Een andere titel kon ik niet zo direct bedenken.
Er gaat bijna geen dag voorbij zonder dat ik om één of andere reden niet terugdenk aan m'n camino. Gewoonlijk is dat op momenten dat ik op m'n werk door het raam kijk en overdenk hoe heerlijk het niet zou zijn om terug in m'n eentje op stap te gaan.
En dan komen de herinneringen boven, prettige en minder prettige. De twijfels bij m'n vertrek, de eerste ontmoetingen met wildvreemden, de eerste nacht in m'n tentje midden het bos knusjes met m'n trouwe vriend Kenzo....
Ondertussen komt het einde van mijn "actieve loopbaan" stilaan in zicht: nog exact 248 (kalender)dagen, en dan mag ik eindelijk m'n kepi definitief aan de haak hangen. Niet dat ik nu zo erg tegen m'n zin ga werken, maar er zijn nu eenmaal dingen die ik véél liever doe.
Een nieuwe camino zal er niet direct inzitten, vrees ik. Het zou ook niet erg fair zijn tegenover m'n naaste omgeving om de deur nog eens voor een maand of vier achter mij dicht te trekken. Toch hoop ik stilletjes om op één of andere manier de ervaring nog eens te mogen herbeleven, al was het in stukken en brokken. Bijvoorbeeld per 5 dagen? En dan enkel met de tent en deze keer in gezelschap van Bob. Voor zij die me niet kennen: Bob is een Border Collie die we na m'n Camino in 2014 als pup van 8 weken meebrachten uit Frankrijk. Hij is een echt Godsgeschenk, een lieve knuffel, maar met wel wat meer haar op zijn tanden dan Kenzo. Kenzo is er trouwens nog steeds, hij wordt in maart volgend jaar 13 jaar en beleeft zijn tweede jeugd door het jonge enthousiasme van Bob. Hem meenemen op mijn tocht bleek echter al na dag vier een serieuze vergissing. Op gebied van fysiek ging alles prima, maar Kenzo is nu eenmaal zo'n brave sloef en blijkbaar had die karaktereigenschap een slechte invloed op de andere (loslopende) honden op m'n pad die hem achter elke hoek, struik of huis stonden op te wachten om hem vervolgens aan te vallen. Het was dan ook met pijn in het hart dat ik na amper 130 kilometer al afscheid van hem moest nemen. Met Bob zou dat wel even anders lopen, denk ik: die durft al eens letterlijk van hem af te bijten wanneer een collega een beetje té opdringerig wordt. Al bij al geen slechte eigenschap, té braaf is nergens goed voor, niet voor mens of dier...
We zien wel wat het wordt en dromen kan af en toe geen kwaad....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten