Ik lag er gisteravond, na een lekkere maaltijd bereid door mijn Engels gasgezin, al vroeg in. Ik denk dat het zo rond 21.00 uur zal geweest zijn. Die Engelsen zijn hier negen jaar geleden vanuit Oxford komen wonen: een héél oud herenhuis, ontzettend groot ook. Ik had deze morgen een klein beetje gehoopt op een stevig Engels ontbijt, maar dat zijn ze blijkbaar ondertussen al verleerd. Het bleef dus bij stokbrood met confituur. Maar er was ook nog fruitsap en lekker straffe koffie.
En dan was het tijd om weer eens te vertrekken, pocho en getten aan want het regende en er stond terug een stevige bries. Maar eerst nog naar de bakker, brood kopen.
Nadat ik de stad uit was ging het nog een poosje over asfalt, maar al snel daarna volgden mijn geliefde veldwegeltjes. Ik ga het niet meer in detail herhalen maar het was weer genieten geblazen. Je kon er ook voor kiezen om via een rustige D-weg het hele stuk te lopen, dat scheelt direct een paar km., maar dat is niet aan mij besteed. De weg is niet de eindbestemming, maar het onderweg zijn zelf.
Sommigen denken er blijkbaar anders over en geven de indrk er zo snel mogelijk vanaf te willen zijn. Ik snap hen niet, blijf dan thuis, koop een hometrainer of loopbd, zet de tv aan en draai er daar je kilometers door. Maar ja, het is ieder zijn Camino, dus ze doen maar. Ik
Mijn middagpauze hield ik op een kerkhof, na een kleine 15 km., onder een afdak beschut voor regen en wind.
Zo een kwartiertje na die pauze zetten ze hierboven de kraan ietsje meer open en werd ook het ventilatortje dat de windkracht regelt wat harder gezet. Tegen de tijd dat ik hier aankwam op het overnachtingsadres begon het meer op een echte storm te lijken.
Het overnachtingsadres kan er mee door, op voorwaarde dat ik hier alleen zou hebben gezeten. Er staan hier twee stapelbedden in een wel héél krappe ruimte, en ze zijn allemaal bezet. Daar staan dan ook nog eens al die rugzakken bijgepropt....Bij ons zeggen ze: ge kunt je hier niet meer draaien of keren. Er is hier in gans dat konijnenkot maar één rustig plekje en dat is in bed. Ik zal blij zijn als het weer terug wat betert, kan ik terug in mijntje slapen. Geen gesnurk en o zo rustig. Maar voorlopig zit dat er nog niet in.
Wat het landschap hier betreft: hadden ze me hier vandaag geblinddoekt gedropt, dan had ik er iets op verwed dat ik in Ierland zat: even groen, even stil en (bijna) even grote meren. Enkel de koeien hebben hier een ander kleurtje, bruin van het Limoge ras. En ja hoor Jos, als ik in Limoges zelf toekom zal ik mij daar eens een steakske laten voorzetten om U tegen te zeggen. Mét een emmertje frieten natuurlijk, twee kroppen sla, 10 tomaten en een ganse pot mayonaise.
Maar ik moet nu mezelf niet te veel plagen want vanavond zal het hier gene vetten worden, met wat geluk een pizza, maar echt stevige kost is dat ook niet te noemen he.....
