Dag 88: Mansilla de las Mulas - Leon (19,6 km.)

Een speciale dag ging het worden, want twee van mijn gisteren overgevlogen collegas stapten de etappe mee. Wij hadden om 07.00 afgesproken om te vertrekken aan de albergue waar ik had overnacht (en waar ze mij de vorige dag bijna een hartstilstand hadden bezorgd) en ja hoor, stipt om 07.00 uur kwamen Geert en Franky eraan. Eerst even een bar binnengewipt voor koffie met koffiekoeken, want met een lege tank is het moeilijk stappen. En toen gingen we op weg.Wij hielden er een flink tempo op na en doordat het al van in het begin flink warm was vloeide het zweet al gauw rijkelijk. Ik was er dan ook niet rouwig om dat we om 8.30 uur een eerste halte konden houden voor een verfrissing. Ik had de indruk dat Geert en Franky er wel zin in hadden want telkens ik hen aankeek zag in een gelukzalige glimlach op hun gezicht. En dat maakte mij ook weer blij want ik wist bij voorbaat dat het traject dat we liepen net als de voorbije dagen niet veel zou voorstellen. Net na de middag liepen we Leon binnen en werd ik door mijn twee stapmaten vergezeld naar de albergue waar ik zou slapen. Daarna ging het naar de kathedraal waar wij met de rest van de bende hadden afgesproken. En ja hoor, Lucien, Dirk en Christophe waren reeds op post. De rest van de dag werd er eerst door iedereen wat gerust, uiteraard werd nog een "kleinigheid" gedronken, werden héél wat fotos genomen, verhalen werden bovengehaald, en er werd heel wat afgelachen. De avond werd afgesloten met een lekkere maaltijd. Kortom, het was een meer dan geslaagde dag en toen ik naar bed ging voelde ik mij apetrots dat mijn collegas zoveel moeite hadden gedaan om mij te komen opzoeken. Zoals ik wellicht al eerder zei: om nooit meer te vergeten!