Dag 101: Arzua - O Pedrouzo ( 21,1 km.)

Ja, het is bijna zover. Zonder onvoorstelbare tegenslag loop ik morgen Santiago binnen. En te oordelen aan de massa volk die hier momenteel op de been is zal ik niet alleen zijn. Het was een uiterst relaxte dag vandaag. Iedereen nam ruim de tijd voor een pauze, sommigen duidelijk blij dat ze aan het einde van hun lijdensweg zijn, anderen dan weer duidelijk met veel spijt dat het einde nadert. Ik behoor niet tot de eerste categorie.
Weer een hoop vrienden erbij vandaag. Sommigen kende ik van onderweg tegen te komen maar had ik niet eerder een gesprek mee. Één  van hen, Tommy uit Miami sprak me vandaag aan. Are you Patrick from Belgium, vroeg hij. Ja dat ben ik. Wauw  nice to meet you. Is het waar dat jij helemaal uit België komt? Ja, hoe weet je dat? Iedereen lijkt me hier stilaan te kennen, als het zo verder gaat zal ik mij een grotere maat van hemd moeten bestellen. Tonny werkte 15 jaar bij de politie van Miami. Naar het schijnt is 15 jaar ginds al best een lange tijd. Hij stopte voortijdig omdat hij naar eigen zeggen niet zo goed om kon met de manier waarop sommige collegas ginds de wet proberen te buigen, tot brekens toe zelfs. Crimefighters van het eerste uur dus. Of het er bij ons ook zo aan toe gaat? We hadden er een héél interessante discussie over.
Het hele stadje hier zit bomvol met pelgrims. Ik vraag me soms af of de lokale bevolking dat op den duur niet vervelend gaat vinden, zo elk jaar weer gedurende pakweg acht maanden, elke dag  honderden pelgrims te zien passeren. De lokale middenstand zal er wel niet rouwig om zijn.
Morgen is het dus mijn grote dag, eentje waar ik altijd met een dubbel gevoel heb naar uitgekeken. Het (bijna) einde van een prachtige tijd. Misschien wel het begin van iets nieuw, wie weet.
Ik maak stiekem al plannen voor de toekomst. Dit is gewoon te mooi om het bij deze ene keer te laten.