Een week.

Zolang is het geleden dat ik werd geopereerd.
Ik kan niet zeggen dat ik in die week veel vooruitgang heb geboekt, integendeel zelfs..
Ik heb de indruk dat het herstel, 20 jaar geleden, veel vlotter verliep. Overdag valt het allemaal nog mee, buiten die constante zenuwpijnen in mijn been: een aanraking van de haren op mijn scheenbeen voelt aan alsof iemand daar een dreun met een voorhamer uitdeelt. Mijn rug zelf daarentegen voelt overdag "goed" aan. Rondstappen in huis verloopt echter nog altijd hinkend, en daar maak ik mij ook zorgen om. Echt wandelen heb ik nog niet gedaan, met die gladheid waag ik mij daar niet aan.
De problemen beginnen maar pas als ik ga slapen. Ik val als een blok in slaap, ook al voel ik dat ik niet perfect lig in mijn bed. Na een uurtje of wat word ik dan ook wakker met pijn in mijn onderrug, en is het tijd om even naar beneden te gaan en wat rond te lummelen. Terug naar bed, in slaap vallen, wakker worden en draaien en keren om mij goed te kunnen leggen zonder pijn ( wat niet meer lukt ) en dat voor de rest van de nacht. Wanneer ik dan in de loop van de voormiddag opsta heb ik ongeveer een uurtje nodig om de stramheid/pijn uit mijn rug te laten verdwijnen.
Daar moeten we dus iets aan doen. Om te beginnen ga ik uitproberen hoe het voelt om op mijn slaapmat te liggen, het zou natuurlijk prachtig zijn indien ik daar zou kunnen op slapen zonder pijn, maar ik maak mijn eerlijk gezegd niet te veel illusies. Ten tweede geef ik mezelf nog exact één week om van die zenuwpijn in mijn been verlost te geraken, of althans een merkbare vooruitgang te merken. Als dat niet lukt neem ik terug contact met de chirurg.