Dag 15: Reims - Retail ( 26,8 km. )

Voila, we zijn terug alleen op stap. Jannes ( de drilboor ) ging het vandaag wat kalmer aandoen vanwege miserie met z'n voeten. Frans, Els en Dieny volgen tot Vezelay de RP 51, een ietwat kortere en relatief minder zware route dan het traject dat ik heb uitgestippeld.
De kans is heel groot dat we elkaar terug tegen het lijf lopen in Vezelay.
Vóór m'n vertrek deze morgen uit Reims ben ik eerst nog een apotheek binnengewipt om een tube voltaren voor m'n voet te kopen. Omtrent die voet kan ik trouwens met veel plezier zeggen dat ik hem van een ganse dag niet heb gevoeld.
Het eerste stuk liep vandaag een heel eind langs het Marne kanaal, eerst nog door de stad op een grindpad en nadien over een heerlijk lopende aardeweg. Vanaf ongeveer km. 13 volgde een klein stukje grote weg waar ik zo rond de middag een geur opsnoof waar slechts weinig Belgen aan kunnen weerstaan: een fritkot! Die buitenkans liet ik uiteraard niet liggen, en de frieten met cervela gingen er vlotjes in. Achteraf kreeg ik van de uitbaatster nog een tas koffie aangeboden met de woorden: ca donne du courage ...Met een goed gevoel ging het vervolgens verder richting Verzenay, een mooi champagnedorp. Het was er trouwens op de velden héél druk, de boeren waren overal aan het snoeien. Gans de weg ging gestaag bergop, tot Verzy, ettelijke kilometers verder.
In Verzy werd ik nog maar eens aangesproken door een vrouw. Het zweet droop me letterlijk van het lijf en zij stond erop dat ik een anderhalve literfles Evian meenam. Ik heb het me niet belaagd dat ik het extra gewicht aannam, want ik klokte vandaag een flinke hoeveelheid achterover!
Ik moest van de dame perse ook eens binnenkomen en me even zetten. De goede ziel dacht waarschijnlijk dat ik er anders zou bij neervallen, en vertelde ondertussen honderduit over haar overleden man, kinderen en gans haar familie.
Na dit intermezzo dook ik even verder in het 'bois de faux'. Ik weet dat ik in herhaling val, maar de schoonheid ervan is onbeschrijfelijk.
Ietwat na 17.00 uur verliet ik het bos en zag ik beneden mij het dorpje Trepail liggen. Juist aan de uitgang van het bos was een man z'n druivenranken nog aan het snoeien. Ik had toen al besloten om in de buurt m'n tent op te zetten. Ik sprak de man aan en vroeg hem of het een probleem zou zijn om op het grasveld naast z'n ranken te kamperen: helemaal niet, pas de probleme! We geraakten verder in gesprek ( alweer ) en de vriendelijke man bood me aan om me wat te eten te brengen, wat ik beleefd weigerde omdat ik nog meer dan voldoende proviand mee had. Na een half uurtje wenste hij me goede nacht en vertrok om na een kwartiertje terug te keren met een appel en een banaan: Voila votre dessert!
Het was weer een dag om nooit te vergeten, en dat er nog heel veel mogen volgen.
Marlies Van Der Steeg: als je dit leest, ik begrijp nu helemaal perfect waarom jij je boek "De Wondere Weg " als titel hebt gegeven!
Slaapwel en tot morgen..

Dag 14: Bazancourt - Reims ( 23,2 km. )

Wat een dag vandaag! Wat aanvankelijk maar 18 km. zou worden werden er dik 5 meer. We liepen dus een flink eindje verkeerd. Vermoedelijk misten we in het begin al een afslag, zonder echt te weten waar.
Op een bepaald ogenblik zaten we middenin de velden en vonden we nergens geen tekens meer die de GR paden of de Via campaniensis aanduiden.
De gps werd er bijgehaald, en die vertelde me dat Reims in de tegenovergestelde richting lag dan die welke we uitliepen. Omdat we dan ook nog eens niet wisten hoe lang we al verkeerd liepen was teruggaan ook al niet direct een optie. Uiteindelijk heb ik de gps dan maar zelf de route laten berekenen naar Reims en dat deed hij zoals gevraagd. Alleen , de boeren maken er hier blijkbaar een sport van om de kleinere voetwegen, die wel degelijk op stafkaart zijn aangeduid, gewoon onder te ploegen.
Het werd dus een dag met veel draaien, keren, zoeken en twijfelen. Maar we zijn er toch geraakt.
We liepen een heel lang stuk over een oude Romeinse weg, werkelijk kaarsrecht. Die mannen kenden er toch wel iets van hoor! Ik heb het stuk gemarkeerd met een waypoint, dus sjoeke, één dees jaren passeren we hier eens met de detectie hé.
De kathedraal van Reims is echt indrukwekkend, véél groter dan ik me had voorgesteld. We werden er vriendelijk ontvangen door een dame die ons aan een slaapadres heeft geholpen.
Mijn voet heeft het al bij al nog zo slecht niet gedaan. Bij het vertrek leek er zelfs niets meer.aan de hand te zijn, maar na hooguit 8 km. begon de pijn opnieuw, en 5 minuten verder was die pijn niet meer te harden. Ik heb het even overwogen om op m'n Teva's verder te gaan, maar dat was door de aard van het terrein ook al geen optie. Uiteindelijk heb ik het middenstuk van de schoen volledig los gelaten en enkel het bovenste deel aangetrokken. Dat bleek de juiste oplossing want ik loop nu compleet zonder pijn. Ik blijf de komende dagen medicatie slikken en zalf strijken tot de ontsteking weg is. Ondertussen hoop ik m'n dagelijkse kilometers verder te kunnen afhaspelen.
Het komt allemaal dik in de sjakos!

Dag 13: Chateau porcien - Bazancourt ( 23,5 km. )

Het wordt eentonig om te vertellen, we vertrokken voor de zoveelste dag op rij onder een stralende zon maar daar is zeker niets verkeerd mee.
's Morgens eerst naar de bakker, koffiekoeken gekocht, het is voor iedereen weekend hé. Daarna in een bar tabac binnengewipt voor een tas lekkere koffie.
Het werd uiteindelijk 9.30 uur toen we van start gingen. Wanneer we het dorp verlieten ging het voor ongeveer een kilometer door het veld, gevolgd door een eentonig stuk van 3 à 4 kilometer langs een departemental. Op het einde daarvan werden we nog maar eens in een woning binnengeroepen voor een tas koffie met koekjes. De mensen dragen de pelgrims hier wel een heel warm hart toe.
Nadien volgde een schijnbaar oneindig maar o zo mooi  stuk door de gigantische velden, constant lichtjes bergop en bergaf. De leeuweriken kwetterden ondertussen dat het een lieve lust was.
Rond 13.00 uur werd er op de trappen van een kerk halt gehouden voor de middagpicknik en een kort dutje in het zonnetje.
Daarna was het nog slechts een kleine 8 km. meer tot de eindbestemming van vandaag.
Normaal gezien kunnen ook hier de pelgrims terecht in de gemeentelijke opvang voor pelgrims, maar daar vinden nu juist dit weekeinde een soort van activiteiten plaats. Daarom zitten we nu in een hotelletje, gelukkig ook aan speciaal tarief.
Er is ook een beetje minder goed nieuws, meer bepaald van mijn linker voet. De bovenkant ervan, de wreef dus, staat gezwollen en ziet rood. Ik vrees dus een beetje voor een ontsteking. Ik heb er deze avond ijs opgelegd, zalf opgestreken en een ontstekingsremmer geslikt. Nu maar hopen dat het werkt en dat morgen mijn poot terug paraat is...Zoniet zal ik noodgedwongen een dag rust moeten inlassen.
Ik denk dat ik me dat letsel eergisteren heb gelapt door m,n schoen te vast aan te trekken. Ik voelde toen tegen de avond aan al een licht ongemak. We zullen er maar op vertrouwen dat tegen morgenochtend alles terug in orde is.
Sloppel en tot morgen.

Dag 12: Wasigny - chateau porcien ( 16,3 km. )

Veel valt er vandaag niet te vertellen. Het was dan ook maar een kort stukje stappen. Het weer wordt alsmaar beter en de voorbije twee dagen heb ik dan ook in korte broek gestapt.
Het landschap is totaal verschillend nu. De pittige hellingen hebben plaats geruimd voor zacht glooiend heuvelland en de aarde begint ook al bleker te kleuren door de aanwezigheid van kalk, typisch voor de champagnestreek die eraan komt.
Ik slaap deze avond in een soort van gemeentelijke opvang voor pelgrims. Veel stelt het niet voor: een kamertje van amper 2,5 op 4 meter waarin we met 5 man slapen, of toch tenminste gaan proberen want er is er eentje bij die snurkt dat het geen naam heeft. ( dezelfde die in de abdij van Leffe bijna het kot deed instorten )
Tja, we kunnen het niet allemaal hebben hé ...
Ik begin er toch meer en meer aan te denken om vanaf Reims alleen verder te stappen, kwestie van
wat meer op mezelf te kunnen zijn...
Tijdens het stappen zelf is dat allemaal geen probleem, ik loop gewoonlijk een eind voorop. 's Avonds is echter een ander paar mouwen.  Je zit dan letterlijk op elkaars lip, en dat is nu niet direct aan mij besteed. Niet dat er iets mis is met het gezelschap, integendeel . Ik denk wel dat ieder begrijpt wat ik bedoel. Gans het verhaal begint me net iets teveel op een scoutskamp te lijken en dat is niet de bedoeling van m'n tocht.
We zien wel.
Ter attentie van mijn oude strijdmakker 'Den Dizzen': zo af en toe eens goed schrikken is goed voor de cholesterol hé maat!

Dag 11: Aubigny - Wasigny ( 25,4 km. )

Ik weet het dat ik in herhaling val, maar het was weer een dag om nooit meer te vergeten.
lekker weer, schitterend landschap en ikzelf die vandaag in topvorm was. Het is in feite de eerste dag dat ik op het einde ervan nog gerust een paar uur had kunnen doorstappen. Niet dat de route niets voorstelde, integendeel zelfs, op sommige stukken lag het er écht wel heel vettig bij. Tel daar nog het nodige klimwerk bij en dan weet je wel hoe laat het is...
Maar zoals al gezegd, ik was vandaag niet te stoppen. De voorbereidingen van de voorbije jaren werpen toch wel duidelijk hun vruchten af. Toen ik verleden jaar deze tijd aan de revalidatie van m'n rugoperatie begon had ik nooit gedacht dat het meer ooit nog zou goedkomen.
Voor zij die m'n blog volgen en ook al beginnen dromen heb ik maar één advies: gewoon doen, morgen kan het te laat zijn. Ik ben natuurlijk nog maar aan het prille begin van de tocht maar als alles zich verder zet zoals nu zie ik het rooskleurig in.
We zitten nu met ons vijf in Wasigny, waar de tijd is blijven stil staan. Onvoorstelbaar wat je hier te zien krijgt. Ik hoop snel de gelegenheid te krijgen om een serietje foto's te plaatsen want woorden schieten hier nu eenmaal te kort.
A demain les copains.

Dag 10: Rocroi - Aubigny les pothees ( 22 km. )

Op de kop 22 kilometer, dat was de afstand voor vandaag.
Het had deze morgen weer flink gevroren maar
gedurende de dag was het schitterend weer, dus weer een ganse dag in t-shirt kunnen lopen. Morgen moet ik zeker m'n zonnehoedje opzetten want m'n knikker is al ferm aangebrand.
Toen we zo na een elftal km. halt hielden om een stukje te eten, op een bankje aan een woning, werden we door een oud vrouwtje binnen gevraagd voor een kop koffie mét koekjes. Het is onvoorstelbaar hoe vriendelijk de mensen hier allemaal zijn. De streek is hier heel dun bevolkt en de meesten zijn blij dat er iemand voorbij komt waarmee ze even een praatje kunnen slaan.
Ik vind het allemaal heel ontroerend.
We stappen nog altijd met een groepje van vijf: twee belgen en drie nederlanders, en er wordt nogal wat afgelachen hoor!
Qua overnachting is ook nu alles weer prima in orde: nette kamer, douche of ligbad, avondeten en ontbijt,... De kledij wordt gewassen en gedroogd, en dat alles voor 30 euro. Zolang het tijdens de nacht zo hard blijft vriezen blijft de tent dus nog even in de rugzak.
Voor de foto's moeten jullie nog even geduld hebben want dat is nogal lastig om te versturen met een telefoon. Ik zal wel proberen om er vanaf nu één of twee per dag op de blog te plaatsen.
Tot morgen met meer nieuws.

Dag 9: Olloy - Rocroi ( 26,4 km. )

Toen we deze morgen wakker werden, zo rond 06.45 uur, was de zon reeds volop van de partij.
Het was nochtans een ijskoude nacht geweest want er lag zelfs een flinke ijslaag op de plassen.
Na het ontbijt (koffie, frans brood, croissant, fruitsap, choco, smeerkaas ) zijn we eerst nog eens langs de bakker geweest voor het proviand van vandaag, en nadien waren we vertrokken. Het was wel nog wat aan de frisse kant, maar ik besloot toch om onmiddellijk in t-shirt te vertrekken. Na een km. of twee flink doorstappen krijg je het vanzelf wel warm.
De route dook vrijwel direct het bos in en dat zou zo voor praktisch de hele verdere dag zo blijven.
Qua schoonheid heeft deze dag de vorige mooiste van de eerste plaats verdrongen. Op het punt van zwaarte staat deze route wat mij betreft ook voorlopig op een onbetwiste eerste plaats.
Op sommige stukken ging de gemiddelde snelheid een ferm pak omlaag doordat het er zo extreem vettig bijlag. Op andere stukken was het letterlijk klauteren om vooruit te komen. De hiking poles hebben dan ook al meer dan hun nut bewezen.
Het moet zo rond 16.00 uur zijn geweest wanneer we Rocroi eindelijk binnenliepen.
Nog gauw de mondvoorraad voor morgen opgedaan en nadien recht naar onze eindbestemming. Deze keer slapen we in een chambre d'hôte compleet met driegangenmenu vanavond, flesje wijn en ontbijt voor morgenvroeg.
We logeren hier bij een superlieve  mevrouw die werkelijk alles doet om het naar onze zin te maken.
Zij heeft drie kamers ter beschikking die allemaal voorzien zijn van douche en toilet.
Er valt nog zoveel te vertellen maar het is ondertussen al bijna 22.30 uur en ik val om van de slaap. Morgen gaat het naar het schijnt praktisch gans de weg bergafwaarts en is de af te leggen afstand hooguit 22 km. We doen ons best om dan een meer uitgebreid verslag te brengen.
Sloppel en tot morgen.

foto's

eentje aan de ingang van het Halle bos en van vandaag juist voor Olloy.

Dag 8: Givet - Olloy sur Viroin ( 22,8 km. )

Voila, we zitten al in week 2, en het is of ik nog maar pas weg ben. De teller staat al op meer dan 200 km.
Het ging vandaag bij momenten flink bergop en bergaf, hoewel ik de indruk had dat het vooral bergop ging.
Weer mooie stukken gehad vandaag. Aanvankelijk liep het traject nog langs de Maas, maar die hebben we nu definitief achter ons gelaten, en geruild voor veldwegen en bospaadjes.
Qua weersomstandigheden heb ik vandaag alles gezien: zon, regen én fikse hagelbuien. Soms liep ik in t-shirt om het volgende moment vlug een jas aan te trekken. Mooi!
We zitten nu met in totaal 7 pelgrims, of stappers, het is maar zoals je het noemen wil, in een plaatsje genaamd Olloy, terug in België dus. We stapten vandaag namelijk zowat op de grens van België met Frankrijk. Morgen stappen  we definitief Frankrijk binnen voor de komende maanden.
Met de conditie zit alles goed. M'n rug, knie en been doen het prima.
Op het thuisfront is ook alles in orde, Kenzo  is sedert deze morgen terug thuis en heeft het er naar het schijnt prima naar zijn zin. Ik ben vandaag weer een paar honden tegengekomen, en nu Kenzo er niet meer bij is blijven die rustig op hun terrein zitten.
Morgen zou wel eens een lastige dag kunnen worden. De route loopt praktisch gans de dag door het bos, dus eerst morgenvroeg proviand zien in te slaan!
A demain citoyen.

Dag 7: Dinant - Givet ( 26,3 km. )

Het is ondertussen al 21.00 uur, en ik denk er ineens aan dat ik m'n blog nog moet aanvullen, dus hier zijn we ermee.
Ik ben net met mijn stapmaat Frans uit Erpe Mere een groot pak frites met een half kieken gaan eten en ik moet zeggen dat het heeft gemaakt na een paar dagen van enkel brood. Maar eerst even terug naar afgelopen nacht in de abdij van Namen. Zoals eerder al gezegd sliep ik daar samen met Frans en drie noorderburen in een oud klaslokaal op de grond op het slaapmatje. Niks mis mee, tot het ogenblik dat Jannes, één van de noorderburen, zich ook neerlegde om te gaan slapen. Ik ben er zeker van dat hij nog niet volledig plat lag toen hij al begon te snurken zoals ik nog nooit voordien iemand hoorde snurken. Ik overdrijf echt niet als ik zeg dat hij erin slaagde om het glas van de ramen te laten trillen. Onvoorstelbaar gewoon. Ik wist direct: hier gaat van slapen niets in huis komen. Tegen beter weten in toch een half uurtje geprobeerd, zelfs met oordoppen in, vruchteloos. Na een uur of wat ben ik me van pure ellende buiten het lokaal op de gang gaan leggen. Deze morgen bleken slechts weinigen van het gezelschap goed te hebben geslapen, behalve Jannes, die zoals hij zelf beweerde, een prima nacht had gehad ...
Het ontbijt bij de paters deze morgen was prima in orde: pistolets, sandwiches, confituur, kaas ( niet voor mij ) enzoverder enzovoort ( om het met de woorden van je weet wel wie te zeggen )
Na het ontbijt werden wij uitgenodigd om mee te helpen met de afwas. Ik denk dat die sjarels hun afwas van een ganse maand hadden opgespaard want er leek geen einde aan te komen. We hielpen echter met veel plezier want wij waren tenslotte heel goed ontvangen geweest.
het werd uiteindelijk bijna negen uur toen we op pad gingen, bijna gans de dag langs de oevers van de Maas, bijwijlen door het bos in een  oorverdovende stilte. Ongetwijfeld de mooiste dag tot nu toe. Deze keer wel op tijd en stond gegeten en het einde gehaald zonder problemen. Ieder van het groepje liep zowat z'n eigen tempo. Af en toe liepen we, dan eens met de ene en dan eens met de andere, samen en werd er een praatje gemaakt. Zo vorderden de kilometers zonder dat we er erg in haden.
Dankzij Frans zitten we nu gans alleen in een net hotelletje dat normaal deze tijd van het jaar nog gesloten zou zijn. we overnachten hier voor 20 euro en de eigenaar komt morgenvroeg terug om voor ons ontbijt te zorgen. Wasje is ondertussen ook gedaan. Meer moet dat niet zijn!

dag 6: Namen - Dinant ( 26 km. )

Het was alweer 09.30 uur toen ik deze morgen vertrok onder een bewolkte hemel. Naarmate de kilometers vorderden werd het alsmaar kouder en het duurde dan ook niet lang meer voor het begon te regenen. Dus de poncho terug bovengehaald en deze keer,  dankzij de veiligheidspelden, bleef alles netjes op z'n plaats zitten.
Het ganse parcours liep vandaag langs de Maas, hier moet ik zeker nog eens langskomen om te vissen. Rond de middag kwam ik aan een afdak waar ik eindelijk de kans kreeg om wat te schuilen en een stukje te eten. Ik had nog niet zo'n grote honger en hield het daarom bij een banaan. Dat heb ik me later op de dag, zo ongeveer de laatste vijf kilometer, weeral dik beklaagd want ik kreeg toen opnieuw een serieuze hongerklop.
Uiteindelijk iets voor vijf uur toegekomen in Dinant waar er eerst nog wat proviand werd ingeslagen voor morgen. Nadien was het maar een klein eindje meer tot aan de abdij waar ik vannacht slaap, samen met nog drie pelgrims uit Nederland en één uit Mere.
Ik vergeet nog bijna te vertellen dat ik gans de dag in het gezelschap heb gestapt van een echtpaar uit  Stekene:  Willy Leys, gepensioneerd collega die nog op het aik van Dendermonde heeft gezeten.
De wereld is toch echt wel heel klein!
o ja, ik heb vandaag m'n voeten even laten afkoelen in de Maas, was wel nog koud maar deed veel deugd.
Tot morgen,  ze zullen me weer niet moeten wiegen ...

Weeral iets vergeten:

Bedankt voor de talrijke reactie hé mensen, doet echt deugd hoor. Ik kan ze moeilijk allemaal persoonlijk beantwoorden, maar daar maak ik achteraf gegarandeerd werk van!

Dag 5: Mazy - Namen ( 27,6 km )

Wat een dag vandaag! Wakker geworden rond 07.30 uur, en terwijl ik mijn boeltje aan het inpakken was vielen buiten de eerste regendruppels. Even later begon het stevig te gieten in combinatie met een wel héél harde Wind. De poncho dan maar aangetrokken en wij weg! Na een vijftal minuten waren we het dorpje uit en ging het via een mooie veldweg licht bergop. De Wind kwam rechts van me, zodanig hard dat het leek alsof de regen horizontaal neerkwam.
Nu had ik de poncho wel al een paar keer getest maar nog niet in dergelijke extreme omstandigheden.
Op een mum van tijd vlogen alle knopjes aan de zijkanten los en stond ik daar midden het veld schoon te blinken met een groot vel plastiek rond mijn hals! Met veel gefladder dat ding uiteindelijk dan toch kunnen uittrekken, prechonnekes terug dicht geklikt en dan proberen om gans de boel terug aan te trekken. Dat moet je echt eens proberen met zo'n Wind, ik moest er zelf om lachen, net of ik een ballon ging oplaten. Gelukkig minderde de regen een beetje en kwam ik even verderop in Spy aan de snelweg. Die moest ik oversteken maar ik kon via een zij-Ingang aan het tankstation mét restaurant geraken. Ik maakte er van de gelegenheid gebruik om wat te eten en de poncho aan te passen met een paar veiligheidsspelden: probleem opgelost!
Nu wat minder goed nieuws. Gisteren werd Kenzo op drie verschillende plaatsen aangevallen door loslopende honden, niet echt loslopend maar honden die zonder problemen vanaf een woning de straat opliepen. De eerste kon ik met veel gebrul verjagen, de tweede ( ook een Border Collie ) kwam gewoon kennismaken. De derde echter, echt een groot gemeen ding van een onbepaald ras, kwam in volle vaart aangestormd terwijl je de vonken bijna van z'n tanden zag wegvliegen. Ik kon hem nog net een stevige trap tegen de ribben geven terwijl hij al in de nek van Kenzo hing. De trap was duidelijk hard genoeg want het monster koos het hazepad. Mijn hart bloedde, ik had echt te doen met Kenzo. Hij is echt zo'n lieve sloeber die niets of niemand een haar zou krenken, en dan moet net hem zoiets overkomen.
Ik kon er de voorbije nacht bijna niet van slapen en had deze morgen al min of meer beslist om mijn makker te laten ophalen. Net op dat moment kreeg ik van m'n broer het bericht dat hij vrijdagavond ( deze avond dus ) in Namen zou passeren. Hij vroeg mij of ik niets nodig had en dat hij me dat dan eventueel zou kunnen brengen. Ik zag dit als een teken dat mijn keuze om Kenzo niet langer mee te nemen de juiste keuze moest zijn en de nodige afspraken werden gemaakt.
En om mijn juiste keuze nog eens te bevestigen, was het deze voormiddag wéér van dat. Weer stormden vanaf één woning maar liefst vier honden tegelijk onze richting uit. De eerste was een Duitse herder welke ik door m'n stem nog maar eens te verheffen, kon op afstand houden. Ondertussen echter was de tweede, een Bouvier, Kenzo langs achter genaderd. Ik kon hem nog net een tik met m'n hiel geven, wat ook afdoende bleek. De twee andere, kleine mormels,  liepen er meer bij voor spek en bonen en maakten het spektakel compleet met hun luid gekef. Op dat moment was ik blij dat ik m'n beslissing had genomen.
Ik zit nu momenteel in een jeugdherberg in Namen, toffe bedoening, héél vriendelijke mensen.
23 euro per nacht, héél uitgebreid ontbijt met alles erop en eraan inbegrepen.
Kenzo werd hier omstreeks 20.00 uur afgehaald. Ik heb hem nog een uitgebreide knuffel gegeven en moest wel even flink op m'n tanden bijten en een krop in de keel wegslikken. Het is nu al zeker dat ik hem de komende maanden verschrikkelijk hard zal missen, maar ik wou het risico niet lopen dat hem iets zou overkomen. Kenzo legde zich letterlijk bij de feiten neer op een knus dekentje op de achterbank.
Moeder de vrouw zal wel héél goed voor hem zorgen, daar ben ik van overtuigd, ik noem haar niet voor niets Dr. Doolittle.
Sommige mensen zullen al dat gedoe rond Kenzo misschien niet goed begrijpen, maar hij is nu eenmaal mijn allerbeste makker, en wie aan hem raakt, raakt aan mij.
Morgen gaan we alleen verder richting Dinant.
Mama, zorg goed voor onze vriend hé!

Dag 4: Villers - Mazy ( 19,7 km. )

Vandaag was een dag vol verrassingen en kleine wondertjes. Het was al 09.00 uur als we eindelijk vertrokken, en na amper een kilometer kwamen we aan de ruïnes van l'abbay de villers. Nu had ik die wel al gezien via google earth,  maar dat ze zo indrukwekkend waren had ik toch niet verwacht.  Vlug een paar foto's genomen en even binnen gewipt in een bijhorend toeristisch bureau. ik mocht daar m'n gsm en batterijen van de gps opladen en ondertussen kon ik in de tuin m'n boterhammen eten. Toen ik na anderhalf uur wou verder stappen was m'n verrassing groot wanneer ik plotseling oog in oog stond met een gepensioneerde collega van de PZ Ronse. Uiteraard moest er eerst wat worden bijgepraat.
In de loop van de dag begon de wind steeds harder te waaien, jammer genoeg op de kop. Bij momenten  liep ik net in een zandstorm!
De schelp op m'n rugzak wordt nu ook vaker herkend  en zorgt ervoor dat ik regelmatig wordt aangesproken. Ik kreeg op een plaats waar ik water ging vragen zelfs spontaan een frisse pint aangeboden. En ja hoor ze heeft gemaakt!
Even verderop stopte een auto en kreeg ik zelfs een slaapplaats aangeboden! Jammer, maar ze woonden in Onoz, en dat ligt net té ver van mijn route.
Rond 16.30 uur kwam ik voorbij een voetbalplein met kantine. Een vrouw was er net aan het opruimen. Mijn vraag om er te overnachten werd positief onthaald, dus deze nacht slapen we niet in de tent.
Ondertussen heb ik een deugddoende douche kunnen nemen en al wat kledij gewassen. Deze ging achteraf de droogkast in,  van goede service gesproken, de mensen zijn hier echt héél vriendelijk.
Tijd nu om een stukje te eten en daarna slapen. Morgen richting Namen.

Nog vergeten:

afstand vandaag 24,5 km.

Dag 3: Halle bos - l'abbaye de villers.

Alweer een dag voorbij, eentje met véél asfalt langs soms te drukke wegen. Op drie plaatsen een korte maar leuke babbel gemaakt, telkens wanneer ik iemand vroeg om mijn waterfles bij te vullen.
Op het einde van de dag begon ik me een beetje zorgen te maken omdat ik zo goed als door mijn proviand zat. Op een bepaald moment echter had ik een afslag gemist en zou ik, om terug op het goede spoor te geraken, zo"n kleine kilometer terug moeten lopen. Ik twijfelde nog even maar besloot toch verder te stappen om verderop terug op mijn route in te pikken. En wat denk je? Even verder liep ik recht op een grootwarenhuis! Had ik niet verkeerd gelopen zou het vanavond gene vetten zijn geweest.
Straks tentje rechtzetten, we slapen voor de tweede nacht op rij in een bos. Als we slapen als de voorbije nacht komt dat dik in orde: we lagen erin rond 19.00 uur tot 08.00 deze morgen! Dat komt waarschijnlijk door de gezonde buitenlucht.
Tot morgen.

Dag 2: Schepdaal - Haller bos ( 23,9 km. )

Dag 2 zit er op. Deze morgen om 8.50 uur vertrokken  in Schepdaal en een eerste keer halt gehouden net voor St. Pieters Leeuw voor een rookpauze. Ondertussen van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn kledij wat aan te passen want het weer had zo een beetje zijn kuren vandaag. de ene keer te warm en dan weer te koud.
Het tempo lag vandaag een stuk lager dan gisteren en dat heeft zowel Kenzo als mezelf deugd gedaan. Tja, onthaasten moet je ook leren zeker?
Rond de middag was het tijd voor een tweede pauze en om een stukje te eten.
Nadien via Halle tot in het Haller bos gestapt. Het was pas 16.00 uur als ik daar al toekwam maar heb toch besloten om hier te overnachten. Tot morgen met hopelijk meer nieuws.

Dag 1: Dendermonde - Schepdaal ( 30,3 km )

Ideaal stapweer vandaag, alhoewel: te warm mét jas en net niet warm genoeg om zonder te lopen. Het werd dus zweten vandaag.
Ik ben er ook al in geslaagd om een paar honderden meters verkeerd te lopen, maar dat hoort erbij zeker?
Het was stipt 08.00 uur wanneer ik thuis vertrok en omstreeks 11.00 uur had ik 15 kilometer verteerd, tijd dus voor een hapje. Rustig op een omgevallen boomstam midden een bos, wat kan een mens zich meer wensen?
En wat er verteld wordt klopt dus wel degelijk, ook al stap je alleen, je wordt constant aangesproken. Zo ook toen ik mijn boterhammetjes aan het eten was. Ik werd aangesproken door een man die me na 5 minuten een gans deel van z'n leven vertelde, als een mens soms denkt dat hij alle miserie van de wereld over zich heeft gekregen, het kan dus altijd nog veel erger, dat mocht ik dus tijdens dit gesprek vernemen.
De laatste vijf kilometer vandaag verliepen niet zo vlot, een hongerklopke denk ik. Ik was dan ook blij toen ik op mijn eindbestemming aankwam. Na een deugddoend bad voelde ik mij al veel beter. Jammer dat ik niet elke dag zal kunnen afsluiten in zulke luxe, het zal de komende dagen véél minder zijn denk ik.
Kenzo heeft het prima gedaan vandaag, hij heeft denk ik het dubbel aantal kilometers van mij gelopen. Morgen stappen we richting Halle en zal hij wat meer aangelijnd blijven. Ik vrees dat hij anders binnen een paar dagen tegen zijn limiet zal zitten.
Nog een paar fotootjes van vandaag:

 

 

Vertrokken!

de eerste stappen zijn gezet. Raar gevoel. Vanavond meer nieuws.

De laatste loodjes

die wegen het zwaarst...
Ik loop hier rond als een kieken zonder kop, nog zoveel te doen, kleinigheden, maar ze moeten uiteraard gebeuren.
Ik zie het al voor mij: eens onderweg zal waarschijnlijk mijn frank vallen dat ik één en ander vergeten ben.
Ik begin nu ook aan alles en nog wat te twijfelen. Ik neem niets mee van papieren kaartmateriaal en vertrouw volledig op mijn gps. Wat als die plotseling beslist om te crashen? Niet aan denken, problemen oplossen als ze zich stellen, een beetje spanning kan nooit kwaad.
Telefonie is in orde, mijn sim-kaart van Joe Mobile is geactiveerd, getest én goed bevonden. Voor zij die een trip naar Frankrijk plannen is Joe Mobile trouwens dé ideale oplossing voor telefonie en dataverkeer. Voor meer info: zoek maar eens via Google, er bestaan zelfs Nederlandstalige forums die je verder kunnen helpen. Simkaartjes zijn enkel te verkrijgen via internet, worden zonder problemen opgestuurd door andere gebruikers. Voor 20 euro per maand kun je onbeperkt bellen binnen Frankrijk naar zowel vaste als mobiele nummers en naar vaste nummers in het buitenland. Verder heb je voor die 20 euro 3 gb aan dataverkeer, geen gedoe met herlaadkaartjes...
Kenzo zijn pakket met medicatie, verband en allerhande onheilsbestrijding staat klaar, met dank aan de allerliefste dierenarts van Dendermonde en omstreken: http://www.dierenartsjovana.be/#/home/
Vanavond en morgen mijn rugzak inpakken en mij niet laten verleiden om extra ballast mee te sleuren.
Gisteren nog afscheid genomen van mijn schoonmoeder: " laat af en toe iets weten hé, en wees voorzichtig!"  Deze namiddag staat nog een bezoek aan mijn moeder op het programma en vanavond worden wij bij de overburen verwacht.
Zondag zet ik mij op mijn gemak in de zetel en probeer ik alles nog eens rustig te overlopen. En de maandag zijn we er mee weg hé mannekes!

Goed om weten.

Afgelopen week stuurde ik een mailtje naar http://www.caminoconmiperro.com/index.html  een webpagina omtrent het stappen van de camino mét een hond.
Jammer genoeg is de website uitsluitend in het Spaans en versta ik er praktisch geen woord van. Vandaag kreeg ik antwoord in het Engels: wat ik al vreesde scheen waarheid, je mag in Spanje enkel met een hond op een trein op voorwaarde dat die niet meer dan 10 kilo weegt ( Kenzo weegt zowat het dubbele...)
Op een bus mag je al helemaal niet met een hond, zelfs niet met een mini-uitvoering. Via het mailtje kreeg ik echter héél goed nieuws. Er bestaat blijkbaar zoiets als een soort van carpooling genootschat: http://www.blablacar.com/ . Een testje leerde mij dat ik bijvoorbeeld de komende dagen zou kunnen rekenen op drie aangeboden ritten tussen Santiago en Pamplona voor ongeveer 50 euro! Dus dat probleem lijkt me ook alweer opgelost.
Gisteren nog een laatste bezoek aan de tandarts gebracht, mag dus ook van het to do lijstje worden geschrapt.
Ondertussen wordt de drang om te vertrekken wel héél groot, zeker nu met dat prima lenteweertje. Hopelijk blijft he zo nog een tijdje!

Slaapplaats geregeld!

Mijn eerste stapdag zal ik kunnen afronden met een dak boven mijn hoofd in plaats van een tent.
Afgelopen vrijdag waren wij uitgenodigd voor een etentje bij mijn klein broertje ( ik heb maar één broertje ) en zijn vriendin. Tijdens het eten kwam mijn tocht naar Santiago ook even ter sprake. Ik zei zo langs m'n neus weg dat mijn route op amper een paar kilometer van hun woonplaats verwijderd was en ik kreeg direct de reactie waar ik stiekem een beetje op had gehoopt: " dan weet ge al direct waar ge kunt komen slapen..." Nu was mijn mededeling van " amper een paar kilometer " in feite maar een wilde gok. Vandaag heb ik het eens nagekeken op de kaart en mijn gok bleek nog niet zo slecht: zij wonen exact op 2,4 kilometer van mijn route. Ik kon die uitnodiging dus onmogelijk laten liggen!
Een telefoontje later was alles al in kannnen en kruiken: mijn eerste slaapplaats is dus bij deze geregeld!
Ik dien mijn aanvankelijk plan om tot in Namen mijn dagafstanden te beperken tot ongeveer 20 kilometer wel enigszins bij te stellen want ik kom nu voor mijn eerste dag uit op dik 30 kilometer. Geen nood, ik doe het de dagen nadien wel wat kalmer aan. Dat is, volgens mensen die het kunnen weten een gouden raad: doe het in het begin vooral kalmpjes aan, zelfs al voel je dat je gerust nog een eind verder zou kunnen.

Mijn broertje ( met de groene jas ):

Drukke week.

Al mijn routes zijn nagekeken en lijken in orde. Ik ben er nog steeds niet uit wat ik ga doen vanaf Vézelay: ofwel volg ik vandaar de Via Lemovicensis rechtstreeks naar Ostabat, ofwel ga ik eerst dieper Frankrijk in tot Le Luy en velay en volg ik vanaf daar de Via Podiensis die doorheen het centraal massief loopt.
Veel zal denk ik afhangen van de omstandigheden, als alles vlot gaat zal ik vermoedelijk tot in Le Puy stappen, gaat het toch niet zoals verhoopt zal het de Via Lemovicencis worden, we zien wel...
Mijn eerste afspraak met de tandarts is ondertussen achter de rug ( amai ), aanstaande donderdag word ik daar al opnieuw verwacht.
De papierenwinkel voor de volmacht van de verkiezingen is in orde gebracht.
Kenzo's afspraak met de dierenarts is ook gebeurd, hij is er klaar voor. Op 13 maart moet hij nog een laatste inpuiting krijgen en tegen dan zal voor hem daar ook een speciaal geprepareerd verzorgingspakket klaarliggen, mijnheer zijn persoonlijke EHBO kit zeg maar. Hopelijk kunnen wij achteraf zeggen dat ik het voor niets heb meegesleurd.

Verder valt er wat de tocht betreft weinig te vertellen. Jammer genoeg voorspelt het wereldnieuws weinig goeds, wat daar allemaal aan het gebeuren is in Oekraïne zal de komende weken of maanden waarschijnlijk nog voor de nodige spanningen zorgen, als het daar al bij blijft.