Dag 102: O Pedrouzo - Santiago ( 20,4 km.)

En toen ging ik pad naar mijn eindbestemming. Het viel op dat het onderweg vrij stil was. Koffie en ontbijt zoals gewoonlijk ergens onderweg. Hoe dichter ik Santiago naderde, hoe talrijker de souvenirswinkeltjes opdoken. En toen liep ik de stad zelf binnen, nog maar een paar km. tot de kathedraal. Het leek wel of mijn rugzak plotseling het dubbele woog, alsof hij helemaal nog niet wou aankomen.
De laatste paar 100 meter was alsof ik ergens op een wekelijkse markt rondliep, zo druk.
En dan was ze daar, de kathedraal. Ik voelde aanvankelijk gek genoeg helemaal geen emoties. Om eerlijk te zijn viel het me allemaal een beetje tegen, gewoon door de drukte denk ik. Na wat rondzoeken kwam ik te weten dat ik eerst naar het office de pelegrino moest, om mijn compostella af te halen. Ik zag er een paar oude bekenden en die wisten me al meteen te vertellen dat we in een rij stonden van ongeveer 2 uur wachttijd. Ik liet het allemaal maar over me heengaan en wachtte geduldig mijn beurt af. Toen het zover was werd ik heel vriendelijk ontvangen door een van de medewerkers die mij m'n compostellas uitschreef. Hij deed het heel nauwkeurig, lettertje voor lettertje. Ik kreeg ook een gepersonaliseerd exemplaar met daarop mijn afgelegde kilometers. Mijn stempelboekje werd héél nauwlettend gecontroleerd. Dit getuigschrift wordt niet zomaar afgeleverd, dat is wel duidelijk.
Nadien werd ik in de huiskamer van de lage landen uitgenodigd voor koffie met koekjes. Ik kreeg er alle mogelijke goede raad mee en ik kon er mijn vlucht huiswaarts regelen. rechtstreeks van Santiago naar Brussel, kan niet beter. Alleen jammer dat er maar één rechtstreekse vlucht per week is, telkens op een dinsdag, wat maakt dat mij enkel 8 juli restte om terug te keren. Tijd in overvloed dus om nog verder door te lopen tot Finisterra én Muxia.
Toen ik nadien ook nog een héél leuke Albergue vond op amper 300 meter van de kathedraal zag Santiago er plotseling wel heel mooi uit en kwamen ook de emoties tevoorschijn....