Het antwoord is kort: ik weet het niet. Tenminste, ik kan het niet direct onder woorden brengen.
Ongeveer een jaar geleden hoorde ik op het werk het verhaal van een collega die na zijn pensionering te voet naar Rome was vertrokken. Na wat zoekwerk vond ik zijn reisverhaal op het internet en het lezen ervan beviel me zo goed dat ik naar meer pelgrimsreizen begon te zoeken.
Momenteel volg ik onder andere de tocht van Marlies Van Der Steeg uit Amsterdam. Zij vertrok op 18 april vanuit haar woonplaats. Haar verhaal is echt de moeite om te lezen: het lijkt wel of je met haar meestapt. Om alles zelf eens te lezen: http://www.opwegvooreenwens.nl/
Ik denk dat vooral het 'alleen zijn' op zo'n tocht me aantrekt, het afsluiten van een periode ( mijn loopbaan ), het begin van een nieuwe periode, iets realiseren dat toch niet zo vanzelfsprekend is, nieuwe mensen ontmoeten...
Misschien kun je zo'n tocht ook wel vergelijken met die bepaalde passage uit de film 'Forrest Gump': na het vertrek van zijn vriendin Jenny begint Forrest aan een looptocht van drie jaar door de Verenigde Staten. Tijdens die looptocht denkt hij na over zijn ondertussen overleden moeder, zijn vrienden, en vooral over Jenny. Net voor hij stopt met lopen zegt hij: 'my mama always said you've got to put the past behind you before you can move on, and I think that's what my running was all about'.
