Na de regen van gisteravond hing er deze morgen een beetje mist over het land, maar de regen had er voorlopig toch de brui aan gegeven, goed zo.
Het eerste deel liep langs een gigantische visvijver. De lust bekroop me even om ook een hengeltje uit te werpen maar dat is nogal moeilijk zonder hengel.
Nadien volgde een gans stuk over een pad met kniehoog gras dat nog drijfnat was van de voorbije regen.
Ik hield een eerste pauze op een bankje naast de ruïnes van wat ooit een mooi kasteel moet zijn geweest. Toen ik daar wat zat te dagdromen huppelde er een eekhoorntje voorbij op amper tien meter, ik was natuurlijk te laat om mijn fotoaparaat te nemen.
Even verderop kwam ik in het dorpje Cluis waar ik Frederik tegenkwam, één van de twee Fransen. Ik ging er bij de lokale kruidenier een pikante saucis halen, ik kreeg daar ineens goesting in. Het winkeltje werd uitgebaat door een heel vriendelijke Marokkaan. Hij heette mij hartelijk welkom en liet me van zijn dadels proeven. Hij nam ook nog een foto van mij en wou mijn naam weten. Dat deed hij met elke pelgrim, zei hij. Hij had het winkeltje nog niet zolang overgenomen en het was zijn bedoeling om gans zijn winkel vol te hangen met de fotos van de pelgrims die er ooit waren geweest. Origineel idee. Nadat ik mijn pikante saucis had betaald kreeg ik van hem ook nog een banaan mee, en wenste hij me een behouden reis toe. Ik antwoordde hem met " insjallah ", wat hij ten zeerste leek te apprecieren.
Deze middag smaakte de pikante worst overheerlijk..
Een paar kilometer voor de eindbestemming zag ik terug één van de twee Fransen voor me lopen. Ik kon niet zien of het de dove was of de andere. Toen hem een auto langs achter voorbij reed wist ik het direct, het was de dove want hij had hem niet horen komen, en was danig geschrokken dat hij bijna in de beek sprong. Ik kan het niet helpen maar een half uur nadien liep ik nog te gniffelen door het voorval.
Over de route van vandaag kan ik kort zijn: lastig, vooral doordat mijn knie weer eens tegen werkt. Een lang stuk aardeweg waar één of andere teppen het blijkbaar had nodig gevonden om een beetje verharding aan te brengen onder de vorm van grote lompe stenen deed er ook geen goed aan. Maar kom, we gaan niet zagen, we zijn er geraakt. We ( ikzelf en de twee Fransen ) slapen hier in een houten chalet op een camping. Ik had gelukkig nog wat brood over en een blikje sardientjes, want er is hier helemaal niets te krijgen.
Jean Yves, de dove fransman, wou net een kanjer van een blaar openprikken maar frederik zei hem om dat buiten te doen. En hij voegde eraan toe, zonder dat Jean yves kon zien wát hij zei: want voor je het weet laat ie ons daarna zijn aambeien zien. Ik dacht dat ik erin bleef van het lachen.
Ondertussen is het terug beginnen regenen. Zolang dat het enkel 's avonds regent kan het mij niet schelen.
Jean Yves is ook nogal groot uitgevallen en is in de chalet al zeker 5 keer tegen de omlijsting van de deur gelopen. We proberen hem telkens te verwittigen door te roepen dat hij moet opletten maar dat helpt natuurlijk niet.....
