THE END : van Santiago tot Finisterre en Muxia (131 km.)

Het is er eindelijk van gekomen, het laatste verslag van 'the epic journey'.
Afgelopen zondag, 29/6, vertrok ik samen met een paar vrienden vanuit Santiago naar Negreira, een afstand van 22 km. Wat een verschil met de laatste dagen naar Santiago zelf! Eindelijk weer rust, geen dolgedraaide spanjaarden meer, en terug wonderlijke paadjes. De volgende morgen ging het vanuit Negreira naar Ponte Olveiroa. Jammer genoeg ruimden de paadjes al snel plaats voor asfalt. Het viel me op dat ik toen een beetje pijn begon te krijgen bovenop mijn rechter voet. Ik schonk er niet te veel aandacht aan want echt hinderlijk was het niet. De dag ervoor had ik trouwens terug een beetje last gehad van die oude scheenbeenfractuur, maar dat was na een goede nachtrust alweer verdwenen. Op het einde van de dag stonden 36 kilometers op de teller. Overnachten gebeurde in een soort van grote container, niet erg proper maar we hadden een dak boven ons hoofd en dat was maar best ook want na aankomst begon het water te gieten, een hele nacht lang.
Toen ik de volgende dag wakker werd, dinsdag dus, regende het nog steeds, en niet z'on klein beetje. Het zou blijven regenen tot dik na de middag. Poncho en gamachen aan dus...
Ik zou een hele dag over onverhard lopen, heel mooi. En Plotseling verscheen op de top van een helling in de verte de oceaan, ik naderde Finisterre, letterlijk het einde van de wereld. Het stond in goudkleurige verf geschreven op een mijlpaal: the end...Maar zover was ik nog niet: er volgde eerst nog een afdaling van enkele kilometers, een kort eindje asfalt, en tot slot nog een heel eind over het strand tot Finisterre. Daar vond ik een heerlijk rustige albergue. De rugzak werd afgezet en ik liep door naar de cabo Finisterre, de vuurtoren dus. Dit was voor mij, en veel anderen, veel mooier dan de aankomst in het drukke Santiago. Ik zag er samen met een paar vrienden van de afgelopen weken of dagen de zon ondergaan. Sommigen verbrandden er een kledingstuk of lieten er iets achter.
Het was er muisstil, enkel de zee en de krijsende meeuwen zorgden voor geluid. Iedereen was met zijn eigen zaakjes bezig. Toen ik tegen middernacht in de albergue aankwam had ik er 43 km. opzitten. Ondanks de lange dag lukte het slapen niet erg. Té moe, té veel indrukken, emoties....alles zowat bij elkaar denk ik.
De volgende dag ging het dan als laatste naar Muxia, 31 km. ver. Al van bij het begin voelde ik dat het zwaar zou worden, door het terrein, maar vooral door mijn rechter voet. Ik denk dat ik daar met een soort van stress-factuur zit: geen zwelling of ontsteking, ik vermoed eerder een klein breukje in één of ander botje. Het deed me ook direct beseffen dat dit het einde van het lopen van langere afstanden zou betekenen, en dat ik het plan om lopend terug te keren naar Santiago kon opbergen. Ik vond het een beetje spijtig maar ook weer niet zo erg, ik had tenslotte mijn doel bereikt. Muxia stelde me een beetje teleur, ik had er meer van verwacht. Dus keerde ik de volgende dag met de bus weer naar Finisterre. Ik ben hier nog steeds, wachtend tot ik morgen (maandag) de bus neem naar Santiago. Daar slaap ik nog één keertje en dinsdagnamiddag is het dan eindelijk zover: het vliegtuig op naar Brussel. Het zal vreemd aanvoelen, dat weet ik nu al. Maar het is mooi geweest zo, meer en langer hoeft niet.
De teller geeft een totaal aan van 2578,2 km. en daarvan heb ik letterlijk elke centimeter zelf gelopen. Het zal nog heel wat voeten in de aarde hebben eer ik alles letterlijk en figuurlijk terug juist zal kunnen plaatsen. Voor mijn vertrek wist ik niet wat ik van de tocht moest verwachten, dus ik kan bijgevolg niet zeggen of aan die verwachtingen werd voldaan. Een ding is zeker, ik zou zó opnieuw beginnen. Dat zegt denk ik genoeg.