nog bijna vergeten :

Gisterennamiddag, het moet zo rond 14.30 uur zijn geweest, hield het eindelijk een beetje op met regenen, en kwam ik in een klein gehucht met amper 5 huizen. Er was niemand te bekennen, en ik kon er zittend op een muurtje een beetje eten. Ik zag zowat scheel van de honger. Na enkele minuten stopte er een auto met daarin een bejaard koppel. De vrouw vroeg me of ik op weg was naar sdc, en of ik niets nodig had. Welnu, een kop koffie zou wel erg smaken. Ik werd mee in huis gevraagd, dat was beter dan daar in de kou te zitten zei ze, en kreeg een lekkere warme koffie. De vrouw was 80, haar man, een bejaard chirurg, hield zich wat afzijdig.
Op een bepaald ogenblik vroeg ze me of ik in God geloofde. We praatten even verder over dat onderwerp, en toen zei ze dat haar schoonzoon op het eigenste ogenblik de laatste uren van zijn leven aan het meemaken was. Hij was stervende door longkanker. Wéér eentje dacht ik. Of ik even aan hem zou willen denken wanneer ik in Santiago aankwam? Ik heb zijn naam opgeschreven en plechtig beloofd dat ik iets zou doen. Nu werd mij duidelijk waarom zij er zo triestig uitzag. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom haar man zich wat afzijdig hield. Hij verwerkte misschien wel zijn verdriet op zijn manier.
Toen ik 's avonds op mijn eindbestemming aankwam ben ik er eerst nog even in de kerk binnen gesprongen en een kaarsje gebrand, met in stilte een woordje uitleg omtrent de reden.
De Camino kan soms ook veel pijn doen...