Een verdwenen week

Het griepvirus geeft zich stilaan gewonnnen, en dat is maar goed ook. Er is alweer een week voorbijgegaan en het lijkt wel of ik daar niet bij was. Dat gaat zo als je al die tijd leefde tussen zetel en bed.
Het geeft mij zo'n rottig gevoel: zonde van de tijd die onbenut en spoorloos is verdwenen.
Morgen is weer een nieuwe dag, hopelijk zorgt een kleine wandeling met K. voor wat verzet en ademruimte voor iedereen...

De conditie

is er niet echt op verbeterd. Voor de tweede nacht op rij slecht geslapen en dat heeft zijn gevolgen, zowel lichamelijk als wat betreft mijn humeur.
Volgend jaar misschien toch maar een griep vaccin laten zetten?
Ik heb een beetje te doen met K., hij wijkt geen moment van mijn zijde en zit ongetwijfeld te wachten tot ik opnieuw met hem op stap kan gaan. Ik vrees dat hij nog een beetje geduld zal moeten oefenen, maar van zodra er beterschap is zullen we onze achterstand meer dan goed maken.

Tegenslag...

Het overkomt iedereen wel al eens zeker? Alleen, het mag ooit toch al eens stoppen. Ik ben momenteel geveld door een flinke griep. Allemaal niet zo erg, maar het komt wel héél erg ongelegen. Het voorbije weekend vond namelijk in Mechelen de allereerste 'fiets -en wandelbeurs' plaats. Ik keek daar in volle verwachting naar uit en zou er op zondag heengaan: het leek mij de ideale plek om m'n ontbrekend materiaal voor m'n Camino aan te vullen, of om er tenminste wat ideeën op te doen.
Dat was het idee. Het werd eindelijk vrijdagavond, voor mij nog altijd de leukste avond van de week. En het werd zaterdagochtend, nog steeds geen vuiltje aan de lucht. Nog wat boodschappen gedaan, kort na de middag thuisgekomen: tiens, ik voel mij precies een beetje moe. Klein tukje doen op de zetel. Twee uur later werd ik drijfnat van de koorts wakker en voelde het aan alsof ik de helft van het Amazonewoud had omgehakt. De Beurs heb ik dus moeten missen...

Lang geleden...

dat ik hier nog iets heb neergeschreven. Er is ondertussen vééél gebeurd, zaken die ik hier niet ga vermelden maar die toch wel drastische veranderingen hebben teweeggebracht. Zo is de beslissing voor 99,9% genomen dat ik niet op mijn pensioen ga wachten om mijn 'tocht der tochten' te ondernemen. Zoals de zaken er nu voor staan zal ik hoogstwaarschijnlijk vertrekken op twee april 2013.
De voorbereidingen zijn volop aan de gang: uitstippelen en verfijnen van de route, aankoop materiaal, enz...
Met K. gaat het ondertussen opperbest, hij heeft tochten achter de rug van 40 km en meer, en het schijnt hem helemaal niet te deren.