Dag 36: Bouzais - Petite Preugne ( 27,3 km.)

Alweer een dag die met een gouden pen in mijn geheugen zal gegrift blijven.
Het was voor mij echt hét ideale stapweer: bewolkt, en heel af en toe een paar lichte regendruppeltjes. Ze waren niet voldoende om het stof te blussen, en al zeker niet om de poncho aan te hoeven trekken.
We liepen praktische gans de dag door het bos onder begeleiding van de roep van de koekoek, het getok van spechten en het gezang van onzichtbare andere vogeltjes. Ik denk dat ik vandaag hooguit over 2 of 3 km. verhard liep.
Vanavond hoorde ik zelfs het gezang van een nachtegaal, ik zal hem ook, hij zat helemaal bovenin een boom in de tuin van de refugio waar ik nu verblijf. Het leek wel of hij zijn lied enkel en alleen voor mij zong, zo mooi.
De omgeving is trouwens weer helemaal verschillend dan de voorbije dagen. Massa,s koeien met hun kalfjes in de weiden, en al evenveel schapen met hun lammetjes. Jammer dat je dit allemaal moet missen, Kenzo, je zou hier echt je hartje nogal kunnen ophalen.
Tijdens de passage in een dorpje, Mark en ik liepen toevallig net samen, werden we aangesproken door een vader met zijn zoon. Het liep toen net tegen de middag aan en we waren van plan om ons ergens te installeren om iets te eten. De vader gaf ons de gouden tip om nog een kleine kilometer verder te stappen, want daar zou zich een heel mooie picknickplaats bevinden met bankjes en aan een riviertje. Maar alvorens verder te gaan moesten we nog heel even wachten. Hij fezelde iets in het oor van zijn zoon en deze ging ervandoor. We begrepen het allemaal niet zo goed en de vader bleef ondertussen wat verder praten over alles en nog wat. En toen stond daar de zoon terug met een heuse fruitmand: bananen, appels, appelsienen, kiwis en zelfs een paar pakjes Franse kazen. En of dat nog niet voldoende was, ook nog een zak met paaseitjes. Wij hebben alles met veel dank aanvaard want zoiets hoor je als pelgrim zeker niet te weigeren. Wij wilden hen voor dit wel heel gulle gebaar vergoeden maar daar wilden zij helemaal niet van weten. Als je dan ook nog weet dat de streek hier helemaal niet baadt in de luxe zoals wij die thuis kennen wordt het allemaal toch een beetje moeilijk. Ik ervoer nog nooit in mijn leven zoveel goedheid op zulke korte tijd, en al zeker niet van mensen die ik nooit voordien zag...Maar ik was ervan verwittigd: dat is nu eenmaal de Camino, met een héél grote en versierde C.
En de tip om nog even verder te stappen tot de picknickplaats was ook raak. Onze middagpauze heeft wat langer geduurd dan normaal, en mijn fototoestel draaide overuren.
Tot morgen, en voor de collegas op het werk: morgen ( dinsdag ) kunnen jullie zeggen dat je morgen kunt zeggen dat het overmorgen wéér vrijdag is. Dus, nog even maar.