ik in Limoges zelf toekom zal ik mij daar eens een steakske laten voorzetten om U tegen te zeggen. Mét een emmertje frieten natuurlijk, twee kroppen sla, 10 tomaten en een ganse pot mayonaise.
Maar ik moet nu mezelf niet te veel plagen want vanavond zal het hier gene vetten worden, met wat geluk een pizza, maar echt stevige kost is dat ook niet te noemen he.....

Dag 41: Crozant - La Souterraine ( 26,3 km. )

De ideale dag voor mij vandaag: fris weer, af en toe wat regen en een stevige bries, beter wandelweer bestaat niet voor mij.
De omgeving hier is supermooi. Elke dag zie en hoor je weer dingen waarvan je denkt dat het echt niet meer beter kan, tot je de volgende dag toch weer overdonderd wordt door nieuwe prikkelingen.
Ik kan het niet onder woorden brengen maar het is echt héél speciaal.  Gewoon het volgen van de sporen van de dieren op de veldwegen kan me soms uren boeien. Vandaag zag ik zo'n spoor dat ik helemaal niet kon thuisbrengen tot er plotseling vanuit de struiken iets vrij groot voor mijn voeten het pad overschoot. Ik schrok me bijna een ongeluk en het dier waarschijnlijk ook: het was een das, de allereerste keer dat ik dat zag in de vrije natuur. De pootafdrukken die ik al geruime tijd volgde waren waarschijnlijk van hem ( of haar, want tijd voor een geslachtsbepaling was er niet.
Nog zo mooi om zien vandaag waren de wolken. Van spierwit tot bijna zwart, enkel maar te waarderen als je ze zelf ziet, geen enkel schilderij of foto komt nog maar in de buurt van het echte werk.
Overdreven? kom zelf maar eens kijken!
Ik was er voor mijn vertrek al redelijk van overtuigd dat het "iets' speciaal zou worden, maar zo speciaal, nee, dat ook weer niet. Het gebrek aan snelheid van het wandelen zorgt ervoor dat de impressies beter kunnen doordringen. De kleuren, geuren, het verschil in temperatuur als je vanuit de volle zon een bos in stapt, het is allemaal zo veel meer intens. Ik val in herhaling, ik weet het, maar ik zeg het toch nog maar eens: je moet het zelf doen om het het te begrijpen.
En tot slot: vanaf vandaag staat mijn teller op meer dan 1000 km., om helemaal precies te zijn op 1024,1 !! Tijd om te gaan slapen dus.

Dag 40: Gargilesse - Crozan t (21,8 km.)

Dit verslagje komt een dag later omdat ik gisteravond domweg geen internetverbinding had. Maar beter laat dan ooit moet je dan maar denken.
Het regende de hele nacht, en nog niet zo'n klein beetje. We lagen gelukkig lekker warm en droog in onze chalet. Na wel een heel sober ontbijt ( een laatste homp brood met wat confituur ) gingen we op stap, maar niet voor Jean Yves nog een laatste keer zijn hoofd stootte in de deuropening.
Aan het eerste dorpje maakte ik een kleine omweg om mijn pover ontbijt wat aan de vullen: 2 chocoladekoeken, de eerste was al bijna op toen ik nog de bakkerij niet uit was.
De weg liep verder door smalle met hoog gras begroeide paadjes. Door de overvloedige regen van de afgelopen nacht lagen ze er dan ook nog flink modderig bij.  Ik trok mijn getten aan en dat bleek achteraf geen verkeerde beslissing.
Een gans stuk van de route liep door de vallei van de Creuze. Op een bepaald ogenblik passeerden we een wondermooi meer, de naam ontsnapt me even.
Nadien ging het terug de bossen in, en daar begon het echt zware werk. De zweetdruppels vloeiden weer overvloedig. Ik slaap vannacht in een gite die enkel bestemd is voor pelgrims. Zes bedden en ze zijn allemaal bezet, eentje slaapt zelfs op de grond want we zitten hier met 7. Yannes en ikzelf zijn hier wat afgelegde afstand betreft de veteranen. Alle anderen vertrokken vanuit Vezelay.
En wat eet ik op deze vrijdagavond? Nee, deze keer geen spaghetti maar ravioli, en dat lijkt er toch heel sterk op hé.

Dag 39: Neuvy - Gargilesse ( 25,8 km. )

Na de regen van gisteravond hing er deze morgen een beetje mist over het land, maar de regen had er voorlopig toch de brui aan gegeven, goed zo.
Het eerste deel liep langs een gigantische visvijver. De lust bekroop me even om ook een hengeltje uit te werpen maar dat is nogal moeilijk zonder hengel.
Nadien volgde een gans stuk over een pad met kniehoog gras dat nog drijfnat was van de voorbije regen.
Ik hield een eerste pauze op een bankje naast de ruïnes van wat ooit een mooi kasteel moet zijn geweest. Toen ik daar wat zat te dagdromen huppelde er een eekhoorntje voorbij op amper tien meter, ik was natuurlijk te laat om mijn fotoaparaat te nemen.
Even verderop kwam ik in het dorpje Cluis waar ik Frederik tegenkwam, één van de twee Fransen.  Ik ging er bij de lokale kruidenier een pikante saucis halen, ik kreeg daar ineens goesting in. Het winkeltje werd uitgebaat door een heel vriendelijke Marokkaan. Hij heette mij hartelijk welkom en liet me van zijn dadels proeven. Hij nam ook nog een foto van mij en wou mijn naam weten. Dat deed hij met elke pelgrim, zei hij. Hij had het winkeltje nog niet zolang overgenomen en het was zijn bedoeling om gans zijn winkel vol te hangen met de fotos van de pelgrims die er ooit waren geweest. Origineel idee. Nadat ik mijn pikante saucis had betaald kreeg ik van hem ook nog een banaan mee, en wenste hij me een behouden reis toe. Ik antwoordde hem met " insjallah ", wat hij ten zeerste leek te apprecieren.
Deze middag smaakte de pikante worst overheerlijk..
Een paar kilometer voor de eindbestemming zag ik terug één van de twee Fransen voor me lopen. Ik kon niet zien of het de dove was of de andere. Toen hem een auto langs achter voorbij reed wist ik het direct, het was de dove want hij had hem niet horen komen, en was danig geschrokken dat hij bijna in de beek sprong. Ik kan het niet helpen maar een half uur nadien liep ik nog te gniffelen door het voorval.
Over de route van vandaag kan ik kort zijn: lastig, vooral doordat mijn knie weer eens tegen werkt. Een lang stuk aardeweg waar één of andere teppen het blijkbaar had nodig gevonden om een beetje verharding aan te brengen onder de vorm van grote lompe stenen deed er ook geen goed aan. Maar kom, we gaan niet zagen, we zijn er geraakt. We ( ikzelf en de twee Fransen ) slapen hier in een houten chalet op een camping. Ik had gelukkig nog wat brood over en een blikje sardientjes, want er is hier helemaal niets te krijgen.
Jean Yves, de dove fransman, wou net een kanjer van een blaar openprikken maar frederik zei hem om dat buiten te doen. En hij voegde eraan toe, zonder dat Jean yves kon zien wát hij zei: want voor je het weet laat ie ons daarna zijn aambeien zien. Ik dacht dat ik erin bleef van het lachen.
Ondertussen is het terug beginnen regenen. Zolang dat het enkel 's avonds regent kan het mij niet schelen.
Jean Yves is ook nogal groot uitgevallen en is in de chalet al zeker 5 keer tegen de omlijsting van de deur gelopen. We proberen hem telkens te verwittigen door te roepen dat hij moet opletten maar dat helpt natuurlijk niet.....

Dag 38: La Chatre - Neuvy Saint Sepulchre ( 20km.)

We deden het vandaag heel rustig aan en Jannes en ik waren al om 15.00 uur op onze bestemming. Een prachtige gite met kookhoek. Ik deed wat inkopen in een plaatselijk winkeltje ( aardappelen, tomaten, 1 ui, 2 steak hache, potje mayonaise ...) en mijn buikje staat weer helemaal rond. Mark is ondertussen ook aangekomen en is nu zijn vegetarisch potje aan het brouwen, zoals gewoonlijk met een gans blik bonen. Hij is ooit vegetarisch beginnen eten omdat volgens hem het vlees op zijn werk niet te vreten was.
Gisteravond kregen we in het presbyteriaans huis nog het gezelschap van een flink gezette fransman van 75 jaar. Hij stapt vanin Limoges naar Parijs en heeft de afgelopen 15 jaar al enkele duizenden kilometers afgelegd. Bij zijn aankomst zei hij ons ietwat gegeneerd dat hij een snurker was. Ik heb dan maar voor alle zekerheid mijn oordopjes ingestoken en heb er gelukkig niets van gehoord.
Terwijl ik hier zit arriveren nog twee Fransen. De ene is uit de Champagnestreek en is vertrokken vanuit Vezelay. Hij ontmoette de andere vandaag onderweg: die is doof, en zijn vrouw regelt vanuit het thuisfront de overnachtingsplaatsen. Hoe ze dat dan verder allemaal praktisch regelen zou ik begot niet weten. Zo zie je maar, het wordt stilaan druk op de Camino. Binnen nog wat kilometers komen de Zuidelijke tak ( die ik loop ) en de noordelijke tak van de via lemovicensis samen, en wordt het waarschijnlijk nog drukker. Maar de grootste groep start in St. Jean Pied de Port, net voor de Spaanse grens, maar daar zijn we nog lang niet.
De tocht van vandaag was dan wel kort maar weer heel mooi. Weeral totaal verschillend dan de voorbije dagen. Heerlijk rustig langs smalle veldwegen, dikwijls afgezoomd met hoge heggen langs beide kanten van het pad. Van het wat mindere weer van gisteren was niets meer te merken, het zonnetje scheen er duchtig op los.
Voor morgen echter wordt een pak regen verwacht. Maar dat zien we morgen wel. Het zou voor het land zeker geen kwaad doen want alles ligt er werkelijk kurkdroog bij.
O ja, deze middag had ik mijn picknick aan de boorden van een snelstromend riviertje. Ik kon kiezen: bankje in de zon of in de schaduw. Ik gebruikte ze allebei.
En ik werd ook nog bijna omver gevlogen door een vogel. Hij zoefde rakelings net voor mijn gezicht!
Vanaf morgen stap ik waarschijnlijk terug alleen. Mark neemt hier de bus naar zijn tante die hier ergens in Frankrijk woont en Jannes doet morgen maar 8 km. om nadien een stuk van de historische route af te snijden. Misschien lopen we elkaar binnen een paar dagen toch nog eens tegen het lijf, we zien wel.
Aan ieder een goede nachtrust gewenst.

Dag 37: Petite Preugne - La Chatre ( 27,2 km.)

Rare dag vandaag. Ik vertrok als gewoonlijk als laatste en kwam als eerst aan hier in la Chatre. We slapen hier in een soort van presbyteriaans huis, ik vermoed dat het iets te maken heeft met de protestantse kerk maar weet het niet zeker. We hebben in elk geval weer een bed voor de nacht. ik kwam al aan om 16.00 uur, jannes anderhalf uur later, en Mark, daar hoorden we niets van. Ik probeerde hem tevergeefs te bellen. En dan, zo rond 19.30 uur was hij daar. Hij had ergens een afslag gemist en had dik 5 km. verkeerd gelopen, tot het pad dat hij volgde doodliep in een bos. Uiteindelijk was hij toch in een dorp terechtgekomen en werd hij door een vriendelijke man op z,n bestemming gebracht
Het weer wist ook niet wat het wilde: droog vertrokken, beetje gedruppel, beetje stevig gedruppel en op het laatste nog een gezond onweer met alles erop en eraan. De poncho en getten bewezen hun diensten naar behoren.
Morgen doe ik het een stuk rustiger aan, kwestie van mijn knie wat te sparen.

Dag 36: Bouzais - Petite Preugne ( 27,3 km.)

Alweer een dag die met een gouden pen in mijn geheugen zal gegrift blijven.
Het was voor mij echt hét ideale stapweer: bewolkt, en heel af en toe een paar lichte regendruppeltjes. Ze waren niet voldoende om het stof te blussen, en al zeker niet om de poncho aan te hoeven trekken.
We liepen praktische gans de dag door het bos onder begeleiding van de roep van de koekoek, het getok van spechten en het gezang van onzichtbare andere vogeltjes. Ik denk dat ik vandaag hooguit over 2 of 3 km. verhard liep.
Vanavond hoorde ik zelfs het gezang van een nachtegaal, ik zal hem ook, hij zat helemaal bovenin een boom in de tuin van de refugio waar ik nu verblijf. Het leek wel of hij zijn lied enkel en alleen voor mij zong, zo mooi.
De omgeving is trouwens weer helemaal verschillend dan de voorbije dagen. Massa,s koeien met hun kalfjes in de weiden, en al evenveel schapen met hun lammetjes. Jammer dat je dit allemaal moet missen, Kenzo, je zou hier echt je hartje nogal kunnen ophalen.
Tijdens de passage in een dorpje, Mark en ik liepen toevallig net samen, werden we aangesproken door een vader met zijn zoon. Het liep toen net tegen de middag aan en we waren van plan om ons ergens te installeren om iets te eten. De vader gaf ons de gouden tip om nog een kleine kilometer verder te stappen, want daar zou zich een heel mooie picknickplaats bevinden met bankjes en aan een riviertje. Maar alvorens verder te gaan moesten we nog heel even wachten. Hij fezelde iets in het oor van zijn zoon en deze ging ervandoor. We begrepen het allemaal niet zo goed en de vader bleef ondertussen wat verder praten over alles en nog wat. En toen stond daar de zoon terug met een heuse fruitmand: bananen, appels, appelsienen, kiwis en zelfs een paar pakjes Franse kazen. En of dat nog niet voldoende was, ook nog een zak met paaseitjes. Wij hebben alles met veel dank aanvaard want zoiets hoor je als pelgrim zeker niet te weigeren. Wij wilden hen voor dit wel heel gulle gebaar vergoeden maar daar wilden zij helemaal niet van weten. Als je dan ook nog weet dat de streek hier helemaal niet baadt in de luxe zoals wij die thuis kennen wordt het allemaal toch een beetje moeilijk. Ik ervoer nog nooit in mijn leven zoveel goedheid op zulke korte tijd, en al zeker niet van mensen die ik nooit voordien zag...Maar ik was ervan verwittigd: dat is nu eenmaal de Camino, met een héél grote en versierde C.
En de tip om nog even verder te stappen tot de picknickplaats was ook raak. Onze middagpauze heeft wat langer geduurd dan normaal, en mijn fototoestel draaide overuren.
Tot morgen, en voor de collegas op het werk: morgen ( dinsdag ) kunnen jullie zeggen dat je morgen kunt zeggen dat het overmorgen wéér vrijdag is. Dus, nog even maar.

Dag 35: Anay le chateau - Bouzais ( 24,7 km. )

We ( jannes, Mark en ikzelf ) slapen voor de tweede keer op rij in een refuge de pelerin van het genootschap van le voie de Vezelay. Dit is een organisatie die instaat voor de opvang van pelgrims op hun tocht, en als pelgrim wordt je door die mensen echt wel in de watten gelegd. Er wordt voor alles gezorgd: eten, slapen, zelfs het volgende overnachtingsadres wordt geregeld. Alles draait rond vrijwilligers, gewoonlijk door mensen die de camino zelf hebben gelopen en dus perfect weten waar een pelgrim behoefte aan heeft.
Vandaag viel de afstand dus goed mee, en ik was dan ook al om 15.00 uur op m'n bestemming. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat bij te slapen want de afstand van gisteren hing nog wat in de benen.
De hospitalero van vandaag is een beer van een kerel uit de buurt van Parijs. Hij kookt als een echte chef. Gisteravond verbleven we bij een echtpaar uit de Champagnestreek. De man had al een bewogen leven achter de rug: hij was voor de derde keer gehuwd. Zijn eerste vrouw stierf toen ze pas 40 was. zijn tweede vrouw was 17 jaar jonger dan hijzelf, overleed in een verkeersongeval en liet hem alleen met een klein kindje. Op de koop toe kreeg hij kort daarop keelkanker, ten gevolge van het roken, voegde hij eraan toe, terwijl hij een veelbetekenende blik op m'n pakje sigaretten wierp...
Het deed me even nadenken, maar stoppen zit er voorlopig vrees ik nog niet in.
Het stappen blijft plezant. Sommige stukken minder, zoals gisteren de laatste 11 ellendige kilometers over een eindeloos lijkende kaarsrechte asfaltweg. Maar ook dit maakt deel uit van de camino en de kilometers duren voor iedereen even lang, of toch zo goed als.
Die mindere stukken worden nadien ruimschoots goedgemaakt door het gezang van voor mij onbekende vogeltjes in een alweer wondermooi bos of langsheen een veldweg die ik me enkel nog herinner uit mijn hele jonge jeugd.
Het weer blijft in positieve zin meewerken. Vanavond zijn enkele zeldzame druppels gevallen en dat zou naar het schijnt een dagje of twee kunnen duren. Nadien zou het terug richting 22 graden gaan. Je hoort me dus niet klagen.
Met de conditie zit het ook goed, de wonderdokter van een paar dagen terug heeft zijn werk ( of misschien beter gezegd kunsten ) prima gedaan.
Tot morgen waarde lezers, geniet verder van het verlengde paasweekeinde, ik probeer hetzelfde te doen.
Slaapwel.

Dag 34: Le Veurdre - Ainay le chateau ( 34,6 km.)

Verslag zal voor morgen zijn, ik kruip nu in mijn bed.

foto vermiste "koe" .

Dag 33: St.Parize le chatel - Le Veurdre ( 22,7 km. )

Het overnachtinsadres van deze nacht was iets speciaal. Een zacht bed, lekker eten en zeer aangename ontvangst. De gastheer was nogal spiritueel aangelegd, of hoe zeg je dat? Hij merkte al gauw dat er iets fout was met mijn linker knie en begon er vragen over te stellen. Zo ik vertelde hem van het ongeval, nu alweer 14 jaar geleden, omtrent mijn recente rugoperatie, en de weerslag daarvan op m'n knie. Hij vroeg me in detail te beschrijven welke pijn ik juist voelde en kwam tot de conclusie dat er waarschijnlijk tendinitis zit aan te komen. Hoe snel stap je ongeveer? zo'n 5,5 per uur. Snelheid verminderen, niet vechten tegen de pijn maar aanvaarden dat ze er is. Dat was zijn advies, maar daar stopte het niet bij. Volg me naar de tuin zei hij. Hij bracht me naar een gebouwtje achterin zijn tuin dat hij had ingericht als meditatie/yogaruimte. In geen tijd toverde hij een echt professionele massagetafel tevoorschijn en nodigde hij me uit om daarop plaats te nemen. Hij maakte vervolgens een mengeling van een soort olie, samen met de inhoud van een klein flesje. Het had zo een beetje de geur van algipan. Voor hij aan mijn knie begon te wrijven sloot hij voor enkele ogenblikken zijn ogen, om vervolgens zijn beide handen enkele centimeters boven mijn knie heen en weer te bewegen. Hoewel ik van nature uit nogal sceptisch sta tegenover dit soort van alternatieve behandelingen "voelde" ik toen al dat er iets gebeurde binnenin m'n knie. Ik kan het moeilijk omschrijven, maar het leek alsof er een deugdoend briesje doorheen ging. Nadien volgde een deuddoende massage van mijn knieholte, en geloof het of niet, de pijn was weg. Alain vertelde mij er wel direct bij dat hij mijn knie niet had genezen, maar enkel mijn bezorgdheid omtrent de pijn had weggenomen.
Hoedanook, ik sliep perfect en had deze morgen werkelijk minder pijn. Voor mijn vertrek onderging ik nogmaals dezelfde behandeling en kreeg ik de raad mee om het de komende dagen rustig aan te doen. En die raad heb ik opgevolgd met als resultaat dat ik minder zweette  dan anders, minder moe ben, nóg meer van het stappen heb genoten en merkelijk minder pijn had.
Het werd dus een heel rustige dag met geen noemenswaardige gebeurtenissen, althans niet tot de eindbestemming. Daar bleek dat we enkel terecht konden in een hotel voor 25 euro per persoon, zonder ontbijt en met z'n drieen (Jannes de drilboor, Mark en ikzelf) op één kamer. Dat was Jannes te weten gekomen. Hij was namelijk al één uur vóór ons gestart deze morgen en was praktisch in één ruk tot het einde doorgestapt. Nu vind ik 25 euro, enkel om de nacht door te brengen in een bed, te veel. Daarom zei ik tegen mijn stapgenoten dat ik nóg maar eens op zoek ging naar de burgemeester. Geen van hen tweeën kan deftig Frans praten, dus mijn voorstel kreeg hun unanieme goedkeuring.
Ik sprak de eerste de beste voorbijganger aan en van die kwam ik te weten dat de burgemeester er vandaag niet was. Maar de secretaresse, die moest wel ergens te vinden zijn. De man ging ernaar op zoek, en ja hoor, tien minuutjes later stond hij ermee bij ons. Ik deed het ganse verhaal, ook van het hotel, wat ze zelf ook voor een pelgrim te duur vond. Maar of ze ons kon helpen, dat was een  andere zaak. In het gemeentehuis zelf slapen kon ze niet toestaan, de gemeentelijke feestzaal was verhuurd, maar ze ging eens rondbellen. Of ze het goed vond of ik ondertussen buiten wachtte en een  sigaret rookte ? Maar natuurlijk, zodra ze nieuws had kwam ze direct tot bij mij. En inderdaad, even later was ze terug met het goede nieuws dat het in orde kwam. We moesten een tweetal km. buiten onze route naar de kerk van het dorpje le chateau (en nog iets) gaan en daar het nummer bellen van mijnheer Paris die ons op zijn beurt daar zou komen oppikken. Prima, hartelijke dank mevrouw, en wij op weg. Terwijl m'n twee kompanen nog iets gauw wat boodschappen deden in een lokaal winkeltje geraakte ik op straat aan de praat met een voorbijganger. Of hij per ongeluk niemand kende die de richting van le chateau uit moest? een ogenblik, hij zou even rondhoren. Hij ging een huis binnen en kwam even later terug met nog een andere man die ons wel even zou brengen. Toen Jannes en Mark uit het winkeltje kwamen stond ons vervoer al klaar, zij geloofden hun ogen niet ....
Het resultaat is dat we nu met ons drieën in een riant onderkomen zitten van een soort lokale vereniging met werkelijk alles erop en eraan. Tot een echte grootkeuken en voedselvoorziening toe.
We aten vanavond pasta, het is tenslotte niet voor niets vrijdag. Mijn vrienden zorgden voor alles, ik mocht hen niet helpen, volgens hen had ik vandaag al meer dan genoeg gedaan.
Als ik het nu morgenvroeg nóg geregeld krijg dat we door mijnheer Paris terug worden gebracht naar onze stopplaats van vandaag is het helemaal in orde. Nu kruip ik onder de wol want morgen zouden we graag 33 km. halen, want daar kunnen we terecht in een refuge van het genootschap van St.Jacques.

Dag 32: Nevers - St.Parize le chatel (21,4 km.)

Na een verkwikkende nachtrust en een licht ontbijt vetrok ik deze morgen naar de schoenmaker. Toch wel met een heel klein beetje spanning want het was tenslotte toch nog altijd een beetje afwachten of de nieuwe zolen direct konden worden geplaatst en hoelang dat dan wel zou duren. We zouden het snel te weten komen. Ik mocht de fiets van m'n gastheer lenen en Mark vergezelde me op de fiets van de gastvrouw.Wel een raar gevoel om zo na een maand zich enkel te voet hebben verplaatst terug op een simpel vervoermiddel te stappen: alles leek plotseling heel snel te gaan. We arriveerden gelijktijdig met de schoenmaker aan diens winkel, en na een korte blik op mijn stappers zei hij mij dat het inderdaad hoogdringend was dat er andere zolen werden geplaatst. Hij ging er direct aan beginnen. Wanneer had ik ze graag teruggehad? euh, zo snel mogelijk als het kan. Okay, tegen 11.30 zullen ze klaar zijn. Dat was een meevaller!
Mark en ik maakten van de gelegenheid gebruik om ondertussen een bezoekje te brengen aan de crypte van Benadette Soubirous. Echt wel indrukwekkend. Zij ligt er opgebaard zoals ze ooit werd opgegraven, naar wat ik ervan heb gelezen werden enkel haar gelaat en handen bedekt met een dun laagje was.
Om stipt 11.30 uur stond ik terug bij de schoenmaker ( le cordonnier zeggen ze in het frans )
Mijn schoenen zijn nu voorzien van nieuwe hielen (het voorste deel was nog in orde) en volgens de brave man zou ik met zijn materiaal nog twee keer naar santiago kunnen lopen!
Omdat ik al op voorhand wist dat ik in het beste geval vandaag pas na de middag zou kunnen vertrekken had ik maar een kort stukje gepland.
Op een paar korte hellingen na verliep ook vandaag alles vrij vlak. Mijn knie blijft nog lichtjes vervelend doen, maar dat gaat ook wel weer over.
Tot morgen met meer nieuws.
ah ja, voor ik het vergeet, speciaal voor de collegas op het werk: zeg daar eens tegen den baas dat ik zijn "koe" uit zijn boek hier ben tegengekomen. Ik zal er zo snel als mogelijk een foto van plaatsen.
sloppel.

Dag 31: Premery - Nevers ( 35,6 km. )

serieus stukje vandaag, gelukkig over relatief vlak terrein, een beetje zoals het pajottenland in België.
Na een frisse start, het had terug gevroren, werd het al gauw weer flink warm. De eerste 15 km. heb ik echt met pijn gelopen. Mijn knie sputterde serieus tegen, zo erg dat ik op een bepaald ogenblik voor het ergst voorstelbaar scenario begon te vrezen.
Ik moest noodgedwongen aan de kant en besloot een pijnstiller/ontstekinsremmer te.nemen. Nog een flinke dot voltarenzalf over de knie, en nadien nog een kwartiertje gewacht. Toen ik nadien terug begon te stappen leek de pijn na een paar honderd meter te minderen. Na nog wat kilometers kreeg ik er terug vertrouwen in en kon ik terug mijn normale ritme stappen. Na een vijftal kilometer nog maar eens een korte pauze genomen van een tiental minuutjes, en toen ik daarna terug vertrok wist ik dat het in orde kwam. De laatste 10 km. verliepen vrijwel pijnloos.
Morgen staat maar een kort tripje op het programma van hooguit 20 km. Ik ga eerst de lokale schoenmaker opzoeken want mijn schoenzolen zijn heel dringend  aan vervanging toe. Wat zeggen ze weer, een ezel verslijt eerst zijn poten? Ik wil in elk geval het risico niet lopen dat ik binnen een paar tientallen of honderden kilometers met mijn schoenen in panne val en dat ik nergens bij een schoenmaker terecht kan. En volgens de man hier waar we verblijven heeft de schoenmaker hier veel ervaring met versleten schoenzolen van pelgrims.
Dus tegen openingstijd sta ik gereed aan zijn voordeur, en dan maar hopen dat hij mij direct kan/wil helpen zodat ik kort na de middag gauw mijn 20 km. kan afhaspelen.
Het is jammer dat ik niet beter onder woorden kan brengen hoe ik dit alles ervaar. Ondanks de soms lichamelijke ongemakken is alles echt fantastische om mee te maken. Ik kan de keren dat mensen stoppen om een praatje te maken niet meer tellen. De uitnodigingen voor een tas koffie, zwaaiende en claxonerende chauffeurs, de oorverdovende stilte in de bossen, verschrikte reetjes, grommende everzwijnen, razendsnelle hazen, patrijzen die op een paar meter afstand plotseling opvliegen, het ongelooflijk mooie weer, ....ik kan fotos maken zoveel ik wil maar ik weet nu al dat die nooit de realiteit zullen kunnen weergeven.

Dag 30: St. Reverien - Prémery ( 17,2 km. )

Inderdaad, een wel heel korte etappe vandaag, maar daar is een goede reden voor. Ineens doorstappen naar Nevers zou het aantal kilometers op 47 gebracht hebben, en dat vond ik net een beetje teveel. Dus werd de etappe maar opgedeeld in twee stukken en sta ik hier vanavond op een camping. Ik hoef niet eens m'n tent recht te zetten want voor jou 2,5 euro kan ik hier in een caravan, speciaal voor pelgrims, slapen. Straks ga ik naar een carefour wat boodschappen doen zodat ik me voor vanavond wat te eten kan maken.
Over de dag zelf valt niet zoveel te vertellen. Afgezien van een mooi stuk langs een oude Romeinse weg liep het voornamelijk over asfalt. Het weer was echt uitstekend voor mij: een staalblauwe lucht in combinatie met een frisse noordenwind. Het is ondertussen al een tijdje geleden dat ik kon stappen zonder overvloedig te zweten.
Ik was al om 14.00 uur op m'n bestemming, dus tijd in overvloed om te douchen, wasje te doen, eten. Ik ben hier, net als gisteren, met Peter uit Nl. en Mark uit Duitsland, toffe gasten. Ik begrijp nu waarom Mark het zo langzaam doet: hij toonde ons gisteravond zijn knie, die ziet er echt niet uit. Hij had tijdens z'n carriere als motorcrosser een zwaar ongeval, met een totaal kapotte knie als gevolg.
Met mijn conditie zit het goed. Totaal geen last van mijn rug, enkel heel af en toe een beetje een dikke knie, maar dat gaat telkens weer weg met wat te rusten.
Voor de rest kan ik me geen betere tocht en omstandigheden wensen. het is waarschijnlijk een eeuwigheid geleden dat we zo'n prachtig voorjaar hadden. Wie het ook moge zijn die daarvoor zorgde: bij deze mijn welgemeende dank.
De wetenschap dat er thuis iemand is die me nauwgezet volgt en me graag ziet maakt het plaatje compleet.
Tot morgen beste vrienden en vriendinnen!

Dag 29: Charpuis - St. Reverien ( 26 km. )

Heerlijk geslapen, een lekker ontbijt, en we kunnen weer stappen in deze wondermooie streek. Ik at voor de eerste keer confituur gemaakt van paardebloemen, en geloof het of niet, het smaakte geweldig. Er waren nog meer soorten, allemaal gemaakt van bloemen, en ze smaakten stuk voor stuk heel lekker.
Gisterenavond was het trouwens ook dik in orde, een omelet met door de gastheer zelf geplukte champignons. Hij toonde mij met beide handen het formaat van de champignons, wat me deed vermoeden dat hij er eerst de kabouters moest uit wegjagen vooraleer hij ze kon plukken.
Ook vandaag was het weer stralend weer, lekker fris in de voormiddag maar zo tegen de middag werd het toch weer heel warm zodat het tempo noodgedwongen omlaag moest. Onderweg terug boodschappen gedaan, dus we kunnen weer voor een paar dagen verder. De laatste kilometers stapte ik in het gezelschap van Peter, een Nederlander. We slapen vandaag in een lokaal dat ter beschikking is gesteld door de gemeente St. Reverien. Hier trof ik ook Mark, een Duitser die ik nog zag in Vezelay en er een dag vóór me is vertrokken. Hij stapt dus maar een beperkt aantal kilometers per dag.
In het zaaltje staan verschillende conserven ter beschikking met de (winkel)prijs erop. Je betaalt gewoon wat je neemt.
Ik heb een blik ravioli samengekapt met een blik spaghetti, en daarbij de overschot van m'n gehakt van deze middag opgebakken en eens flink het buikje rond gezet. Het was eens nodig, want ik had de kans om me gisteren te wegen en ik ben sedert m'n vertrek al 7 kilo afgevallen.....
Een drietal kilometer vóór de aankomsplaats werd ik door een heel vriendelijke dame uit Brugge die hier een vakantiewoning heeft uitgenodigd om iets te drinken. Een goeie Duvel! Dat hij smaakte hoef ik er vast niet bij te zeggen.

Dag 27: Vezelay - Charpuis ( 30,3 km. )

We hebben een nieuwe winnaar vandaag. Deze etappe was werkelijk de top. Ik kan me haast niet voorstellen dat er nóg mooiere kunnen volgen. Het was ook één van de lastigste etappes, maar daarvan zullen er nóg zwaardere volgen, daar ben ik vrij zeker van.
Het was al bijna 10.30 uur toen ik uiteindelijk op stap ging en het werd 19.30 uur op de plaats van bestemming, één héél mooi gerenoveerde oude boerderij van een gepensioneerd echtpaar dat afwisselend verblijft in Parijs en hier in de Morvan.
Want zo om de drie weken beginnen ze ofwel naar de stilte van hier, of de drukte van Parijs te verlangen. Gemakkelijk, als je maar te kiezen hebt.
Ik zou hier ook kunnen wennen....
Nog een woordje over de benediction van deze morgen in de kathedraal. Deze volgde dus direct ná de laudes. In feite is dat een compleet gezongen mis.
De nonnen en paters, allen in hun lange witte gewaden zitten net voor de dienst in het midden op een piepklein bankje neer. Hun gezangen zijn echt wel mooi en zonder enige vorm van instrumentale begeleiding. Ná de Laudes volgde dan de gemeenschappelijke zegening van de aanwezige pelgrims.
Het verslagen is er wat later dan gewoonlijk gekomen omdat het gisterenavond veel te laat werd. Ik hoop er deze avond wat meer werk te kunnen van maken.

Dag 27: rustdag in Vezelay.

Nog vlug een paar woordjes over vandaag. Het is al bij al nog een drukke dag geworden. Deze morgen heb ik wat rondgekuierd en vooral fotos genomen van de kathedraal vanuit alle mogelijke perspectieven. Ook de omgeving is wel de moeite waard. Er staan hier gigantische blauwe regens die gans de straat onderdompelen in een bedwelmend parfum. Ze moeten wel heel oud zijn want in zulk formaat zag ik ze nooit eerder.
Omtrent mijn route is de beslissing dan uiteindelijk toch gevallen. Het wordt de Via Lemovicensis omdat die net iets minder zwaar schijnt te zijn dan de Podiensis en omdat het op die laatste ook vrij druk schijnt te zijn, althans zo werd me hier verteld. Met de warmte van de laatste tijd wil ik nu ook niet het uiterste vragen van mijn lichaam. Ik moet er tenslotte voor zorgen dat mijn knie en rug me tijdens het verder verloop van de tocht niet in de steek laten.
Morgenvroeg om 8.00 uur ga ik eerst naar de laudes in de kathedraal, gevolgd door een benification des pelerins. Ik ben er echt benieuwd naar. Naar wat ik er al van heb gelezen schijnt het een indrukwekkende ervaring te worden.
Voor de rest heb ik me vandaag vooral bezig gehouden met het bekijken van de toekomstige etappes. Het ziet er goed uit. Onder de middag nog een uurtje ingedut. Ik ben er weer helemaal klaar voor.

Dag 26: Joux la ville - Vezelay ( 25,9 km. )

Ik had deze morgen het geluk dat iemand van het gemeentehuis waar ik sliep juist met de auto naar Joux la ville reed. Daarmee kon ik mijn etappe aanvangen op de plaats waar ik gisteren stopte. Ik was uitzonderlijk al om 8.00 op pad, en ik denk dat ik vanaf nu, zolang het zo warm blijft, steeds wat vroeger ga blijven vertrekken, dat loopt een stuk vlotter als het nog wat frisser is. De laatste kilometers van de dag waren weer niet van de poes. Je ziet de kathedraal van Vezelay al vanop 8 km. staan, en dan loopt het nog vlot, maar het laatste stuk was echt zwoegen. Misschien ligt het ook wel aan mij want ik begin nu stilaan toch wel de vermoeidheid te voelen, morgen blijf ik dus een extra dag hier in Vezelay. Beetje bijslapen, rondkuieren, rugzak beetje fatsoeneren, maar vooral rusten dus. En misschien ook nog eens proberen om wat fotos te plaatsen. Ik vervolg mijn weg dus pas op zondag en het zal dan vermoedelijk toch via Le Puy gaan. Ik ga voor alle zekerheid morgen nog eens de beide trajecten vergelijken en daarna hak ik de knoop.
Morgen meer nieuws.

Dag 25: Fresnes - Joux la ville ( 22,7 km )

Het is hier de afgelopen nacht zo tegen het aanbreken van de dag nog eens flink gaan vriezen. Het gras zag alleszins spierwit toen ik wakker werd. Dus veel overschot had ik deze nacht niet.
Gisteravond, juist nadat ik mijn vorig verslag had gepost, viel mij nog een aangename verrassing te beurt. Ik wou net mijn tent opzetten toen ik werd aangesproken door twee jonge gasten. Ze vroegen mij of ik niets nodig had, en of ik soms geen zin had om bij hen thuis iets te komen eten. Ik zei hen dat ik hen daar niet wou mee lastig vallen, en dat hun ouders het waarschijnlijk maar vreemd zouden vinden als ze daar met mij zouden binnen vallen.
Ze wuifden mijn argumenten echter weg en vroegen me hoelang werk ik nog had om me te installeren. Ze zouden binnen een kwartiertje terug komen. En inderdaad, daar stonden ze weer. Ik werd door hun ouders vriendelijk verzocht om mee aan tafel te schuiven. Uit beleefdheid kun je zo'n uitnodiging natuurlijk niet weigeren. Kortom, ik beleefde een gezellige avond en heb lekker gegeten. Maar daar bleef het niet bij. Ik mocht de volgende ochtend zeker niet vertrekken vooraleer ik bij hen was gaan ontbijten. Van gastvrijheid gesproken .....Soms vrees ik een beetje dat mijn wekker gaat aflopen en dat ik naar mijn werk moet vertrekken. Het is allemaal zó onwezenlijk dat ik denk te dromen. Dat alles maakte dat ik wat later op pad ging dan normaal en tegen de middag was ik nog maar 10 km. ver en scheen de zon al ongemeen hard. De rest van de dag was dan ook echt puffen en blazen. Het werd zó warm dat ik na de middag anderhalf uur in de schaduw ben gaan zitten en een dutje deed.
Mijn einddoel voor vandaag was Joux la ville. Ik kon daar echter niemand te pakken krijgen die me qua slaapgelegenheid kon verder helpen, tot ik zelf werd aangesproken door een vrouw die administratief werk doet op het gemeentehuis verderop in Precy le sec. Zij stelde me slaapgelegenheid voor in het gemeentehuis daar en gezien mijn afgepeigerde toestand heb ik dat maar aanvaard. De vier kilometers extra zou ik er morgen dan maar bijnemen, tenminste, dat dacht ik, want Precy ligt 4 km. dichter bij Vezelay dan Joux. Dus moet ik morgen eerst terug naar Joux, vervolgens terug naar hier in Precy en zo verder richting Vezelay. Eerlijk is eerlijk, ik heb gezworen om elke centimeter van de weg te voet af te leggen dus keren we maar een eindje terug. Die vier km. extra zullen het hem ook niet maken zeker?

Dag 24: Melisey - Fresnes ( 26,3 km. )

Voila, we zijn vandaag de Bourgogne binnenstapt.
Deze morgen bij mijn vertrek heb ik wel eerst nog eens flink mijn hoofd gestoten tegen de deurlijst van het huisje waarin ik sliep, het was lang geleden dat ik dat nog voorhad ....
Ik heb me eventjes kwaad gemaakt, maar het hielp niet. Na dit toch wel pijnlijk intermezzo ging het richting Tonnere waar ik op de middag toekwam, en waar ik eerst een pastaschoteltje heb gegeten. Met kip, althans zo stond er op de kaart, maar ik moest er goed naar zoeken. Maar het smaakte, en het is dat wat telt.
Vervolgens inkopen gedaan in een grootwarenhuis, dus we kunnen weer voor een paar dagen verder.
Het was een bijna wolkenloze dag vandaag en best warm. Nu echter begint het al goed af te koelen.
Ik ga hier dan ook niet te lang meer verder zeveren en mijn tentje rechtzetten. Er is hier namelijk in dit wondermooie en o zo rustig dorpje geen enkele slaapgelegenheid. De burgemeester was niet thuis en ik praatte via de parlafoon met zijn vrouw. Zij stelde me voor om in de lavoir van het dorp te slapen, dat is zo'n soort van overdekte wasmachine, maar dan zonder wasmachine. Anders gezegd: binnenin het gebouwd loopt een riviertje doorheen een betonnen bak waarin vroeger de dorpelingen de was kwamen doen. Ik ben er eens gaan kijken maar ga zoals gezegd toch m'n tent maar opzetten. Ik heb hiervoor een mooi vlak gazonnetje onder een treurwilg en naast een vijver, een mooiere privécamping is haast niet te vinden.
Ik ben er nog altijd niet uit hoe ik vanaf Vezelay ga stappen, via Le Puy of direct via de Via Limovicensis.
Iemand suggesties?

Dag 23: Avirey Lingey - Melisey ( 28,6 km. )

Vertrokken deze morgen onder een stralende zon, die jammer genoeg al na een half uurtje wegdook achter een dik wolkendek. De wind wakkerde flink aan en maakte dat het in een mum van tijd ijzig aanvoelde. Ik moest noodgedwongen mijn jas aantrekken, en dat wil al wat zeggen want vooraleer ik een jas aantrek loopt een ander gewoonlijk al rond met een konijnenvellen frak.
Ik zit hier nu echt wel in het hol van pluto: ik kwam vandaag amper tien auto's tegen en het is sedert Bar sur Seine geleden dat ik nog een bakker, kruidenier of wat dan ook tegenkwam. Gelukkig had ik mij voldoende bevoorraad  in Bar s s of ik had mij al van pure noodzaak links of rechts een kieken moeten vangen! ( een koe is teveel gewicht om mee te slepen ) Vanaf hier zit ik nog 10 km van Tonnere en daar zou ik terug aan eten geraken. Niets te vroeg zou ik zeggen want ik ben daarnet met nog goesting gestopt met eten om nog iets over te hebben voor morgenvroeg. En ik die zo graag eet!
Ik heb trouwens de indruk dat de kilokes er de voorbije weken al flink zijn afgevallen. Ik heb me vandaag tijdens een pauze zelfs een broeksriem gefabriceerd want m'n broek dreigde op m'n enkels te vallen. Bij m'n vertrek thuis dacht ik nog: bwa, mijn riem laat ik thuis, die heb ik toch niet nodig, maar ge ziet het hé.
Het koolzaad doet het landschap hier prachtig kleuren én geuren. Soms is het net of er rondom mij, zover ik kan zien, geen andere kleur te bespeuren valt. Dat zijn toch allemaal van die zaken die je mankeert als je hier met de auto voorbij sjoert.
Bij m'n aankomst hier in het dorp ben ik naar goede gewoonte van de voorbije dagen direct op zoek gegaan naar de burgemeester. De eerste die ik aansprak had ik al prijs: "ah, c'est moi". Terug een landbouwer en hij bood mij tot m'n grote vreugde een huisje aan naast het gemeentehuis. Geen bed ( geen probleem, ik slaap wel op m'n matje ) maar wel een douche met warm water en gelukkig ook verwarming. Meer moet dat niet zijn!
Het is ondertussen al bijna 20.30 uur. Ik ga er nog eentje paffen en nadien kruipt ik in mijn keef. Sloppel en tot demain hé mannekes.

Dag 22: Marolles les bailly - Avirey Lingey ( 27,5 km.)

De burgemeester is er dan gisteravond toch nog doorgekomen zo rond 18.30 uur. Zij heeft zich wel duizend keer verontschuldigd voor het lange wachten. Al bij al een heel lief mens. Wel een gek zicht zoals ze daar stond met haar botten vol koeiestr...
Zij vond het heel jammer dat haar dorp geen voorziening had voor pelgrims maar ik mocht dus zonder problemen m'n tent achter het gemeentehuis opzetten. Zij liet ook de achteruitgang van de bijhorende feestzaal open voor het geval ik naar het toilet wou of water nodig had. Ik heb prima geslapen en stond deze ochtend fris en monter op, in tegenstelling tot de vorige ochtend. Ik had bij mijn vertrek nog helemaal geen honger, ik had enkel nog wat oud brood en een stukje worst, en ik kon pas na dik 10 km. inkopen doen in Bar sur Seine. Daar was gelukkig ook een intermarche waar ik me weer voor een paar dagen kon bevoorraden. Met een rugzak die nadien weer een pak zwaarder woog stapten we verder tot zo rond de middag en toen was het alweer tijd voor de lunch. Tijdens het eten maakte ik me de bedenking dat ik tot nu toe wel al héél veel geluk heb gehad met het weer. Het lijkt wel hoogzomer hier. Als je dat vergelijkt met verleden jaar!
Het landschap is de laatste twee dagen flink veranderd: van vlak als een biljartlaken naar flink heuvelachtig, dat heb ik vandaag enkele keren aan den lijve mogen ondervinden .....
Ik ben nu toegekomen in dit dorpje met de onmogelijke naam. Ik volgde het bordje naar een chambre d'hote, maar ik was nog niet aan de voordeur als een oude vrouw me vriendelijk meedeelde dat er jammer genoeg geen plaats meer was. Ik geloof er geen fluit van maar enfin soit.
Op zoek dan maar naar de burgemeester. Ik vroeg de weg aan een dame en legde haar mijn probleem uit. Die gaf me de raad om aan te kloppen bij haar buurman, de premier adjoint ( of zoiets ) van de burgemeester. Ik vermoed dat het een soort van eerste schepen is. Die meneer, blijkbaar ook een welgesteld  champagneboer, dikke Range voor de deur, kast van een huis, aanhoorde mijn probleem ( alhoewel, probleem...) en toen ik hem vroeg om in de feestzaal te mogen slapen vond hij dat prima. Tenzij ik verkoos om in het bijgebouw van zijn arbeiders te slapen. Inclusief douche, bed, kookvuur en noem maar op. Ge moogt drie keer raden wat ik gekozen heb.
A demain les copins et copinnes .

Dag 21: Amance - Marolles de bailly ( 23,2 km. )

Een mindere dag vandaag, dat is wel het minste wat ik ervan kan zeggen. Ik voelde het al deze morgen toen ik wakker werd, ik had helemaal geen zin om op te staan en heb het nog even overwogen om een rustdag in te lassen. Met de gedachte dat ik die beter zou nemen op een dag met slecht weer ben ik toch maar vertrokken.
Ik liep een groot deel van de dag door het foret d'orient maar het kon me niet echt boeien, zoals ik al zei: een mindere dag....
Ik ben nu toegekomen in een dorpje zonder slaapvoorziening, daar ben ik ondertussen al achtergekomen. Een vriendelijke dame had me nochtans doorverwezen naar madame de burgemeester en die zou zeker en vast een plaats voor mij regelen. Vol goede moed naar de aangewezen woonplaats van madame, een melkveebedrijf, maar toen ik daar een man aansprak die haar echtgenoot bleek te zijn, wist ik al direct hoe laat het was. Madame was even aan het rusten maar onderdak, daar moest ik zeker niet op rekenen. Ik kon eventueel mijn tent opzetten op een grasplein achter het gemeentehuis. Ik mocht alvast tot daar gaan en wachten op madame de burgemeester die me de plaats zou aanwijzen. En nu, dik twee uur later zit ik hier nog, nog steeds te wachten op madame. Als ze lijkt op haar echtgenoot ben ik er goed aan toe....
Ik wacht nog een uur en als ze hier dan nog niet is kunnen ze allemaal den boom in, dan plant ik m'n tent hier neer op het grasplein voor de kerk. Als er dan ene komt zagen zal ik vanin de tent wel eens blaffen.
Zoals ik al zei: een mindere dag, zeg maar gerust een rotdag !!!

foto van de dag.

Dag 20: Chavanges - Amance ( 27,4 km. )

Ik ben aangekomen in de gite d'etappe van Amance, betalend deze keer maar voor 8 euro heb ik een zacht bed, alle kookfaciliteiten, douche, wasmachine, en zelfs een open haard die momenteel al gezellig aan het knetteren is. Voor die prijs en luxe denk ik er nog niet aan om m'n tent recht te zetten.
Over de dag zelf valt er weinig te vertellen. Stukjes GR , afgewisseld met stukken asfalt door slapende dorpjes. Het weer viel weer prima mee, net fris genoeg om flink te kunnen doorstappen.
Ook vandaag weer drie kartel reetjes opgemerkt. Die beestjes kunnen nogal een snelheid halen zeg!
Onder de middag ben ik een soort fritkot binnenstapt. De geur was me weer te sterk....
Een bord frites om u tegen te zeggen, salade en een steak hachee. Samen met een blik cola voor 10 euro. Maar we wisten al langer dat uit eten in Frankrijk goedkoper is dan in ons belgenlandje, trouwens de voeding in het algemeen ook.
Er is maar één probleem na zo'n gevulde maaltijd, de behorende vetten dragen niet direct bij tot een goede energievoorziening, en de laatste kilometers verliepen dan ook eerder moeizaam.
Waarom neemt nu iemand de beslissing om van thuis uiteindelijk naar Santiago te stappen? Bij mij moet je daar alleszins niet te veel achter zoeken. Ik stap nu eenmaal graag, liefts alleen als het gaat om langere afstanden. De natuur, er is niets mooiers.
Natuurlijk ook het avontuur en de ontelbare ontmoetingen met andere mensen. Ik ben mijn vrouw ontzettend dankbaar dat ik van haar de tocht mag maken want het is tenslotte toch niet zo evident om elkaar voor vier maanden achter te laten.

Dag 19: St. Remy - Chavanges ( 24,6 km. )

De dag zit er weer op. Het is bijna niet te geloven dat ik morgen al aan dag 20 begin. Voor zij die het zouden overwegen om nu te zeggen: " het zal rapper voorbij zijn dan gedacht..." riskeert het niét hé. Ik ken er namelijk ene van het geheim leger die dat wel zou durven, nietwaar Neroken?
Het was vandaag grotendeels langs GR paden te doen: immense akkers, prachtige loofwouden....ik heb het weer allemaal gezien en er met volle teugen van genoten. Dus je ziet het hé Els V, ik volg je goede raad op die je neerschreef op het kaartje dat ik van je kreeg.
Vandaag ( voor de tweede keer al ) een kudde reeën gezien van 7 stuks. En everzwijnen, een ganse bende inclusief kleintjes. De zaten wel in een stuk omheind bos, dus ik weet niet of dat meetelt als wild-spotten.
Rond de middag hield ik even halt aan een 15de eeuws kerkje waar ik een boke heb gegeten. Het stond in een dorpje waarvan ik de naam ben vergeten maar waar geen levende ziel was te bekennen.
Ik ben nu toegekomen in Chavanges, aan de gebouwen te zien ook weer iets héél oud. Ik slaap er terug in een woning die door de gemeente ter beschikking wordt gesteld, minder luxueus dan gisteren maar ik ben er niet minder blij om. Ik zit hier terug gans alleen.
Het is vrijdagavond, dus wat hebben we gegeten vanavond? Juist, een groot bord spaghetti, niet met een glaasje rode wijn zoals anders maar met een mega blik bier.
Met mijn voet is het, denk ik, stilletjesaan beter aan het worden. Hij staat nog steeds dikker dan zijn collega maar ik had er vandaag alleszins geen last van.
Tante Cris, bedankt voor de knuffel hé, hij is goed toegekomen.
Morgen trekken we verder en passeert ik het Lac Orient, weer zo'n mekka van de karpervissers. Ik denk dat ik er maar eens een kijkje ga nemen.
Aan iedereen die volgt de groeten en een dikke kus aan mijne sjoe a la maison. ( wiens spaghetti ik toch nog altijd liever eet dan wat ik hier heb bij elkaar geknosseld )

Dag 18: Couvrot - St. Remy en Bouzemont ( 22,2 km.)

Zacht getik van regendruppels op de tent deze morgen, het moest er ooit eens van komen, dat mooie weertje kon nu eenmaal niet blijven duren. Echt regenen kon je het nog niet noemen, de tent werd er zelfs niet nat van. Na wat getreuzel, ik had echt geen zin om op te staan, dan toch maar begonnen met inpakken. Eten zou ik later wel doen, dus m'n ontbijt bestond uit een Mars en een paar slokken overgebleven Cola... Niet echt ideaal, maar voor één keertje zal dat wel geen kwaad kunnen zeker?
Ik kwam al gauw toe in Vitry Le François, waar het traject naast het lateraalkanaal eindigde. Ik twijfelde daar om de GR te volgen of om door de stad te lopen ( om aan een tas koffie te geraken ) maar m'n twijfels werden weggenomen door een wandelend echtpaar dat langs de GR woonde en me uitnodigden op de koffie.
Voor de rest viel er maar weinig meer te beleven vandaag. Na het GR pad dat naast de Marne loopt volgde een levensgevaarlijk stuk langs een departementale waar een minderheid van de vrachtwagenchauffeurs er een sport van schijnt te maken om wandelaars in de berm te doen duiken. Die onnozele kwieten (normaal zou ik een andere term gebruiken...) schijnen niet te beseffen welke luchtverplaatsing zij veroorzaken. Ik moet al niet teveel weten van dat soort volk, en dat is er vandaag zeker niet op gebeterd. In alle eerlijkheid dien ik er bij te zeggen dat de overgrote meerderheid zich wél netjes gedroegen, en een eind uitweken en snelheid minderden als zij mij kruisten ( op wegen met verkeer, zonder gelijkgrondse berm of trottoir loop ik steeds links in de rijrichting ).
Gelukkig kwam aan die ellende uiteindelijk ook een einde en ging de rest van de dag langs rustiger wegen. Ik passeerde onder andere het Lac Du Der, bij hengelaars héél bekend voor zijn dikke karpers. Maar niet alleen dat, héél het gebied is één groot natuurreservaat, dus zeker een bezoek waart.
ik belandde uiteindelijk in het dorpje St.Remy, mét bakker en kruidenierszaak. Ik slaap hier gratis in een studio, speciaal voor pelgrims door de gemeente ter beschikking gesteld. Alles is erop en eraan, douche, wc, keukentje, potten en pannen ...en niet te vergeten een heerlijk zacht bed. Ik heb me hier een ferme eind saucissen gebakken met een paar tomaten en een goei punt bier. 't Is oorlog voor iedereen zeg ik altijd!
nu gaan we d'r nog eentje doempen en dan onder de wol.
Schol, en tot morgen!

Dag 17: Chalon - Couvrot ( 30,4 km. )

Wat aanvankelijk leek een doodgewone stapdag te worden draaide uiteindelijk toch net iets anders uit, maar laat ons beginnen bij het begin.
Ik ben deze morgen opgestaan rond 8.00 uur, na een verkwikkende nachtrust. Mevrouw was al het huis uit en mijnheer vertrok even later ook, voor een wandeling, zo zei hij zelf. Ik bleef dus alleen achter in dat mooie grote huis. Ik moest er alleen op letten om de deur goed achter me dicht te trekken, van vertrouwen gesproken! Na het ontbijt en een halve emmer koffie trok ik er opnieuw op uit.
Het traject volgde gans de dag het lateraalkanaal van de Marne, lekker vlak dus de kilometers vorderden vlotjes. Na m'n middagpauze, ter hoogte van Pogny, week ik even af van de route om in het dorp wat proviand in te slaan. ( met hartelijke dank aan mijn madam op het thuisfront voor het mij doormailen van de info )
Toen ik daarna al enkele kilometers verder was zag ik in de verte een gans pak politievoertuigen op het jaagpad staan. Het bleek dat er een zieke man die het niet langer zag zitten met z'n auto in het kanaal was gereden. Z'n stoffelijk overschot was reeds opgevist en lag in de graskant onder een plastic zeil.
Toen ik tot een 20-tal meter was genaderd kwam één van de agenten in m'n richting gestapt en deelde me bijna verontschuldigend mee dat ik rechtsomkeer moest maken. Daar had ik nu niet direct zin in, tijd dus om me even voor te stellen en ja hoor, ik mocht verder, maar niet zonder eerst een praatje te maken natuurlijk. Toffe gasten, het dient gezegd.
Na dit korte intermezzo kwam ik aan te Soulanges waar ik aan de overkant van het kanaal een kerk met daarnaast een kerkhof zag, tijd dus om de watervooraad aan te vullen want dat is in Frankrijk op bijna elk kerkhof te krijgen.
Groot was mijn verbazing toen ik daar tegen de kerkhofmuur nog een stapper zag zitten. Het was een jonge gast, geen al te struise, in het gezelschap van z'n hond, een soort van Duitse scheper waarvan de voorouders duidelijk eens naast de pot hadden gepist, maar wel een héél lief beest. Hij zag er beter uit dan z'n baasje, die zoals hij zelf zei pompaf was. Hij slaagde er niet in om meer dan 15 km. per dag te lopen en had overal pijn. Hij was afkomstig uit Duinkerke, vertrokken in Reims, en op weg naar Genève waar hij een vriend kende die hem aan werk zou helpen. Toen ik even aan zijn rugzak tilde begreep ik direct het probleem, dat ding woog werkelijk als lood. Ik ben er niet helemaal van overtuigd dat hij op die manier in Genève gaat geraken, maar dat heb ik hem maar niet gezegd.
Voila, dat was het weer voor vandaag. Ik ga stilletjesaan mijn nest induiken, terug in de tent, ik ken geen beter plaats om te slapen ( tenminste, zolang het zo'n mooi weer blijft )
Nog een woordje voor alle volgers die af en toe eens reageren: merci daarvoor, dat doet altijd plezier! Aan de volgers waar ik nog niks van hoorde: ik zit hier niet voor niks mijne nikkel af te draaien hé  tamzakken!!!  ( GRAPJE ;-) )

Dag 16: Trepail - Chalon en Champagne ( 29,7 km. )

Het was deze nacht heerlijk slapen in het tentje, hoewel ik toch een beetje de warmte miste van Kenzo die anders zo dicht tegen me aan ligt gedrukt ... Zo rond een uur of vier deze morgen werd het een pak kouder en heb ik een extra t-shirt aangetrokken.
Het ontbijt heb ik beperkt tot een banaan, en na een paar km. ben ik bij een bakker binnengesprongen voor twee croissants, ik kreeg er van de bakkerin een gratis kopje koffie bij.
De rest van de dag verliep vrij saai, temeer omdat ik een ganse tijd op een aardeweg liep tussen een drukke weg en de velden. Gelukkig kon ik de laatste 12 km. terug naast het kanaal lopen.
Het was weer flink warm vandaag, zodanig warm dat ik m'n voeten even liet afkoelen in het kanaal.
En dan naderde ik Chalon. Ik werd nog maar eens aangesproken door een dame die me op een kwartier tijd gans haar leven vertelde. Zij had tijdens  haar beroepsleven Franse les gegeven in Afrika, 7 jaar in Zweden gewoond, en uiteindelijk terug in Frankrijk beland waar ze nog een aantal jaren had les gegeven. Zij gaf me de gouden tip om in Chalon naar de kerk van notre dame te gaan waar er zeker voor mij voor een slaapplaats zou worden gezorgd. En inderdaad, ik slaap deze nacht in een prachtige 17de eeuwse woning van een gepensioneerd echtpaar. Mijnheer was specialist neus, keel en oren, maar springt momenteel z'n vroegere collega nog bij omdat die ziek is.
Hij en z'n vrouw hebben een aantal jaren geleden ook de camino gelopen op twee en een halve maand. Van zodra de zieke collega terug een beetje op z'n plooi is vertrekken ze nog eens naar Rome, ook te voet uiteraard.
Morgen doe ik het een beetje kalmer aan want het voetje staat nog steeds veel te dik.
Sloppel, ze zullen me weer niet moeten wiegen!