Dag 90: Leon - Villar de Mazarife ( 22,9 km.)

Heerlijk fris vanmorgen. De eerste kilometers gingen nog op en langs asfalt maar nadien kon gelukkig een alternatieve weg worden gevolgd die me terug ver weg van alle verkeer en lawaai bracht. Het alternatief betekende dat ik morgen zo'n vier km. meer moet lopen, maar daar heb ik helemaal geen bezwaar tegen, integendeel.
Onderweg weer kennis mogen maken met nieuwe gezichten: een italiaan, twee amerikanen ( vader en zoon ), drie australische dames, een fransman die vanuit Parijs komt gelopen....Onderweg ruim de tijd kunnen nemen om in de schaduw van een kastanjeboom op een bankje wat te eten. Het voelde terug aan als het echte werk. Om een uurtje of elf waaide een zacht briesje wat direct wat verkoeling bracht, wat een verschil met de voorbije dagen.
Nog een woordje voor mijnheer anoniem die vandaag reageerde op mijn uitlatingen in mijn bericht van stapdag 18 tegenover vrachtwagenchauffeurs: ik heb nooit beweerd dat ik deze tocht maakte uit christelijke overtuiging, voor zover ik trouwens meen te weten is dat géén vereiste. Ik heb ook nooit gezegd dat ze allemaal dezelfde zijn, integendeel, misschien moet je eerst maar eens goed lezen wat er staat vooraleer op zo'n, uiteraard anonieme, manier te reageren.
Ik heb zo mijn goede reden om die mensen niet te mogen, en ik heb het sterke vermoeden dat jij wel weet waarom...

Dag 89: rustdag in Leon

De eerste nacht in de albergue in Leon viel me dik tegen: als haringen in een ton in een veel te warme ruimte, snurkers alom vertegenwoordigd, en een mengeling van zweetvoeten en gassen van iemand die ofwel eieren ofwel bonen had gegeten ....het kon tellen hoor! Ik was blij toen de dag aanbrak en ik terug de straat op kon. Ik begaf me naar het hotel waar mijn vrienden hadden verbleven om hen uit te zwaaien. Zij hadden een autorit van zo'n 270 km. tot de luchthaven van Santander voor de boeg. Het afscheid was hartelijk, nogmaals bedankt voor de fijne tijd die wij samen hadden jongens.
Nadien liep ik terug het centrum in om een betere slaapplaats te vinden voor de nacht. Ik vond er eentje waar ik iets meer betaalde dan normaal, nam eerst een douche, deed mijn wasje en kroop in mijn bed voor een vroege siesta. De rest van de dag bracht ik door in het oude stadscentrum en de kathedraal. Die laatste heb ik nu voorlopig wel genoeg gezien. Overal waar ik kwam kreeg ik felicitaties toegeroepen voor mijn verjaardag, blijkbaar was het bezoek van mijn collegas niet ongemerkt gebleven en ik moest telkens opnieuw het hele verhaal vertellen. Iedereen vond het fantastisch en getuigen van echte vriendschap.
's avonds stroomde de hele stad propvol om op de schermen die overal stonden opgesteld de match tussen Spanje en Nederland te volgen. Er heerste een uitgelaten sfeertje want voor de Spanjaarden stond de uitslag al bij voorbaat vast: ze zouden die Nederlanders eens leren wat voetbal is. Na afloop was het al heel wat stiller op straat. De spaanse supporters bekenden ruiterlijk dat de beste ploeg had gewonnen en waren voor hun eigen team allesbehalve mals.
In tegenstelling tot de vorige nacht sliep ik nadien als een roos