Dag 97: Triacastela - Barbadelo ( 22,9 km. )

De dag verliep een beetje zoals de vorige. Normaal gezien vertrek ik direct zonder te eten en stop ik na 5 à  10 km. voor koffie en eten. Ik had vanmorgen echter de kans om in de albergue koffie te drinken en ik had nog een half stokbrood over van de vorige dag, dus heb ik dat dan maar eerst binnengespeeld. En voor de rest ging het allemaal zijn gewone gang. Onderweg kom je meestal de mensen tegen die je al langer kent. Zoals Lynne en Leonie, de twee Australische vriendinnen . Ik ben altijd blij als ik ze weer eens tegenkom. Of Jan en Ans, broer en zus uit Nederland. Die ken ik al vanin Frankrijk, Orthez om precies te zijn.
Anderen zie je dan langere tijd niet meer, mensen waarmee ik soms wekenlang optrok en waar je op den duur een speciale band mee krijgt. Fred uit de champagnestreek was één van hen.  We hebben samen wat afgelachen! En Karin uit Groningen:  sprak geen woord Frans en moest telkens wachten tot ik de moppen van Fred had vertaald.  Jean Yves, een prachtkerel ( de dove) ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan hem denk. Hem ga ik zeker en vast nog eens opzoeken. Hij liep maar tot st jean pied de port en zou in het najaar verder lopen de santiago. De meeste vriendschappen ontstonden toch wel in Frankrijk, waar het niet zo simpel was als hier in Spanje en waar lief en leed werden gedeeld. Niet dat de camino Frances ( in spanje ) minder mooi is, maar de sfeer is hier gans anders.
Het is allemaal niet zo simpel uit te leggen. Frankrijk was wat mij betreft het echte werk, hier is het meer zo een beetje club med. Misschien moet ik ooit het stuk in Spanje maar eens opnieuw lopen, maar dan via de camino del Northe, een weg die, voorlopig nog, heel rustig is.
Morgen passeer ik het punt van de laatste 100 km. tot Santiago. Daar komt er traditiegetrouw nóg maar eens een pak volk bij. Ik zie er een beetje tegenop.  Ik mis Frankrijk en mijn vrienden en vriendinnen van ginds.
Nog een woordje voor DP: met die quote uit Forrest Gump loop ik al jaren in mijn hoofd. De scene omtrent het rennen keerde zelfs heel regelmatig terug in mijn dromen, alleen was ik het die liep. Ik vond het altijd jammer wanneer ik toen ontwaakte want het gaf me telkens een zalig gevoel. Het gekke is dat ik nooit graag heb gelopen...Er zit vast ergens een betekenis achter. Ik denk zelfs te weten wat, maar dat hou ik voor mezelf. Maar de kans is inderdaad heel groot dat ik, eens in Santiago, ga zeggen: waarom zou ik niet doorlopen tot.....en we zien wel waar we eindigen.