Ik weet het dat ik in herhaling val, maar het was weer een dag om nooit meer te vergeten.
lekker weer, schitterend landschap en ikzelf die vandaag in topvorm was. Het is in feite de eerste dag dat ik op het einde ervan nog gerust een paar uur had kunnen doorstappen. Niet dat de route niets voorstelde, integendeel zelfs, op sommige stukken lag het er écht wel heel vettig bij. Tel daar nog het nodige klimwerk bij en dan weet je wel hoe laat het is...
Maar zoals al gezegd, ik was vandaag niet te stoppen. De voorbereidingen van de voorbije jaren werpen toch wel duidelijk hun vruchten af. Toen ik verleden jaar deze tijd aan de revalidatie van m'n rugoperatie begon had ik nooit gedacht dat het meer ooit nog zou goedkomen.
Voor zij die m'n blog volgen en ook al beginnen dromen heb ik maar één advies: gewoon doen, morgen kan het te laat zijn. Ik ben natuurlijk nog maar aan het prille begin van de tocht maar als alles zich verder zet zoals nu zie ik het rooskleurig in.
We zitten nu met ons vijf in Wasigny, waar de tijd is blijven stil staan. Onvoorstelbaar wat je hier te zien krijgt. Ik hoop snel de gelegenheid te krijgen om een serietje foto's te plaatsen want woorden schieten hier nu eenmaal te kort.
A demain les copains.
