Dag 48: Les Cars - La Coquille ( 28,2 km.)

Goed nieuws, ik denk dat mijn knie stilaan aan de beterhand is. Tenminste, ik had vandaag aanzienlijk minder pijn dan de voorbije dagen. Ik ben eindelijk ook aan de geschikte medicatie geraakt: ibuprofen ( kon ik van de apotheker zonder voorschrift krijgen ) en een potje Voltaren. Daar heeft één van mijn franse stapmaten voor gezorgd. Hij belde naar zijn huisarts, die stuurde het voorschrift via fax naar de plaatselijke apotheek en ik had daarmee wat ik nodig had. Van de Nederlandse hospitalerio waar ik vannacht slaap kreeg ik ook nog eens haar kniebrace mee. Hij past als gegoten. Ik ben er helemaal gerust in nu.
De wandeling vandaag was werkelijk fantastisch. Het is eindelijk opgehouden met regenen en vanaf de middag kwam de zon zelfs al eens piepen.
Ik ben vandaag de Perigeux binnengestapt, weer een totaal ander landschap. Ik snap het niet hoe de architect die destijds Frankrijk heeft uitgetekend erin geslaagd is om al die verschillende landschappen zo perfect in elkaar te laten passen. Vandaag viel het me ook op hoe het graan de laatste dagen zo snel is gegroeid, van grassprieten van een  twintigtal cm. hoog naar heuse graanhalmen, en dat ogenschijnlijk in geen tijd. De regen zal er wel voor iets tussen zitten.  Jammer dat de positieve invloed daarvan niet werkt voor mijn weelderige haartooi...
Morgen een rustige dag van hooguit 20 km. langs de historische route. Vandaar dat het traject wordt opgesplitst in twee keer ongeveer 20 km. Er is ook een alternatieve route voorzien van 32 km. langs rustig en gemakkelijk asfalt, maar daar doen we niet aan mee, we kiezen voor het echte werk, zwoegend op en neer door de modder. De gemakkelijke route is voor zondagwandelaars.

nog bijna vergeten :

Gisterennamiddag, het moet zo rond 14.30 uur zijn geweest, hield het eindelijk een beetje op met regenen, en kwam ik in een klein gehucht met amper 5 huizen. Er was niemand te bekennen, en ik kon er zittend op een muurtje een beetje eten. Ik zag zowat scheel van de honger. Na enkele minuten stopte er een auto met daarin een bejaard koppel. De vrouw vroeg me of ik op weg was naar sdc, en of ik niets nodig had. Welnu, een kop koffie zou wel erg smaken. Ik werd mee in huis gevraagd, dat was beter dan daar in de kou te zitten zei ze, en kreeg een lekkere warme koffie. De vrouw was 80, haar man, een bejaard chirurg, hield zich wat afzijdig.
Op een bepaald ogenblik vroeg ze me of ik in God geloofde. We praatten even verder over dat onderwerp, en toen zei ze dat haar schoonzoon op het eigenste ogenblik de laatste uren van zijn leven aan het meemaken was. Hij was stervende door longkanker. Wéér eentje dacht ik. Of ik even aan hem zou willen denken wanneer ik in Santiago aankwam? Ik heb zijn naam opgeschreven en plechtig beloofd dat ik iets zou doen. Nu werd mij duidelijk waarom zij er zo triestig uitzag. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom haar man zich wat afzijdig hield. Hij verwerkte misschien wel zijn verdriet op zijn manier.
Toen ik 's avonds op mijn eindbestemming aankwam ben ik er eerst nog even in de kerk binnen gesprongen en een kaarsje gebrand, met in stilte een woordje uitleg omtrent de reden.
De Camino kan soms ook veel pijn doen...

Dag 47: Limoges - Les Cars ( 34,6 km.)

Toen ik deze nacht even wakker werd, wist ik het al meteen: de regen viel met bakken uit de lucht dus het beloofde een natte wandeldag te worden. En dat werd het ook. Niet al te koud weer met regen en poncho betekent in mijn geval dat ik met of zonder poncho zowiezo nat wordt tot op mijn vel, ofwel van de regen ofwel van het zweet. De paar stukken veld waar ik doorheen moest lagen er verzopen bij dus het werd een best zware dag.
En na het schrijven van deze laatste regel moet ik blijkbaar in slaap gevallen zijn. Ik werd ik weet niet hoelang nadien wakker met hoofdpijn en deed de rest van de nacht geen oog meer dicht. Onrust of wat, ik weet het niet. Ik liep tijdens de voorbije etappe nogal wat te denken aan heel wat mensen, van vroeger en nu, misschien was het dat wel.
Het is soms wel heel erg confronterend als je tijdens zulke lange eenzame dagen alleen loopt, en het regent dan ook nog, hoe je de mensen uit je dagelijkse omgeving plotseling anders gaat bekijken. Een gans pak naïviteit, of goedgelovigheid, ruimt dan wel eens plaats voor het keiharde besef dat niets is wat het lijkt. Zogenaamde vrienden of vriendinnen lijken plotseling toch niet die echte vrienden te zijn. Langs de andere kant wordt het ook steeds duidelijker dat andere mensen waaraan ik nooit zoveel aandacht besteedde feitelijk meer de titel vriend(in) verdienen.