Dag 98: Barbadelo - Gonzar ( 27,1 km.)

Moeder natuur had deze morgen dauwdruppels gebaard, waarschijnlijk als compensatie voor de.véél te warme nacht. In die nacht had ik de deur van de slaapkamer open gezet om toch een beetje frisse lucht binnen te laten, maar al een half uur later werd die opnieuw dicht gedaan door een of andere Spaanse koukleum. Onvoorstelbaar hoe sommigen slapen: met slaapkleding en in een slaapzak, ik denk dat ze mij na 5 minuten al zouden moeten reanimeren. Ik moet uiteindelijk toch zijn in slaap gesukkeld en werd rond 5 uur alweer wakker doordat de eerste stresskiekens terug op pad wilden. Ik bleef als laatste in bed liggen, en toen zo rond 6.30 uur de laatste eindelijk de deur uit was kon ik rustig inpakken,  ontbijten en op mijn beurt ook vertrekken. Blijkbaar handelen de meeste oudgedienden eveneens zo want binnen het kwartier kwam ik zeker 5 bekende gezichten tegen. En na een uur of drie hadden wij praktisch alle vroegvertrekkers ingehaald. Ik snap nog steeds niet waarom die perse zo vroeg de baan op willen. Zeker niet als je dan ook weet dat zij zelden meer dan 20 km. per dag stappen. Soit, het zal mij een zorg wezen.
Ik passeerde dus ook de paal van de laatste 100 km. en dat verklaart waarom het hier zo druk is: de Spanjaarden krijgen in Santiago nml. hun getuigschrift ( of hoe moet je het anders verwoorden ) als ze kunnen aantonen dat ze die 100 km. hebben gelopen. Aan hun uitrusting zal het alleszins niet gelegen zijn, de meeste met een rugzak die naam niet waardig, meer een forse sjakos, de dames onder hen opgetut alsof ze op weg zijn naar een trouwpartij. En tetteren dat die kunnen: daar kan het vrouwvolk bij ons op den bureau nog iets van leren! 
De Koreanen zijn mij ook een volkje apart: die lopen hier rond met letterlijk elk deeltje van hun lichaam bedekt, inclusief handschoenen en een soort van gelaatsmasker dat hen een beetje op een eend doet lijken. Enkel hun ogen zijn min of meer onbedekt, welteverstaan achter een zonnebril  ter grootte van een stofbril.
Een paar dagen geleden kon ik het mij niet laten om één van hen te vragen waarom ze zich zo toedekken. Die bekeek mij met een gezicht alsof ik hem de meest denkbare idiote vraag had gesteld: om hun huid niet te laten verkleuren natuurlijk, of wat had ik gedacht dan?
Ok, sorry voor het storen, ik zal het nooit meer doen....