Dag 64: Mont de Morsan - Hagetmau ( 36,1 km.)

Een topdag! Dat was het kort samengevat. Ik vertrok, net als de voorbije dagen, om 7.00 uur. Ik had prima geslapen en voelde meteen dat alles goed zag. Er hing wat bewolking en het was warmer dan de voorbije dagen op dit tijdstip van de dag. Na een uur of twee verdween de bewolking en werd het drukkend heet, zo heet dat het zweet me letterlijk van het lijf liep. Het deerde me echter niet, ik liep eindelijk nog eens kompleet pijnloos, en dat was ondertussen wel al héél lang geleden. Het werd dus een hele dag lang puur genieten. Toen ik na 10 km. ook nog eens een eerste blik kon werpen op de Pyreneeën die heel in de verte opdoemden, werd het helemaal mooi. Ik had ze natuurlijk vroeger ook wel al gezien, verschillende keren zelfs, maar nog nooit van zover af. Er ligt nog een pak sneeuw, zo te zien, maar daar zal ik bij de doortocht geen last van hebben.
Om 11.30 uur zat ik al op 20 km. Tijd om wat te eten dus, en vooral om te drinken. In de loop van de kilometers die daarop volgden begon het geleidelijk terug te klimmen en te dalen. Het klimmen gaat als vanzelf, wat voor mezelf bewijst dat ik in een prima fysieke conditie verkeer. Tijdens het dalen ben ik nu wel extra voorzichtig, want dat is héél belastend voor knieën en andere gewrichten en vooral voor de pezen. Toen ik op mijn eindbestemming aankwam heb ik het nog even overwogen om verder te stappen tot in La Bastide, zo'n 6 km. verder. Een losbarstend onweer deed er anders over beslissen, misschien maar goed zo.
Na de gebruikelijke rituelen van douchen, kleren wassen, praatje maken met andere pelgrims was het tijd om nog wat boodschappen te gaan doen. Een paar Duitse fietsers boden mij spontaan hun fiets aan, wat ik heel dankbaar aanvaarde. Ik ben net voor aankomst aan de gite op mijn tien geboden gevallen toen ik liep rond te kijken en struikelde over een boordsteen. Gelukkig zaten mijn handen net niet vast in de lussen van mijn stokken en kon ik mijn val breken met mijn handen. Als je met zo'n zware rugzak eenmaal uit balans geraakt is er meestal geen houden meer aan, ik hield er geen schrammetje aan over.
Het is ondertussen alweer 21.00 uur geworden en mijn blaffeturen beginnen wat te zakken, hoog tijd om mijn bed op te zoeken. Tot morgen hé  mannekes en meiskes.